บทที่5

"อย่าไปว่าคุณน้าเลย ท่านแก่แล้วคงอยากมีใครมาช่วยดูแล"

"จะหาใครมาช่วยดูแลฉันไม่ว่าอะไรหรอก ขอแค่ไม่เอาพวกผู้หญิงแบบนั้นเข้ามาอยู่ในครอบครัวของฉันก็พอ"

"คิดมาก"ต้นกล้าวางฝ่ามือลงบนศีรษะเล็กพร้อมโยกไปมา ดวงตาอ่อนโยนมองใบหน้ายิ้มกริ่มของแฟนสาวราวกับต้องมนต์สะกด

"อีกไม่กี่วันก็จะครบรอบหนึ่งปีที่เราเป็นแฟนกัน ฝันมีอะไรจะให้กล้าด้วยนะ"

"อะไร"

"ไม่บอกหรอก รอลุ้นเอาเอง"

"อย่าบอกนะว่าเป็นไม้ตียุงเหมือนปีที่แล้วอีก"

"บ้าน่า ปีที่แล้วเป็นของขวัญสำหรับเพื่อน แต่ปีนี้เป็นของขวัญสำหรับแฟนมันต้องพิเศษหน่อยสิ"วาดฝันว่าอย่างอารมณ์ดี ความน่ารักและรอยยิ้มสดใสของเธอพอที่จะทำให้ต้นกล้าลืมเรื่องความเครียดลงไปได้บ้าง

ต้นกล้ากับวาดฝันเป็นเพื่อนซึ่งสนิทกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ เพราะพ่อของเขาและเธอเป็นเพื่อนซี้มาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ความเป็นเพื่อนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นคนรู้ใจซึ่งทั้งครอบครัวทั้งสองฝ่ายก็รู้เห็นและไม่คัดค้านแต่ถึงอย่างนั้นต้นกล้าก็ยังให้เกียรติวาดฝันไม่คิดล่วงเกินอย่างมากก็แค่หอมแก้มจูงมือเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนาจนเป็นที่อิจฉาของใครหลาย ๆ คนในโรงเรียน 

"แล้วนี่จะเดินกลับพร้อมฉันหรือจะโทรเรียกคนขับรถให้มารับ"ต้นกล้าหยัดกายลุกขึ้นยืนมือไปให้วาดฝันจับแถมยังช่วยปัดเศษฝุ่นเศษหญ้าออกจากกระโปรงของเธอรวมถึงตัวเอง

"เดินกลับพร้อมกับกล้าดีกว่า ช่วงนี้เราไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเลยฝันอยากมีเวลาอยู่กับกล้านาน ๆ"

"งั้นเอากระเป๋ามา เดี๋ยวกล้าถือให้"

"ไม่เป็นไร ฝันถือเองได้ของกล้าก็หนักมากพอแล้ว"

"ตัวเท่าลูกแมว แล้วดูกระเป๋า"เด็กสายเรียนดีอย่างวาดฝันทำปากยื่นแต่ก็ไม่ยอมส่งกระเป๋าจนต้นกล้าต้องชิงไปคล้องสะพายไว้บนไหล่

"ชิ อยากช่วยนักก็ช่วยแบกไปให้ถึงบ้านเลยนะ"

"ได้ครับ คุณผู้หญิง"ต้นกล้าตอบรับพร้อมกับส่งยิ้มยียวน ทั้งคู่เดินออกจากประตูโรงเรียนทั้งสองเดินไปตามถนนเส้นเล็กลัดเลาะไปตามเส้นทาง ระยะห่างจากโรงเรียนกับบ้านใช้เวลาเดินทางสิบห้านาทีก็ถึง

"คิดแล้วหรือยัง เรียนจบจากที่นี่แล้วจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเรียนคณะอะไรต่อ"หญิงสาวถามขึ้นในขณะที่ทั้งจับมือก้าวขาเดินไปบนเส้นทาง

"ก็ว่าจะเรียนมหาลัยใกล้ ๆ บ้านนี่แหละ"

"มหาลัยใกล้บ้าน มีแต่ของรัฐบาลทำไมไม่ไปเรียนมหาลัยเอกชนล่ะ"ต้นกล้าเหลือบสายตาไปมองหน้าแฟนสาว ก่อนที่เขาและเธอจะเดินเลี้ยวเข้าซอยบ้านของวาดฝันซึ่งบ้านแต่ละหลังนั้นล้วนเป็นของคนร่ำรวยมีเงินทองใช้ทั้งชาติก็ไม่หมดเช่นเดียวกับครอบครัวของวาดฝัน

