คุณมันเลว ep 57โทคิยะปรายตามองหญิงสาวที่นอนกุมแขนซ้ายด้วยความเจ็บปวด เดือดสีแดงสดไหลออกมาจากหัวไหล่ซ้ายของเธอ ร่างสูงยืนค้างชั่วขณะก่อนจะก้มลงมือฝ่ามือใหญ่ที่ถือปืนอยู่ในมือ“หยีเจ็บไหม ฮื้อๆๆๆ ~” ใหญ่ร้องไห้โฮเมื่อเห็นน้องสาวสุดที่รักโดนโทคิยะยิง แม้กระสุนจะเฉียดแต่ยาหยีคงเจ็บน่าดู“อ๊ะ!” หญิงสาวยกมือกุมหัวไหล่ซ้ายไว้ หน้างามเห่ยเกด้วยความเจ็บปวด ก่อนปรายตามองผู้ชายที่รักทั้งน้ำตา เขากล้ายิงเธอได้ลงคอเชียวหรอจิตใจของเขาโหดเหี้ยมเหลือเกิน ความรักมันกำลังจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น น้ำตาไหลนองออกมาจากดวงตากลมโตที่ชอบมองโทคิยะด้วยสายตาตัดพ้อ สิ่งหนึ่งที่เจ็บมากกว่ากายนั่นก็คือใจ เจ็บจนสามารถลบล้างความเจ็บจากทุกสิ่งทุกอย่างได้แวบหนึ่งยาหยีเห็นโทคิยะชะงัก แต่เขากลับไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา นั้นทำให้ยาหยีรู้ว่าที่ผ่านมาเธอหลงรักปีศาจในร่างคน!“เอาสองคนนี้ไปขังไว้ในคุก!” โทคิยะหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลัง ก่อนที่ดวงตาคมจะปรายตามองหญิงสาวที่นอนในอ้อมกอดของพี่ชายอีกรอบ แววตาเจ็บปวดของเธอมันทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนี มือใหญ่กำหมัดแน่นก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากที่นี่ทันที“โอ้ไม่ ฮึก!” ใหญ่ร
คุณมันเลว ep 58แกร็ก!เสียงเปิดประตูดังขึ้น ส่งผลให้ใหญ่ที่กำลังนั่งหลับอยู่โดยมีน้องสาวนอนอยู่บนตัก ค่อยๆบรือตาขึ้นมาทันที เงาตะคุ่มสีดำของชายร่างใหญ่ค่อยๆเดินเข้ามา เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลากลางคืนทำให้มีแค่แสงสว่างจากทางเดินเพียงเท่านั้นใหญ่กำหมัดแน่นหากชายคนนั้นเดินเข้ามาเพื่อจะทำร้าย เขาจะสู้มันทีแม้ว่าร่างกายจะไม่เอื้ออำนวยก็ตาม ในขณะที่น้องสาวนอนหลับไม่รู้ร้อนรู้หนาวด้วยพิษไข้ชายคนนั้นหยุดอยู่ตรงหน้าสองพี่น้อง ใหญ่เงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่เข้ามาเยือน รูปร่างสูงโปรงราวกับนางแบบบวกกับขายาวๆ ทำให้ใหญ่รู้ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นอดีตเจ้านายของเขานั่นเอง“มึงมาทำไม! ” ใหญ่ถามก่อนใช้อ้อมแขนกอดน้องสาวไว้แน่นเพราะกลัวโทคิยะจะเอาน้องสาวของเขาไป“ส่งน้องสาวของมึงมา” โทคิยะปรายตามองร่างบางที่นอนนิ่งในอ้อมกอดของพี่ชาย ใบหน้าของเธอกลับซี้ดกว่าตอนนั้น กรามหนาขบแน่น เขาพลาดเองที่ใจร้อนและวู่วามจนถึงขั้นลั่นไกใส่เธอ“อย่ามายุ่งกับน้องกู ถ้าจะฆ่ากูก็ฆ่าแต่อย่ามาทำอะไรยาหยี! ” ใหญ่ค่อยๆพาน้องสาวเขยิบหนีจากปีศาจร้ายที่กำลังย่างสามขุมเขามาจะไม่ให้โทคิยะทำร้ายยาหยีได้อีกแล้ว!“กูฆ่ามึงแน่ แต่ส่งตัว
