LOGINShare
บทที่ 720
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 721
เฮดลีย์กะพริบตา “เธอเป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดของตระกูลฮิลล์นะครับ ผมได้ยินมาว่าคุณผู้หญิงฮิลล์ปลื้มอกปลื้มใจมาก ตระกูลฮิลล์ไม่เคยครึกครื้นแบบนี้มานานแล้ว ผมเลยซื้อของเล่นมาเยอะ ๆ ไงครับ”ฌอนบ่น “ยังไงเด็กนั่นก็ไม่ใช่ลูกของฉันอยู่ดี”“...”อันที่จริงแล้วเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขาจริง ๆ...ฌอนเดินขึ้นบันไดไปขณะที่เขาก้าวเข้าไปในวิลล่า เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ถักผมเปียสองข้างก็วิ่งมาหาเขาเธอหันหน้าไปอีกทางขณะที่เธอวิ่งพลางพูด “ลูกแมววิ่งออกไปค่ะ หนูกำลังจะออกไปตามหามัน”“ไม่ต้องไป แผลของหลานยังไม่หายดีเลย”ลีอาเพิ่งพูดจบเมื่อซูซี่ชนเข้ากับน่องของฌอนแล้วล้มลงกับพื้น“หนูน้อย ตอนที่หนูวิ่งอยู่ต้องมองไปข้างหน้านะ” ฌอนก้มลงช่วยเธอให้ลุกขึ้นซูซี่เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นใบหน้าของฌอนใกล้ ๆ เป็นใบหน้าที่หล่อเหลาและสมบูรณ์แบบราวกับแกะสลัก เขามีตาสองชั้นที่น่ามองซูซี่เคยเห็นใบหน้าแบบนี้มาก่อน เมื่อหลายวันก่อน ลูคัสหาภาพในอินเตอร์เน็ตแล้วเอาให้เธอดูทว่าเมื่อได้พบกับฌอนในชีวิตจริง ซูซี่รู้สึกว่าเขาดูหล่อกว่าคนในรูปมาก ไม่สิ เขาดูหล่อกว่าคุณลุงทุกคนที่อยู่รอบตัวคุณแม่มากซูซี่รู้ว่าเขาเป็นค
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 722
ถึงอย่างไร… ซูซี่ก็เป็นลูกสาวของเลียม ลูกสาวของเลียม คนที่เขาชังน้ำหน้ามากที่สุดมาตั้งแต่เขายังเด็กถ้าลูก ๆ ของเขายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็คงจะน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้เหมือนกันใช่ไหม? ฌอนหยิบบัตรเครดิตใบสีดำออกมาแล้ววางลงบนมือของซูซี่ “นี่เป็นเงินค่าขนมของหนูนะคะ”ดวงตาของลีอาแทบจะถลนออกมาด้วยความตกใจเธอไม่เคยคิดว่าฌอนจะใจดีกับลูกสาวของเลียมมากขนาดนี้ เหนือสิ่งอื่นใด ฌอนยังทำตัวเย็นชาใส่ทุกคน อาจจะมีซูซี่เพียงคนเดียวที่ได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากเขา“นี่อะไรคะ? คุณปู่ทวดก็ให้บัตรกับหนูเหมือนกัน ที่คุณปู่ทวดมอบหนูให้หนึ่งใบก็พอแล้วค่ะ” ซูซี่คืนบัตรเครดิตให้กับฌอน “หนูรับเอาไว้ไม่ได้ค่ะ”ฌอนรู้สึกชื่นชม ดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะอบรมสั่งสอนเธอมาเป็นอย่างดี “ไม่เป็นไรค่ะ บัตรใบนั้นเป็นคุณปู่ทวดที่ให้หนู แต่ใบนี้เป็นคุณลุงที่ให้หนูไงคะ ความหมายมันต่างกันนะ”“ซูซี่ เก็บบัตรเครดิตเอาไว้เถอะ คุณลุงของหลานมีเงินเยอะอยู่แล้ว อย่าทำหายนะลูก” ลีอาเตือนเธอซูซี่เอียงคอพลางครุ่นคิด แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เธอจะให้รถกับลูคัสได้หนึ่งคันถึงพวกเขาจะไม่รู้ว่ามีลูคัสอยู่อีกคน แต่เธอก็แบ่งทุกสิ่งทุกอย่า
