LOGINShare
บทที่ 858
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 859
คาวาดะดีใจมาก “ถ้าอย่างนั้นเราเซ็นสัญญากันคืนนี้เลย ไม่มีเวลาไหนเหมาะเท่าทันทีอีกแล้ว”เขากลัวว่าสาวน้อยคนนี้จะหันไปบอกโจเอล ซึ่งโจเอลอาจไม่เห็นด้วย ที่สำคัญยูล คอร์ปอเรชั่นเป็นบริษัทโลจิสติกส์รายใหญ่ที่สุดในประเทศ ทั้งพวกเขากําลังขยายตัวอย่างไม่หยุดยั้งในด้าน e-commerce อีกด้วย เขาอยากซื้อยูลคอร์ปอเรชั่นมาตั้งนานแล้ว“ตกลงค่ะ ถ้างั้นคืนนี้เราพบกัน ฉันจะให้เลขาส่งเอกสารสัญญาข้อตกลงไป แต่อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะคะ ฉันกลัวถูกพ่อดุ แล้วอีกสองสามวันค่อยนัดโอนหุ้นกันที่บริษัท” แคทเธอรีนพูดอย่างไม่สบายใจ“แน่นอน แน่นอน แน่นอน ตกลงกันตามนี้เลย”คาวาดะจับมือกับเธอและจากไปอย่างมีความสุขทันทีที่เขาไปแล้ว แคทเธอรีนก็ยิ้มกว้างขายหุ้นยูลคอร์ปอเรชั่น 40% ในราคา 50 ล้าน ก็ไม่เลวเนอะเมื่อคาวาดะไปที่ยูลคอร์ปอเรชั่น จะปลุกกระแสพายุคลื่นลมอย่างแน่นอน เดเมียน เมลานี และชาร์ลีจะต้องเป็นบ้าแน่“พนักงานเสิร์ฟคะ ฉันอยากได้กาแฟอีกแก้ว...”ทันทีที่เธอหันไปก็ถึงกับตะลึงเมื่อเห็นชายร่างสูงจอมเผด็จการยืนจังก้าอยู่ข้างประตูฌอน ฮิลล์ ทำไมเขามาที่นี่ได้ยังไงกัน?ดวงตาสีเข้มของเธอเบิกกว้าง"ออกมา" ฌอน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 860
“แคทเธอรีน โจนส์ คุณกําลังวางแผนอะไรอยู่?”สายตาของฌอนแปลกไป “คุณขายหุ้นของยูลคอร์ปอเรชั่นไปแบบนั้น พ่อคุณรู้หรือเปล่า?”ยูลคอร์ปอเรชั่น เป็นบริษัทโลจิสติกส์ที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ ทั้งยังมีการเติบโตอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะด้าน e-commerce ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หลายคนจับตาดูเนื้อชุ่มฉ่ำชิ้นนี้ แต่แคทเธอรีนมอบให้ไปอย่างง่ายดาย“ใช่ค่ะพ่อรู้ ฉันเกลี้ยกล่อมให้เขาขายมันเองค่ะ” แคทเธอรีนยักไหล่อย่างไม่แยแส “มีการแตกหักกันอย่างรุนแรงภายในยูลคอร์ปอเรชั่น ปูนนี้แล้วปู่ของฉันยังคงทะเยอทะยาน ส่วนเดเมียนกับลูกสาวของเขามองเราอย่างอิจฉาหวังทรัพย์สมบัติ ผู้ถือหุ้นล้วนมาจากแม่พิมพ์เดียวกับเดเมียน ก็ขายมันไปซะให้หมดเลยดีกว่า”“บริษัทเดลต้าจํากัด เป็นบริษัทใหญ่ในญี่ปุ่น หลังจากที่ประธานคาวาดะเข้าสู่ยูลคอร์ปอเรชั่นเขาจะคิดถึงการแข่งขันแย่งชิงอํานาจกับปู่และบรรดาพวกลุงฉันอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นมันคงน่าดูชมเลยเชียว”ฌอนอึ้งจนพูดไม่ออกเขานึกภาพนายท่านยูลคงแทบกระอักเลือดด้วยความโกรธ บรรพบุรุษของตระกูลยูลแทบปีนออกจากหลุมหากพวกเขารู้เรื่องนี้บริษัทเกิดจากความอุตสาหะพยายามของตระกูลยูลมาหลายชั่วอายุคน แต่เ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 861
