MasukShare
บทที่ 265
Bab terkait
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 266
เมื่อตัวแทนขายอสังหาริมทรัพย์พูดจบ ทันใดนั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวซีดเผือดลง เธอเกือบจะยืนไม่อยู่ “เป็นอะไรหรือเปล่าคุณผู้หญิง?”“ฉัน… ฉันไม่เป็นไร” แคทเธอรีนส่งนามบัตรของเธอให้กับเขา “ฉันอยากซื้อวิลล่าหลังนี้ค่ะ แต่ฉันอยากให้คุณช่วยปิดบังข้อมูลของฉันให้เป็นความลับจากเจ้าของคนก่อน ฉันจะจ่ายค่าคอมมิชชั่นให้คุณเป็นการตอบแทน”“อ๋อ ได้แน่นอนครับ” ตัวแทนรู้สึกตื่นเต้น เขาคิดไม่ถึงว่าเขาจะขายวิลล่าหลังนี้ได้เพียงเดินมาที่ทางเข้า ช่างง่ายดายอะไรเช่นนี้หลังจากที่ขึ้นรถแล้ว แคทเธอรีนรู้สึกหงุดหงิดภายในใจ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอว่างเปล่าขึ้นมาถึงแม้ว่าเธอจะเซ็นใบหย่าไปแล้ว แต่เธอคิดไม่ถึงว่าฌอนจะไปจากเมลเบิร์นเร็วขนาดนี้มันหมายความว่าพวกเขาทั้งสองคนอาจจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว เพราะพวกเขาอยู่กับคนละเมืองเธอยอมจำนนต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ทว่าทำไมหัวใจของเธอยังคงรู้สึกเจ็บปวดมากจนเธอหายใจแทบไม่ออกแบบนี้?เธอกำสร้อยคอราชินีเอาไว้แน่นขณะที่ร้องไห้ออกมาอย่างคุมไม่อยู่...40 นาทีต่อมา เธอมายังล็อบบี้ของสำนักงานกฎหมายพร้อมกับสวมแว่นกันแดดเอาไว้พนักงานต้อนรับที่ท
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 267
เจฟฟี่ฝืนยิ้มออกมา ความจริงแล้ว แคทเธอรีนเองก็เป็นลูกสาวที่กตัญญู ทว่า เจฟฟี่และแซลลี่ไม่เคยสนใจไยดีเธอเลยจริง ๆ เพียงเพราะเธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของพวกเขา “ถูกของแก เป็นความผิดของฉันเองแคทเธอรีน”“ฉันหวังว่าคุณจะสำนึกผิดได้ ถึงสิ่งที่คุณทำตอนที่อยู่ในคุก” แคทเธอรีนยืนขึ้นและออกไปจากเรือนจำหลังจากที่เธอกลับมาที่ออฟฟิศแล้ว เธอขอให้ผู้ช่วยของเธอตามหารีเบคก้าให้ในไม่ช้าผู้ช่วยของเธอก็นำข่าวเกี่ยวกับรีเบคก้ามาให้เธอ “เธอหายไปหลายวันแล้ว เธอไม่ได้เก็บข้าวของในบ้านไปด้วยซ้ำ บัญชีของเธอไม่มีธุรกรรมทางการเงินใด ๆ เคลื่อนไหวอีกด้วย ดูเหมือนเธอจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”แคทเธอรีนนิ่งอึ้งไป เธอคิดไม่ถึงว่ารีเบคก้าจะอันตรธานหายไปแบบนี้หลังจากที่ต่อสู้กับเธอมานานแสนนาน เมื่อพิจารณาจากสิ่งต่าง ๆ ความจริงแล้วถ้าเธอไม่หนีไป ชีวิตของเธออาจจะตกอยู่ในอันตรายทุกวันนี้ แคทเธอรีนทำงานและดูแลเวสลีย์ เป็นเรื่องปกติที่ใคร ๆ จะพูดว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วเธอใช้เวลาช่วงปีใหม่ในวิลล่าของเวสลีย์ในตอนกลางคืน บ้านตระกูลโลว์ยอนส์สว่างไสวไปด้วยแสงไฟขณะที่แคทเธอรีนเข็นเวสลีย์ที่นั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์ออกมาจากใน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 268