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 723
“...”ฌอนพูดไม่ออก เขารู้ว่าซูซี่พูดถึงตู้เซฟ เมื่อสามปีก่อนแคทเธอรีนเคยอยู่ในห้องนี้ เธอเป็นคนตั้งรหัสผ่านด้วยตัวเองอีกด้วยหลังจากที่แคทเธอรีนจากไปแล้ว ข้าวของจำนวนมากของเธอถูกนำออกไป เว้นเสียแต่ตู้เซฟใบนี้ ไม่มีใครเปิดได้เพราะพวกเขาไม่รู้รหัสผ่านก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยให้ความสนใจมันเลย อีกทั้งยังไม่เคยแม้แต่คิดที่จะเปิดมันออกด้วยซ้ำเขาคิดไม่ถึงเลยว่าเด็กตัวเล็ก ๆ จะบังเอิญเปิดมันออกได้“มันเป็น… สร้อยคอ” ฌอนพูดด้วยเสียงแหบพร่า“เป็นของคุณลุงฌอนเหรอคะ?” ซูซี่ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น“ลุงเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ” ฌอนจำอะไรไม่ได้เลย “แต่ลุงคิดว่าลุงรู้ว่าใครเป็นเจ้าของ ลุงจะเอาไปคืนเธอ”“ตกลงค่ะ” ซูซี่วางสร้อยคอลงในมือของเขาแล้วไปล้างหน้า...ระหว่างเวลาอาหารเช้า เลียมเดินมาอุ้มซูซี่พลางกัดฟันพูดด้วยเสียงเบา “ซูซี่ ถ้าแม่ของหนูรู้เข้าว่าหนูอยู่ใกล้ฌอนมากเกินไป เธอจะโกรธมากไม่ใช่เหรอ?”“คุณพ่อ อย่าบอกคุณแม่นะคะ”เลียมแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา ทว่าไม่มีน้ำตาให้ไหล “หนูยังจำได้อีกเหรอว่าตอนนี้สถานะของอาคือพ่อของหนู? หนูเอาแต่มองฌอนตั้งแต่เมื่อวานนี้ที่เขากลับมาแล้ว หนูทิ้งอาเอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 724
โชคดีที่เลยช่วงเวลาที่พนักงานมาเข้าทำงานไปแล้ว ไม่อย่างนั้น แคทเธอรีนนึกภาพตอนที่พนักงานหญิงทุกคนในบริษัทกลับมาชื่นชมความหล่อของเขาออกในทันที“คุณมาที่นี่อีกทำไม?” แคทเธอรีนเดินมาหา นิ้วเรียวสวยของเธอเคาะรถของเขา “ประธานฮิลล์ คุณจอดรถตรงนี้ไม่ได้นะ”ฌอนมองมาที่เธอ วันนี้เธอมีใบหน้าเปลือยเปล่าและไม่ได้แต่งหน้าเลย ทว่านั่นก็ไม่ได้ส่งผลให้ความสวยของเธอลดน้อยลงเลย แต่กลับทำให้ใบหน้าเรียวของเธอดูสะอาดและนุ่มนิ่ม เครื่องหน้าของเธอยังดูงดงามหมดจดเมื่อเธอไม่ได้แต่งหน้าเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตบริเวณหน้าอกลงหนึ่งเม็ด อีกทั้งริมฝีปากของเขาก็รู้สึกแห้งผาก“นี่… เป็นของเธอ”เขาหยิบเอากล่องกำมะหยี่จากรถขึ้นมา เขาเปิดออกแล้วเผยให้เห็นสร้อยคอของราชินีที่อยู่ข้างในนั้นแคทเธอรีนรู้สึกตกใจสร้อยคอของราชินีเส้นนี้เขาซื้อให้เธอที่เมลเบิร์นในราคาสามพันล้านดอลล่าร์ มันยังเป็นหลักฐานความรักของพวกเขาอีกด้วยเธอเก็บเอาไว้เป็นอย่างดีจนกระทั่งเมื่อสามปีที่แล้วเมื่อเธอตกอยู่ในสภาวะซึมเศร้าอย่างหนัก เธอจึงลืมมันไปและทิ้งมันไว้“เมื่อก่อนสร้อยเส้นนี้เคยเป็นของฉันค่ะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ของฉันอีกแล้ว” แคทเธอรี
