ถือว่าเป็นของฝากที่แสนพิเศษจากข้า รวมถึงจัดการตามแผนของซื่อจื่อ หากขุนนางกลุ่มนั้นยังอยากมีแคว้นอยู่อาศัย ให้รีบตัดสินใจเปลี่ยนผู้นั่งบัลลังก์เสียใหม่ ราษฎรในแคว้นจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ถ้ายังทำเช่นเดิมต่อไปแคว้นเล็ก ๆ อาจรวมตัวกัน ยกทัพบุกโจมตีเพื่อทำลายแคว้นหนานซวิ่นได้เช่นกัน”“เช่นนั้นข้าไปจัด
เมื่อผ่านพ้นฤดูหนาวที่มีหิมะตกหนัก ครอบครัวสวีและผู้ดูแลทั้งแปด ต่างพากันมานั่งผิงไฟอยู่กลางห้องรับแขก ที่มีความอบอุ่นจากเตาผิงที่ทำเอาไว้ ยามกลับเข้าห้องนอนของตนก็ยังมีที่นอนที่หนานุ่ม พร้อมผ้าห่มที่ทั้งหนาและอุ่นหมู่บ้านอันผิงก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเสบียงอาหาร เพราะทุกครอบครัวต่างมีอาหารแห้งเพียงพอ
“ขอรับคุณหนู จัดใส่ถุงผ้าแบบที่เคยทำใช่ไหมขอรับ ว่าแต่ครั้งนี้ท่านจะเพิ่มสิ่งใดลงไปบ้างขอรับ” ก้งคุนได้ชวนก้งเจี้ยมาช่วยด้วยอีกแรง ตอนที่เห็นก้งเยว่เดินไปตามสหายที่กำลังฝึกอยู่“อืมม ครั้งนี้เพิ่มข้าวสารไปมากหน่อยเจ้าค่ะ แล้วก็มีพวกปลาตากแห้ง ผักตากแห้งกับผักดองอีกส่วนหนึ่ง อย่างน้อยครอบครัวพวกเขาจะ
“เจ้ากับอาเสียนจะไปแดนเหนือแล้วหรือ อีกสองสัปดาห์ก็ไม่นานที่นั่นยังหนาวอยู่มาก ไว้แม่จะช่วยเตรียมเสื้อผ้าให้พวกเจ้าสองคนมากหน่อยนะ” ฟางซินเป็นห่วงสุขภาพของบุตรทั้งสองคน“ท่านแม่ขอรับ ตรงพื้นที่สวนเฉ่าเหมยของน้องเล็ก ไม่ได้หนาวมากมายเช่นในหุบเขานะขอรับ หากขนเสื้อผ้าไปเยอะเดี๋ยวรถม้าจะเดินทางลำบากเอาไ
“เจ้าค่ะท่านพ่อ /ขอรับท่านพ่อ”“ขอรับนายท่าน /เจ้าค่ะนายท่าน”พอได้เห็นการบอกกล่าวเรื่องแดนเหนือของตน ไม่มีผู้ใดคิดห้ามปรามหรือไม่ต้องการให้ไป ทุกคนต่างสนับสนุนอาจจะมีเป็นห่วงบ้างเท่านั้น เมื่อทำความเข้าใจในเรื่องต่าง ๆ แล้ว ก็แยกย้ายกลับไปพักผ่อน ซึ่งตอนนี้อากาศยังเย็นอยู่มาก ยังไม่เข้าสู่ฤดูใบไม้ผ
ลู่ชิงสนุกกับการเดินทางไกลครั้งนี้มาก เพราะได้ผ่านป่าเขาที่อุดมสมบูรณ์ แม้จะไกลกว่าเมืองหลวงแต่มีสิ่งที่น่าสนใจอยู่มากมาย บางครั้งก็ขอออกไปขี่ม้าบ้าง เวลาหยุดแวะพักระหว่างทางลู่ชิงจะชวนต่งไช่กับต่งซวิน ขึ้นเขาเพื่อหาสมุนไพรที่ยังไม่รู้จัก และให้ทั้งสองช่วยสอนวิธีสังเกต รวมถึงขั้นตอนการทำยาพิษ ยาถอนพ
“อะไรนะ!!/เอ๋???” ก้งเยว่รีบคว้าข้อมือของลู่ชิง และถอยออกมาอยู่ให้ห่างจากลูกเสือตัวนั้นลู่ชิงยังคงไม่เข้าใจว่าก้งเยว่กับเต๋อหลิน ทำไมต้องห้ามนางเข้าใกล้ลูกเสือตัวน้อยที่บาดเจ็บด้วย “พยัคฆ์เหมันต์คือสิ่งใดหรือเจ้าคะ ทำไมถึงฟังดูน่ากลัวแปลก ๆ”เต๋อหลินจำเป็นต้องอธิบายให้ลู่ชิงเข้าใจ “จากบันทึกที่ข้าเ
“อืม ข้าก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น ดูพี่ใหญ่ของข้าสิพลังก้าวหน้านำข้าไปหนึ่งขั้นแล้ว”ก้งเยว่ปล่อยเต๋อหลินอยู่อธิบายกับลู่เสียน ส่วนตนเองนั้นคอยตามดูแลลู่ชิง เพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กนี่ จะเผลอและทำให้ลู่ชิงได้รับบาดเจ็บเอาได้ แต่บาดแผลกลับเกิดจากเจ้าตัวเสียเอง จนเกิดสิ่งอัศจรรย์ให้เห็นตรงหน้าก้งเยว่
“กระหม่อมเข้าใจชิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี และไม่มีวันที่จะทำให้ชิงเอ๋อร์ต้องเสียใจ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามชิงเอ๋อร์อยากทำสิ่งใดกระหม่อมย่อมสนับสนุน คอยปกป้องนางให้พ้นภัยจากคนชั่ว รัชทายาทอย่าได้ทรงกังวลเรื่องนี้ หากเมื่อไหร่ชิงเอ๋อร์ต้องการไปเยือนตงเฉียน กระหม่อมจะเป็นคนพาไปด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ดี เปิ่นไท่
