“มีอะไรหรือก้งเยว่ พวกข้าได้ยินเสียงร้องของคุณหนู จึงพากันรีบมาหาเจ้าถึงในบ้านน่ะ” เต๋อหลินและคนอื่นก็ตื่น เพราะเสียงกรีดร้องของลู่ชิงเช่นกัน“ฮือ ๆ ๆ พี่รองข้าฝันร้ายมันน่ากลัวมากเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากให้มันเป็นเรื่องจริงเลย ถ้ามันเกิดขึ้นจริงทุกคนต้องเสียใจมากแน่ ๆ เจ้าค่ะ ฮือ ๆ ฮึก ๆ” ลู่ชิงพูดไป
เต๋อหลินกลับมาถึงห้องพักรีบหยิบกระดาษขึ้นมา เพื่อเขียนเล่าเรื่องราวความฝันของลู่ชิงลงไป อย่างน้อยครั้งนี้มีชินอ๋อง อยู่กับเซียวหนิงหลงด้วย เมื่อได้ทราบคงจะปรึกษาหารือกันโดยเร็ว ตัวของเต๋อหลินเองก็ยังไม่ถึงกับเชื่อเต็มสิบส่วน เพียงแต่ที่ผ่านมาบางอย่างก็ได้ลู่ชิงช่วยเตือน จึงวางแผนรับมือกันได้อย่างทั
“ถูกต้องแล้วพวกเราต้องเตรียมกองทัพให้พร้อมไว้ก่อน ตอนนี้ที่ชายแดนแม่ทัพและทหารที่นั่นคงลงมือเรื่องเสบียง ตามที่เจ้าส่งวิธีไปให้เมื่อพวกเราเตรียมทุกอย่างล่วงหน้าเรียบร้อย ยามต้องทำสงครามจะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง” ชินอ๋องสุดแสนจะภูมิใจในตัวบุตรชายของตน นอกจากจะเฉลียวฉลาดยังมีไหวพริบที่ดีเยี่ยมในตอ
“ในจดหมายบอกมาว่าอย่างไรหรืออาหลง เป็นข่าวมาจากผู้ใดในครั้งนี้ดูสีหน้าเจ้าแปลก ๆ อย่างที่อาจื้อพูดมานะ” พระชายาไป๋เอ่ยถามบุตรชายบ้าง“ที่เมืองหย่งเหอมีคนต้องการร้านค้าที่ข้าซื้อเอาไว้ ซึ่งตอนนี้ใช้เปิดเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวตระกูลสวีแล้ว พวกเขาจ้างคนงานในร้านที่เป็นคนไร้บ้านมาก่อความวุ่นวาย เพื่อทำลายชื่
“เป็นเจียวมิ่งกับเต๋อฟาที่ส่งมาให้คุณหนู อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยดีกว่า ช่วยกันยกเข้าไปวางด้านในเรือนคุณหนูเถิด” เจาซ่งไม่อยากพูดคุยตอนนี้เพราะดูแล้วอาจต้องยกขนกันหลายรอบแม้จะมีคนช่วยกันหลายคนก็ยังต้องยกกันหลายรอบ ทำเอาเหนื่อยหอบอยู่ไม่ใช่น้อยเลย หลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อย คนของหลงจู๊อี๋จึงขอตัวก
ที่บ้านตระกูลสวีกำลังวุ่นวายกับการเก็บหีบเงินทอง และยังต้องเปิดร้านขายอาหารตามปกติกันสองพี่น้อง ในส่วนของวัตถุดิบร้านก๋วยเตี๋ยวแต่ละสาขาลู่ชิงจะให้คนนำไปส่งทุก ๆ สามวัน สาเหตุที่ไม่เปิดสาขาร้านก๋วยเตี๋ยวไกลจนเกินไป เพราะเกี่ยวกับเรื่องวัตถุดิบที่ต้องทำขาย แต่รออีกสักครึ่งปีลู่ชิงคิดว่าจะนำอุปกรณ์บาง
“ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรมากมายหรอกนายท่านสวี ครอบครัวท่านคุ้นเคยกับบุตรชายข้าเป็นอย่างดี ถือเสียว่าพวกเราก็รู้จักกันผ่านอาหลงก็แล้วกันนะ เวลาพูดก็ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์อันใดให้ยุ่งยาก ข้าจะเรื่องมากกับคนที่ไม่ถูกชะตาเท่านั้นแหล่ะ” ชินอ๋องกล่าวอย่างเป็นกันเองกับสองสามีภรรยา เพราะไม่ต้องการให้พวกเขารู้สึก
ที่พ่อค้าหรือตระกูลที่ทำการค้าไม่ให้ความสนใจการเปิดร้านของลู่เวินนัก เพราะพวกเขาใช้เงินอาศัยเจ้าเมืองเป็นคนจัดการแทนมากกว่า“เรื่องนี้ข้าจะรายงานท่านพ่อให้ทราบพรุ่งนี้เช้า ทางก้งเยว่เป็นอย่างไรบ้างตอนนี้ ได้ส่งข่าวอย่างอื่นมาเพิ่มเติมอีกหรือไม่” เซียวหนิงหลงรับฟังเรื่องเจ้าเมืองที่ต้องให้ชินอ๋องเป็น
“กระหม่อมเข้าใจชิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี และไม่มีวันที่จะทำให้ชิงเอ๋อร์ต้องเสียใจ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามชิงเอ๋อร์อยากทำสิ่งใดกระหม่อมย่อมสนับสนุน คอยปกป้องนางให้พ้นภัยจากคนชั่ว รัชทายาทอย่าได้ทรงกังวลเรื่องนี้ หากเมื่อไหร่ชิงเอ๋อร์ต้องการไปเยือนตงเฉียน กระหม่อมจะเป็นคนพาไปด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ดี เปิ่นไท่