แคทเธอรีนพยุงแขนของเวสลีย์แล้วพาเขาเดินไปที่เตียง เมื่อเธอพยุงเขาขึ้นเตียง เวสลีย์ก็คว้ามือของเธอเอาไว้เมื่อดอกไม้ไฟสะท้อนอยู่ในรูม่านตาสีเข้มของเขา มันดูเหมือนมีแสงส่องประกายอยู่ในดวงตาของเขา “เคธี่ คุณเต็มใจหมั้นกับผมจริง ๆ เหรอ? ไม่เสียใจเหรอครับ”“ฉันเกรงว่าจะเป็นคุณที่เสียใจแทนสิคะ” แคทเธอรีนขมวดคิ้วและพูดขึ้นอย่างเอาอกเอาใจ “ฉันกำลังวางแผนว่าจะย้ายออฟฟิศของฮัดสันไปที่แคนเบอร์ราปีหน้า ฉันต้องสืบหาเบื้องหลังการเสียชีวิตของคุณแม่ของฉัน ฉันไม่รู้ว่าศัตรูในอนาคตของฉันจะมีอำนาจมากแค่ไหน...”“ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเอง ผมจะไปกับคุณจนสุดขอบโลกเพื่อช่วยปกป้องคุณตลอดชีวิตของผม” เวสลีย์พูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแน่วแน่แคทเธอรีนอึ้งไปสักพักหนึ่ง เมื่อคิดถึงการกระทำของเวสลีย์แล้ว เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธและทำให้เขาเจ็บปวดได้“ขอบคุณนะคะ”หลังจากปีใหม่แล้ว แคทเธอรีนก็ยุ่งอยู่กับงานของเธออสังหาริมทรัพย์ใหม่ของฮัดสันถูกขายออกไปได้อย่างรวดเร็ว ทำให้การเงินในบริษัทเดินสะพัดจากการซื้อขายเมื่อเธอจัดของเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในตอนเย็นวันนั้น พนักงานต้อนรับก็โทรมาหาเธอ “ผู้อำนวยการเจฟเฟอร์สันมาที่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 269
“เคธี่...” ใบหน้าของโจเอลฉายความกังวลออกมา “ลูกต้องมากับพ่อ พ่อต้องจับตาดูลูกเอาไว้ถึงจะปกป้องลูกได้ สถานะของลูกจะถูกเปิดเผยในไม่ช้านี้ ในตอนนั้นมีหลายคนในตระกูลยูลรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่ของลูก”แคทเธอรีนรู้สึกตกใจคริสอธิบายขึ้น “ตระกูลยูลมีทรัพย์สมบัติมากมายที่ทายาทรุ่นหลัง ๆ ในตระกูลกำลังจับจ้อง เพราะหนูเป็นลูกสาวของประธานยูล หนูจะเป็นผู้รับมรดกของเขาในอนาคต มีบางคนยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ”แคทเธอรีนทั้งรู้สึกหงุดหงิดและพูดไม่ออก ทว่าเธอไม่ได้สนใจความร่ำรวยของเขาเลย ความจริงแล้ว การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของพ่อของเธอเป็นการสร้างภาระให้กับเธอ“อย่ากังวลไปเลยคุณยูล ผมจะเกลี้ยกล่อมเธอเอง ไปเยี่ยมเชอรีนกันก่อนเถอะ” คริสเปลี่ยนเรื่องแคทเธอรีนตกลงที่จะไปกับเขา ระหว่างการเดินทาง โจเอลเล่าเรื่องต่าง ๆ มากมายให้เธอฟัง ว่าเขาได้พบกับเชอรีนอย่างไรทว่าเธอกลับไม่ได้ซาบซึ้งกับมันเลย หญิงสาวถามขึ้น “ทำไมต้อนนั้นคุณถึงเลิกกับคุณแม่ไปล่ะคะ?”“เมื่อ 20 ปีก่อน พ่อไม่มีอำนาจอะไรเลย พ่อถูกจัดฉากและนอนกับนิโคลา วิคส์ ภรรยาคนปัจจุบันของพ่อโดยไม่ได้ตั้งใจ หลังจากที่แม่ของลูกรู้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 270
