เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 966
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 967
“ฌอน...ฌอนฮิลล์ ไหนคุณบอกว่าจะไม่ทําร้ายฉันอีก คุณจะกลับคําพูดของคุณหรือไง?” แคทเธอรีนพูดอย่างทุกข์ใจ “ก็คุณไม่เคยทำตามสัญญาเลยไม่ว่ายังไง”ทันใดนั้นร่างที่โกรธเกรี้ยวของฌอนก็แข็งราวกับว่าเขาเป็นอัมพาตไปแล้วเขาลดสายตาลงในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองเขาอย่างเยาะเย้ยถากถาง“ผม... ผมจะไม่กลับคำพูดของผม” สามวินาทีต่อมา เขายืดตัวตรงหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมขมขื่น “ต้องบอกไว้เลยว่า... แคธี่อย่ามากระตุ้นผม ผมถือว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม ถึงแม้ว่าผมจะคบกับซาร่า แต่ผมไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนอื่นเลยนอกจากคุณ”แคทเธอรีนตกตะลึงก่อนที่เธอจะหัวเราะเยาะ “อย่ามาทำหลอกลวงเหมือนฉันเป็นคนโง่ คุณมีความสัมพันธ์กับซาร่ามากว่าสิบปีแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะไม่เคยนอนกับเธอเลย ฉันไม่เชื่อหรอกเพราะคุณทั้งคู่อยู่ด้วยกันมานานมากขนาดนี้”“ก็ตอนนั้นเธอยังเด็ก ต่อมาผมก็ยุ่งอยู่กับบริหารฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นจึงไม่มีเวลามาสนใจกับเรื่องแบบนั้น หลังจากนั้นเธอก็ไปเรียนต่อในอเมริกาและหายตัวไปเลย ผมเคยทําแต่กับคุณเท่านั้น” ฌอนเองก็พบว่ามันเหลือเชื่อเกินไปเช่นกันหลังจากที่เขาพูดจบอันที่จริงเขาไม่ได้บอกแคทเธอรีนบางอย่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 968
“ช่างมันเถอะ ด้วยฝีมือการปรุงยอดแย่ของคุณ ฉันไม่เชื่อว่าคุณทําอาหารทั้งหมดนี้หรอก” แคทเธอรีนตะคอก“ผมทําเองจริง ๆ เมื่อไม่กี่วันก่อนผมไปเรียนรู้วิธีทําอาหารมาจากเชฟ ก็คุณเคยเป็นคนทำอาหารให้ผมทานในตอนนั้น ผมจะทําอาหารให้คุณเองตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ถ้าคุณไม่เชื่อก็ดูที่มือของผมนี่ได้เลย...” ฌอนยื่นมือกางนิ้วของเขาให้เธอดูนิ้วของเขาแต่เดิมเคยเกลี้ยงเกลาตอนนี้มีรอยถลอก นอกจากนี้ยังมีหนังด้าน ๆ อยู่ตามฝ่ามือของเขาด้วย"มันก็เจ็บนะ" ฌอนกะพริบตาให้เธอ ด้วยขนตาสีเข้ม ๆ เข้ากับใบหน้าที่หล่อเหลาโดดเด่นของเขา ผู้หญิงคนไหนก็คงใจอ่อนที่ได้เห็นเขาอย่างนี้แต่แคทเธอรีนก็ไม่ไขว้เขวเลยสักนิด “ในฐานะผู้ชายคุณมานั่งบ่นรำพันถึงความเจ็บปวดเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้คุณไม่ละอายบ้างเหรอ? เวสลีย์จะไม่ทําแบบนี้แน่”ฌอนถึงกับพูดไม่ออกอารมณ์ดี ๆ ของเขาพังยับเยินหลังจากเขาได้ยินคําว่า “เวสลีย์”แคทเธอรีนเริ่มกินอาหารเช้าทันทีโดยไม่สนใจมองสีหน้ามึนตึงของเขาแม้ยังเก็บความแค้นเคืองต่อเขาเอาไว้แต่เธอก็จะไม่ทรมานท้องของเธอ หากเธอต้องหิวจนปวดท้องขึ้นมา เธอก็จะไม่ได้เพลิดเพลินกับอาหารอร่อย ๆ อีกเลยน่ะสิ"รสชาติดีไหมค
