เวลานี้เอง เงาร่างหนึ่งก็ย่ำทะเลสาบมาแทบจะเป็นเวลาแค่พริบตาเดียวก็มาถึงบนเรือแล้ว ตอนเห็นคนเบื้องหน้านั้น หัวใจที่บีบรัดของอวี่เจียวหรงก็คลายลงในที่สุดคนเบื้องหน้านี้นางคุ้นเคยดีมาก ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นยายเฒ่าที่ช่วยนางไว้"พี่น้องทั้งหลายไม่ต้องวิตก ผู้อาวุโสท่านนี้คือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตข้า"อวี
แม้ปากยายเฒ่าจะพูดแบบนี้ แต่ในใจกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอจะทำใจและกล้าฆ่าอวี่เจียวหรงได้อย่างไรเพราะหากเธอแตะต้องอวี่เจียวหรงเพียงปลายนิ้ว หลิวตงไป๋กับฉินเป่ยที่เธอไม่เคยแม้พบเจอสักครั้งคงได้มาขยี้เธอจนแหลกในวันพรุ่งนี้ทันทีถึงแม้เธอจะไม่กลัว แต่เธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเพราะเธอจะไม่ทำเรื่องที่ทำให
เรื่องแบบนี้คืองานถนัดของอวี่เจียวหรง"รับทราบค่ะคุณย่า ถ้างั้นคุณย่าพักผ่อนก่อน ที่เหลือหนูจัดการเอง แต่ยังไงก็คงต้องรบกวนคุณย่าช่วยตอนสุดท้ายด้วยนะคะ"ยายเฒ่าเงยหน้ามองอวี่เจียวหรงทีหนึ่ง ซึ่งสีหน้าราวกับบอกว่าแน่นอนอยู่แล้วสิ จะให้ฉันพึ่งพาพวกเธอหรือยังไง?ยายเฒ่านั้นร้ายแต่ปากอย่างที่คิด เพราะสี
พูดจบ อวี่เจียวหรงก็ยกหอกขึ้นและก้าวไปข้างหน้าเสียงหอกดังก้องไปทั่วท้องฟ้าในเสี้ยววินาที เจตจำนงแห่งหอกและเจตจำนงแห่งสงครามที่น่าหวาดกลัวกำลังลุกโชนลมปราณก่อนกำเนิดมหาศาลหลั่งไหลออกจากตัวเธอ ขณะเดียวกันจ้าวหลิงเอ๋อร์ก็เริ่มเคลื่อนไหวด้วยวรยุทธ์ของทั้งสองเทียบเคียงกัน และประสานกันอย่างลงตัว ซึ่งทำ
เมื่อหยวนข่ายได้ยินก็ขมวดคิ้ว และเกิดความกังวลขึ้น!แต่เพียงครู่เดียวคิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลายออก ความกังวลที่เกิดขึ้นถ็หายไปด้วยหลี่เฟยกับหลิวเสียวเสี่ยวเป็นลูกศิษย์ที่ภูมิใจมากที่สุด และเป็นปีศาจที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในเด็กรุ่นใหม่ของวังจิ่วหยางอีกไม่นานทั้งสองคนก็จะกลายเป็นคนที่มีพลังยุทธ์แข็งแกร่ง
ผู้อาวุโสสี่โบกมือ คนของเขาก็จากไปทันที"ฮ่าๆ ๆ สวรรค์เมตตาข้าจริงๆ ป่านนี้เจ้าหยวนคงร้อนใจแย่แล้ว""เจ้านั่นให้ความสำคัญกับหลี่เฟยและหลิวเสียวเสี่ยวที่สุด ต้องเกิดเรื่องกับสองคนนั้นแล้วแน่นอน คราวนี้เขาคงได้ทำเรื่องที่ขาดสติอย่างแน่นอน""ทันทีที่เขาทำผิด โอกาสของพวกเราก็มาถึงแล้ว"ผู้อาวุโสสี่ดีใจแ
"ครับ อาจารย์ลุง"ฉินเป่ยอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ผู้อาวุโสชิวยกมือห้ามเขาไว้"ออกไปเดินเล่นกับข้าหน่อย""ครับ!"ฉินเป่ยเดินตามหลังของผู้อาวุโสชิว ไม่นานนักทั้งสองคนก็ออกจากตระกูลอู๋ สำหรับผู้อาวุโสชิวแล้ว เขาจำเป็นต้องให้ความเคารพอย่างเต็มที่ตัวเขาเองก็อยากพบผู้อาวุโสชิวสักครั้งมานานมากแล้ว และในที่สุด
ฉินเป่ยได้รับคำตอบแล้วผู้อาวุโสชิวที่เห็นสีหน้าของเขา ก็ถามขึ้นแบบกึ่งเชื่อกึ่งสงสัยว่า "เจ้าเข้าใจแล้วจริงรึ?""ก่อนที่จะออกจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ศิษย์น้องของข้าโดนเจ้าเล่นงานเสียยับเยินเลยนะ"ฉินเป่ยยิ้มและพูดว่า "อาจารย์ลุงวางใจ ผมเข้าใจแล้วครับ""ท่านไม่ต้องออมมือ ถือเสียว่าผมเป็นคนตายได้เลยครั