บทที่ 41

จังหวะนั้นคนที่อยู่ในโกดังหันไปมองหน้าประตูพร้อมกันแบบอัตโนมัติเพราะว่าอยู่ดีๆ ก็มีเสียง

"เฮ๊ย!" จากที่หันกระบอกปืนไปหาแทนคุณ พงษ์พิบูลย์รีบสะบัดมือหันมาที่ประตู "ถ้าพวกมึงเข้ามากูจะยิงมัน" ว่าแล้วพงษ์พิบูลย์ก็หันกลับไปหาแทนคุณอีกครั้ง

แทนคุณมองไปเห็นผู้หญิงที่เดินเข้ามากับกลุ่มผู้ชายอีกหลายคน เขาหายใจโล่งขึ้น เพราะนั่นคือคนที่เขากำลังตามหาอยู่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร กลัวถ้าพูดไปแล้วพงษ์พิบูลย์จะให้ความสนใจกับเธอ

"ทางที่ดีคุณวางปืนลงดีกว่า ตอนนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ล้อมพื้นที่ไว้หมดแล้ว" หนึ่งในกลุ่มชายที่เข้ามากับเธอได้เอ่ยพูดขึ้น ตำรวจพยายามไม่วู่วาม เพราะวิถีกระสุนปืนอยู่ใกล้ตัวประกันมาก

"ตำรวจ?" ทีแรกพงษ์พิบูลย์ไม่แน่ใจว่าผู้ชายพวกนี้เป็นตำรวจไหม เพราะพวกเขาอยู่นอกเครื่องแบบ พอได้ยินแบบนั้นมันยิ่งสร้างความตื่นตระหนกให้ "พวกมึงแจ้งตำรวจเลยเหรอ มึงไม่กลัวว่าจะเป็นข่าวกันหรือไง!"

หลายครั้งแล้วที่เกิดเรื่อง แต่ทางนี้เงียบเพราะกลัวหุ้นตก ถ้าภายนอกรู้ว่ามีการขัดแย้งในบริษัท ใครเขาจะอยากมาร่วมลงทุนด้วย ทุกครั้งที่พงษ์พิบูลย์ก่อเรื่องก็เลยถูกปล่อยผ่านไป เพราะเขาก็มีหุ้นอยู่ในบริษัทนั้นมากพอสมค