เมื่อทิฟฟานี่ได้เห็นปฏิกิริยาของแดร์ริล เธอก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ทำไมดูคุณเป็นกังวลเกี่ยวกับมรดกตกทอดของตระกูลของฉันแบบนั้นล่ะ?” “ผม…” แดร์ริลลูบผมและยิ้มอย่างขมขื่น “ผมโดนเธอทำร้ายจนบาดเจ็บปางตาย แล้วผมจะมีความสุขที่เห็นผู้หญิงคนนั้นหนีไปได้ยังไง?” ทิฟฟานี่เม้มปาก “แปลว่าคุณต้องการแก้แค้นผู้หญิงคนนั้น? ทำไมคุณไม่นอนพักฟื้นแล้วรอฟังข่าวอยู่ที่นี่แทนล่ะ?” ทิฟฟาเย้ยหยันก่อนจะหันหลังและเดินออกจากห้องไป เมื่อทิฟฟานี่ออกจากห้องไปแล้ว แดร์ริลก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรออกหาเฟลิกซ์ เบลคลีย์อย่างกระวนกระวาย 'บ้าเอ๊ย! ฉันจะปล่อยให้ลอร่าเอาแก่นแท้ของมังกรไปไม่ได้! ฉันจะต้องตามมันกลับคืนมาให้ได้! เธอทำกับฉันได้เจ็บแสบ ฉันจะต้องเอาคืนเธอให้สาสม!' ไม่นาน เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้น “เฟลิกซ์ ช่วยฉันตามหาสองพี่น้อง ลอร่าและมัตเตโอ แฮนสันหน่อย” แดร์ริลรีบพูดอย่างรวดเร็ว และอธิบายลักษณะของพวกเขาอย่างละเอียด แดร์ริลกัดฟันแน่น ความโกรธเข้าครอบงำจิตใจของเขาทันที "ได้ครับบราเธอร์! ผมจะให้คนของผมจัดการเดี๋ยวนี้เลย" น้ำเสียงของแดร์ริลทำให้เฟลิกซ์ตระหนักได้ว่าจะต้องมีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้น
ณ สโมสรไฮบิสคัส ที่เมืองว่านไห่ เจ้าของสโมสรแห่งนี้คือเฟลิกซ์ เบลคลีย์ แต่เขาไม่มีเวลาบริหารจัดการสโมสรด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงว่าจ้างผู้จัดการเพื่อดูแลแทนเขา ภายในสโมสรได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา สโมสรแห่งนี้เป็นสถานที่สำหรับผู้มีอิทธิพลและคนร่ำรวยที่เข้าใช้บริการ และสองพี่น้องแฮนสันก็อยู่ที่นี่ ภายในห้องดีลักซ์ที่อยู่ชั้นบนสุดของสโมสร มัตเตโอนั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว เขารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย มัตเตโอดูอ่อนแอจนสูญเสียรูปลักษณ์ที่น่าเกรงขามไป ลอร่านั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามด้วยใบหน้าที่งดงามและดูสงบนิ่ง "พี่สาว!" มัตเตโอมองออกไปภายนอกหน้าต่างก่อนจะถามขึ้นอย่างตื่นตระหนกว่า “พี่แน่ใจใช่ไหมว่าที่นี่ปลอดภัยจริง ๆ ? ฉันได้ยินมาว่าตระกูลบ๊อกซ์ได้รวบรวมผู้คนจำนวนมากเพื่อตามล่าหาแก่นแท้ของมังกรคืน!” มัตเตโอกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว ในมือเขามีสีทองแวววาวเปร่งประกายออกมา มันคือแก่นแท้ของมังกร! ลอร่าหัวเราะและพูดขึ้นว่า “ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดเสมอ! ถึงแม้ว่าตระกูลบ๊อกซ์จะรวบรวมผู้บ่มเพาะในทวีปมิสท์ลอเรนทั้งหมดมาเพื่อตามล่าเรา แต่พวกเขาก็คิดไม่ถึงว่า
