LOGINShare
บทที่ 548
Related chapters
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 549
เฟรยาขมวดคิ้วเข้าหากัน “ตลอดเวลาหลายปีที่ฉันอยู่กับแพทริคมาได้สอนอะไรบางอย่างให้กับฉัน ผู้ชายที่ดีจริง ๆ เขาจะไม่ทิ้งเธอไม่ว่าผู้หญิงคนอื่นจะใช้เล่ห์เหลี่ยมแค่ไหนก็ตาม ถ้าเธอเป็นคนเดียวที่พยายามประคับประคองชีวิตแต่งงานไว้ตลอดเวลา แบบนั้นมันก็จะยังคงพังทลายลงในไม่ช้าก็เร็ว”แคทเธอรีนรู้สึกตกใจเฟรยาตบไหล่ของเธอ “มีผู้หญิงมากมายในโลกนี้ที่เต็มใจจะเป็นมือที่สาม ไม่ต้องพูดถึงฌอนที่เป็นผู้ชายซึ่งร่ำรวยที่สุดในออสเตรเลีย ผู้หญิงนับไม่ถ้วนอยากจะกระโจนเข้าหาเขาและขึ้นอยู่กับเขาที่จะรู้ว่าเมื่อไรควรจะอยู่ให้ห่างจากพวกเธอ ปล่อยให้สิ่งต่าง ๆเ กิดขึ้นตามธรรมชาติเถอะ สุดท้ายแล้วมันก็ไม่คุ้มที่จะเก็บรักษาคนที่จะเดินจากเธอไปได้ง่าย ๆ เอาไว้”“ฟังดู… ถูก”“ก็มันถูกไง คืนนี้ให้ฉันเลี้ยงอาหารเย็นเธอเลยนะ”“แน่นอน”เธอกลับไปที่คฤหาสน์หลังจากที่รับประทานอาหารเย็น ทว่าฌอนก็ยังไม่กลับมา คฤหาสน์หลังใหญ่ให้ความรู้สึกว่างเปล่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธออยู่ตามลำพังในค่ำคืนนั้น ความทรงจำเกี่ยวกับฌอนที่ออกจากคฤหาสน์พร้อมกับอุ้มซาร่าไว้ในอ้อมแขนยังเข้ามาวนเวียนอยู่ภายในจิตใจของเธอขณะที่เธอนอนลงบนเตียงเธ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 550
ในทางกลับกัน ฌอนรู้สึกไม่ชินกับการไม่ได้รับโทรศัพท์หรือข้อความจากแคทเธอรีนเมื่อไม่นานมานี้ เธอคอยโทรมาถามว่าเขาอยู่ที่ไหนรวมถึงตารางงานของเขาเพราะซาร่าอยู่เสมอ ทว่าเธอเลิกถามไปแล้วเธอจะไม่โทรหาเขาและเป็นเขาแสมอที่โทรหาเธอก่อนข้อความของเขาถูกตอบกลับด้วยคำเพียงไม่กี่คำเสมอเธอยังทำแม้กระทั่งเลิกโผล่หน้ามาเมื่อซาร่ามาทำกระบวนการรักษาด้วยซ้ำเมื่อเขาออกไปเที่ยวกับร็อดนีย์และเชสเตอร์ที่คลับเฮาส์ตอนกลางคืน เธอก็ไม่ได้สนใจอยากจะไปกับเขาและไม่แม้แต่จะถามเขาด้วยซ้ำไปเป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใจถึงคำว่า ‘ไม่อยากใส่ใจ’ อีกต่อไปแล้วอย่างแท้จริงความรู้สึกนี้ทำให้เขาเป็นกังวลแม้กระทั่งที่ทำงาน เขามักจะฟุ้งซ่านและปลีกตัวออกมาอย่างไม่รู้ตัวเฮดลีย์รู้สึกงงกับพฤติกรรมของเขา “คุณชายฮิลล์คนโตครับ คุณมีอะไรในใจหรือเปล่า?”ฌอนจิบกาแฟก่อนจะถามขึ้นอย่างเป็นกันเอง “เมื่อวานฉันไม่ได้กลับบ้านเพราะงานเลี้ยงสังสรรค์ดำเนินต่อไปจนกระทั่งดึกดื่น คุณผู้หญิงได้ติดต่อนายมาบ้างไหม?”เมื่อก่อนเฮดลีย์จะได้รับโทรศัพท์นับครั้งไม่ถ้วนจากแคทเธอรีนถ้าฌอนไม่กลับบ้านตอนกลางคืนเมื่อคืนนี้ฌอนจงใจไม่บอกเธอ เขาคิดว่าต
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 551