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 969
เมื่อพ่อบ้านเข้ามาพร้อมกับชุดปฐมพยาบาล สีหน้าท่าทางถึงกับเปลี่ยนไป “คุณชายใหญ่ฮิลล์ คุณได้รับบาดเจ็บหนักอยู่นะครับ คุณน่าจะต้องไปหาหมอรักษาคุณครับ”“ไม่เป็นไร เอาผ้าก๊อซมาให้ฉันแล้วเดี๋ยวฉันจะพันแผลเอง”ฌอนพูดอย่างเฉยชามากหลังจากเขาได้ทำแผลพันผ้าเสร็จเรียบร้อย เมื่อลงไปชั้นล่างเขาก็พบว่าแคทเธอรีนไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ถามคนรับใช้ถึงได้รู้ว่าเธอเข้าไปในห้องทำงานเขามุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานและพบว่าเธอกําลังพยายามเปิดคอมพิวเตอร์ทันทีที่แคทเธอรีนได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา เธอก็จ้องมาที่เขาอย่างไหวตัวระมัดระวัง“ไม่ต้องยุ่งยากเปิดเครื่องหรอก ผมได้ถอดสายเคเบิลเครือข่ายออกทั้งหมดแล้ว” ฌอนเดินไปหาเธออย่างใจเย็น “คุณไม่จําเป็นต้องยืมโทรศัพท์ของบรรดาคนรับใช้ด้วย พวกเขาไม่ใช่ชาวออสเตรเลียด้วยซ้ำ อุปสรรคทางภาษาก็เรื่องหนึ่ง แต่ว่าโทรศัพท์ของพวกเขาใช้ได้แค่ติดต่อคนในประเทศของตนเองเท่านั้น”"นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย?" แคทเธอรีนทรุดลงไปด้วยความสิ้นหวังเมื่อได้ยินที่เขาพูด “ฌอน ถ้าคุณแน่นักก็ขังฉันได้เลยตลอดกาล แต่เมื่อคุณพรากฉันไปต่อหน้าสาธารณชนยังไงก็ถือเป็นการลักพาตัว พ่อของฉันสามารถเข้าแจ้งความกับตํา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 970
เมื่อฌอนเดินใกล้จะถึงประตู พ่อบ้านก็เดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับยาเม็ดหนึ่งและน้ำหนึ่งแก้ว"กินซะ" ฌอนรับยามาส่งให้แคทเธอรีน"นี่คือยาอะไร?" แคทเธอรีนนึกหวั่นในใจ เธอไม่กล้ารับมัน“ยาเม็ดคุมกําเนิด” ฌอนอธิบายด้วยดวงตาสีเข้ม “เมื่อคืนผมนอนกับคุณ แต่ว่าคุณอยู่ที่เมลเบิร์นเมื่อสองสามคืนก่อนหน้า ดังนั้นคุณอาจเคยทํากับเวสลีย์ ผมต้องแน่ใจว่าคุณจะไม่ท้องลูกของเวสลีย์” แคทเธอรีนไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่ได้ทําอะไรทั้งนั้นกับเวสลีย์ แต่อย่างน้อยยาเม็ดนี้ป้องกันเธอไม่ให้ตั้งครรภ์หลังจากที่ทําไปเมื่อคืนนี้ด้วยเหตุนี้เธอจึงกินยาโดยไม่ลังเลเลยหลังจากกลืนเข้าไป เธอก็ดิ่งสู่ความคิดลึกล้ำเมื่อพิจารณาว่าเธอคงได้ตั้งครรภ์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอต้องคิดหาวิธีหลีกเลี่ยงมันให้ได้…ตอนกลางคืนหลังแคทเธอรีนอาบน้ำเสร็จ เธอเฉือนตัวเองที่ต้นขาด้านหลังตามแนวขวางด้วยของมีคม จากนั้นเธอก็ทำให้กางเกงในเปื้อนเลือดทันทีที่เธอทําเรื่องนี้เสร็จ เธอพูดกับฌอนว่า “คุณมีผ้าอนามัยไหม? ฉันกำลังมีประจําเดือน”"ช่างบังเอิญจัง" ฌอนเลิกคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อเธอเลย “คุณกําลังพยายามหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงการตั้งครร
