บทที่ 2

ร่างของฉันแหลกเป็นชิ้นกองอยู่บนพื้น

จนดูสภาพของฉันไม่ออกแล้ว

และวิญญาณของฉันกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศมองลงมาดูร่างกายของตัวเอง

ฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจเท่าไร ความตายนับเป็นการปลดปล่อยสำหรับฉันในตอนนี้

ฉันไม่รู้ว่าล่องลอยอยู่นานแค่ไหนจนกระทั่งจางเฉิงมาถึง

เขาตามตำรวจกลุ่มหนึ่งมา โดยมีหน้าที่ถ่ายภาพบันทึกและเก็บข้อมูลจากคนรอบข้าง

ตำรวจคนหนึ่งพูดว่า “พบดินปืนจำนวนหนึ่งในที่เกิดเหตุ อาจมีใครบางคนทำระเบิดขึ้นมาเอง แต่ขณะนี้ยังไม่ทราบตัวตนของผู้เสียชีวิตครับ”

จางเฉิงขมวดคิ้ว ขณะที่มองร่างกายของฉัน

หัวใจของฉันเริ่มเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย และเกิดความคาดหวังแปลก ๆ ขึ้นมา

ถ้าจางเฉิงรู้ว่าเป็นฉัน เขาจะนึกเสียใจภายหลังบ้างไหม?

ฉันมองจางเฉิงอย่างไม่ละสายตาครู่หนึ่ง โดยหวังว่าจะมองเห็นความรู้สึกคุ้นเคยในก้นบึ้งดวงตาของเขา

แต่แล้วจางเฉิงก็ลุกขึ้น โดยที่ไม่แสดงสีหน้าแม้แต่น้อย “ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิง ชุดที่สวมดูเป็นแฟชั่นสมัยใหม่ ลองตรวจสอบผู้หญิงช่วงอายุยี่สิบถึงสามสิบที่หายตัวไป”

“ให้ฝ่ายนิติเวชเข้ามาเถอะ”

หัวใจของฉันดิ่งลงเหวอีกครั้ง จางเฉิงไม่รู้ว่าเป็นฉัน

ก็จริง เขาไม่เคยสนใจฉันเลย แล้วจะจำฉันได้อย่างไร?

หลังจากตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ ศพของฉันก็ถูกนำกลับไปที่สถานีตำรวจ

วิญญาณของฉันก็ล่องลอยตามไปด้วย และมานั่งอยู่ที่เบาะหลังรถของจางเฉิง

จางเฉิงนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ ส่วนคนที่ขับรถอยู่คือหวังฉู่ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานของเขาทั้งยังเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขาด้วย

หวังฉู่พูด “พี่จาง พี่ไม่ได้เปิดโทรศัพท์เหรอ? เมื่อกี้ผู้กำกับโทรหาผมให้ตามตัวพี่มาที่นี่ด้วย”

จางเฉิงขมวดคิ้ว ราวกับนึกถึงเรื่องที่ไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

“เป็นเพราะฟางซูน่ะสิ ทำตัวน่ารำคาญจะตายอยู่แล้ว ฉันเคยเตือนเธอแล้วว่าอย่าโทรหาฉันในเวลาทำงาน แต่เธอก็ไม่เคยฟังเลย”

แม้คำพูดเหล่านี้ฉันจะฟังจนชินนานแล้ว

แต่เมื่อเห็นสีหน้าน่ารังเกียจที่แสดงออกบนใบหน้าของจางเฉิง ฉันก็ยังรู้สึกหายใจไม่ออก ราวกับหัวใจถูกบีบรัด

หวังฉู่ถอนหายใจ “พี่จาง พี่สะใภ้อาจจะแค่เป็นห่วงพี่ พี่ก็อย่าโกรธเธอนักเลย”

จางเฉิงแค่นเสียง และไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากเขาเปิดโทรศัพท์ สิ่งแรกที่เด้งขึ้นมาก็คือข้อความของฉัน

หัวใจของฉันกระตุก จางเฉิงจะรู้ไหมว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับฉัน?

คาดไม่ถึงว่าสีหน้าของเขากลับดูไม่น่ามองเป็นอย่างมาก “นี่เรียกว่าเป็นห่วงเหรอ? ลาก่อนเนี่ยนะ?”

จางเฉิงโทรหาฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่อาจรับสายได้อีกแล้ว

เมื่อเห็นว่าโทรไม่ติด สีหน้าของจางเฉิงก็ดูแย่ลงกว่าเดิม “ได้ ฟางซู ทางที่ดีขอเธอไปให้พ้นหน้าฉันตลอดเลยเถอะ อย่ากลับมาอีกนะ”

พูดจบ เขาก็บล็อกเบอร์ของฉันโดยไม่ลังเล

ไม่รู้สึกสงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันหรือไม่

ความเจ็บปวดในหัวใจค่อย ๆ กลายเป็นความเฉยชา และฉันก็ไม่รู้สึกถึงอารมณ์ใดอีก

ฉันควรรู้นานแล้ว

จางเฉิงไม่เคยสนใจฉันเลย และเขายังไม่อยากนึกถึงฉันเลยด้วย

ฉันตายไปแล้ว ยังจะโอบกอดความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงแบบนี้อยู่อีกเหรอ?

ฉันตามศพมาถึงสถานีตำรวจ จางเฉิงก็เข็นฉันเข้าไปชันสูตรพลิกศพ

วิญญาณของฉันซึ่งยังอยู่ด้านนอก ตามการเคลื่อนไหวของจางเฉิงไป และเฝ้ามองศพของฉันถูกจางเฉิงชันสูตรด้วยตาตัวเอง

ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่เจอเขา วิญญาณของฉันก็มาอยู่ข้างกายเขา โดยไม่อาจไปที่ไหน และไม่อาจหนีไปได้เลย