แดร์ริลกำลังจะขึ้นไปที่ชั้นบน "เกิดอะไรขึ้น?" ในเวลานั้นบิลลี่ลงมาข้างล่างพอดี เมื่อเขาได้เห็นสถานการณ์ เขาก็ขมวดคิ้วและเดินเข้าไปหาพนักงานต้อนรับและแดร์ริล "ผู้จัดการคะ ชายคนนี้ไม่ได้ทำการจองเอาไว้แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะขึ้นไปที่ชั้นบนซึ่งเป็นโซนวีไอพี" พนักงานต้อนรับกล่าว 'ไม่ได้ทำการจองเอาไว้งั้นเหรอ?' บิลลี่กวาดสายตามองแดร์ริลขึ้น ๆ ลง ๆ มีการดูถูกเสียดสีในดวงตาของเขาในขณะที่เขาพูดว่า "ขอโทษนะครับ แต่ถ้าหากว่าคุณไม่ได้ทำการจองเอาไว้ล่วงหน้า เราก็ให้บริการคุณไม่ได้ ขอเชิญคุณไปที่อื่นเถอะครับ" ชายที่อยู่ตรงหน้าของบิลลี่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา เห็นได้ชัดว่าเขายังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยในว่านไห่ 'ชายคนนี้ไม่แม้แต่จะจ่ายค่าห้องที่ถูกที่สุดในสโมสรได้ ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องสุภาพกับเขา!' แดร์ริลครุ่นคิดอยู่ภายในใจ 'บ้าเอ๊ย! ไอ้พวกที่ชอบดูถูกคนอื่นมีอยู่ทุกที่จริง ๆ!' แดร์ริลไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป เขาจ้องหน้าบิลลี่ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเร่งรีบว่า "คุณเป็นผู้จัดการใช่ไหม? ช่วยพาผมไปที่ห้อง V8 หน่อย!" แดร์ริลพูดพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เฟลิกซ์บอกแดร์ริลว่าเขาจะช่วยจับสองพี่น้อ
เมื่อแดร์ริลพูดเช่นนั้น เขาก็เดินเข้ามาในลิฟต์แล้ว พนักงานต้อนรับตัวสั่นเทา! คนที่ชายผู้นั้นคุยด้วยคือเฟลิกซ์ เบลคลี่ย์ เจ้านายของเธออย่างนั้นเหรอ? โทรศัพท์ของแดร์ริลอยู่ในมือที่สั่นเทาของเธอ! 'นักเรียนที่น่าสงสารคนนั้นเรียกเจ้านายว่าอะไรนะ?' "ส่งโทรศัพท์มาให้ฉัน!" บิลลี่ตะโกนขณะคว้าโทรศัพท์จากมือของผู้หญิงคนนั้นและพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า "ฮัลโหล นั่นบอสเหรอครับ?" “บิลลี่ วีลเลอร์! นายใช่ไหมที่เป็นคนขวางทางบราเธอร์แดร์ริล? ไอ้คนตาบอด!” เฟลิกซ์ตะคอกใส่พนักงานของเขาด้วยความโกรธ ถึงแม้ว่าเฟลิกซ์จะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ทุกคนก็สามารถจินตนาการได้ถึงความโกรธเกรี้ยวของเขา! “บอสครับ ชายคนนั้นยังอยู่ในชุดนักศึกษาอยู่เลย ผมคิดว่าอาจจะมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้น…” บิลลี่กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ "ไอ้บ้า! อย่าตัดสินหนังสือจากหน้าปก! ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเหมือนนาย! นายใช้เงินเดือนไปกับเสื้อผ้าราคาแพง! แต่บางคนที่เขาแต่งตัวบ้าน ๆ ก็ไม่ใช่คนที่นายจะสามารถทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้! บัดซบ! นายโดนไล่ออก!" อะไรนะ? จิตใจของบิลลี่ว่างเปล่าในทันใด เขาแทบจะร้องไห้ออกมา ในขณะที่พนักงานต้อนรับที
