ไม่รู้ว่าพวกเขาเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว เมืองหลวงที่อยู่ด้านหลังของพวกเขาค่อย ๆ ลับตาลงภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง “พักก่อนเถอะครับนายหญิง” ไทเลอร์ชี้ไปที่ป่าข้างหน้าและพูดด้วยความเคารพ โมนิก้าพยักหน้าเบา ๆ แอมโบรสยังเด็ก หลังจากที่เดินมานานเขาควรจะได้พักผ่อน โมนิก้ามองไปรอบ ๆ และสังเกตเห็นว่า รอบตัวเธอถูกห้อมล้อมไปด้วยภูเขาและเนินหินที่แทบจะไม่มีร่องรอยของผู้คนเลย ถ้าหากตอนนี้มีเพียงเธอและลูกชายของเธออยู่ที่นี่ โมนิก้าคงจะรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก แต่เมื่อมีไทเลอร์อยู่เคียงข้าง ดังนั้นเธอจึงไม่รู้สึกหวาดกลัวอีกต่อไป โมนิก้าโอบกอดแอมโบรสขณะเอนกายลงบนก้อนหิน เมื่อแอมโบรสได้เห็นภูเขาและป่าที่อยู่ล้อมรอบ เขาก็ถามขึ้นอย่างไรเดียงสา “แม่ครับ ที่จักรวาลโลกเป็นยังไงเหรอครับ? ที่นั่นสนุกไหมครับ?" “แน่นอน! จักรวาลโลกเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง และที่นั่นก็มีสถานที่สนุก ๆ มากมาย เมื่อไปถึงที่นั่นแม่จะพาลูกไปชมทันที!” โมนิก้าตอบและยิ้มอย่างอ่อนโยน “เย้! ดีจังเลยครับ!” แอมโบรสปรบมือด้วยความตื่นเต้น ไทเลอร์มองดูแอมโบรส เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับความไร้เดียงสาและน่ารักของเด็กชาย
ในเวลานั้น โมนิก้ารู้สึกประหม่าจนพูดไม่ออก ในตอนนั้น เมื่อที่เธอหนีออกจากเกาะสราญรมย์ เธอเคยสาบานกับตัวเองว่า เธอจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประมุขนิกายจ้าวสวรรค์อีกต่อไป โมนิก้าไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะได้กลับมาพบกับเขาอีกครั้ง! ผ่านมาหลายปี ผมเผ้าของประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ก็ดูยุ่งเหยิงและเขาทำตัวประหลาดราวกับคนสติไม่ดี แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็เป็นถึงจักรพรรดิยุทธขั้นสาม! ประมุขนิกายจ้าวสวรรค์กวาดสายตามองโมนิก้า จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่ไทเลอร์และเหล่านักฆ่า ดวงตาของเขาฉายแววความโหดร้ายและดุดัน “ใครบังอาจมารบกวนข้า ตายซะ! พวกเจ้าทั้งหมดต้องตาย!” เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าก็เหงื่อตกทันที แต่เมื่อเขาเห็นว่าชายผู้นั้นดูคลุ้มคลั่ง เขาก็ตะโกนขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวว่า "ไอ้คนบ้านี่มาจากไหน? แกอย่ามาแส่หาเรื่องจะดีกว่า!" ฟึบ! ประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ไม่พูดอะไรอีก เขาค่อย ๆ ยกมือขึ้น จากนั้นรังสีของความแข็งแกร่งและทรงพลังก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาทันที วินาทีต่อมา มังกรทองทั้งเก้าก็ปรากฏตัวขึ้น! จากนั้นอากาศโดยรอบก็แปรปรวนในทันใด! "มังกรนพเก้าทะยานฟ้า!
เสียงโอดครวญของประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ดังก้องไปทั่วป่า ในเวลานี้ ประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ได้สูญเสียรูปลักษณ์ที่สง่างามและน่าเกรงขามทั้งหมดไปและกลายเป็นคนสติไม่ดีไปแล้ว! 'เขา...กลายเป็นคนสติไม่ดีอย่างนั้นเหรอ?' แล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร! โมนิก้าก็กัดริมฝีปากแน่นเมื่อได้เห็นการแสดงออกออกของเขา โมนิก้าเดาถูก ดูเหมือนว่าสติของประมุขนิกายจ้าวสวรรค์จะสติไม่ดีมาหลายปีแล้ว ครั้งหนึ่ง ประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ได้นำเหล่าสาวกของเขาเข้าร่วมสมทบกับกองทัพทหารของโลกใหม่เพื่อบุกเข้าโจมตีเมืองตงไห่ และกองทัพโลกใหม่ก็ได้แพ้พ่ายในศึกครั้งนั้น หลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น นิกายจ้าวสวรรค์ได้สูญเสียสาวกไปจำนวนมหาศาล ต่อมาเขาได้รู้ว่านายหญิงแห่งนิกายหนีไปกับแดร์ริล เหตุการณ์เหล่านั้นจึงทำให้เขาเจ็บปวดแสนสาหัส เหตุการณ์ที่น่าสะเทือนใจทั้งสองครั้งนั้น ทำให้จิตใต้สำนึกของประมุขนิกายจ้าวสวรรค์คลุ้มคลั่ง เมื่อตื่นขึ้นมา เขาก็กลายเป็นคนสติฟั่นเฟือน จากนั้นเขาก็ออกจากกองทัพโลกใหม่และออกเดินทางไปตามลำพัง และถึงแม้ว่าเขาจะกลายเป็นคนบ้าไปแล้ว แต่ยังมีความปรารถนาสองสิ่งที่ยังคงฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกข
โมนิก้าพยักหน้าตอบรับประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปหาไทเลอร์เพื่อฝังร่างของเขา ไทเลอร์เป็นคนดีและเขาก็ได้ปกป้องเธอด้วยชีวิต ดังนั้น เธอจึงไม่สามารถทิ้งร่างของเขาเอาไว้เช่นนั้นได้ ประมุขนิกายจ้าวสวรรค์รีบเดินเข้ามาช่วยเธอทันที หลังจากที่ฝังร่างไทเลอร์แล้ว ทั้งสามคนก็ออกเดินทางต่อไป แอมโบรสจับมือโมนิก้าเอาไว้แน่นก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ ว่า “คุณแม่ครับ เราต้องพาคนแปลกคนนั้นไปกับเราด้วยเหรอครับ? เขาเพิ่งฆ่าลุงไทเลอร์ไป ผมกลัว…" โมนิก้าปลอบโยนเด็กชายอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัวนะแอมโบรส ชายแปลกหน้าคนนี้ไม่ใช่คนเลว” เมื่อพูดเช่นนั้น โมนิก้าก็หันไปมองประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ด้วยความรู้สึกผสมปนเป ทั้งสามคนเดินทางต่อไปยังจักรวาลโลก วันต่อมา เมื่อพวกเขาเดินมาถึงยังหุบเขาแห่งหนึ่ง โมนิกาก็ยิ้มและพูดกับแอมโบรสว่า “แอมโบรส เมื่อเราข้ามหุบเขาลูกนี้ไป เราจะได้เห็นมหาสมุทรแห่งความตาย และหลังจากที่เราข้ามมหาสมุทรแห่งความตายไป เราก็จะไปถึงยังจักรวาลโลก” ดวงตาของโมนิก้าเต็มไปด้วยความปรารถนาขณะที่เธอกล่าวเช่นนั้น เมื่อไปถึงยังจักรวาลโลก เธอจะได้พบแดร์ริลไหมนะ? 'แดร์ริลที่รัก คุณ
“อ๊าก!" เสียงกรีดร้องดังขึ้น ตามมาด้วยเลือดที่พุ่งออกมาจากปากของยูจีนราวกับเม็ดฝน ร่างของเขากระเด็นออกไปหลายร้อยเมตรก่อนจะชนเข้ากับต้นไม้และร่วงลงสู่พื้นอย่างแรง เมื่อร่างของยูจีนร่วงลงสู่พื้น เขาก็หยุดหายใจทันที! 'อะไร? เพียงแค่กระบวนท่าเดียว? หัวหน้าตายด้วยการเคลื่อนไหวเพียงแค่ครั้งเดียว!' เหล่าสาวกสำนักชุดขาวอ้าปากค้างด้วยร่างทีเต็มไปด้วยเหงื่อ คนบ้านั่นช่างทรงพลังยิ่งนัก! ประมุขนิกายจ้าวสวรรค์กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า "มีใครเรียกร้องขอความตายอีกไหม?" ฟุ่บ! ฟุ่บ! สาวกที่เหลือตัวสั่นเทาเพราะความหวาดกลัว พวกเขารีบคุกเข่าลงทันที "ผมขอความเมตตา!" “เมตตาผมด้วย…” หัวหน้าของพวกเขาถูกสังหารด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว แล้วใครจะกล้าโต้ตอบเขา? โมนิก้าขมวดคิ้วขณะมองดูคนกลุ่มนั้นก่อนจะถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ดูจากเสื้อผ้าแล้วพวกนายดูไม่เหมือนโจรภูเขาเลย พวกนายเป็นใคร? ทำไมถึงมาปล้นผู้คนอยู่ในป่าเช่นนี้?” พวกเขาปล้นผู้คนราวกับโจร แต่พวกเขาสวมชุดคลุมสีขาวที่ดูแตกต่างจากโจรป่าคนอื่น ๆ สาวกคนหนึ่งตอบขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "พวกเราเป็น