“ใช่ ก็เธอนั่นแหละ” คุณผู้หญิงแคมโปสเล่นไพ่ “ผู้ชายน่ะ พวกเขาจำเป็นต้องถูกควบคุม ถ้าไม่คุม พวกเขาก็จะไปมีอะไรกับคนอื่น”“คุณมีเหตุผลนะคะเนี่ย” แคทเธอรีนลงไพ่ใบสุดท้าย “ฉันชนะค่ะ”“...”คุณผู้หญิงแคมโปสเซ็นเช็กด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ?”“เข้าใจสิคะ” แคทเธอรีนตอบอย่างใจเย็น “แต่ทุกวันนี้ ไม่ใช่เรื่องปกติที่ผู้ชายจะมีบ้านเล็กบ้านน้อยเหรอคะ? ฉันเองก็ได้ยินมา ว่าก่อนหน้านี้คุณแคมโปสก็แอบมีอะไรกับเลขาของเขา...”คุณผู้หญิงแคมโปสรู้สึกขายหน้า “ก็แค่ข่าวลือเท่านั้นแหละ ตอนนี้ฉันกำลังพูดถึงเธอนะ”“ฉันบอกเธอแล้วไงคะ ว่าจะมีผู้ชายสักกี่คนกันเชียวที่ไม่นอกใจภรรยา? ยิ่งไปกว่านั้น ฌอนยังเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยที่สุดในออสเตรเลีย มีผู้หญิงนับไม่ถ้วนที่อยากจะนอนกับเขา ฉันดูแลเขาไปทุกเรื่องไม่ได้หรอกค่ะ ฉันควรจะใส่ใจเรื่องของตัวเอง ตอนที่ลูกแฝดของฉันคลอดออกมา ต่อไปฉันจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีก”แคทเธอรีนเริ่มสับไพ่อย่างไม่ไยดีหลังจากที่เธอสับไพ่เสร็จแล้ว เธอก็สังเกตเห็นว่าคุณผู้หญิงที่ร่วมโต๊ะกับเธอต่างมองไปที่ด้านหลังของเธอและมองเธอด้วยท่าทางแปลก ๆเธอหันกลับไปมอง ฌอนกำล
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 552
“ฉันไม่กังวลหรอก” แคทเธอรีนมองฌอนพร้อมกับยิ้มออกมา “นอกจากนั้นการมีสัมพันธ์ทางกายไม่นับว่าเป็นการนอกใจหรอกค่ะ”“...”เธอหมายความว่าเธอจะไม่สนใจแม้ว่าเขาจะนอนกับซาร่าใช่ไหม?ไม่ เป็นไปไม่ได้หรอก เมื่อไรก็ตามที่เขาบังเอิญกอดซาร่าก่อนหน้านี้ เธอยังหึงอยู่ตั้งนาน“ที่รักครับ คืนนี้ที่นัดกันก็เพื่อต้อนรับเชสเป็นหลัก เขามาที่แคนเบอร์รา” ฌอนพูดให้เธอพอใจ “คุณน่าจะไปนะ”แคทเธอรีนรู้สึกตกใจเชสมาจากบ้านเกิดเดียวกันกับเธอ แล้วเธอก็ค่อนข้างสนิทกับเชส“ตกลงค่ะ ฉันไม่ได้เจอเขามาตั้งนานแล้ว”ใบหน้าของฌอนนิ่งไปเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่เขาต้องพึ่งพาเชสเพื่อชวนเธอออกไปให้ตายเถอะเชส เขาไม่ได้ติดต่อแคทเธอรีนลับหลังเขาใช่ไหม? เชสที่ออกไปตกปลาอยู่กลางทะเลจามออกมา “ใครคิดถึงฉันมากขนาดนี้เนี่ย? รีนหรือเปล่านะ?”เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความทางวอทส์แอปไปหาแคทเธอรีนทันที : [ รีน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คืนนี้คุณอยากมาเจอผมไหม?]ฌอนที่ถือโทรศัพท์ของแคทเธอรีนอยู่ เกือบจะกระอักเลือดออกมาด้วยความโกรธเมื่อเขาเห็นข้อความแสดงขึ้นบนหน้าจอของเธอว่าแล้วเชียว เจ้าโง่นั่นติดต่อภรรยาของเขาลับหลังเขา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 553