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 971
หลังจากได้ยินที่เธอพูด ใบหน้าหล่อเหลาของฌอนก็อ่อนโยนขึ้น ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา แคทเธอรีนดูเฉยเมยและแค้นเคืองใจอยู่เสมอไม่ว่าเขาจะพยายามทําให้เธอพอใจมากแค่ไหนก็ตามตอนนี้เธอเต็มใจที่จะเปลี่ยนเป็นชุดเดรสยาวและเดินเล่นริมทะเลกับเขาด้วย นี่หมายความว่าเธอค่อย ๆ ยอมรับความจริงได้แล้วใช่ไหม?"ไปกันเลยครับ"หลังจากสนับสนุนเธออย่างเบิกบาน จู่ ๆ เขาก็เสียใจที่นําชุดมาให้เธอน้อยเกินไปเขาโทรหาเฮดลีย์ทันที “เลือกชุดอีกสองสามชุดแล้วส่งมาที่นี่ ฉันต้องการของที่เหมาะกับการใส่ที่ชายหาดและพอดีกับขนาดของภรรยาฉัน”มุมปากของเฮดลีย์กระตุก'ภรรยาของคุณ?’'คุณไม่ละอายบ้างเลยเหรอครับ?’‘จริง ๆ แล้วเธอเป็นภรรยาของเวสลีย์ครับ’“คุณชายใหญ่ฮิลล์ ได้โปรดกลับมาที่สํานักงานเถอะครับหากคุณพอมีเวลา” เฮดลีย์กล่าวต่อไปอย่างช่วยไม่ได้ว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างเผ็ดร้อนมากมาย คุณท่านฮิลล์และท่านผู้หญิงฮิลล์โกรธมากจนใกล้ล้มป่วย คนของตระกูลฮิลล์และผู้ถือหุ้นของบริษัทมาที่สํานักงานทุกวันเพื่อตามหาผม สาธารณชนกำลังโจมตีเราและราคาหุ้นของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นยังคงดิ่งลงเรื่อย ๆ”“รา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 972
ฌอนอุ้มแคทเธอรีนและวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ทันทีโดยไม่คิดลังเลในไม่ช้าพ่อบ้านก็พาหมอมาถึง เมื่อเห็นว่าบาดแผลนั้นลึก แคทเธอรีนจึงจําเป็นต้องฉีดยาเพื่อลดการอักเสบแคทเธอรีนยังพอจะอดทนต่อความเจ็บปวดได้อยู่ ความเจ็บปวดก็ไม่เห็นจะเป็นไรตราบเท่าที่ฌอนไม่รู้เรื่องนี้ในทางกลับกันฌอนใจสลายและโทษตัวเอง “เมื่อคุณไปชายทะเลครั้งหน้า ผมจะอยู่กับคุณตลอดเวลาคุณจะได้ไม่ไปทําอะไรที่เสี่ยงอันตรายอีก” ”แคทเธอรีนไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ทุกวันนี้เธอก็ใช้ชีวิตราวกับว่าเธอนั้นอยู่ในคุกอยู่แล้ว ดังนั้นไม่ว่าเขาจะจับตาดูเธอหรือไม่ก็ไม่ได้สําคัญเลย…ตอนกลางคืน แคทเธอรีนขดตัวอยู่บนโซฟาที่ระเบียงและรักษาระยะห่างเธอเบื่อแทบตาย ที่นี่เธอไม่สามารถเล่นโทรศัพท์ ดูโทรทัศน์ หรือช้อปปิ้งได้ เธอไม่รู้จักใครที่นี่สักคนเช่นกัน นอกจากได้อ่านหนังสือเป็นครั้งคราวแล้ว ที่เธอทำได้ก็แค่จ้องมองพื้นที่เวิ้งว้างทุกวันไปเท่านั้น"คุณเบื่อไหมครับ?" ฌอนออกมาจากห้องน้ำ หัวใจของเขาเจ็บปวดเมื่อเห็นหน้าตาบึ้งตึงของเธอ“นอนกับผมนะถ้าคุณเบื่อ”ทันทีที่เขาพูดจบประโยค เขาก็อุ้มเธอไปที่ห้องนอนใหญ่วางเธอลงบนเตียง แล้วเขาก็เอิ้อมมือมา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 973