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 725
หัวใจของซาร่าที่เพิ่งจะรู้สึกโล่งอกไปกลับต้องมาตกใจเพราะเรื่องอื่นขึ้นมาอีก เธอดูเหมือนพนักงานมากขนาดนั้นเลยเหรอ?“ไม่ใช่ค่ะ เธอเป็นคู่หมั้นของคุณลุง” ฌอนอธิบาย“สวัสดีค่ะคุณป้า” ซูซี่ทักทายซาร่าเจื้อยแจ้ว“สวัสดี” ซาร่ายิ้มเจื่อน ๆ “ฌอนนิค ฉันไม่เคยรู้ว่าคุณชอบเด็ก ดูเหมือนว่าเราควรจะรีบมีของเราสักคนนึงแล้วนะคะ”“ใช่” ฌอนตอบเรียบ ๆ “อาจเป็นเพราะเด็กคนนี้เหมือนผมมากเหลือเกิน”“ไม่เป็นไรนะคะ ในอนาคตลูกของเราจะดูเหมือนคุณมากกว่านี้อีกค่ะ” ซาร่ายิ้มพลางยกมือขึ้นปิดปากดวงตาของซูซี่เศร้าหมอง เธอทำหน้าผิดหวังแล้วคว้าแขนเสื้อของฌอนไว้แน่น “คุณลุงฌอนขา ในอนาคตตอนที่คุณลุงมีลูกของคุณลุงเอง คุณลุงจะไม่รักซูซี่แล้วเหรอคะ?”ดวงตาสีเข้มของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและผิดหวัง ใบหน้าของเธอซีดเซียว อีกทั้งหน้าผากของเธอก็ยังพันผ้าพันแผลเอาไว้อีกด้วย ฌอนรู้สึกบีบหัวใจ เขาพูดปลอบเธอด้วยเสียงทุ้มเบา “ไม่หรอก ถึงในอนาคตลุงจะมีลูก ลุงก็ยังรักหนูนะซูซี่”“ขอบคุณนะคะ คุณลุงฌอน” ซูซี่หอมแก้มเขาสีหน้าของซาร่าชะงักนิ่งไป ถึงซูซี่จะอายุเพียงสองขวบเท่านั้น ทว่าเธอก็รู้สึกเกลียดเด็กคนนี้โดยไม่รู้ตัวนอกจาก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 726
ไม่นานนัก เชฟชื่อดังของร้านอาหารในฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น ก็ถูกเรียกตัวให้มาทำอาหารจานโปรดของซูซี่ทว่าซูซี่ทานไปได้เพียงไม่กี่คำก่อนสะอื้นไห้ขึ้นมาอีกครั้ง “หนูไม่ชอบ ไม่อร่อยเท่าที่คุณแม่ทำ อาหารของคุณแม่ปรุงสุกใหม่ ๆ และหอมน่าทาน แล้วก็มีงาโรยอยู่ข้างบนเยอะ ๆ ด้วยค่ะ ความจริง หนูรู้แล้ว… ว่าหนูคงไม่มีวันได้ทานอาหารฝีมือคุณแม่อีกแล้ว”ขณะที่เธอพูด น้ำตาเป็นสายก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ ทว่าเธอก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมาเธอไม่รู้ว่าเมื่อเธอร้องไห้ออกมาแบบนั้น มันยิ่งทำให้ฌอนปวดใจมากขึ้นเท่านั้น เด็กคนนี้อ่อนไหวเหลือเกินเขาเองก็เข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดแบบนั้นเหมือนกัน เมื่อครั้งเขายังเป็นเด็ก แม้ว่าเขาจะมีแม่ ทว่าก็เหมือนกับว่าเขาไม่มี“ซูซี่คะ ไปหาคุณพ่อของหนูกันดีไหมเอ่ย?” ฌอนไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ“ตกลงค่ะ บอกคุณพ่อให้พาหนูไปหาคุณน้าเคธี่ ฝีมือการทำอาหารของคุณน้าเคธี่ก็อร่อยเหมือนกัน อร่อยเหมือนที่คุณแม่ของหนูทำ” ซูซี่สูดหายใจ“น้าเคธี่เหรอ?” ฌอนชะงักไป “หนูหมายถึงแคทเธอรีน โจนส์ หรือเปล่า?”เจ้าเฮงซวยเลียม ฮิลล์! หมอนั่นพาลูกสาวของตัวเองไปเจอกับแคทเธอรีนก่อน เลียมมันหน้าด้า