“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่เคยคิดหวัง ว่าจะได้อะไรจากตระกูลยูล” น้ำเสียงของแคทเธอรีนเต็มไปด้วยความอ่อนใจ “ถึงยังไง คราวนี้ฉันก็ต้องไปที่แคนเบอร์รา ฉัน...”“ไปเถอะครับ” เวสลีย์วางมือลงบนหลังมือของเธออย่างแผ่วเบา “ไม่ต้องห่วงผม ผู้ดูแลจะดูแลผมเอง”“ขอบคุณนะคะ” ความจริงแล้ว แคทเธอรีนรู้สึกซาบซึ้งมาก เวสลีย์และฌอนช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เวสลีย์อ่อนโยนและพร้อมรับฟังเธออยู่เสมอในทางตรงกันข้าม ฌอนเอาแต่ใจตัวเองและเย่อหยิ่ง เธอมักจะต้องอดทนกับพฤติกรรมของเขา เมื่อไรก็ตามที่เธออยากจะทำอะไรสักอย่าง เธอต้องพยายามทำทุกวิถีทางเท่าที่เธอจะทำได้เพื่อเกลี้ยกล่อมเขา ให้ได้รับการอนุญาตจากเขาเธอรู้สึกว่าก่อนหน้านี้มันเป็นความเหนื่อยหน่ายที่ต้องอยู่กับฌอน เธอยังไม่ชอบเรื่องที่เขาคอยให้คนจับตาดูเธออยู่เสมอถึงอย่างนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอมีปัญหากับการปรับตัวให้ชินกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้“คุณคิดอะไรอยู่เหรอครับ?”จู่ ๆ หญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาก็ถอยออกห่าง แววตาของเวสลีย์ฉายแววความหม่นหมองออกมา พลางจับมือของเธอเอาไว้แน่นในตอนนั้นเอง แคทเธอรีนก็รู้สึกตัวขึ้นมา อยากรู้ว่าอะไรทำให้เธอนึกถึงฌอน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 271
แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ ทัศนคติที่เธอมีต่อพ่อของเธอเปลี่ยนไปมากทีเดียว “มันจะ… ไม่ยุ่งยากเกินไปหน่อยหรือคะ?”“แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเองลูก” โจเอลลูบผมยาวของเธออย่างไม่ตั้งใจ “ถ้าในอนาคตลูกคิดอยากจะหย่า ลูกจะได้ไม่ต้องรู้สึกติดค้างอะไรกับเวสลีย์”“คุณพ่อคะ...” แคทเธอรีนรู้สึกตกใจมากเมื่อคำนี้หลุดรอดออกมาจากปากของเธอโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวโจเอลดีใจมาก “เรียกอีกครั้งสิลูก”แคทเธอรีนรู้สึกเคอะเขิน เธอก้มหน้าลงและยังคงเงียบโจเอลยิ้มออกมา “พ่อก็มีประสบการณ์ตกหลุมรักครั้งแรกเหมือนกัน ตอนที่พ่อต้องพรากจากแม่ของลูกในช่วงเวลาสั้น ๆ ในตอนนั้น พ่อรู้สึกหงุดหงิดมาก เพราะพ่อหยุดคิดถึงเธอไม่ได้ ซึ่งแตกต่างจากปฏิกิริยาท่าทางของพวกลูกในตอนนี้ พ่อเห็นว่าเขาชอบลูก แต่เมื่อลูกขึ้นเครื่องบิน พ่อคิดว่าลูกกลับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาแทน”แคทเธอรีนไม่ได้พูดอะไรออกไปสักคำ เมื่อเทียบกับเจฟฟี่ โจเอลดีกว่าเขามากในเรื่องที่เขาช่างสังเกตและเป็นห่วงเป็นใยเธอ บางทีเธออาจจะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของคนเป็นพ่อที่ขาดหายไปแสนนานระหว่างที่เธอเดินทางไปยังแคนเบอร์ราในครั้งนี้...หลังจากลงจากเครื่องบินแล้ว โจเอลก็พาเธอไป
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 272