คุณมันเลว ep 59หลังจากที่หมอมาถึงโทคิยะก็รีบให้เช็คอาการของยาหยีทันที เพราะเขาเองก็ร้อนใจเหมือนกันกลัวร่างบางจะเป็นอะไรไป ชายหนุ่มยืนมองหมอหนุ่มตรวจอาการด้วยความหวาดระแวงเพราะกลัวหมอจะเห็นของลับและส่วนสงวนของเธอหึงแม้กระทั่งหมอ...หมอหนุ่มทำหน้าเครียดเมื่อตรวจอาการเสร็จ พึ่งรู้ว่าโทคิยะเป็นคนยิงหญิงสาวเอง“เธอเป็นยังไงบ้าง” โทคิยะถามด้วยอาการร้อนรน เมื่อเห็นหมอหนุมมีสีหน้าเคร่งเครียด“เธอแค่มีไข้จากบาดแผลที่เกิดการติดเชื้อ หมอให้ยาไปทานละ อีกไม่กี่วันอาการจะดีขึ้นตามลำดับ”“ขอบคุณ” โทคิยะพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่คนตัวเล็กไม่ได้เป็นอะไรมาก“แต่คุณไม่ควรทำรุนแรงแบบนี้กับเธออีกนะ เพราะยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงและที่สำคัญอาจจะกระทบไปถึงเด็กในท้องด้วย”“เด็กในท้อง? ” โทคิยะอุทานอย่างไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากหมอหนุ่ม เหมือนหอกแทงลงกลางใจ“ใช่ครับ เธอท้องได้สองสับดาห์แล้ว หมอแนะนำให้พาเธอไปฝากครรน์นะครับ แล้วอีกอย่างอ่อนโยนกับเธอบ้างก็ดีอย่างน้อยๆเด็กในท้องก็เป็นลูกของคุณ” หมอหนุ่มพูดด้วยความไม่สบอารมณ์ ตระกูลของเขาเป็นหมอประจำตระกลูโยชิทากะรู้ดีว่าตระกูลนี้บ้าดีเดือดตั้งแต่รุ่
คุณมันเลว ep 60 @คฤหาสน์ไมดะ “ถ่อมาหาฉันดึกดื่นขนาดนี้มีเรื่องด่วนอะไรรึป่าว” ไมดะที่กำลังนั่งจิบน้ำชาถามขึ้น เมื่อเห็นมาเฟียรุ่นลูกเดินเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรนใจ “ผม...” ชายหนุ่มหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหย่อนสะโพกลงบนโซฟาสีทอง “ผมตัดสินใจดีแล้วครับ” “ตัดสินใจ?” คิ้วเข้มของไมดะขมวดด้วยความงุนงง “ผมจะทิ้งการเป็นเบอร์หนึ่ง” “...” ปากหยักของไมดะกระตุกทันที ก่อนสายตาคมจะตวัดมองโทคิยะด้วยความไม่พอใจ “พูดอะไร!” “ผมแค่อยากจะบอกว่าผมจะทิ้งการเป็นเบอร์หนึ่ง เพื่อออกไปมีครอบครัวครับ” ปึก! ไมดะกระแทกแก้วน้ำชาลงบนโต๊ะด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่มุมปากหยักจะแสยะยิ้มให้ความโง่เขลาของชายหนุ่ม โทคิยะโดนผู้หญิงเข้าครอบงำได้สำเร็จ จนเดินออกจากทางที่เคยขีดไว้ “ไม่น่าเชื่อว่าหมาป่าอย่างนายจะมีคนมาถอดหน้ากาก” “...” โทคิยะก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด ผิดเองที่รับปากกับไมดะไว้ “ไม่คิดว่าโทคิยะที่แสนเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญ จะโดนผู้หญิงตัวเล็กๆ มาจูงจมูก นั้นมันไม่ใช่ตัวนายเลยนะ” “...” “นายเคยบอกฉันเองว่าจะไม่มีทางดึงผู้หญิงเข้ามาในชีวิต และตอนนี้นายกำลังกลืนน้ำลายตัวเองอยู่” “นั่นมันก่อนที่ผมจะเจอยาหยีครับ” “คิ
คุณมันเลว ep 61“อื้อออ~” ร่างบางลืมตาขึ้นมาในเช้าวันถัดไป ก่อนที่ม่านตาจะปรับโฟกัสกับเพดานห้อง มันเป็นเพดานสีเทาอันแสนคุ้นเคยภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้หลั่งไลเข้ามาในสมอง เธอโดนโทคิยะยิงที่ต้นแขนแล้วหลังจากนั้นเขาก็ให้ลูกน้องนำเธอกับพี่ชายไปขังไว้ในห้องใต้ดินพอนึกถึงหน้าพี่ชายดวงตากลมโตเบิกโพล่งทันที“พี่ใหญ่!! โอ้ยยยย!!!” ยาหยีดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนส่งผลให้เกิดอาการเจ็บจี้ดจนถึงกระดูกสันหลังที่ต้นแขนซ้าย“อย่าพึ่งลุกค่ะ” ป้าน้อยที่มีหน้าที่เฝ้ายาหยีเดินเข้ามาเห็นพอดี ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปประคองคนป่วย“หนูจะไปหาพี่ใหญ่ค่ะ!” ร่างบางพยายามตะเกี่ยตะกายลงจากเตียงเพื่อไปช่วยพี่ชาย ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างจะยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าหรือโทคิยะฆ่าพี่ชายของเธอไปแล้ว!