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 727
“ครับ ได้ครับ” การข่มขู่แกมบังคับของฌอนทำให้ผู้จัดการทุกคนต่างกลัวมากจนหายใจไม่ออก พวกเขารีบออกไปจากที่นั่นทันใดนั้นเอง ภายในออฟฟิศก็เงียบลงซูซี่กอดคอของแคทเธอรีนเอาไว้พลางพูดขึ้น “จู่ ๆ หนูก็คิดถึงฝีมือการทำอาหารของคุณแม่ขึ้นมา คุณพ่อหนูพามาชิมอาหารที่คุณน้าทำเมื่อนานมาแล้ว แล้วมันก็อร่อยมากเลยค่ะ รสชาติเหมือนฝีมือของคุณแม่เลย หนูก็เลยขอให้คุณลุงพาหนูมาหาคุณน้า”จากนั้นเธอก็แอบขยิบตาให้กับแคทเธอรีน “...”แคทเธอรีนรู้สึกชาไปหมดจากที่เธอเคยเป็นแม่จนถูกเปลี่ยนให้มาเป็นน้า ถ้าฌอนไม่อยู่ใกล้ ๆ เธอคงจะตีก้นซูซี่ไปแล้วทั้งหมดนี้มันเรื่องอะไรกัน?ถึงอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอก็ทำได้เพียงเล่นตามน้ำไปกับซูซี่เท่านั้นเมื่อแคทเธอรีนไม่ตอบ ใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนก็เคร่งขรึม แล้วเขาก็พูดขึ้น “เธอได้ยินที่ซูซี่พูดไหม? หลานอยากทานอาหารฝีมือเธอ”“ไม่ แต่ทำไมคุณกับซูซี่ถึงอยู่ด้วยกันได้?” แคทเธอรีนขมวดคิ้ว กำลังบอกตัวเองให้ใจเย็นแล้วมีเหตุผล “เธอเป็น… ลูกสาวของเลียมไม่ใช่เหรอ?”“ถ้าอย่างนั้นเธอก็รู้แล้วใช่ไหมว่าเลียมมีลูกสาว?” น้ำเสียงของฌอนเจือด้วยความขมขื่นโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 728
ฌอนรีบสตาร์ทรถ เมื่อมองผ่านกระจกมองหลัง เขาเห็นซูซี่ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของแคทเธอรีนชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกว่าพวกเขาทั้งสามคนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วเขากำลังพาภรรยากับลูกออกไปช้อปปิ้งความรู้สึกนั้นไม่ได้กวนใจเขาเลย ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกปลื้มปริ่มอยู่ในอกที่เบาะหลัง แคทเธอรีนกระซิบที่ข้างหูของซูซี่ “ยัยตัวแสบ ลูกไม่กลัวความแตกหรือไง?”“ไม่กลัวค่ะคุณแม่ พวกเขาทุกคนเชื่อว่าหนูเป็นลูกสาวของอาเลียม” ซูซี่พูดเสียงเบา “เมื่อเช้านี้ผู้หญิงใจร้ายคนนั้นมาหาคุณพ่อนิสัยไม่ดีด้วยค่ะ หนูไม่ชอบเธอก็เลยหลอกคุณพ่อให้ออกมา คุณแม่ หนูจะช่วยคุณแม่แก้แค้นเองค่ะ”“...”แคทเธอรีนไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี แต่ในใจของเธอก็มีความสุขลูกสาวคนเก่งของเธอนี่ฉลาดจริง ๆ “ไม่เป็นไร อยู่ให้ห่างจากผู้หญิงคนนั้นนะลูก ลูกยังเล็กอยู่ ลูกยังไม่รู้ว่าความน่ากลัวของคนมันเป็นยังไง แม่ไม่อยากเสียลูกไป”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ คุณพ่อนิสัยไม่ดีชอบหนูมาก หนูจะทำให้คุณพ่อชอบหนูมากกว่าผู้หญิงไม่ดีคนนั้นแน่นอน” ซูซี่พูดอย่างมั่นใจแคทเธอรีนมองเธออย่างจริงจัง “ซูซี่ ลูกชอบฌอนไหม?”“เขาก็โอเคนะคะ เขาหล่อ เขาไ
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
