“…” “มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร?”ภูริอยากจะสำรอกใส่หน้าเหี้ย ๆ ของมันสักที แต่เขาต้องอดทนข่มอารมณ์เอาไว้ ขณะเดียวกันคนซึ่งมั่นใจว่าจะสามารถรอดพ้นได้จากทุกคดีก็เหยียดยิ้มกวาดสายตามองไปรอบตัว “พวกมึงคิดว่าจะจับกูได้ก็ลองดู” “…” “ขนาดไอ้เหี้ยนี่” ว่าพลางมันก็
EPISODE 50เจ็ดปีก่อน 1(1) เจ็ดปีก่อน ดึกสงัดของค่ำคืนหนึ่งที่มีพายุฝนโหมกระหน่ำห่าใหญ่ ลมพัดแรงจนต้นไม้หักโค่นล้มระนาวเสาไฟฟ้าแรงสูงเกิดกระแสไฟลัดวงจรซอยเปลี่ยวมืดดับไม่มีแสงไฟพื้นที่รกร้างรอบด้านวิเวกวังเวงเขา… รู้สึกเหมือนกำลังจะตาย ใบหน้าบวมเป่งช้ำเป็น
‘ขนาดพี่มึงกูยังทำให้มันเป็นแบบนั้น’‘ไอ้เหี้ย!’‘คนจน ๆ แบบมึงจะทำอะไรกูได้?’‘…’‘จน ๆ แบบมึงไม่มีทางแตะกู’‘…’‘จะช่วยพี่ มึงยังทำไม่ได้เลย’‘…’‘ต่อให้กูไม่ฆ่ามึง ชีวิตกระจอกของมึงก็ไม่มีทางทำอะไรกู’‘…’‘กูจะปล่อยมึงไป’‘อ้าวท่าน!’ ลูกน้องที่กระหน่ำกระทืบแทบหมดแรงถึงกับโต้เสียง ทว่าเจ้านายก็ยกแ
ภูริสะบัดศีรษะอย่างแรงเพื่อเรียกสติระหว่างที่พยายามพาสังขารเจ็บเจียนตายไปช่วยเหลือคนอื่น ร่างกำยำโชกเลือดเลือกที่จะช่วยผู้หญิงก่อน แม้แทบไม่มีแรงแต่ด้วยพละกำลังอย่างบุรุษก็สามารถสอดแขนเข้าสู่ใต้รักแร้ของอีกฝ่ายกระชากรั้งร่างผอมบางสุดตัวเพียงครั้งเดียว พลันเรียวขาที่ติดอยู่ใต้ซากรถหลุดพ้นจากพันธะความ
EPISODE 51เจ็ดปีก่อน 2(2) โรงพยาบาลคงไม่มีกลิ่นใดจะคุ้นเคยชัดเจนในผัสสะได้เท่ากับกลิ่นของโรงพยาบาลที่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้สึกแบบเดียวกันร่างกายของคนเจ็บบนเตียงคนไข้มีสภาพที่มองอย่างไรก็ไม่น่ารอด ทว่าก็ยังสามารถนั่งเอนกายตื่นฟื้นคืนสติได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่แม้จะรอดพ้นจากอาการบาดเจ็บสาหัสปา
EPISODE 52คว้าเอาชัย เรือนจำ ภูริเฝ้ารอเวลานี้มาตลอดหลายปี… เฝ้ารอคนที่เขารักจะเป็นอิสระโดยแท้จริง… ร่างสูงในชุดสูททางการมองดูหล่อเหลาในสายตาคนผ่านไปมา หากนายประตูจำเขาได้ คงประหลาดใจมากพอดู ที่เด็กหนุ่มปอน ๆ เจ้าอารมณ์ที่ระเบิดความรู้สึกใส่เจ้าหน้าที่เมื่อ
ใครต่อใครชื่นชมว่าภูริเก่ง แต่เขาไม่เคยคิดแบบนั้นคนที่เก่งยิ่งกว่า คือคนตรงหน้าพี่วิศของเขาเก่งยิ่งกว่าใครในโลกใบนี้ พี่วิศ พี่ชายผู้เป็นที่รักยิ่งแทนที่จะตอบคำถามของภวิศ แต่ภูริเลือกที่จะตั้งคำถามหลังจากปล่อยให้บทสนทนาว่างเว้นนานหลายวินาที “ทำไมพี่ผอมลงขนาดนี้?” รอยยิ้มก
กระนั้นภูริก็รู้สึกสลดใจไปกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ต่างจากทุกคน ทั้งการได้เห็นพี่ชายต้องสูญเสียหญิงสาวผู้เป็นที่รักโดยที่ตัวเองต้องตกเป็นแพะรับบาป ความรู้สึกเกลียดชังต่อสิ่งที่ฆาตกรกระทำก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี และแม้ผลที่จอห์นควรจะได้รับคือความตายแบบที่มันทำกับคนรักของพี่ชายเขา แต่บ้านเ