“ใจเย็นๆ ก่อนนะอย่าพึ่งลุก ตอนนี้หนูไม่สบายอยู่นะ” ป้าน้อยคว้าแขนเล็กของยาหยีไว้ เมื่อเธอกำลังจะก้าวขาลงจากเตียงทั้งๆ ที่ยังมีอาการไข้อยู่“พะ..พี่ชายของหนู..ฮึก...เขาเป็นยังไงบ้าง ฮื้อๆๆๆ ~” ยาหยีสะอื้นจนตัวโยนเมื่อพบว่าตัวเองเผลอหลับไปในขณะที่พี่ชายกำลังอยู่ในความเป็นความตายหากเขาฆ่าพี่ชายของเธอจริงๆ จะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนี้อ
คุณมันเลว ep 62“พี่ใหญ่” เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำให้ใหญ่ที่กำลังหลับสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ก่อนที่ดวงตาคมจะเบิกกว้างเพราะคนที่เรียกคือน้องสาวของเขานั่นเอง“หยี มาได้ไง!!” ใหญ่คว้าร่างของน้องสาวมาสวมกอดพบว่าหญิงสาวเนื้อตัวสะอาดสะอ้านกว่าตอนที่โทคิยะพาออกไปเสียอีก“หยีมาช่วยพี่ใหญ่ค่ะ เราหนีกันเถอะ” กว่าหญิงสาวจะผ่านด่านลูกน้องของโทคิยะมาได้เล่นเอาเหงื่อตกพอสมควร “พี่ใหญ่พอรู้จักทางหนีไหมคะ”“...” ใหญ่ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทางลับที่จะหนีออกไปได้มันอยู่ในห้องเชือด ซึ่งมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าตรงนั้นคือทางลับ หนึ่งในนั้นก็คือเขาที่รู้ “มันมีทางลับในห้องเชือด พี่จะพาหยีหนีออกไปทางนั้น ตอนนี้กี่โมงแล้ว”“กำลังจะเที่ยงค่ะ”“ดีเลยตอนนี้ลูกน้องของไอ้โทคิยะกำลังไปกินข้าว เราจะใช้จังหวะนี้หนีออกไปจากที่นี่กัน!” ใหญ่หยัดกายขึ้นด้วยความยากลำบาก โดนซ้อมไปเมื่อวานส่งผลให้วันนี้รู้สึกเจ็บปวดราวกับกล้ามเนื้อกำลังฉีกขาดแต่เขาจะอ่อนแอไม่ได้ น้องสาวอุตส่าฝ่าลูกน้องของโทคิยะมาช่วยและเป็นโอกาสที่ดีสำหรับการหนีใหญ่คว้ามือน้องสาวก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องเชือดซึ่งอยู่ตรงข้ามอย่างระมัดระวัง โชคดีที่ลูกน้อ
คุณมันเลว ep 63ดวงตาคมของโทคิยะเบิกโพลงด้วยความตกใจ ที่แท้ไมดะก็เป็นคนอยู่เบื้องหลังการตายของพ่อเขา เขามันโง่เองที่หลงนับถือคนชั่วๆ อย่างไมดะมาตั้งนานหลายปีย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน ตอนที่พ่อของเขาป่วยหนักเข้าห้องไอซียู ซึ่งตอนนั้นเขายังอยู่ที่ประเทศไทย โดยให้ใหญ่ซึ่งเป็นลูกน้องมือขวาเป็นคนดูแลพ่อในระหว่างที่เขากำลังจะกลับญี่ปุ่น แต่จู่ๆ หมอโทรมาแจ้งการเสียชีวิตของพ่อเขาว่าคนป่วยดิ้นจนมือเผลอไปดึงสายออกซิเจนออกจนทำให้ขาดอากาศหายใจแล้วเสียชีวิตในที่สุด ในตอนนั้นใหญ่บอกว่าเขาออกไปซื้อของเลยไม่ได้อยู่เฝ้าและไม่คาดคิดว่าคุณท่านจะดิ้นจนทำให้สายออกซิเจนหลุด เขาเชื่อใหญ่มาตลอดจนกระทั่งสามปีต่อมา มีบางอย่างที่ทำให้เขาฉุดใจคิดขึ้นมาได้ว่าพ่อของเขาต้องโดนลอบฆ่าแน่ๆ จึงจ้างนักสืบไปตามสืบ ในตอนนั้นเขาคิดว่าฝ่ายโยชิดะเป็นคนฆ่า แต่พอความจริงปรากฏมันทำให้เข่าแทบอ่อนใหญ่เป็นคนดึงสายออกซิเจนออก แล้วยังมีหน้าลอยหน้าลอยตามาถึง 3 ปี โดยที่ไม่รู้สึกอะไร และทุกอย่างชัดเจนขึ้นเมื่อเขาสืบจนรู้ว่าใหญ่เป็นคนทำแล้วมันก็หนีหายไปทันที“เป็นไงล่ะตกใจเลยใช่ไหม!” ไมดะเดินวนรอบๆ ร่างของโทคิยะราวกับว่ากำลังกวนประสาท