“อย่าไปโรงแรมที่คุณไปมาเมื่อวาน มันดูธรรมดาไป” ฌอนพาแคทเธอรีนเข้าไปในรถ “ผมมีห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทส่วนตัวในโรงแรมห้าดาวที่นี่”แคทเธอรีนทึ่งมาก "คุณลงทุนในโรงแรมตอนไหนกันคะเนี่ย?"“ผมลงทุนในที่ต่าง ๆ มากมาย แล้วต่อไปคุณจะค่อย ๆ รู้เอง” ฌอนถูปลายจมูกของเธอ “คุณจำไว้เลยทั่วทั้งออสเตรเลียไม่มีชายคนใดเทียบผมได้”เมื่อรู้ว่าเขากำลังบอกเป็นนัยบางอย่างอีกแล้ว แคทเธอรีนแสร้งไม่เข้าใจที่เขาพูดเมื่อพวกเขามาถึงห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทที่หรูหรา เธอก็ถูกอุ้มขึ้นทันทีก่อนที่เธอจะได้มองไปรอบ ๆ“ฌอน...” เธอโอบแขนของเธอไว้รอบคอของเขา เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่เร่าร้อนของชายผู้นั้น เธอรู้สึกวาบหวิว “คุณคิดจะทําอะไรตอนกลางวันแสก ๆ...”“ยังกับว่าเราไม่เคยทํากันตอนกลางวันแสก ๆ งั้นแหละ” ฌอนวางเธอลงบนเตียงทันทีและวางมือทั้งสองของเขาขนาบอยู่ข้างตัวเธอ เขากล่าวอีกด้วยน้ําเสียงน่ากลัว “คุณเมินเฉยใส่ผมมาตั้งสามคืนเชียวนะ”“ไว้ค่อยคุยกันคืนนี้ โอเคไหม? อีกสักพักฮาร์วีย์ก็มา ฉันต้องไปพบประธานคาวาดะคืนนี้เพื่อลงนามในข้อตกลงค่ะ”แคทเธอรีนพยายามผลักตัวของเขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามออกไป แต่เขาไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 862
[ความจําของฉันผิดเพี้ยนไปหรือเปล่า? คุณชายฮิลล์แต่งงานกับซาร่าไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ไม่ใช่เหรอ?][ในที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้แต่งกัน ฉันได้ยินว่าตํารวจพาซาร่าไประหว่างพิธีแต่งงาน ตามที่คนวงในบอก ซาร่าดูเหมือนจะทําผิดต่อคุณชายใหญ่ฮิลล์][คุณชายใหญ่ฮิลล์กลับมาคืนดีกับภรรยาเก่าของเขาแล้วใช่ไหม? ยังไงฉันก็ว่าคุณชายใหญ่ฮิลล์น่ารังเกียจมาก][คุณหนูใหญ่โจนส์หาดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ? เธอไม่ใช่เพียงผู้สืบทอดฝ่ายหญิงจากหนึ่งในบรรดาตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดของออสเตรเลียเท่านั้น เธอยังเป็นสถาปนิกชั้นนําของโลกอีกด้วย ไม่มีผู้ชายอื่นบนโลกนี้ให้เธอออกเดตด้วยแล้วเหรอ?][อืม คุณชายใหญ่ฮิลล์รวยจัดและดูดีจริง ๆ ฉันเดาว่าแทบไม่มีสาวคนไหนต้านทานเขาได้][ทําไมฉันรู้สึกว่าคุณชายใหญ่ฮิลล์รักแคทเธอรีนมากกว่า? ดูที่เขาอุ้มเธอสิ ประคบประหงมเอาใจเธอสุด ๆ][ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ตอนที่คุณชายใหญฮิลล์ยังคบกับซาร่าก็ไม่ค่อยเห็นเขาไปช้อปปิ้งกับเธอ เรื่องอุ้มเธอยิ่งแล้วใหญ่]“...”ซาร่าซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปอยู่ในวิลล่าริมทะเล อารมณ์เดือดลุกเป็นไฟเมื่อได้ดูความคิดเห็นต่าง ๆ ของชาวเน็ตอันที่จริงพวกเขาพูดถูก แม้ว