ทุกคนอวยพรวันเกิดเสร็จสิ้นแล้ว เว้นก็เพียงคนเดียวที่กำลังย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเด็ก ๆ ใช้ฝ่ามือบอบบางกันลมเพื่อไม่ให้เทียนดับ ริษาไม่ทันได้หันสนใจคนอื่น ทว่าก็ยังไม่มีการตอบรับจากเจ้าของวันเกิดจนเธอต้องเหลียวสายตามอง พบว่าภูริกำลังจดจ้องมาที่เธอ ริษาเขินอายต่อสายตาเปี่ยมด้วยความรู้สึกของเขา
“คุณพ่อต้องชอบคุณแม่มากแน่ ๆ เดินตามหาแต่คุณแม่ทู้กวัน…” พรืด! ภูริสำลักน้ำดื่ม… หลังจากแต่งงานกันอย่างรวดเร็วในขวบปีแรกที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เขาไม่ปฏิเสธว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่คลั่งรักเมียมาก คลั่งรักชนิดที่คนรอบตัวสามารถสัมผัสได้ แต่ไม่คิดว่าลูกสาวจะเอาเรื่
SPECIAL 3 หลายชั่วโมงต่อมา “แล้วลื้อรู้จักอ๊ะเปล่า?” “รู้สิคะกงขา จี้รู้ทุกอย่างค่ะ คุณแม่สอนมาหมดแล้วค่ะ” “แล้วลื้อล่ะ?” “ด้าก็รู้ค่ะ ง่ายมากเลย” “แล้วลื้อ?” “ผมก็รู้ครับอากง” “เอ้อ! เด็กสมัยนี้นี่เก่งจร
“ยังดีเท่าเมื่อก่อนไหมคะ…” ริษาตั้งคำถามทั้งใบหน้าชื้นเหงื่อ เรียวขาขาวเนียนเกี่ยวสะโพกแกร่งเข้าหาตัว ถึงภูริก็ตอกอัดเอ็นแข็งจัดแรง ๆ ตอบสนองต่อคำถามที่ว่า นาทีนี้ต่างฝ่ายต่างก็บดบี้ขยี้โหนกใส่กันด้วยความกระสันเหลือจะบรรยาย ประธานหนุ่มแสดงสีหน้าซ่านเสียวขีดสุดเมื่อคนเป็นเมียเครื่องติดแล้
SPECIAL 2 บนห้องนอนชั้นสองของบ้านซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องนอนของภูริในวันวาน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แม้เขาจะไม่ได้อยู่อาศัยที่นี่เป็นหลัก ทว่าบางครั้งบางทีก็มักจะพาลูกพาเมียแวะเวียนเข้ามาเยี่ยมพี่ชายอยู่บ่อย ๆ ดวงตาคมทอดสายตามองร่างระหงเพรียวบางของภรรยากำลังค้นหาเสื้อผ้าที่ใช้ส
“คุณด้าคะ คุณแม่บอกแล้วไงว่าห้ามโก้งโค้งแบบนี้” เสียงของริษายังคงดัง ร่างบางเดินไปย่อกายนั่งสอนมารยาทสตรีให้ลูกอีกคน และในขณะที่เจ้าของดวงตาคมปลาบเป็นประกายยังคงทอดสายตามองทั้งเมียทั้งลูกผู้เป็นที่รัก เสียงแซวก็ดังขึ้นที่ข้างตัว “อะไรจะหลงเมียขนาดนั้นคะ ตานี่เยิ้มเป็นน้ำเชื่อ
SPECIAL 1 หลายปีต่อมา เสียงเด็กหญิงสองคนกำลังวิ่งเล่นด้วยความสนุกสนาน สวนดอกไม้หน้าบ้านร่มรื่นไปด้วยร่มเงาของต้นไม้ซึ่งเจ้าของบ้านเป็นคนปลูกไว้เมื่อนานหลายสิบปีมาแล้ว ภวิศย่อกายอุ้มเด็กคนหนึ่งขึ้นสู่อ้อมแขน ก่อนที่เด็กหญิงอีกคนจะถูกอุ้มโดยผู้เป็นพ่ออย่างภูริ จีจี้ และ ด
EPISODE 57รุ้งกินน้ำภูริซึ่งนิ่งสงบจนอีกคนสามารถจับสังเกตได้รีบเบนสายตามองไปทางอื่น ทว่าริษาก็ขยับตัวมองตาม นัยน์ตากลมฉายให้ได้เห็นถึงความข้องใจ“ทำไมริษารู้สึกแปลก ๆ คะ?”“แปลกยังไงครับ?” เขาถามกลับ ทว่าก็ยังไม่ยอมสบตา“หรือว่าพี่เป็นคนปล่อยข่าวเสียหายของริษาด้วยเหรอคะ?” ดาราสาวทำตาโต ยกมือขึ้นทา
“เมื่อเช้าใครบอกพี่ว่าจัดกันก่อนออกมา?” ริษายิ่งหน้าแดงไปกันใหญ่ ภูริชอบเอานิสัยบนเตียงของเธอมาล้อเลียนอยู่เรื่อย “ริษาไม่ได้พูดสักหน่อย” “เธอพูดทุกวัน ขอให้พี่ทำก่อนไปทำงาน” “นี่!” ริษาแหวเสียงดัง หากมารดาเธอมาได้ยินเข้าจะทำอย่างไร! “ถ้าพี่ยังพูดอีก คืนนี้ไม่ต้อง