แดร์ริลจ้องหน้าสองพี่น้องแฮนสันอย่างเย้ยหยัน "ลอร่า แฮนสัน วันนี้เป็นวันตายของเขา เธอหยุดฉันไม่ได้หรอก! และฉันก็ไม่ลืมว่าเธอทรมานฉันเอาไว้ยังไง แต่ฉันจะคิดบัญชีกับเธอทีหลัง!” จากนั้นแดร์ริลก็เรียกเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติออกมา ทันใดนั้น รัศมีอันรุนแรงก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับร่างของนักรบทีละร่าง นักรบเริ่มทยอยกันออกมาและพวกเขาต่างก็เป็นจักรพรรดิ์ยุทธ! โดยมีขุนศึกเนตรโลหิต พญานาคพิโรธและหยวนเทียนกังเดินนำพวกเขาออกมา “จัดการเธอ!” แดร์ริลตะโกนสั่ง เมื่อได้ยินคำสั่งของแดร์ริล พวกเขาก็เข้าล้อมลอร่าอย่างรวดเร็ว ในเวลานั้น ลอร่าพูดขึ้นอย่างเย็นชา "แกคิดว่าคนพวกนี้จะหยุดฉันได้งั้นเหรอ?" วินาทีต่อมา ลอร่าก็กระตุ้นพลังภายในของเธอและต่อสู้กับพวกเขาทันที “ถึงแม้ว่าคนพวกนี้จะหยุดเธอไม่ได้ แต่พวกเขาสามารถช่วยฉันถ่วงเวลาเอาไว้ได้ยังไงล่ะ!” แดร์ริลเย้ยหยัน จากนั้นเขาก็หันกลับมาจ้องหน้ามัตเตโออีกครั้ง “มัตเตโอ แฮนสัน คราวนี้ไม่มีใครช่วยแกได้อีกแล้ว!” แดร์ริลพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาก่อนจะปล่อยหมัดลงบนหน้าอกของมัตเตโออย่างรุนแรง ปัง! แดร์ริลว่องไวจนมัตเตโอไม่ทันได้ตั้งตัว ชายคนนั้นร้องขึ้นอย่าง
ลอร่ากัดริมฝีปากแน่น เธอเป็นถึงเจ้าสำนักประกายแสงและไม่เคยมีใครกล้าแตะต้องเธอ! ลอร่าจึงรู้สึกอัปยศเมื่อแดร์ริลจับคางของเธอ! "อยากฆ่าฉันงั้นเหรอ?" รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฎขึ้นในดวงตาสีแดงของแดร์ริล เขาเข้าไปใกล้และตบหน้าเธออย่างแรง! เพี๊ยะ! ในการตบครั้งนั้น แดร์ริลได้ใช้กำลังทั้งหมดจนทำให้ลอร่ากรีดร้องออกมาเพราะความเจ็บปวดและล้มลงบนพื้นทันที ไม่มีความสงสารในแววตาของแดร์ริล เขาพูดกับลอร่าอย่างเย็นชาว่า "เธอคงจะคิดไม่ถึงว่าฉันจะกลับมาแก้แค้นเธอเร็วขนาดนี้สินะ!" แดร์ริลเคียดแค้นเมื่อเขาตระหนักได้ว่า เขาถูกลอร่าทรมานอย่างน่าสังเวชเพียงใด บัดซบ! ไม่เพียงแต่เขาจะถูกทรมานแต่เธอยังนำแก่นแท้ของมังกรหนีไปด้วย! ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะสามารถนำมันกลับคืนมาได้ แต่เขาก็ไม่สามารถลืมเหตุการณ์ที่เลวร้ายนั้นได้เลย การตบนั้นทำให้ลอร่ามึนงง เมื่อเธอกลับมามีสติเธอก็จ้องหน้าแดร์ริลด้วยสายตาอาฆาตแค้น “ฆ่าฉันเลยสิ! แต่ถ้าหากว่าฉันหนีรอดไปได้ ฉันจะตามหาแกและบดขยี้แกให้ตายอย่างน่าสมเพช!” ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่เพียงแต่จะทำลายสำนักประกายแสงของเธอเท่านั้น แต่เขายังกล้าตบหน้าเธออีกด้วย! ความเกลียดชังที่ลอ