"ว่ายังไงล่ะกล้า ถ้ากล้าไปเรียนมหาลัยเอกชนเราสองคนก็จะได้เรียนที่เดียวกันไง"

กึก

"ฝัน"ต้นกล้าหยุดชะงักหันมามองหน้าแฟนสาว

"เธอก็รู้ว่าครอบครัวของเราไม่ได้รวยอะไร ที่เราเข้าเรียนโรงเรียนนี้ก็เพราะเราได้ทุนนักกีฬา"ต้นกล้ามองหน้าแฟนสาวพลางถอนหายใจ ถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะเป็นเจ้าของบริษัทแต่ท่านก็มีภาระต้องดูแลลูกน้องมากมาย และไหนจะส่งเสียงพี่สาวฝาแฝดให้เรียนถึงโรงเรียนชื่อดังซึ่งค่าเทอมแพงหูดับกว่าโรงเรียนที่เขากับวาดฝันเรียนในตอนนี้เสียอีก

"ฝันรู้ ฝันขอโทษ ฝันก็แค่อยากให้กล้าเรียนที่เดียวกัน"หญิงสาวพูดเสียงอ่อยพลางก้มหน้ามองพื้นด้วยความรู้สึกผิด

"ถึงเราไม่ได้เรียนมหาลัยเดียวกัน แต่เราก็ยังนัดเจอกันได้นี่"เห็นแฟนสาวสีหน้าสลดเขาก็อดที่จะปลอบใจเธอไม่ได้

"เอาอย่างนี้ไหม กล้าจะลองไปสอบมหาวิทยาลัยเดียวกับฝัน ได้หรือไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที"สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นผู้ชายที่พ่ายแพ้ให้กับแฟนสาวอยู่ดี วาดฝันยิ้มตาหยี่คล้องท่อนแขนซบลงบนไหล่กว้างด้วยความดีใจ

"ฝันรักกล้าที่สุดเลย"

"หึ ๆ กล้าก็รักฝันเหมือนกัน"วาดฝันใจเต้นแทบจะทะลุออกมา ทั้งสองเดินคล้องแขนไปยังบ้านหลังใหญ่สุด ซึ่งอยู่ท้ายซอยบรรยากาศยามบ่ายคล้อยเติมเต็มไปด้วยความว่ารักจากปากของทั้งคู่ แม้จะไม่มีใครรู้และคาดถึงว่าอีกไม่นานทั้งสองแทบจะมองหน้าไม่ติดกัน

ฮึก ฮึก

เสียงร้องไห้ปานแทบขาดใจตายของต้นน้ำดังอยู่ในความมืดมีเพียงแสงสว่างอันเลือนรางจากดวงจันทร์ลอดผ่านทานหน้าต่าง ปลายนิ้วมือเลื่อนสไลด์มองรูปถ่ายในโทรศัพท์ มองผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเธอพลันน้ำตาไหลอาบหน้าดวงตาหมองเศร้า หลายวันมาแล้วที่ไม่สามารถติดต่อเข้าได้แต่ก็ยังมีข่าวคราวของอีกฝ่ายให้เธอได้เห็นผ่านสื่อบนโทรศัพท์

"คุณทำแบบนี้กับหนูได้ยังไง ฮึก"คำบอกรักแสนหวานชื่นในคือพระจันทร์เต็มดวง สองชายหญิงหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกันมันยังคงเป็นภาพตราตรึงในความรู้สึกของเธอ

'เธอรักฉันไหมต้นน้ำ'

'รักค่ะ หนูรักคุณ'หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยคำเธอแน่ชัดกับความรู้สึกของตัวเธอที่มีต่อผู้ชายตรงหน้า

'ถ้าเธอรักฉันจริงก็อย่าปฏิเสธฉันเลยนะ ยอมเป็นของฉัน'

'ถะ...ถ้าคุณสัญญาว่าจะรักและมีแค่หนู'

'ฉันสัญญา'ชายหนุ่มสอดฝ่ามือลูบไล้ไปตามต้นขาด้านในจนถึงใจกลางความสาว ความบริสุทธิ์ในวัยสาวต้นน้ำมอบให้เขาด้วยความเต็มใจภายในโรงแรมม่านรูดซึ่งอยู่ห่างออกไปจากโรงเรียนเพียงไม่ถึงสิบกิโล ซึ่งที่แห่งนั้นมันเปรียบเสมือนรังรักของเขาและเธอในตลอดหลายเดือนซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับการที่เธอต้องขาดเรียนจนทางโรงเรียนต้องส่งจดหมายมาถึงผู้ปกครอง