คุณมันเลว ep 64“ไม่!!!” หัวใจของโทคิยะแทบสลายเมื่อสองคนที่ถูกนำเข้ามาในห้องคือใหญ่กับยาหยี โดยทั้งสองอยู่ในสภาพที่ถูกมัดมือไว้ดวงตากลมโตสั่นไหวระริกเมื่อชายที่โดนมัดอยู่คือโทคิยะเขาอยู่ในสภาพที่มีเลือดไหลออกจากมุมปาก“มากันครบแล้วหรอ”“ปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้นะ!!!” โทคิยะพยายามดึงทึ่งเชือกออกจากมืออย่างบ้าคลั่ง เชือกเส้นหนาบาดข้อมือใหญ่จนเลือดออก แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บ เพราะสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บตอนนี้คือยาหยีกำลังโดนพวกนั้นเล่นงานเธอ“อย่าทำอะไรน้องกู!!” ใหญ่ฟึดฟัดออกจากการเกาะกุมของลูกน้องไมดะ แต่ไม่เป็นผลเมื่อลูกน้องของไมดะล็อคตัวไว้แน่น“...” โทคิยะมองหญิงสาวด้วยหัวใจที่แสนปวดกระตุก กลัวว่าพวกของไมดะจะทำรุนแรงกับเธอจนกระทบกระเทือนถึงลูก “มึงอย่าทำอะไรยาหยี ปล่อยเธอไปแล้วฆ่ากูทิ้งซะ!!”“เหอะ!” ไมดะคลี่ยิ้มราวกับกำลังถือไพ่เหนือกว่าเพราะตอนนี้โทคิยะไม่ต่างจากลูกหมาตัวหนึ่ง “กฏของมาเฟียหากใครที่รู้ความลับมันคนนั้นต้องตาย”“ปล่อยน้องกู!!!” ใหญ่ตะโกนจนสุดเสียงด้วยความโกรธแค้นเมื่อไมดะตรงเข้ามากระชากผมของยาหยีอย่างแรง จนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ“โอ้ยยย! ปล่อยนะ!!!” ยาหนีพยายามสะบัดศรีษะ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ
คุณมันเลว ep 82“เดี๋ยวก่อน” โทคิยะเรียกหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มรู้สึกประหม่่าเล็กน้อยเมื่อเมียทำกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ“อะไร” น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“คือว่า...” ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้อง “จะไม่กินข้าวที่ฉันเตรียมไว้ให้เลยหรอ”“...” ยาหยีนิ่งซักพัก “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากกินของคุณ”“โกรธฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ” โทคิยะใจอ่อนยวบ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ยาหยีปฏิบัติเหมือนกับว่าเขามันไร้ค่า หัวใจก็ยิ่งฝ่อลงไปทุกที“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่เกลียด”“ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เธอจะทำฉันคืนก็ได้นะ ฉันยอม”“ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังแบบคุณค่ะ เจ็บกายมันไม่เท่าไหร่หรอก...” ยาหยีหลับตาลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนาๆที่มันทำร้ายจิตใจของเธอ “แต่เจ็บที่ใจ ยังไงมันก็ไม่มีวันหาย”โทคิยะนิ่งงันเมื่อรู้ว่ายังไงซะยาหยีก็ไม่มีทางให้อภัย การกระทำของเขาคงทำร้ายจิตใจของเธอน่าดู มันเจ็บจนจุกไปทั้งหน้าอกข้าซ้าย ไม่คิดว่าการรักใครซักคนแล้วเขาไม่เห็นค่ามันจะทรมานถึงเพียงนี้“...” ยาหยีปรายตามองชายหนุ่มที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเข้าไป
