บทที่ 12

“ทำไมยังไม่นอน รอฌอห์ณอยู่เหรอ”

ฌอห์ณกลับเข้าบ้าน แต่ต้องหยุดชะงักขมวดคิ้วเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นแฟนสาวนั่งอยู่บนโซฟากำลังตั้งหน้าตั้งตากินอะไรบางอย่างดูน่าเอร็ดอร่อย

“ไม่ได้รอ แค่หิวเลยลุกมาหาอะไรกิน” ครีมตอบคำถามโดยไม่มองหน้าฌอห์ณเลยด้วยซ้ำ

เธอหยิบสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่ขึ้นมากัดกินตามด้วยโยเกิร์ตรสชาติโปรดปราน โดยมีสายตาของคนที่มาใหม่จ้องมองด้วยความสงสัย ปกติครีมไม่เคยลุกขึ้นมากินจุกจิกอะไรแบบนี้

“หิวตอนตีสอง?” เขาเดินเข้าไปหาก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างคนตัวเล็ก ยกแขนพาดหลังโซฟาทำท่าเหมือนโอบไหล่เธออยู่

“แล้วโทรหาฌอห์ณทำไมตั้งหลายสาย มีเรื่องอะไรจะคุยก็พูดมา”

“เมื่อก่อนน่ะมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”

“ฌอห์ณกำลังจะลงสนาม ไม่อยากรับสายให้เสียสมาธิ” ยิ่งเธอพูดแบบนี้ยิ่งอยากรู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร

“ครีมมันไม่เคยสำคัญอะไรอยู่แล้ว ขนาดครีมป่วย ฌอห์ณยังกล้าทิ้งให้อยู่คนเดียวเลย”

“เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอมาหรือยัง?”

“ไปมาแล้ว”

“แล้วหมอบอกว่าเป็นอะไร?”

“เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย”

ครีมตอบน้ำเสียงเรียบนิ่ง หันมองหน้าคนรักที่ดูเหมือนจะช็อคค้างกลางอากาศ ท่าทางแบบนี้ไม่เคยได้เห็นจากที่ไหน ก่อนที่ฌอห์ณจะดึงสติกลับมาได้ก็นานหลายนาที

“แค่ล้อเล่นป่ะ ไม่เชื่อหรอก”

“เขาบอกครีมจะอยู่ได้อีกแค่สามเดือน”

ร่างสูงเริ่มขยับลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่สุข เหมือนกำลังตบตีกับความคิดของตัวเอง

“หาหมอที่ไหนบอกมา ฌอห์ณจะไปเผามันทิ้งเดี๋ยวนี้เลย! ครีมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ อย่ามาโกหก”

น้ำเสียงที่บอกเต็มไปด้วยความโกรธจัดที่ผลตรวจมันออกมาผิดพลาด ตามขมับเกร็งจนเส้นเลือดขึ้นปูดโปน มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่ออยู่ด้วยกันทุกวันแล้วครีมก็ดูปกติดีทุกอย่าง

“ถ้าอยากรู้ทำไมไม่พาครีมไปหาหมอเองล่ะ จะมาถามทำไม”

“ฌอห์ณถามเพราะเป็นห่วง จะมาหาเรื่องกันทำไม”

“เป็นห่วง?” เธอหัวเราะ‘เหอะ’ในลำคอ คำว่าเป็นห่วงของเขากับเธออาจจะคนละความหมายหรือไม่ก็คนละภาษา

“ก็ใช่ไง เป็นห่วงเลยถาม”

ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง จึงรีบหยัดตัวลุกขึ้นยืน แต่ถูกฌอห์ณกระชากให้กลับมานั่งลงที่เดิม

“จะไปไหน คุยกับฌอห์ณก่อน”

“ดึกแล้วจะไปนอน”

“เดี๋ยว!” ฌอห์ณเลิกคิ้วมอง ภายในใจยังคงคิดถึงเรื่องของเธออยู่ตลอด

“แล้วเรื่องที่บอกว่าเป็นมะเร็งคือ…”

“ก็อยากเป็นจริงๆ อยู่เหมือนกัน จะได้รีบตายไปให้พ้นหน้าฌอห์ณ”

พรึ่บ! ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อเขาโยนถุงกระดาษสีน้ำตาลใบใหญ่ลงบนตักเธอ ครีมมองเห็นเงินสดปึกใหญ่จำนวนมากที่อยู่ในนั้น

“อะไร?”

“วันนี้ลงสนามได้เดิมพันมาห้าล้าน ฌอห์ณยกให้ครีมหมดเลย” เป็นเหมือนที่ทุกคนคาดการณ์ เขาชนะเดิมพันในวันนี้แบบทิ้งห่าง

“ให้ทำไม?” เงินสดห้าล้านวางอยู่ตรงหน้าและคิดว่ามันมากไป ไม่อยากรับไว้ให้เป็นหนี้บุญคุณ

“อาทิตย์หน้าวันเกิดครีมไง ฌอห์ณไม่รู้จะซื้ออะไรให้ ถือซะว่าให้เป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้า”

“…..”