ซาร่าแอบจับแก้วของเธอเอาไว้แน่น จากนั้นจู่ ๆ เธอก็ก้มหน้าลงแล้วไอออกมา“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ยังเจ็บคออยู่หรือเปล่า?” ร็อดนีย์รีบถามด้วยความเป็นห่วงแคทเธอรีนพูดขึ้น “โถ่ที่รัก แผลของเธอยังไม่หายดีอีกเหรอ? กลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่าไหมถ้าเธอรู้สึกไม่สบาย?”“แคทเธอรีน เธอพูดพอหรือยัง?” ร็อดนีย์ทนเธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาเตือนขึ้น “ เธอควรจะพูดเรื่องนี้ให้เคลียร์ ๆ หน่อย ซาร่าถูกรัดคอเพื่อรักษาอาการป่วยของฌอน ในฐานะภรรยาของเขา เธอไม่ใช่เเค่ไม่สำนึกบุญคุณ แต่เธอยังกระแหนะกระแหนด้วยซ้ำ เธอพอได้แล้วหรือยัง?”แคทเธอรีนรู้สึกแค้นและไม่พอใจ “คุณชายสโนว์ คุณพูดอย่างนั้นได้ยังไง? วันนั้นคุณยังพูดอยู่เลยว่าฌอนและคุณนีสันยังคงมีความรู้สึกต่อกันอยู่และสั่งให้ฉันถอยให้ ถ้าอย่างนั้น มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะมาสำนึกบุญคุณอะไรเลยนะ เพราะเธอเต็มใจเอง”เมื่อแคทเธอรีนพูดแบบนั้น ความตกใจก็ฉายผ่านแววตาของร็อดนีย์ ท่าทางที่เขามองเธอราวกับเขาต้องการกลืนกินเธอเข้าไปทั้งเป็นสีหน้าของเชสและฌอนเปลี่ยนไป โดยเฉพาะสีหน้าของฌอน คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธ “ร็อดนีย์ นายไปหาเธอแล้วพูดจาแบบนั้นกับเธอตั้งแต่เมื่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 554
ร่องรอยของความเป็นห่วงฉายแววผ่านดวงตาของเชส“ที่รัก ทานผลไม้หน่อยนะครับ” ฌอนถือจานใส่ผลไม้เข้ามาประตูห้องส่วนตัวเปิดออกอีกครั้ง เชสเตอร์เข้ามาพร้อมกับโอบเอวหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวเอาไว้ ผู้หญิงคนนั้นมีผมตรงดำยาวซึ่งระอยู่บนบ่าของเธอ เธอสวมเสื้อเชิ้ตปาดไหล่ลายดอกไม้ แขนพอง ที่เข้าคู่กับกระโปรงสั้นผ้ายีนส์สีขาวทว่าเมื่อแคทเธอรีนมองหน้าผู้หญิงคนนั้นให้ชัด ๆ เธอก็ถึงกับพูดไม่ออกบ้าเอ๊ย!ช่างเป็นวันที่โชคร้ายอะไรอย่างนี้นะปรากฏว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นซินดี้ ซึ่งเธอไม่ได้เจอมาตั้งนานแล้วนับตั้งแต่ตระกูลโจนส์ล่มสลายลง แคทเธอรีนจึงไม่ค่อยได้เจอกับซินดี้ แต่เธอมักจะเห็นในข่าวบันเทิงที่ผ่านมาในโทรศัพท์ของเธออยู่บ่อย ๆ ดูเหมือนซินดี้จะมีชื่อเสียงโด่งดังมากขึ้น ถึงอย่างไร แคทเธอรีนก็ไม่ได้สนิทกับซินดี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก น่าแปลกที่ตอนนี้ซินดี้กำลังคบหากับเชสเตอร์สายตาของเพื่อนฌอนทุกคนฝ้าฟางไปหรืออย่างไรกัน?เขาไม่ต้องการผู้หญิงดี ๆ อย่างแชริตี้ แต่กลับเลือกซินดี้ที่ศัลยกรรมทั้งหน้าตอนนี้ความจำของฌอนไม่ค่อยดี เขาจึงจำซินดี้ไม่ได้ ทว่าเชสจำเธอได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 555