คุณมันเลว ep 81@หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปโทคิยะมีเรื่องด่วนต้องรีบไปบินไปสะสางที่ญี่ปุ่น เพราะทุกอย่างต้องเสร็จก่อนลูกคลอดนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกลับไปเคลียร์ในขณะที่ยาหยีเองรู้สึกโล่งอกที่โทคิยะไม่มาตามรังควานแล้ว ชายหนุ่มอาจล้มเลิกความตั้งใจไปแล้วก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะมีเขาอยู่ในชีวิตอยู่แล้วหลังจากปิดร้านยาหยีก็เดินเท้ากลับบ้านทุกวันเหมือนปกติ แต่วันนี้ลูกค่อนข้างดิ้นหนักมากทำให้เธอต้องหยุดเดินเป็นพักๆ“อยากออกมาแล้วหรอคะ” ยาหยีก้มลงถามลูกน้อยที่อยู่ในท้องก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องนูนเบาๆ ยิ่งมือสัมผัสกับหน้าท้องลูกของเธอยิ่งดิ้นใหญ่ ราวกับรู้ว่าตอนนี้คนเป็นแม่กำลังสัมผัสกายของเขาอยู่แต่เมื่อเดินถึงหน้าบ้านคิ้วโก่งก็ขมวดเข้มทันทีเมื่อเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ใครกันที่เข้ามาในบ้านของเธอ!!!หญิงท้องแก่ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพบชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้น่าตาเฉย เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ยาหยีเท้าเอวด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาเข้าบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งๆที่เธอเองก็ล็อคประตูอย่างแน่นหนา“...” ชายหนุ่มวาง
คุณมันเลว ep 80“มานั่งทำอะไรตรงนี้” คนเป็นแม่ถาม เมื่อเดินวนหาลูกชายรอบบ้านแต่ไม่เจอ จนกระทั่งเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในสวนดอกไม้“ยาหยีล่ะครับ”“แม่ให้นั่งกินข้าวอยู่ในบ้าน” คุณหญิงนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา สงสัยลูกชายของเธอคงไปได้ยินในสิ่งที่คุยกับยาหยีเข้า “ได้ยินที่แม่คุยกับหนูยาหยีหรอ”“ครับ” หน้าคมก้มมองพื้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเข่าอ่อนอยู่ ไม่คาดคิดว่าคำพูดที่ออกจากปากของยาหยีจะทำร้ายจิตใจของเขาได้มากขนาดนี้ เธอไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่น้อย มันจุกที่หน้าอกข้างซ้ายจนต้องออกมานั่งเงียบๆในสวนดอกไม้ทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาผิดเองที่ทำกับยาหยีมากจนเกินไป จะไม่โทษใครเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากการกระทำของเขา“แม่ก็ไม่รู้จะช่วยพูดยังไง” คุณหญิงลูบหลังลูกชายด้วยความเห็นใจ ไม่เคยเห็นโทคิยะในมุมนี้เลยลูกชายของเธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นจนกระทั่งวันนี้“ไม่ต้องพูดแล้วครับแม่ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ชายหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความอ่อนแอไม่ให้คนเป็นแม่เห็น“เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างนะ ให้เวลาหนูยาหยีหน่อ