ทันทีที่กลับมาถึงโรงเตี๊ยมโดยมีตันเจียงตามมาติด ๆ เซียวหนิงหลงรีบพูดถึงภารกิจที่จะต้องลงมือในคืนนี้ และทั้งห้าคน จะเดินทางออกจากที่นี่ เมื่อประตูเมืองหลวงเปิดให้ผู้คนผ่านเข้าออกได้ จะไม่มีการรั้งรอดูผลลัพธ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ขอเพียงทำตามแผนการที่วางไว้ทุกอย่างย่อมสำเร็จ“ตันเจียงเจ้าเตรียมยาพิษของต่งซวิ
“เฮ้ยยย!! นี่เจ้าอยู่ในห้องนี้ตลอดงั้นรึ ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกถึงความเคลื่อนไหว หรือพลังยุทธ์จากพวกเจ้าสองคนเล่า หรือจะมียอดฝีมืออยู่ที่นี่ด้วย” ห่าวชวนไม่คิดว่าจะมาเจอคนที่มีพลังยุทธ์สูงกว่าตน แต่ก็ไม่อาจถอยหลังได้แล้ว“ข้าไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะคนใกล้ตายจะรู้ไปทำไมกัน อย่าคิดหนีให้เสียเวลาจะดีกว่า เม
ข้าว่าทั้งตงหนานและตงเฉียน คงกลายเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นฉู่ พวกเขาจะกลายเป็นทาสหรือไม่ ความเป็นอยู่จะเป็นอย่างไร ถึงเวลานั้นฮองเฮาจะรับผิดชอบได้ไหม หรือปล่อยให้ราษฎรอยู่ตามยถากรรมข้าไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่ เจ้าไปจัดการคนแก่นั่นส่วนฮองเฮาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”“ขอรับ หัวหน้าพวกเราคงต้องเร่งมือแ
“ข้าเป็นบ่าวดูแลความเรียบร้อย อยู่ที่เรือนของฮูหยินรองขอรับ และเรื่องด่วนนี้ข้าก็ไม่อยากเชื่อว่า จะเกิดขึ้นกับฮูหยินรองได้ เพราะตอนนี้ในห้องของฮูหยินรอง มีเสียงบุรุษกับสตรีกำลังมีการเสพสังวาส โดยไม่สนใจว่าจะมีผู้ใดอยู่ด้านนอกเรือน ทั้งสองคนดูจะมีความสุขมากขอรับ ข้าว่าท่านพ่อบ้านรีบรายงานนายท่านเถิด”
“เจ้าถามข้าว่ามาได้อย่างไรงั้นหรือ ดูสภาพของเจ้าตอนนี้สิ ข้าคงไม่ได้หลบมาเพื่อสมสู่กับเจ้าแน่”กรี๊ดดด!! "ท่านพี่นี่มันเรื่องอะไรกันเจ้าคะ เหตุใดข้าถึงอยู่ในสภาพเช่นนี้ มิใช่ว่าเมื่อครู่เป็นท่านที่แอบมาหาข้า เพราะทนคิดถึงไม่ไหวหรอกรึ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ท่านพี่”“ข้าไม่เคยก้าวออกจากห้องทำงาน แล้วจะ
เซียวหนิงหลงกับตันเจียงเมื่อเสร็จภารกิจ จากตำหนักของหนานฮองเฮาได้รอเวลาให้ถึงยามเหม่า ก่อนจะออกจากโรงเตี๊ยมไปยังประตูเมือง เพื่อออกจากเมืองหลวงของตงเฉียน โดยไม่มีปัญหาอันใดเกิดขึ้น เมื่อมาสมทบกับกลุ่มของเจียวจ้าน ยังจุดที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ก็รีบเร่งออกเดินทางไม่มีหยุดพัก จนกว่าจะพ้นเขตของแคว้นตงเฉี
กับพ่อบ้านจ้าวจะอุดหนุนร้านของเจ้า แล้วจะกลับจวนไปสะสางงานต่อ หากกลับไปช้าลุงคงถูกบุตรชายบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ที่ปล่อยให้ทำงานอยู่ลำพัง แต่ลุงแอบหนีออกมาเที่ยวเล่นข้างนอก รบกวนเสี่ยวชิงแล้วล่ะ”“ยินดีมากเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะใช้ห้องนี้เพื่อบริการให้ท่านลุงกับท่านพ่อบ้าน ท่านลุงนั่งดื่มชารอสักประเดี๋ยว ข
ที่น่าเคารพนับถือ หรือมีบิดามารดาคอยสั่งสอนมาแล้วงั้นรึ ข้าได้ยินการพูดจาของพวกเจ้าสามคน ยังคิดว่าเป็นพวกหญิงสาวชาวบ้านที่อยากทำตัวสูงส่ง ทั้งที่ก็แค่คนธรรมดาแต่บังเอิญมีฐานะดีกว่าก็เท่านั้นถ้าการที่ข้าเป็นเจ้าของกิจการ แต่ไม่ต้อนรับลูกค้าด้วยตนเอง ปล่อยทุกอย่างให้ผู้ดูแลทำอยู่ฝ่ายเดียว แล้วข้าจะรู
“กระหม่อมเข้าใจชิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี และไม่มีวันที่จะทำให้ชิงเอ๋อร์ต้องเสียใจ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามชิงเอ๋อร์อยากทำสิ่งใดกระหม่อมย่อมสนับสนุน คอยปกป้องนางให้พ้นภัยจากคนชั่ว รัชทายาทอย่าได้ทรงกังวลเรื่องนี้ หากเมื่อไหร่ชิงเอ๋อร์ต้องการไปเยือนตงเฉียน กระหม่อมจะเป็นคนพาไปด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ดี เปิ่นไท่