“เงียบทำไม ถ้าไม่อยากได้เงินแล้วจะเอาอะไร?”

“แล้วถ้าบอกว่าไม่อยากได้เงิน แต่อยากได้อย่างอื่น ฌอห์ณจะให้ได้ไหม”

“ครีมหมายถึงอิสระเหรอ?” ใบหน้าคมคายโน้มลงมาเข้าใกล้จนครีมสัมผัสได้ริมฝีปากอุ่นที่คลอเคลียไปตามลำคอ ก่อนที่ฌอห์ณจะออกแรงดูดทำรอยแสดงความเป็นเจ้าของจนเธอสะดุ้งอยู่หลายครั้ง

แค่มองตาก็รู้ว่าครีมกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วคำตอบที่ได้ยินก็ไม่ได้แตกต่างจากที่เขาคิดสักเท่าไหร่

“ขอได้ไหม ปล่อยครีมไป ไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว” เธอบอกอย่างไม่เต็มเสียงมากนัก ก่อนจะก้มหน้ามองต่ำ แต่กลับถูกฌอห์ณบีบเข้าที่ท้ายทอยอย่างแรงเพื่อให้เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

“ฌอห์ณให้อิสระกับครีมได้นะ” รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ทำเอาหัวใจดวงเล็กกระตุกวูบ เมื่อรอยยิ้มนั้นค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะเบาๆ

“แต่ไม่ให้!”

“ฌะ…ฌอห์ณ”

“ถ้าอยากได้อิสระก็รอให้ฌอห์ณตายก่อนแล้วกัน”

ฌอห์ณหยิบกระบอกปืนสีดำด้านที่เหน็บอยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังออกมายัดใส่มือเธอ

“ลูกกระสุนใส่ไว้ให้แล้วเต็มแม็ก ถ้าครีมกล้าก็เอาสิ” ริมฝีปากบางเม้มเข้ากันแน่น มือไม้ของเธอสั่นเทาเมื่อได้ยินคำท้าทายจากเขา ฌอห์ณเป็นคนพูดจริงทำจริง ครีมรู้ข้อนี้ดี

“จะยิงกี่นัดก็ตามใจ”

ดวงตามกลมโตเหลือบสายตามองไปยังกระบอกปืนที่อยู่ในมือด้วยความกลัว ถ้าเขาเปลี่ยนใจขึ้นมาแล้วยิงเธอแทนล่ะ ตอนนี้ยังไม่อยากตายเพราะยังมีคนที่ต้องดูแล

“หรือที่ไม่กล้ายิงเพราะกลัวติดคุก”

“…..”

“แต่ไม่ต้องกลัว แค่ครีมบอกว่าฌอห์ณฆ่าตัวตายทุกอย่างก็จบแล้ว ง่ายนิดเดียวเองนะ” นิ้วเรียวยาวเลื่อนไปเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าแสนหวานจูบลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ

“ต้องให้บอกด้วยป่ะ ว่ายิงตรงไหนถึงจะตายแบบทรมานที่สุด” ฌอห์ณจับมือเธอไว้แน่น หันปลายกระบอกปืนเข้าหาตัวเองแล้วจ่อลงที่ขมับข้างขวา รอแค่เธอกดยิงทุกอย่างก็จบ!

“สักสองสามนัดก็คาที่แล้วลองดูสิ”

“คะ..ครีมกลัวนะ ปล่อยได้แล้ว”

“อยากไปจากฌอห์ณมาก ก็ฆ่ากันให้ตาย เพราะถ้าฌอห์ณไม่ตายก็อย่าหวังว่าจะได้ในสิ่งที่คิด”

“ครีมไม่ทำ ครีมไม่กล้า เลิกเล่นสักทีได้ไหม!”

ร่างเล็กถูกผลักให้นอนราบไปกับโซฟา ก่อนที่เข็มขัดหนังจะถูกรูดออกจากกางเกงแล้วนำมามัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้

“ฮึก…ฌอห์ณ อย่าทำ”

“ฌอห์ณให้โอกาสแล้วนะ แต่ครีมไม่รับมันไว้เอง คราวหลังก็อย่ามาร้องเรียกอะไรที่มันเฮงซวยแบบนี้อีกแล้วกัน!”

เสื้อเชิ้ตที่สวมใส่ถูกถอดเขวี้ยงลงบนพื้นอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะตามด้วยกางเกงยีนและอื่นๆ จนร่างกายกำยำเปลือยเปล่า

“ครีมไม่สบายอยู่นะ”

“ทีแรกก็ไม่ได้คิดจะทำ แต่ครีมอวดดีไง คงต้องโดนสั่งสอนสักทีให้หลาบจำ!”