รอยยิ้มมีเลศนัยแผ่ไปทั่วใบหน้าของมอริซ “ฉันได้ยินมาว่าทีมคลิฟตันพัฒนาเพอร์ดูไมโครชิพใกล้จะสำเร็จแล้ว”ดวงตาของเลียมหรี่ลงและเขาถอนหายใจลึก “จริงแหละครับ...”ชาร์ลีเคยนำเรื่องนี้มาพูดกับเลียมสองสามครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้เลียมไม่คิดว่ามอริซจะมาปรากฏตัวด้วย แม้แต่เมสันก็ยัง...สายตาของเลียมเผยความรู้สึกสับสน เขาเคยคิดว่าเมสันเป็นคนที่ทุ่มเทความสนใจกับศิลปะโดยไม่สนยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอก เขาเคยคิดว่าที่เมสันเปิดเผยอาการป่วยทางจิตของฌอนเมื่อสามปีก่อนก็เพื่อประโยชน์ของตระกูลแคมโปสเท่านั้นแต่จากสิ่งต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่ในตอนนี้ เลียมรู้สึกว่าพ่อของเขานั้นห่างไกลจากความเรียบง่ายไปมาก“อารองครับ ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกชาร์ลีไปแล้วว่าฌอนไม่อนุญาตให้ผมมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับห้องปฏิบัติการเลย” เลียมอธิบายด้วยเสียงต่ำ“นั่นมันเมื่อก่อน” ชาร์ลีพูดยิ้ม ๆ “ตอนนี้มันต่างออกไปเนื่องจากฌอนไม่ได้อยู่ในออสเตรเลีย พอพัฒนาผลิตภัณฑ์เสร็จก็จะต้องเริ่มขั้นตอนการโฆษณาต่าง ๆ ต่อไปอีก ในฐานะผู้จัดการทั่วไปของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นนายต้องอนุมัติตามระเบียบขั้นตอนต่างๆ ดังนั้นนายก็สามารถเข้าถึงข้อมูลเกี่ยวกับไมโครชิพได้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 974
“ไม่มีอะไรต้องคิดอีกแล้วนี่” ชาร์ลีผุดลุกขึ้นยืนอย่างโมโห“ชาร์ลีให้เวลาเขาหน่อย” เมสันขัดจังหวะเขาด้วยน้ำเสียงเชิงตักเตือน “คิดให้ดีนะเลียม เมื่อไมโครชิพของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นเปิดตัวสู่ตลาดได้สําเร็จ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นจะกลายเป็นองค์กรที่ทรงอำนาจมากที่สุดในโลก ฌอนจะได้รับเกียรติทั้งหมด ในขณะที่ลูกยังคงเป็นผู้จัดการทั่วไปที่น่าสงสาร ลูกไม่ได้เป็นเจ้าของหุ้นใด ๆ ในฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นและลูกต้องรออยู่ว่าเมื่อไรแม่ของลูกจะมอบหุ้นให้ในอนาคต”“ยิ่งไปกว่านั้น ทุกวันนี้ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ของหลานกับฌอนดูเหมือนจะดีขึ้นมาก” มอริซกล่าวเสริมอย่างเคร่งขรึม “อาสงสัยว่าตอนนั้นลีอาจะเหลือให้หลานสักกี่หุ้น? แต่พ่อของหลานต่างกัน หลานเป็นลูกชายคนเดียวของเขานะ”ดวงตาของเลียมส่องประกายความรู้สึกที่ซับซ้อน เขายังคงเงียบอยู่เป็นเวลานานเมสันเหลือบมองเขาแล้วหัวเราะ "พ่อจะรอฟังข่าวดีจากลูกนะ"ทันทีที่เมสันพูดจบประโยค เขาก็เตรียมจะจากไป“พ่อ...” จู่ ๆ เลียมก็หันกลับมาถามว่า “พ่อไม่กลัวว่า... แม่จะอารมณ์เสียหลังจากที่ได้รู้เหรอ?”ลีอาเสียสละอย่างมากเพื่อเมสัน แต่เป้าหมายสูงสุดของเมสันคือการทําลายฮิลล์ คอร
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