“แล้วเสี่ยวชิงเป็นอย่างไรบ้าง ทำสัญญาการค้ากับสี่แคว้น แค่วันเดียวก็ได้รับเงินแสนตำลึงแล้ว ยังไม่นับเงินส่วนต่างที่จะได้รับหลังกิจการในแต่ละแคว้นเปิดทำการอีก ต่อไปนี้ใคร ๆ ก็คงจะคิดหนักหากคิดจะจัดการตระกูลสวี” “ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กำลังทำคู่มือสำหรับการเปิดกิจการสาขา และพ่อครัวที่ต้องเดินทางไปสอนการทำอา
เมื่อคนกลุ่มใหญ่จากสามแคว้นออกจากท้องพระโรงแล้ว ได้เสด็จตรงไปยังประตูวังหลวง เพื่อรอให้ข้ารับใช้ไปเก็บสัมภาระ ยังตำหนักรับรองที่ได้พำนักก่อนหน้านี้ รวมถึงรัชทายาทและพระชายาที่ต้องตามเสด็จกลับแคว้น แม้ภายในใจจะรู้สึกโกรธเคือง และไม่เห็นด้วยกับพระบิดาเพียงใดก็ไม่อาจแสดงออกได้มากนัก ยามนี้ยังอยู่ต่างแ
“เฮอะ มีฮ่องเต้คนใดบ้างที่ไม่มีสนม อย่างน้อยพวกนางก็ช่วยให้เรามีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ขุนนางจะดีจะชั่วใช่ว่า จะมองออกได้ง่าย ๆ ท่านคงคิดว่าตนเองเก่งมาก ที่สามารถมองคนออกว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดีเชียวรึ” ฮ่องเต้จากซีหนานตรัสประชดประชันอย่างน่าหมั่นไส้ “ฮ่องเต้ซีหนานท่านไม่อยากเป็นฮ่องเต้ ที่เ
“จริงรึ! นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้มาเกิดบนแผ่นดินแคว้นฉู่ แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเล็ก ๆ แต่กลับช่วยผู้คนได้มากมายนัก ไว้แนะนำให้เจิ้นได้รู้จักนางบ้าง เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันสักครั้ง” “เสด็จพ่อทรงพักผ่อนสักนิดเถิด เย็นนี้จะได้ชิมอาหารสูตรของคุณหนูสวี แล้วจะทรงเข้าพระทัยว่าเหตุใด ล
เพราะเดินทางก่อนทำให้ฮ่องเต้ตงเพ่ยจวิน เสด็จมาถึงเมืองหลวงแคว้นฉู่เป็นพระองค์แรก โดยมีรัชทายาทมารอรับเสด็จพระบิดาที่หน้าประตูวังหลวง พร้อมด้วยฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ชินอ๋องและขุนนางอีกหลายคนที่มารอต้อนรับด้วยเช่นกัน “ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” “รัชทายาทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่มีปัญหาอันใดหรือไ
“จือเค่อเจ้าไปสังหารฮ่องเต้ส่วนข้ากับลี่จ้งจะหาของมีค่า เผื่อฝ่าบาทจะนำมาด้วยระหว่างทางหลบหนี ยังต้องใช้เงินอีกมาก”“อืม ทำเงียบ ๆ เล่าอย่าได้ส่งเสียงดังเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเราสามคนคงหนีไม่พ้นเข้าใจไหม”“เชื่อมือพวกข้าสองคนเถิดน่างานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน เจ้ารอส่วนแบ่งก็พอแล้วรีบลงมือกันเถิด”จือเค่อ
ส่วนองครักษ์เหยียนกลับคิดถึงเรื่องยาพิษมากกว่า “อย่าว่าแต่เรื่องพลังยุทธ์เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนึกถึงยาพิษที่ฮองเฮาได้รับแล้วยังขนลุกได้ทุกครั้ง ยาพิษอันใดกันทำให้เจ็บปวดทรมานอยากตายก็ตายไม่ได้ แต่อยู่โดยมีพิษนี้อยู่ในร่างกายต้องทุกข์ทรมานยามตะวับลับขอบฟ้า น่ากลัวมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้รัชท
ตลอดระยะเวลาที่ตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์ และต้องพำนักอยู่ที่แคว้นฉู่มาพักใหญ่ แม้จะถูกจำกัดบริเวณที่ไปได้ แต่มิได้ทำให้ทุกคนซึมเซาหรือเคร่งเครียดแต่อย่างใด เพราะกิจการของตระกูลสวีดึงดูดความสนใจของทุกคน ยิ่งร้านน้ำหอมที่ได้เข้าไปเลือกชมด้วยตนเอง จนต้องเสียตำลึงเงินไปพอสมควร จะซื้อขวดเล็ก ๆ ได้อย่า