“แล้วเสี่ยวชิงเป็นอย่างไรบ้าง ทำสัญญาการค้ากับสี่แคว้น แค่วันเดียวก็ได้รับเงินแสนตำลึงแล้ว ยังไม่นับเงินส่วนต่างที่จะได้รับหลังกิจการในแต่ละแคว้นเปิดทำการอีก ต่อไปนี้ใคร ๆ ก็คงจะคิดหนักหากคิดจะจัดการตระกูลสวี” “ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กำลังทำคู่มือสำหรับการเปิดกิจการสาขา และพ่อครัวที่ต้องเดินทางไปสอนการทำอา
เมื่อคนกลุ่มใหญ่จากสามแคว้นออกจากท้องพระโรงแล้ว ได้เสด็จตรงไปยังประตูวังหลวง เพื่อรอให้ข้ารับใช้ไปเก็บสัมภาระ ยังตำหนักรับรองที่ได้พำนักก่อนหน้านี้ รวมถึงรัชทายาทและพระชายาที่ต้องตามเสด็จกลับแคว้น แม้ภายในใจจะรู้สึกโกรธเคือง และไม่เห็นด้วยกับพระบิดาเพียงใดก็ไม่อาจแสดงออกได้มากนัก ยามนี้ยังอยู่ต่างแ
“เฮอะ มีฮ่องเต้คนใดบ้างที่ไม่มีสนม อย่างน้อยพวกนางก็ช่วยให้เรามีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ขุนนางจะดีจะชั่วใช่ว่า จะมองออกได้ง่าย ๆ ท่านคงคิดว่าตนเองเก่งมาก ที่สามารถมองคนออกว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดีเชียวรึ” ฮ่องเต้จากซีหนานตรัสประชดประชันอย่างน่าหมั่นไส้ “ฮ่องเต้ซีหนานท่านไม่อยากเป็นฮ่องเต้ ที่เ
“จริงรึ! นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้มาเกิดบนแผ่นดินแคว้นฉู่ แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเล็ก ๆ แต่กลับช่วยผู้คนได้มากมายนัก ไว้แนะนำให้เจิ้นได้รู้จักนางบ้าง เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันสักครั้ง” “เสด็จพ่อทรงพักผ่อนสักนิดเถิด เย็นนี้จะได้ชิมอาหารสูตรของคุณหนูสวี แล้วจะทรงเข้าพระทัยว่าเหตุใด ล
เพราะเดินทางก่อนทำให้ฮ่องเต้ตงเพ่ยจวิน เสด็จมาถึงเมืองหลวงแคว้นฉู่เป็นพระองค์แรก โดยมีรัชทายาทมารอรับเสด็จพระบิดาที่หน้าประตูวังหลวง พร้อมด้วยฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ชินอ๋องและขุนนางอีกหลายคนที่มารอต้อนรับด้วยเช่นกัน “ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” “รัชทายาทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่มีปัญหาอันใดหรือไ
“จือเค่อเจ้าไปสังหารฮ่องเต้ส่วนข้ากับลี่จ้งจะหาของมีค่า เผื่อฝ่าบาทจะนำมาด้วยระหว่างทางหลบหนี ยังต้องใช้เงินอีกมาก”“อืม ทำเงียบ ๆ เล่าอย่าได้ส่งเสียงดังเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเราสามคนคงหนีไม่พ้นเข้าใจไหม”“เชื่อมือพวกข้าสองคนเถิดน่างานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน เจ้ารอส่วนแบ่งก็พอแล้วรีบลงมือกันเถิด”จือเค่อ
ส่วนองครักษ์เหยียนกลับคิดถึงเรื่องยาพิษมากกว่า “อย่าว่าแต่เรื่องพลังยุทธ์เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนึกถึงยาพิษที่ฮองเฮาได้รับแล้วยังขนลุกได้ทุกครั้ง ยาพิษอันใดกันทำให้เจ็บปวดทรมานอยากตายก็ตายไม่ได้ แต่อยู่โดยมีพิษนี้อยู่ในร่างกายต้องทุกข์ทรมานยามตะวับลับขอบฟ้า น่ากลัวมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้รัชท
ตลอดระยะเวลาที่ตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์ และต้องพำนักอยู่ที่แคว้นฉู่มาพักใหญ่ แม้จะถูกจำกัดบริเวณที่ไปได้ แต่มิได้ทำให้ทุกคนซึมเซาหรือเคร่งเครียดแต่อย่างใด เพราะกิจการของตระกูลสวีดึงดูดความสนใจของทุกคน ยิ่งร้านน้ำหอมที่ได้เข้าไปเลือกชมด้วยตนเอง จนต้องเสียตำลึงเงินไปพอสมควร จะซื้อขวดเล็ก ๆ ได้อย่า