“ขอบคุณที่เข้าใจนะลูก” ใบหน้าของโจเอลฉายแววโล่งอกออกมาเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเมลานี่แสดงความไม่พอใจออกมา แคทเธอรีนคิดในใจว่ามันน่าตลก เธอคิดไม่ถึงว่าสักวันหนึ่งเธอจะได้ใช้วิธีตีสองหน้าของรีเบคก้า ก็เอาเถอะ วิธีตีสองหน้าค่อนข้างใช้ได้ผลเลยทีเดียว“คุณพ่อคะ ถึงคุณพ่อจะพาหนูกลับบ้าน คุณพ่อก็ไม่สามารถเข้าข้างหนูและเอาแต่ชื่นชมหนูเพราะคุณพ่อรู้สึกสงสารหนูนะคะ นั่นจะทำให้เมลานี่ไม่พอใจและทำลายความเป็นพี่น้องของเรา รวมไปถึงความสงบสุขภายในครอบครัว ถึงแม้ว่าหนูจะตัดสินใจกลับบ้าน แต่หนูก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้กับครอบครัวของคุณพ่อ”โจเอลรู้สึกซาบซึ้งใจมาก เมื่อเทียบกับเมลานี่ที่เขาเลี้ยงดูมา เธอเอาแต่อวดดีและเย่อหยิ่ง แคทเธอรีนกลับมีความเห็นอกเห็นใจเสียมากกว่า “มาเถอะ ให้พ่อพาลูกไปที่ห้องของลูกนะ ไม่ต้องเกรงใจที่จะบอกให้พ่อรู้ว่าลูกชอบมันหรือเปล่า”เมื่อมองคนทั้งสองเข้าไปในคฤหาสน์ เมลานี่ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา “คุณแม่ ผู้หญิงคนนี้มารยาเก่งจริง ๆ!”นิโคลาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น เธอคิดว่าคงเป็นเรื่องง่ายที่จะจัดการกับแคทเธอรีน เพราะเธอเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่ยากไร้ทว่า สิ่งที่คิดไม่เป็นไปดังที่คาดกา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 273
ประตูถูกผลักเปิดออกกระแทกเสียงดังปังคุณผู้หญิงฮิลล์เข้ามาพร้อมกับพูดขึ้น “หลานจะเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ! ย่าตั้งใจจัดงานเลี้ยงนี้ให้หลาน เพื่อให้หลานเลือกภรรยาในอนาคต แต่หลานเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ที่นี่ หลานไม่คิดจะมีเมียหรือไง?”“ไม่ครับ” ฌอนตอบอย่างไม่ใส่ใจ“...”คุณผู้หญิงโมโหถึงขีดสุด “หลานต้องออกไปเดี๋ยวนี้เลย ถึงแม้ว่าหลานจะไม่ชอบก็ตาม เพราะหลานเป็นหลานชายคนโตซึ่งเป็นทายาทสืบทอดตระกูลฮิลล์ หลานต้องแต่งงาน ซาร่าตายไปแล้ว เมื่อไรหลานจะปล่อยวางเรื่องนี้ได้สักที?”ฌอนที่กำลังเปิดเอกสารด้วยนิ้วเรียวยาวของเขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่งคุณผู้หญิงฮิลล์ฉีกเอกสารออกเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนทิ้งลงข้าง ๆ “หลานจะทำงานตอนไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่วันนี้ คืนนี้ไปเลือกผู้หญิงซะ ไม่อย่างนั้นย่าจะเอาหัวโขกต่อหน้าแกจนกว่าจะตาย”“คุณย่าครับ...” ฌอนถูหน้าผากของเขา นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่อยากกลับมา เพราะผู้ชายวัยใกล้ 30 ในไม่ช้า มักจะถูกบังคับให้นัดบอดอยู่เสมอก่อนหน้านี้ เขาตั้งใจให้แคทเธอรีนจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาแบบนี้ แต่ทว่า...เมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนั้น ดวงตาของฌอนก็หม่นลงไ
Bab terbaru
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