ซาร่าชำเลืองมองแคทเธอรีนที่มีสีหน้าเย็นชา จากนั้นจึงมีประกายปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ เธอทำตัวให้ดูเหมือนเพื่อนที่เข้าอกเข้าใจ “ไปร้องเพลงกันเถอะค่ะ”แคทเธอรีนชำเลืองมองไปที่ผู้หญิงสาวคนนั้นอย่างพูดไม่ออกผู้หญิงเสแสร้งมารยากับผู้หญิงจอมปลอมพวกเธอเหมาะสมกันราวกับถูกสร้างมาคู่กันถ้าเธอรู้สักนิด เธอคงยืนยันที่จะไม่มาในเวลาไม่นาน เสียงเพลงก็เริ่มบรรเลงขึ้นภายในห้องส่วนตัว แคทเธอรีนจำทำนองเพลงนี้ได้ทันที เป็นเพลง ‘Count on Me’ ของบรูโน่ มาร์สเมื่อก่อนเฟรยา ซินดี้ และเธอ เคยร้องเพลงนี้ด้วยกันบ่อย ๆในตอนนั้นเอง ซินดี้ก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมาและส่งให้เธอต่อหน้าทุกคน เธอยังพูดใส่ไมโครโฟนของเธออีกด้วย “เคธี่ มาร้องด้วยกันเถอะ เราร้องเพลงนี้ได้เก่งที่สุด ฉันรู้ว่าฉันเคยทำผิดพลาดมาก่อน และไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรนอกจากคำว่าฉันขอโทษ แต่ฉันคิดถึงความเป็นพี่น้องระหว่างเราจริง ๆ นะ ถ้าไม่ได้กำลังใจจากเธอ ฉันคงมาไม่ถึงจุดที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันนี้ในวงการบันเทิง ฉันคิดถึงเธอมาก จริง ๆ แล้วฉันอยากทำ...”เมื่อเธอพูดคำพูดสุดท้าย เธอก็สะอื้นออกมาน้อย ๆแคทเธอรีนรู้สึกงงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็รู้สึกว่ามันต
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 556
เธอลูบท้องของเธอ “แม่ขอโทษนะลูก แม่สัญญาว่าจะไม่โกรธ แต่แม่กลับควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว”“เคธี่ ผมจะไปส่งคุณกลับเอง” ฌอนจับมือของเธอ “ผมจะให้คนขับรถขับรถไปส่ง”แคทเธอรีนยังคงเงียบอยู่ระหว่างทางที่กลับบ้าน เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยฌอนพินิจมองสีหน้าของเธออยู่หลายนาที ดวงตาของเขาดูอิดโรย “ผมขอโทษ วันนี้ผมไม่น่าขอให้คุณมาเลย สิ่งที่ร็อดนีย์พูดออกจะมากเกินไป”“คุณพูดถูกแล้วค่ะ คราวหน้าไม่ต้องชวนฉันนะคะ” แคทเธอรีนตอบอย่างใจเย็นความจริงแล้ว เธอยังรู้สึกผิดหวังอยู่ภายในใจของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เธอต้องไปเจอกลุ่มเพื่อนของฌอน เธอจะรู้สึกเหมือนกับว่าเธอต่อสู้กับพวกเขาเพียงลำพังอยู่เสมอ เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะยืดหยัดเคียงข้างเธอเธอจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นกี่ครั้งกี่หนแล้วเมื่อรถจอดสนิท เธอก็ลงจากรถทันที“ที่รัก ที่รักครับ...”ฌอนร้องเรียกเธอจากด้านหลัง ทว่าเธอไม่เคยหันกลับมามอง เขาเริ่มรู้สึกค่อย ๆ โกรธขึ้นมาทีละนิดแล้วเหมือนกัน “คุณอยากได้อะไร? คุณจะแสดงท่าทางแบบนี้กับผมไปจนถึงเมื่อไร?”แคทเธอรีนชะงักและหันหน้าไป “บางทีฉันคงจะรู้สึกดีขึ้นตอนที่คุณเลิกไปเที่ยวกับร็อดนีย์รว
Latest chapter
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
