LOGINShare
บทที่ 836
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 837
เสียงของฌอนเย็นชาเล็กน้อย “อาจารย์ซิกเลอร์ อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของคุณกับยาเอล”แชนซ์ตกใจ เขาคิดเสมอว่าฌอนไม่รู้ “คุณชายใหญ่ ผม...”“ผมเข้าใจ ยาเอลยังสาวและสวย แต่วัยคุณขนาดนี้ยังมีผู้หญิงแบบไหนอีกหรือที่คุณไม่เคยพบ?” ฌอนลดเสียงลง “ยาเอลหมดสิ้นความภักดีต่อผมไปแล้ว ผมไม่ไว้ใจที่เธออยู่ในไลโอน่า”แชนซ์ยิ้มขมขื่น ยาเอลไม่เหมือนใครเพราะเขาเฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นมา จากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นเติบโตเป็นหญิงสาวงดงามและรักเขา ทำให้บางอย่างที่สงบนิ่งในตัวเขามานานหลายปีดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมาในทันใด“อาจารย์ซิกเลอร์คุณเศร้าเหรอ?” จู่ ๆ ฌอนก็ถาม“ไม่ครับคุณชายใหญ่ เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ผมเกรงว่าการขับไล่เธอออกจากไลโอน่าแบบนั้นจะทําให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์จากผู้อื่นได้ ย้ายเธอออกนอกประเทศเถอะครับ” แชนซ์กล่าวอย่างระมัดระวัง ในฐานะปรมาจารย์แห่งไลโอน่า เขาไม่ได้รับอนุญาตให้มีอารมณ์ใด“ตกลง ผมจะทำตามที่คุณจัดการ อาจารย์ซิกเลอร์ผมยอมทําแบบนี้ด้วยความเคารพต่อคุณนะ”จากนั้นฌอนก็วางสายแชนซ์กำโทรศัพท์ของเขาจนแน่น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็โทรหายาเอล “เก็บของและไปที่เขตแดน X เพื่อปฏิบัต
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 838
“คุณนีสันครับ ประธานฮิลล์กําลังประชุมอยู่” เฮดลีย์ขัดจังหวะเธอ“ผู้ช่วยยัง...” ซาร่าตะลึง “ถ้าหากประชุมเสร็จแล้ว คุณช่วย...”“คุณนีสัน ถ้าผู้ดูแลไปแล้ว ผมจะจัดเตรียมอีกคนไปที่นั่นนะครับแต่ผมหวังว่าคุณจะไม่อารมณ์เสียใส่ผู้ดูแลคนอื่น ๆ อีก พวกเขาเป็นมนุษย์เหมือนกันและพวกเขาทุกคนต่างก็ทํางานหนักเพื่อเงิน ไม่มีใครอยู่เหนือกว่าคนอื่น” นัยน์ตาของซาร่าแดงก่ำขึ้นกับทุกถ้อยคำที่เฮดลีย์พูด “ผู้ช่วยยังที่พูดมาคุณหมายความว่ายังไงกันคะ? คุณกําลังดูถูกฉันเช่นกันค่ะ ฉันขอบอกคุณว่าตําแหน่งของฉันในใจของฌอนไม่อาจถูกแทนที่ได้”“คุณนีสันครับ ที่ผมต้องพูดก็พูดไปหมดแล้วครับ” เฮดลีย์วางสายหลังจากที่เขาพูดจบซาร่าโกรธมากจนแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ของเธอกระจายโชคดีที่ไม่นานยาเอลก็มาถึง แต่เมื่อยาเอลได้เห็นเธอก็เขื่อนน้ำตาแตก “คุณนีสันคะ แคทเธอรีน โจนส์ช่างร้ายกาจมากเหลือเกิน...”จากนั้นเธอก็บอกซาร่าว่าเกิดอะไรขึ้นที่ไลโอน่าบ่ายวันนั้นร่างกายของซาร่าสั่นสะท้าน ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกแย่ไปกับยาเอล แต่เป็นเพราะเธอคิดไม่ถึงว่าฌอนจะหลงใหลติดอกติดใจแคทเธอรีนมากในเวลาเพียงไม่กี่วัน เขาถึงกับพาเธอไปที่ไลโอน่า“ยา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 839