“ครีมยอมแล้วฌอห์ณ แต่อย่าทำแรงได้ไหม ตอนนี้ปะ…ปวดหัวมากเลย”

“…..” เขาไม่ได้ตอบหรือปฏิเสธตามคำขอ ความสัมพันธ์ลึกซึ้งของคนทั้งสองเริ่มต้นต่อจากนั้น แล้วมันก็จบลงเหมือนที่ผ่านมา

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องกระทบใบหน้าเกลี้ยงเกลา ช่วยปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นขึ้นมา

“เฮ้อ…” ครีมถอนหายใจเป็นสิ่งแรกเมื่อเห็นร่องรอยตามร่างกายที่ฌอห์ณได้ทำไว้ เขาไม่ได้รุนแรงกับเธอตามที่ขอแต่ก็ไม่ได้อ่อนโยนตามที่ควรจะเป็น

เธอวาดสายตามองไปรอบๆ แต่พบกับความว่างเปล่า ตื่นขึ้นมาไม่เห็นฌอห์ณอยู่ในห้องอีกตามเคย จะเห็นก็เพียงโน้ตข้อความที่วางไว้บนหัวเตียงพร้อมเงินสดจำนวนนึง

‘วันนี้ออกไปกับไอ้มอส กลับดึกไม่ต้องรอ’

-สองเดือนต่อมา-

“หายหัวไปเลยนะไอ้สัดเจฟ! พอได้เมียใหม่ ลืมเพื่อนลืมฝูงแล้วมั้ง”

คชาตั้งใจพูดกระแทกแดกดันใส่เพื่อนชายที่หายหน้าตาไปนานร่วมเดือน

วันนี้นัดกันมาสังสรรค์ที่โกดังเก็บของคชา ซึ่งเป็นที่สุมหัวของพวกเขาอยู่เป็นประจำ

“สำหรับกูเมียต้องมาก่อนเสมอครับ” เจฟไหวไหล่ยิ้มกวนตอบกลับแล้วหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะมีเรื่องให้คิดอยู่ตลอดเวลา

“แล้วมึงอ่ะไอ้ฌอห์ณ มีข่าวดีไม่เห็นบอกพวกกูบ้างเลย เก็บเงียบเลยนะ”

“อะไรของมึง?” คนถูกถามเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย ออกมากินเหล้ากับเพื่อนทุกวันมันไปจะมีข่าวดีอะไร

“เรื่องเมียมึงไง”

“ครีมทำไม?”

“เมียมึงท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

บรรยากาศภายในโต๊ะเงียบลงทันตาเมื่อได้ยินในสิ่งที่เจฟบอก ทุกสายตาจับจ้องมองไปทางฌอห์ณเหมือนต้องการคำตอบ เรื่องใหญ่ขนาดนี้แต่ทำไมไม่คิดจะบอกเพื่อนฝูง

“ท้องห่าอะไร เมียกูเป็นเพื่อนเล่นมึงเหรอไอ้สัดเจฟ อย่ากวนส้นตีน”

ฌอห์ณตวัดสายตามองเพื่อนสนิทอย่างเอาเรื่อง ถ้าเจฟยังไม่หยุดพูดถึงครีมแบบนี้อีกเขาคงได้ยกขาถีบมันตกเก้าอี้แน่!

“เอ้า ไอ้เหี้ยฌอห์ณ! มึงไม่รู้เรื่องอะไรจริงดิ ครีมไปฝากท้องที่โรงพยาบาลตั้งนานแล้วนะ”

“…..”

“แฟนกูเป็นพยาบาลอยู่แผนกสูติ เขาบอกว่าครีมไปฝากท้องตั้งแต่เดือนกว่า จนตอนนี้ครีมท้องได้สามเดือนแล้ว ถ้าจำไม่ผิดเมียกูบอกว่าได้ลูกผู้หญิงด้วยมั้ง”

“…..” ใบหน้าคมคายเริ่มถอดสี ฌอห์ณกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่นั่งนิ่งประมวลผลซ้ำๆ มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามกรอบหน้า

มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำที่ครีมจะท้องแล้วไม่บอก เขาอยู่กับเธอทุกวันแต่ไม่เห็นว่าครีมจะพูดอะไร ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ ไอ้เจฟมันต้องไปรู้อะไรผิดๆ แล้วเอามาพูดจาส่งเดช

“หุบปากไอ้เจฟ พูดเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง!”

“อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ ไม่รู้ส้นตีนอะไรเลยหรือไง ขนาดกูเป็นคนนอกยังรู้ก่อนมึงอีก”

“มึงพูดจริงป่ะไอ้เจฟ พวกกูกำลังจะมีหลานจริงดิ” คชาหันไปถามเจฟด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น โดยมองข้ามฌอห์ณที่เหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“แล้วกูจะโกหกทำไมอ่ะ”

“ไหนบอกจะเอาแค่เมียไม่เอาลูกไง ทำไมถึงมีก่อนพวกกูอ่ะ” มอสที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น ในบรรดาเพื่อนฝูงทุกคน ฌอห์ณดูเป็นคนสุดท้ายที่จะมีลูกด้วยซ้ำ

“ไอ้เจฟมันก็พูดไปเรื่อย” ชายหนุ่มคว้าขวดเหล้าที่วางอยู่ขึ้นมายกกรอกใส่ปากเพื่อลบอาการประหม่า ถึงแม้ตอนนี้อยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรถามให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

“หรือถ้ามึงไม่เชื่อที่กูบอก งั้นมึงก็ลองไปสังเกตดูดิว่าเมียมึงท้องจริงมั้ย”