“แล้วเสี่ยวชิงเป็นอย่างไรบ้าง ทำสัญญาการค้ากับสี่แคว้น แค่วันเดียวก็ได้รับเงินแสนตำลึงแล้ว ยังไม่นับเงินส่วนต่างที่จะได้รับหลังกิจการในแต่ละแคว้นเปิดทำการอีก ต่อไปนี้ใคร ๆ ก็คงจะคิดหนักหากคิดจะจัดการตระกูลสวี” “ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กำลังทำคู่มือสำหรับการเปิดกิจการสาขา และพ่อครัวที่ต้องเดินทางไปสอนการทำอา
เมื่อคนกลุ่มใหญ่จากสามแคว้นออกจากท้องพระโรงแล้ว ได้เสด็จตรงไปยังประตูวังหลวง เพื่อรอให้ข้ารับใช้ไปเก็บสัมภาระ ยังตำหนักรับรองที่ได้พำนักก่อนหน้านี้ รวมถึงรัชทายาทและพระชายาที่ต้องตามเสด็จกลับแคว้น แม้ภายในใจจะรู้สึกโกรธเคือง และไม่เห็นด้วยกับพระบิดาเพียงใดก็ไม่อาจแสดงออกได้มากนัก ยามนี้ยังอยู่ต่างแ
“เฮอะ มีฮ่องเต้คนใดบ้างที่ไม่มีสนม อย่างน้อยพวกนางก็ช่วยให้เรามีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ขุนนางจะดีจะชั่วใช่ว่า จะมองออกได้ง่าย ๆ ท่านคงคิดว่าตนเองเก่งมาก ที่สามารถมองคนออกว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดีเชียวรึ” ฮ่องเต้จากซีหนานตรัสประชดประชันอย่างน่าหมั่นไส้ “ฮ่องเต้ซีหนานท่านไม่อยากเป็นฮ่องเต้ ที่เ
“จริงรึ! นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้มาเกิดบนแผ่นดินแคว้นฉู่ แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเล็ก ๆ แต่กลับช่วยผู้คนได้มากมายนัก ไว้แนะนำให้เจิ้นได้รู้จักนางบ้าง เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันสักครั้ง” “เสด็จพ่อทรงพักผ่อนสักนิดเถิด เย็นนี้จะได้ชิมอาหารสูตรของคุณหนูสวี แล้วจะทรงเข้าพระทัยว่าเหตุใด ล
เพราะเดินทางก่อนทำให้ฮ่องเต้ตงเพ่ยจวิน เสด็จมาถึงเมืองหลวงแคว้นฉู่เป็นพระองค์แรก โดยมีรัชทายาทมารอรับเสด็จพระบิดาที่หน้าประตูวังหลวง พร้อมด้วยฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ชินอ๋องและขุนนางอีกหลายคนที่มารอต้อนรับด้วยเช่นกัน “ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” “รัชทายาทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่มีปัญหาอันใดหรือไ
“จือเค่อเจ้าไปสังหารฮ่องเต้ส่วนข้ากับลี่จ้งจะหาของมีค่า เผื่อฝ่าบาทจะนำมาด้วยระหว่างทางหลบหนี ยังต้องใช้เงินอีกมาก”“อืม ทำเงียบ ๆ เล่าอย่าได้ส่งเสียงดังเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเราสามคนคงหนีไม่พ้นเข้าใจไหม”“เชื่อมือพวกข้าสองคนเถิดน่างานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน เจ้ารอส่วนแบ่งก็พอแล้วรีบลงมือกันเถิด”จือเค่อ
ส่วนองครักษ์เหยียนกลับคิดถึงเรื่องยาพิษมากกว่า “อย่าว่าแต่เรื่องพลังยุทธ์เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนึกถึงยาพิษที่ฮองเฮาได้รับแล้วยังขนลุกได้ทุกครั้ง ยาพิษอันใดกันทำให้เจ็บปวดทรมานอยากตายก็ตายไม่ได้ แต่อยู่โดยมีพิษนี้อยู่ในร่างกายต้องทุกข์ทรมานยามตะวับลับขอบฟ้า น่ากลัวมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้รัชท
ตลอดระยะเวลาที่ตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์ และต้องพำนักอยู่ที่แคว้นฉู่มาพักใหญ่ แม้จะถูกจำกัดบริเวณที่ไปได้ แต่มิได้ทำให้ทุกคนซึมเซาหรือเคร่งเครียดแต่อย่างใด เพราะกิจการของตระกูลสวีดึงดูดความสนใจของทุกคน ยิ่งร้านน้ำหอมที่ได้เข้าไปเลือกชมด้วยตนเอง จนต้องเสียตำลึงเงินไปพอสมควร จะซื้อขวดเล็ก ๆ ได้อย่า