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหลายคู่ที่มาพร้อมกับพลังภายในอันแข็งแกร่งก็ดังขึ้น! อะไร? แดร์ริลขมวดคิ้วและหันไปมองที่หน้าประตู มีผู้คนมากมายกำลังเดินมาทางพวกเขาอย่างเร่งรีบ มีชายหญิงอันทรงพลังอยู่ท่ามกลางพวกเขา โดยมีตั้งแต่ปราชญ์ยุทธจนไปถึงจักรพรรดิ์ยุทธอีกหลายคน หนึ่งในนั้นคือโรเบิร์ต บ๊อกซ์! ‘บ้าเอ๊ย! พวกเขามาที่นี่ได้ยังไง?’ แดร์ริลสาปแช่งอยู่ภายในใจเมื่อได้เห็นเช่นนั้น “เธออยู่นั่น!” โรเบิร์ตตื่นเต้นมากที่ในที่สุดเขาก็ตามหาลอร่าพบ เมื่อลอร่าขโมยแก่นแท้ของมังกรของตระกูลของเขาไป เขาก็ได้ขอความช่วยเหลือจากยุทธภพในการตามหาเธอทั่วทั้งมิสท์ลอเรนแต่ก็ไม่พบเธอ ต่อมาเมื่อเกิดการปะทะกันขึ้นที่สโมสรไฮบิสคัส โรเบิร์ตจึงทราบว่าเธอซ่อนตัวอยู่ที่นี่ "แดร์ริล นายมาทำอะไรที่นี่?" โรเบิร์ตถามแดร์ริลด้วยใบหน้าที่ดูประหลาดใจ ในคืนนั้น แดร์ริลถูกเฆี่ยนตีปางตายที่ในหอบรรพบุรุษจนร่างของเขาอาบไปด้วยเลือด 'แล้วเขาฟื้นตัวอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาอันสั้นได้อย่างไร?' 'แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?' แต่สิ่งที่ทำให้โรเบิร์ตตกใจมากที่สุด คือการที่เขาสัมผัสได้ว่าแดร์ริลเป็นจักรพรรดิ์ยุทธ! อะไร? ผู้บ
แดร์ริลมองไปที่โรเบิร์ตก่อนจะตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ผมต้องขอโทษด้วยครับ แต่ผมคงจะส่งแก่นแท้ของมังกรคืนให้คุณไม่ได้ เพราะว่าผมต้องใช้มันเพื่อช่วยชีวิตใครบางคน” "นายพูดอะไรนะ?" สีหน้าของโรเบิร์ตเปลี่ยนไปทันที เขาขมวดคิ้วเพราะความโกรธ แม้แต่บรรดาผู้บ่มเพาะเองก็รู้สึกโกรธเมื่อได้ยินเช่นนั้น แดร์ริลจ้องหน้าเขาอย่างใจเย็นก่อนจะพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ดังนั้นผมจะไม่ปิดบังตัวตนของผมอีกต่อไป ผมคือประมุขสำนักประตูสุราลัยจากจักรวาลโลก แดร์ริล ดาร์บี้! และที่ผมมายังทวีปมิสท์ลอเรน ก็เพื่อตามหาแก่นแท้ของมังกรเพื่อนำไปช่วยชีวิตของผู้หญิงที่ผมรัก!" จากนั้นแดร์ริลก็พูดต่อว่า "ดังนั้นผมจึงไม่สามารถส่งแก่นแท้ของมังกรคืนให้คุณได้ แต่ผมจะไม่เอามันไปฟรี ๆ ถ้าหากว่าในอนาคตคุณต้องการสิ่งใด คุณบอกผมมาได้ทันทีและผมจะช่วยเหลือคุณอย่างเต็มที่!” คำพูดของแดร์ริลฟังดูจริงใจ เพราะถึงยังไงแก่นแท้ของมังกรก็เป็นสมบัติอันล้ำค่าที่สืบต่อกันมายาวนานของตระกูลบ๊อกซ์ 'อะไรนะ?' 'ประมุขสำนักประตูสุราลัย!' โรเบิร์ตตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาจ้องหน้าแดร์ริลด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและพูดไม่ออก
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