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 863
“แคทเธอรีน โจนส์...” ฌอนตัดบทแคทเธอรีนอย่างมันเขี้ยว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแดงระเรื่อด้วยความเขิน “หยุดโยงซาร่ากับผมเรื่องนี้ได้ไหม?”“ไม่ได้ ฉันยังกังวลอยู่ก็โยงไปได้เรื่อย ๆ แหละ" แคทเธอรีนโอบแขนเธอไว้รอบคอของเขา “ฉันมีเสน่ห์มากกว่าหรือเธอมีเสน่ห์มากกว่าล่ะ? ถ้าวันนี้คุณไม่ให้คําตอบฉัน ฉันก็ยังถามอยู่นั้นแหละค่ะ”ฌอนปวดหัว เขารู้สึกโมโหแต่ผู้หญิงคนนี้ดูน่ารักมากแม้ว่าเธอไม่มีเหตุผลก็ตาม แล้วจะรุนแรงกับเธอได้อย่างไร?“ตอบยากไปไหมคะ? ฉันรู้ละ คุณต้องนอนกับซาร่าบ่อยมากแน่ ๆ เลย ฉันจะไม่สนใจคุณแล้วตอนนี้”เธอแสร้งทําเป็นโกรธและผลักเขาออกไป จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปด้วยความตื่นตระหนก ฌอนกอดรัดเธอจากด้านหลังอย่างว่องไว “ที่รักผมจะตอบคุณ โอเคไหม? อันที่จริง... อันที่จริงแล้ว ผมไม่เคยทํากับซาร่าเลย”แคทเธอรีนตัวแข็ง เธอหันกลับมาและเหลือบมองเขาอย่างไม่เชื่อ “หยุดหลอกลวงฉันซะที ก่อนหน้านี้คุณรักเธอมากแล้วคุณจะไม่ทํากับเธอได้อย่างไร? ฌอนคะ นี่มันเรื่องโกหกกันชัด ๆ”"ผมไม่ได้โกหก" ฌอนหัวเราะอย่างขมขื่น “เมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามนอนกับเธอ ผมจะปวดมวนท้อง บางทีถึงกับอาเจียนสองสามครั้ง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 864
“ซาร่าหายตัวไปเมื่อช่วงบ่ายนี้ขณะเธอออกไปซื้อของ ฉันติดต่อเธอไม่ได้ ถามแม่บ้านถึงรู้ว่าเธอยังไม่กลับมาที่วิลล่าริมทะเล ฉันตรวจสอบกล้องวงจรปิดเห็นมีคนปิดปากเธอนำตัวขึ้นรถไป ขณะเธออยู่ที่ลานจอดรถห้างสรรพสินค้า”ร็อดนีย์พูดอย่างโกรธเกรี้ยว “กลับมาเดี๋ยวนี้! ตอนนี้นายทิ้งเธอแล้วนี่ เธอคงไม่รอดถ้าแก๊งค์ลักพาตัวเธอไปเป็นพวกนักเลง”"ฉันกำลังจะกลับ"ฌอนลุกขึ้นยืนแคทเธอรีนกอดเขาจากด้านหลังด้วยท่าทางยั่วยวน “ฌอน คุณจะทิ้งฉันไว้ข้างหลังใช่ไหม?”“คุณมากับผมก็ได้” ฌอนกระซิบ“แต่ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวธุระส่วนตัวของซาร่า ก็ให้ร็อดนีย์และเชสเตอร์ช่วยเธอไปสิ” แคทเธอรีนตอบเสียงเข้มคําพูดเหล่านั้นทําให้แววตาของฌอนดุร้ายตามด้วยร็อดนีย์แผดเสียงดังลั่นจากโทรศัพท์ที่ยังไม่จบการสนทนา“แคทเธอรีน โจนส์ คุณช่างเป็นผู้หญิงที่โหดร้ายมาก! ซาร่าถูกลักพาตัวไปเธออาจจะถูกฆ่าโดยผู้ลักพาตัวก็ได้ ในช่วงเวลาแบบนี้เธอยังมัวอิจฉาอยู่อีก! เธอไม่มีความเห็นอกเห็นใจกันสักนิดเชียวเหรอ? ทําไมฌอนถึงได้ตกหลุมรักผู้หญิงอย่างเธอ?”"ร็อดนีย์!" ฌอนวางสายโดยไม่ปล่อยให้ร็อดนีย์พูดต่อเขาหันกลับมาพูดกับแคทเธอรีนด้วยน้ำเสียงเคร่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 865
