บทที่26

ข้าวต้มร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมถูกตักขึ้นมาเป่าให้คลายความร้อนก่อนชายหนุ่มจะยื่นไปจ่อตรงริมฝีปากซีดของหญิงสาว สายตาของเขากำลังสื่อถึงความหมายให้เธออ้าปากรับเสียโดยดี แต่มีหรือคนดื้อรั้นอย่างเธอคิดจะฟังและนำไปทำตาม

"ให้ลดาทานเองดีกว่านะคะ"ทั้งน้ำเสียงและสายตาของเธอเต็มไปด้วยความเกรงใจ ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองอย่างต้องการขอร้อง แม้ว่าเรี่ยวแรงตอนนี้พอจะมีหลงเหลืออยู่บ้างแต่มีหรือชายหนุ่มจะยอมทำตามคำขอร้องของเธอ

"ลดาไม่สบายอยู่ ให้ผมป้อนจะดีกว่านะครับ"

"แต่ลดาเกรงใจคุณอิทธิ"เขาดูแลเธอมาตลอดทั้งคืนแถมยังตื่นเช้าขึ้นมาทำอาหารให้เธอทานอีก ยิ่งเขาทำแบบนี้มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกรงใจจนทำอะไรไม่ถูก และไม่รู้ว่าจะตอบแทนบุญคุณของชายหนุ่มในครั้งนี้อย่างไรดี

"เกรงใจอะไรกันครับ คนเป็นแฟนกันมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน"

"ใครกันที่เป็นแฟนคุณอิทธิ"

"พูดแบบนี้แสดงว่าอยากให้ผมเตือนความทรงจำใช่ไหมครับ"แววตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มจับจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวอย่างไม่วางสายตา ลดาถึงกับเสียวสันหลังวูบเมื่อเจอแววตาแบบนี้ของชายหนุ่ม

"ว่าอย่างไรล่ะครับ พอจะจำได้บ้างแล้วหรือยังว่าใครเป็นแฟนของลดา เพราะถ้ายังจำไม่ได้ผมพร้อมจะเตือน