เลือดซาร่าห์เดือดพล่านเมื่อได้ยินเขากล่าวดังนั้นหัวใจของฌอนติดบ่วงเสน่ห์แคทเธอรีน ตอนนี้แม้แต่ร็อดนีย์ตัวสํารองของเธอวัน ๆ ก็เอาแต่เฝ้าเฟรยาเธอช่างทำตัวสมเป็นเพื่อนสนิทของแคทเธอรีนซะจริง ทั้งที่หล่อนก็แค่น่ารำคาญและไม่มีสกุลรุนชาติ“รอดนีย์ ฉันเบื่อจังเลยค่ะ” ซาร่าเสียงเศร้า ๆ “ฉันเคยมียาเอลอยู่กับฉัน แต่ตอนนี้เธอถูกย้ายไปแล้ว”“อ้าวเธอไม่ได้อยู่ดูแลคุณตั้งแต่เมื่อไรกันนี่? เสียงร็อดนีย์ดังขึ้นมาทันที“เธอแค่ทําตามคําสั่งของไลโอน่า” ซาร่าถอนหายใจอย่างขมขื่น “ผู้ดูแลก็ไปแล้วด้วย บอกว่าฉันเจ้าอารมณ์ ฉันไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าฉันจะลงเอยในสภาพนี้” ”“ฌอนแม่งไร้สาระ” ร็อดนีย์ไม่คิดเลยว่าฌอนจะใจร้ายขนาดนี้ ถึงแม้เขาอยากจะเลิกกับซาร่าแต่ทำไมต้องใจร้อนและสั่งย้ายคนของเธอออกไปด้วย? “อย่าคิดมากครับ เดี๋ยวผมจะไปหาทันทีตอนนี้เลย”แต่เมื่อเขาวางสายและหันเตรียมจะออกไป ก็เจอเฟรยายืนอยู่ข้างหลัง เขาไม่รู้ว่าเธออยู่ตรงนั้นมานานแค่ไหนแล้วเธอใส่ชุดผ้าถักสีขาว บนหัวสวมหมวกเบสบอลสีขาว ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของเธอ เธอดูสวยงามและลึกลับในแวบแรกที่เห็นราวกับเซเลปคนดังที่ชอบเก็บตัว“สวัสดีค่ะประธา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 840
เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่อยากออกไปข้างนอก ช่วงนี้ฉันกินข้าวนอกบ้านทุกวันท้องไส้ยังปั่นป่วนอยู่เลย ฉัน อยากกินที่บ้าน ซึ่งคุณก็ทําอาหารให้ฉันได้นะคะ”"อะไรนะ?" ร็อดนีย์คิดว่าเขาหูเฝื่อนไป“คุณไม่อยากทำหรือ? ถ้าคุณไม่อยากก็ลืมมันไปซะ ฉันคิดว่าเราสามารถทานมื้อนี้พร้อมพูดคุยถึงเรื่องนี้ได้...”“ครับ... ผมจะทําเอง ผมจะทํา”ร็อดนีย์จำใจรับปากยอมทำตามเธอเขาไม่เคยคิดเลยว่าวันที่เขาต้องฟังตามความเห็นแปลก ๆ ของเฟรยาจะมาถึงเข้าสักวันหลังจากขึ้นไปชั้นบน เฟรย่าก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา จากนั้นเธอก็ฉีกขนมกุบกับวางบนโต๊ะและเริ่มกิน “รีบทําอาหารเถอะค่ะ ถ้าออกมาแย่ก็แค่ไม่มีโอกาสได้คุยกันอีกเลย แล้วอย่าแม้แต่จะคิดขอความช่วยเหลือจากใคร ฉันเป็นคนประเภทที่ชอบความจริงใจ”ร็อดนีย์เปิดตู้เย็นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม มีหลายสิ่งหลายอย่างในนั้นก็จริงแต่ก็เป็นพวกโยเกิร์ต นม ผลไม้ และชีสเท่านั้น ไม่มีส่วนผสมในการปรุงอาหาร หลังจากค้นหาอยู่นานเขาพบสเต็กสามชิ้น ซาซิมิ และกุ้งแช่แข็งในช่องแช่แข็งเขาดูวันที่ มันจะหมดอายุในอีกสองวันเขามองผู้หญิงข้างนอกอย่างเงียบ ๆ และบอกได้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน เธอไม่ใช่กุลสตรีอย่างแน่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 841