ในขณะเดียวกัน ณ คฤหาสน์ของสองสาวพี่น้องตระกูลบ๊อกซ์ ในทวีปมิสท์ลอเรน แดร์ริลรู้สึกเหมือนเขาติดอยู่ในความฝันอันแสนยาวนาน ก่อนที่ในที่สุด เขาก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง 'เ*ย! ผู้หญิงเลวทราม ลอร่า แฮนสันนั่น!' เธอลอบโจมตีเขาจากด้านหลังจนทำให้เขาเกือบจะไม่มีชีวิตรอดออกมา และเธอก็ยังใช้แส้เฆี่ยนตีเขาอีกหลายครั้งจนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เมื่อตอนที่เขาถูกช่วยเหลือออกมาจากหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์ เขาก็หมดสติไปแล้ว แดร์ริลสาปแช่งลอร่าอยู่ภายในใจ ไม่นานเขาก็ตระหนักได้ว่า เขากำลังนอนอยู่บนเตียงภายในห้อง ที่คฤหาสน์ของสองสาวพี่น้องตระกูลบ๊อกซ์ แดร์ริลเหลือไปเห็นทิฟฟานี่ บ๊อกซ์นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงในชุดเดรสยาว เธอกำลังนั่งไขว่ห้างในท่าทางที่แสดงให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอันบอบบางของเธอ สีหน้าของทิฟฟานี่แสดงออกถึงความสงสัยและความหยอกล้อในเวลาเดียวกัน “ตื่นแล้วเหรอ?” ทิฟฟานี่ถามเบา ๆ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปที่เตียงของแดร์ริลก่อนจะพูดหยอกล่อเขา “ไม่เลวหนิ ดูคุณแข็งแรงน่าดู คุณบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นแต่ก็ยังรอดมาได้” ไม่รู้ว่าเขาจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แดร์ริลพ
เมื่อทิฟฟานี่ได้เห็นปฏิกิริยาของแดร์ริล เธอก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ทำไมดูคุณเป็นกังวลเกี่ยวกับมรดกตกทอดของตระกูลของฉันแบบนั้นล่ะ?” “ผม…” แดร์ริลลูบผมและยิ้มอย่างขมขื่น “ผมโดนเธอทำร้ายจนบาดเจ็บปางตาย แล้วผมจะมีความสุขที่เห็นผู้หญิงคนนั้นหนีไปได้ยังไง?” ทิฟฟานี่เม้มปาก “แปลว่าคุณต้องการแก้แค้นผู้หญิงคนนั้น? ทำไมคุณไม่นอนพักฟื้นแล้วรอฟังข่าวอยู่ที่นี่แทนล่ะ?” ทิฟฟาเย้ยหยันก่อนจะหันหลังและเดินออกจากห้องไป เมื่อทิฟฟานี่ออกจากห้องไปแล้ว แดร์ริลก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรออกหาเฟลิกซ์ เบลคลีย์อย่างกระวนกระวาย 'บ้าเอ๊ย! ฉันจะปล่อยให้ลอร่าเอาแก่นแท้ของมังกรไปไม่ได้! ฉันจะต้องตามมันกลับคืนมาให้ได้! เธอทำกับฉันได้เจ็บแสบ ฉันจะต้องเอาคืนเธอให้สาสม!' ไม่นาน เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้น “เฟลิกซ์ ช่วยฉันตามหาสองพี่น้อง ลอร่าและมัตเตโอ แฮนสันหน่อย” แดร์ริลรีบพูดอย่างรวดเร็ว และอธิบายลักษณะของพวกเขาอย่างละเอียด แดร์ริลกัดฟันแน่น ความโกรธเข้าครอบงำจิตใจของเขาทันที "ได้ครับบราเธอร์! ผมจะให้คนของผมจัดการเดี๋ยวนี้เลย" น้ำเสียงของแดร์ริลทำให้เฟลิกซ์ตระหนักได้ว่าจะต้องมีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้น
ณ สโมสรไฮบิสคัส ที่เมืองว่านไห่ เจ้าของสโมสรแห่งนี้คือเฟลิกซ์ เบลคลีย์ แต่เขาไม่มีเวลาบริหารจัดการสโมสรด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงว่าจ้างผู้จัดการเพื่อดูแลแทนเขา ภายในสโมสรได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา สโมสรแห่งนี้เป็นสถานที่สำหรับผู้มีอิทธิพลและคนร่ำรวยที่เข้าใช้บริการ และสองพี่น้องแฮนสันก็อยู่ที่นี่ ภายในห้องดีลักซ์ที่อยู่ชั้นบนสุดของสโมสร มัตเตโอนั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว เขารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย มัตเตโอดูอ่อนแอจนสูญเสียรูปลักษณ์ที่น่าเกรงขามไป ลอร่านั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามด้วยใบหน้าที่งดงามและดูสงบนิ่ง "พี่สาว!" มัตเตโอมองออกไปภายนอกหน้าต่างก่อนจะถามขึ้นอย่างตื่นตระหนกว่า “พี่แน่ใจใช่ไหมว่าที่นี่ปลอดภัยจริง ๆ ? ฉันได้ยินมาว่าตระกูลบ๊อกซ์ได้รวบรวมผู้คนจำนวนมากเพื่อตามล่าหาแก่นแท้ของมังกรคืน!” มัตเตโอกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว ในมือเขามีสีทองแวววาวเปร่งประกายออกมา มันคือแก่นแท้ของมังกร! ลอร่าหัวเราะและพูดขึ้นว่า “ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดเสมอ! ถึงแม้ว่าตระกูลบ๊อกซ์จะรวบรวมผู้บ่มเพาะในทวีปมิสท์ลอเรนทั้งหมดมาเพื่อตามล่าเรา แต่พวกเขาก็คิดไม่ถึงว่า
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