แชนซ์ขอให้เซียนคอมพิวเตอร์เล่นฟุตเทจที่บันทึกไว้ “รถที่เคยลักพาตัวคุณนีสันออกจากที่จอดรถและมุ่งหน้าไปยังบริเวณที่จอดรถของสนามเด็กเล่นใกล้เคียงในย่านชานเมือง เนื่องจากสนามเด็กเล่นเพิ่งเปิดให้บริการประชาชนทั่วไป ในบริเวณที่จอดรถยังไม่มีกล้องวงจรปิด จึงติดปัญหาเล็กน้อย “เมื่อเราไปถึงที่นั่นก็ไม่มีใครอยู่ในรถแล้ว เราสงสัยว่าผู้ลักพาตัวออกไปด้วยรถคันอื่น จากการตรวจสอบรถทุกคันเมื่อคืนนี้เรายืนยันได้ว่าเป็นรถซานตาน่าสีดํา”เชสเตอร์กล่าวว่า “จากที่ฉันได้ยินมา ซานตาน่าแล่นเข้าไปยังป่าในเชนีย์ฮิลล์ก่อนที่จะหายไป”“หยุดพล่ามแล้วไปที่นั่นกันก่อนเถอะ” ร็อดนีย์พูดอย่างใจร้อน “ผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว อาจเกิดเหตุอะไรต่าง ๆมากมายได้ทั้งนั้น”คําพูดเหล่านั้นทําให้ใบหน้าของทุกคนอึมครึมฌอนขึ้นรถ เขาเร่งความเร็วฝ่ายวดยานบนท้องถนนมุ่งหน้าไปยังชานเมือง ระหว่างทางไปที่นั่น เขาถามขึ้นว่า "นายรู้หรือยังว่าใครทํา?"“เรายังไม่เห็นใบหน้าของผู้ลักพาตัวจึงไม่แน่ใจ อาจจะคู่แข่งทางธุรกิจของนายก็เป็นได้” เชสเตอร์กล่าวเพิ่มเติมอย่างลังเลว่า “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หลายคนเริ่มไม่ชอบหน้านายขึ้นเรื่อย ๆ พอเห็นนายมีความส
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 866
ทันทีที่ซาร่าพูดจบ เธอก็หลับตาลงราวกับว่าเธอตายแล้ว"ซาร่า!" ฌอนตกใจร้องเสียงดัง เขาอังมือที่จมูกเธอและสังเกตว่าเธอยังคงหายใจเบา ๆ อยู่“เชสเตอร์ มาช่วยเธอเดี๋ยวนี้เลย!” ฌอนคํารามใส่เชสเตอร์อย่างว้าวุ่นในทางกลับกันร็อดนีย์โกรธมากจนดวงตาแดงก่ำ “เชสเตอร์นายต้องช่วยเธอให้ได้ ได้โปรด”"ฉันช่วยน่า”เชสเตอร์ขอให้ฌอนวางซาร่าลงบนพื้นทันที โชคดีเมื่อเช้าเขานําชุดปฐมพยาบาลติดมาด้วยหลังจากเขาใช้เวลากว่าสิบนาทีในการช่วยเหลือซาร่า ในสภาพหมดสติเธอก็ยังครวญคราง ทั้งที่เธอยังคงหมดสติ “ฉันพยายามเต็มที่แล้ว ถึงแม้ตอนนี้เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องส่งเธอไปโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้น เธอจะมีอาการสมองกระทบกระเทือน” เชสเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม“เอาล่ะ ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”ฌอนอุ้มซาร่าอย่างรวดเร็ววิ่งไปที่รถของเขา หลังจากพบรถแล้วเขาก็แล่นฉิวไปโรงพยาบาลเร็วดั่งกับฟ้าผ่าหลังเข้ารักษาในห้องฉุกเฉิน ซาร่าก็รอดชีวิตในที่สุด ฌอนพิงบนเก้าอี้ มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด ความรู้สึกเบื่อหน่ายเหน็ดเหนื่อยของเขานั้นเกินบรรยาย“คุณชายใหญ่ฮิลล์ ผู้ลักพาตัวกําลังถูกขังอยู่ที่ห้องใต้ดินของไลโอน่
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