ร็อดนีย์กัดฟันกรอด “ดุณต้องแปลกใจมากขนาดนั้นเลย? มันแปลกเหรอที่ผมทําอาหารได้?”"ก็ใช่น่ะสิ ในสายตาของฉัน คุณก็แค่ลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็นนอกจากทําตามคําสั่งของซาร่าทุกวัน” เฟรยาพยักหน้าโดยไม่ลังเล“...”เมื่อกี้เขาน่าจะใส่ยาพิษลงในจานซะจะได้หมดเวรหมดกรรมกันทีเฟรยาหั่นสเต็กคำหนึ่งมาชิม รสชาติก็ดีเกินคาด...โคตรอร่อยเลย มันจริงแท้เหมือนสเต็กที่เธอเคยกินในประเทศ Fเทมปุระมีรสชาติเหมือนส่งตรงมาจากญี่ปุ่น และแม้แต่ซาซิมิก็นุ่มและสดใหม่เป็นพิเศษ อะแฮ่ม แน่นอนว่าเป็นเพราะส่วนผสมต่าง ๆ ที่ดีของเธอ“คุณทําด้วยตัวเองจริง ๆ เหรอ?”เธออยากรู้ “คุณไม่ได้ให้ลูกน้องคุณส่งโดรนนำอาหารเข้ามาทางหน้าต่างห้องครัวใช่ไหม?”“เปล่าผมทําเอง ผมชอบทําอาหารตั้งแต่ยังเป็นเด็ก โอเคไหม?” ร็อดนีย์ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ“คาดไม่ถึงจริง ๆ การทําอาหารของฌอนไม่ได้เรื่อง ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีเพื่อนแบบคุณ” เฟรยาถอนหายใจอีกรอบ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเฝ้าสังเกตร็อดนีย์อย่างละเอียดรูปลักษณ์ของชายผู้นี้หล่อเหลาและดวงตาดุจลูกพีชของเขาสุดแสนจะดึงดูดใครบางคนได้ทุกเมื่อ หุ่นเพรียวของเขาใส่เสื้อผ้าชุดใดก็ดูดีไปหมดถ้าเขาเข้าวงกา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 842
“สําหรับคุณ ฉันก็แค่นักเคมีเครื่องสําอางธรรมดา แต่คุณเคยคิดหรือเปล่าว่าพวกเราทํางานกันหนักเพียงใดเพื่อปีนขึ้นไปในจุดที่เราอยู่?“ตอนที่พวกคุณบรรดาคุณชายออกไปดื่มกินสรวลเสเฮฮา เรายังคงทำงานกันอยู่จนดึกดื่นเที่ยงคืนในห้องปฏิบัติการ ตอนคุณออกไปเล่นบอลและตกปลา พวกเราก็อยู่บ้านตะลุยอ่านหนังสือเพื่อให้สอบผ่าน”แล้วดวงตาของเฟรยาแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เธอพูด“คุณเข้าใจไหมว่าคุณทําให้ฉันเข้าตาจนแค่ไหนเมื่อคุณปิดกั้นหนทางฉันในตอนนั้น? ที่มีเรื่องกับโทมัส นีสันก็บังเอิญเกิดขึ้นในช่วงเดียวกันนั้นด้วย จนฉันถูกปาไข่ใส่ในซูเปอร์มาร์เก็ต ฉันหางานไม่ได้และอยู่ในประเทศไม่ได้ ต้องไปอยู่ต่างประเทศ“ในฐานะผู้มาใหม่ในต่างประเทศฉันโดนดูถูกสารพัด แต่ละวันฉันแทบไม่ได้กลับอพาร์ตเมนต์ฉันด้วยซ้ำ จาก 365 วันต่อปี ฉันใช้เวลา 350 วันในห้องปฏิบัติการจนเป็นลมอยู่บ่อย ๆ“มีสองครั้งที่ฉันนอนบนพื้นเย็น ๆ ทั้งคืนและตื่นขึ้นมาพาตัวเองไปโรงพยาบาล ฉันเคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่ฉันต้องตอบโต้และฟื้นความนับถือตนเองที่หายไปให้กลับมา”ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หัวใจเธอก็ยิ่งเจ็บปวดซ้ำรอยเดิมมากเท่านั้น และน้ำตาของเธอก็ไ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 843
