บทที่ 725

ถ้าเป็นเพราะลืมบอกก็คงไม่เป็นไร แต่ตอนนี้กลับเป็นเพราะกลัวว่าเธอจะเสียใจเลยไม่บอก เรื่องนี้ทำให้เสิ่นหยินอู้รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

ลูกที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างดี กลับถูกคนอื่นพูดจาไม่ดีใส่ และเจ้าตัวน้อยสองคนนี้ก็ยังคอยคิดถึงเธออยู่เสมอ

เมื่อคิดแบบนี้ น้ำตาของเสิ่นหยินอู้ก็เอ่อล้นออกมา

แต่เสิ่นเหมิงเหมิงกลับพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังว่า "แต่ว่าหม่ามี๊คะ ตอนนี้เราไม่ต้องกังวลแล้วค่ะ หนูกับพี่ชายกำลังจะมีพ่อแล้ว ถ้าครูพูดไม่ดีเกี่ยวกับหนูกับพี่ชายอีก หนูก็จะให้พ่อไปไล่คนไม่ดีออกไปค่ะ"

เด็กตัวเล็กๆ ก็มีความคิดที่ไร้เดียงสาเสมอ

ความจริงแล้วเสิ่นหยินอู้รู้ดีว่า เจ้าตัวน้อยสองคนนี้แค่กลัวว่าจะทำให้เธอลำบาก จึงคิดถึงเธอในทุกๆ เรื่อง และเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่บอกเธอ

ทั้งที่พวกเขายังเด็กขนาดนี้ แต่กลับเป็นแบบนี้แล้ว แล้วต่อไปล่ะ?

ในช่วงเวลาที่พวกเขาเติบโตขึ้น ถ้ายังเจอเรื่องแบบนี้อีก พวกเขาจะต้องคิดถึงเธอทุกครั้งและอดทนต่อความรู้สึกไม่ดีแบบหรือเปล่า

ตอนที่เธอยังเด็ก เธอก็เคยได้รับความเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน เพียงแต่ตอนนั้นคนที่ถูกโจมตีคือแม่ของเธอ แม้ในตอนนั้นเธอจะมีฉินเย่คอยปกป้อง