ซาร่าโกรธมากเธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่ง ร็อดนีย์ตัวสํารองของเธอจะง่วนประชุมจนลืมเธอ ในอดีตเธออยู่ในใจเขาเสมอ และตราบใดที่เธอเรียกหาก็คือคำไหนคำนั้น เขาจะมาโดยเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ไม่ว่าเขาจะยุ่งหรืออยู่ไกลแค่ไหนก็ตามนับประสาอะไรที่ปล่อยให้เธอทนอยู่โดดเดี่ยวในตอนเย็นเพราะนังเฟรยา ลินช์คนเดียวแต่เธอไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ ดังนั้นทั้งหมดที่เธอทําได้คือแสร้งทําเป็นสุภาพและใจกว้าง “ไม่เป็นไรค่ะ การพูดคุยกับเฟรยาเป็นอย่างไรบ้างคะ?”“การเจรจาเรียบร้อยแล้ว แต่เธอขอหุ้นของโอเชอร์คอร์ปอเรชั่น 10 เปอร์เซ็นต์” ร็อดนีย์กล่าวอย่างหมดแรง “ดังนั้นผมจึงกลับไปที่บริษัทเพื่อหารือกับผู้บริหาร ทุกคนคิดว่าแผนนี้เหมาะสมเป็นไปได้ ถ้าเราสามารถผูกมัดเฟรยา ลินช์ ไว้กับโอเชอร์ได้มันก็คุ้มค่า”"10 เปอร์เซ็นต์?" ซาร่าห์ทนไม่ไหวขึ้นเสียงสูง “นั่นมันปล้นกันหน้าด้าน ๆ ว่าแต่พวกคุณตกลงงั้นเหรอ?”“ก็ไม่มีทางเลือกอื่น อย่างไรก็ตามหลังจากที่บริษัทของเราบรรจุบรรดาผลิตภัณฑ์ใหม่ต่าง ๆ ออกไป ผมเชื่อว่ามูลค่าตลาดของโอเชอร์จะเพิ่มขึ้น”ซาร่าอยากเรียกร็อดนีย์ว่าไอ้หมูโง่จริง ๆแต่เธอทําได้เพียงรั้งตัวเองไว้ในขณะที่ในใ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 844
“บ้า ไม่มีทาง ฉันแค่คร่ำครวญไปงั้นเอง ที่จริงซาร่าก็มีชีวิตที่ดีแต่เธอไม่รู้ว่าจะทะนุถนอมมันยังไง ฉันพูดตามตรงอาหารฝีมือร็อดนีย์นั้นสุดยอดจริง ๆ สเต็กและเทมปุระของเขาอร่อยที่สุด” ปากของเฟรยาชุ่มฉ่ำขณะเธอคิดถึงมัน“งั้นเขาก็ไม่ไร้ประโยชน์ไปซะทีเดียว เดี๋ยวนี้มีผู้ชายน้อยคนมาก ๆ ที่ทําอาหารเป็น ต่างจากฌอน...” สีหน้าของแคทเธอรีนน่ากลัว “เขาแค่อยากกินอาหารฝีมือฉันทั้งวัน ฉันไม่อยากได้ใจผู้ชายด้วยทักษะทําอาหารของฉัน ฉันก็อยากให้ผู้ชายทําอาหารให้ฉันด้วยสักวัน”"เวสลีย์ไงล่ะ" เฟรยาขยิบตาแคทเธอรีนเงียบไปทันใด ทุกวันนี้เวสลีย์ไม่ได้ติดต่อกับเธอเลยเพราะแผนของเธอ เธอเป็นหนี้เวสลีย์มากเหลือเกินกินไปได้ครึ่งทาง ฌอนก็โทรมา “ผมทานมื้อเย็นเสร็จแล้วล่ะ คุณอยู่ไหน?"แคทเธอรีนมองดูเวลา เพิ่งหนึ่งทุ่มเอง "เร็วจังเลยคะ?""ครับ ผมเพิ่งทานมื้อเย็นกับกลุ่มหัวหน้ามา ตอนนี้ออกไปกันแล้ว ผมบอกให้เฮดลีย์พาพวกเขาไปสนุกกัน”“ฉันออกมากินข้าวกับเฟรยาค่ะ คุณตรงกลับไปก่อนก็ได้นะคะ” แคทเธอรีนตอบเนือย ๆสีหน้าของฌอนเข้มขึ้นมาทันที “ผมอยากอยู่กับคุณ แต่คุณแค่อยากอยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีกคนเหรอ?”“ฉันมีชีวิตด้านอื
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
