คนที่ถูกจ้างมาเพื่อทำลายชื่อเสียงของร้านก๋วยเตี๋ยว มีทั้งคนไร้บ้านและญาติของลูกจ้างเหลาอาหาร รวมถึงเจ้าของกิจการร้านผ้าไหม ร้านขายธัญพิชข้าวสารอาหารแห้งเจ้าใหญ่ของเมืองหย่งเหอ โดยเจ้าของกิจการทั้งสามนั้นต่างคนต่างลงมือ มิได้นัดหมายหารือวางแผนร่วมกันมาก่อนเพราะแต่ละคนก็ต้องการทำเลร้านค้าแห่งนี้เหมือ
“โอ๊ยยยย!!! ช่วยข้าก่อนตามหมอมาให้ข้าเร็วเข้า ข้าปวดท้องจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”“เพล้ง!! เพล้ง!! หลงจู๊ของที่นี่เล่าเหตุใดไม่ออกมาดูพวกข้า จะไม่แสดงความรับผิดชอบกันเลยหรือไร”“ใช่!! พวกข้าอุตส่าห์ตั้งใจมาอุดหนุนร้านนี้ แต่พอเกิดเรื่องกลับไม่สนใจกันสักนิด”“นี่น้องชายทั้งหลาย พวกข้าก็นั่งกินอยู่ก่อนตั้
“อืม เรียนท่านเจ้าเมืองข้าได้ตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว อาการปวดท้องน่าจะมาจากกินอาหารมากเกินไป และไม่เคี้ยวอาหารให้ละเอียดเสียก่อน ทำให้กระเพาะอาหารทำงานหนัก ย่อยอาหารที่กินเข้าไปไม่ทันจึงทำให้ปวดท้องขอรับ” ท่านหมอที่ถูกเชิญตัวมารายงานตามที่ตนตรวจพบต่อท่านเจ้าเมือง“ไม่ใช่อาการของคนถูกพิษใช่หรือไม่ท่าน
ด้านในร้านก๋วยเตี๋ยวนั้นสถานการณ์กลับมาเป็นปกติ แต่กลุ่มคนที่ถูกจับตัวส่งไปศาลาว่าการ ยังคงอยู่ในอาการตกใจที่พบเจอท่านเจ้าเมืองอยู่ที่ร้านแห่งนี้ด้วย แต่ละคนกำลังคิดเหมือนกันว่าเช้านี้ก่อนจะออกจากบ้าน พวกเขาก้าวเท้าข้างไหนออกมากันหนอทำไมถึงได้โชคร้ายเช่นนี้ตอนที่นั่งต่อแถวอยู่หน้าร้านก็ไม่มีใครพูดถ
“ขอบคุณน้องชายท่านนี้มากข้าสัญญาจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้อีก ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับเรื่องที่จะช่วยท่านพ่อท่านแม่ของข้าด้วย”“เช่นนั้นเจ้าหน้าที่พาตัวพวกเขาไปลงโทษ และนำตัวเข้าคุกเป็นเวลาสามเดือนเอาตัวไปได้แล้ว”“ข้าน้อยต้องขอรบกวนฝากเรื่องนี้กับท่านเจ้าเมืองด้วยขอรับ อย่างน้อยพวกเขาก็ยังรู้จักแยกแยะดีชั่วไ
“นี่ ๆ ตาแก่หนังเหี่ยวตื่นได้แล้ว นอกจากโลภมากยังนอนขี้เซาอีก ตื่นขึ้นมาได้แล้วอย่ามัวแต่นอน” เต๋อฟาเข้ามาในห้องนอนของเถ้าแก่หยิ่น ก็ใช้เท้าถีบเบา ๆ เพื่อเรียกให้เจ้าของเรือนตื่น“โธ่เว้ย!! คนจะหลับจะนอนดึก ๆ ดื่น ๆ จะเรียกข้าทำไมนักหนา มีเรื่องอะไรถึงมาปลุกข้ากันพ่อบ้านหยะ…เจ้าไม่ใช่พ่อบ้านหยิ่นนี่
ด้านข้างประตูเล็กของจวนกั้วไห่เถิงเป็นเวลายามโฉ่วแล้ว ทั้งเจียวมิ่งและเต๋อฟามาเจอกันอยู่ตรงนี้ พร้อมกับรถม้าขนาดกลางอีกสองคันคนบังคับรถม้าอีกสองคน ยังมีอาเฉียนกับรถม้าคันเล็กที่เต๋อฟาขอให้มารอที่ประตูข้าง เพื่อรับตัวพ่อแม่ของคนที่ถูกทำโทษไปเมื่อตอนเช้าทุกอย่างเตรียมไว้เสร็จสรรพรอให้เจียวมิ่งกับเต๋อ
“ได้มาไม่มากไม่น้อยแค่หนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงทอง เจ้าอย่าได้น้อยใจไปเลยคนพวกนี้น่ะ ไม่ได้เก็บเงินทองทั้งหมดไว้ที่นี่หรอก อาจจะมีฝากไว้ที่โรงรับฝากเงินอีกก็ได้ หรือไม่ก็มีบ้านเล็กบ้านน้อยอยู่เมืองอื่น” เจียวมิ่งกว่าจะเก็บค่าเสียหายมาได้ ต้องใช้ไม้แข็งง้างปากเจ้าของจวนถึงจะยอมบอกที่เก็บ เพราะความดื้อดึง
“กระหม่อมเข้าใจชิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี และไม่มีวันที่จะทำให้ชิงเอ๋อร์ต้องเสียใจ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามชิงเอ๋อร์อยากทำสิ่งใดกระหม่อมย่อมสนับสนุน คอยปกป้องนางให้พ้นภัยจากคนชั่ว รัชทายาทอย่าได้ทรงกังวลเรื่องนี้ หากเมื่อไหร่ชิงเอ๋อร์ต้องการไปเยือนตงเฉียน กระหม่อมจะเป็นคนพาไปด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ดี เปิ่นไท่
“แล้วเสี่ยวชิงเป็นอย่างไรบ้าง ทำสัญญาการค้ากับสี่แคว้น แค่วันเดียวก็ได้รับเงินแสนตำลึงแล้ว ยังไม่นับเงินส่วนต่างที่จะได้รับหลังกิจการในแต่ละแคว้นเปิดทำการอีก ต่อไปนี้ใคร ๆ ก็คงจะคิดหนักหากคิดจะจัดการตระกูลสวี” “ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กำลังทำคู่มือสำหรับการเปิดกิจการสาขา และพ่อครัวที่ต้องเดินทางไปสอนการทำอา
เมื่อคนกลุ่มใหญ่จากสามแคว้นออกจากท้องพระโรงแล้ว ได้เสด็จตรงไปยังประตูวังหลวง เพื่อรอให้ข้ารับใช้ไปเก็บสัมภาระ ยังตำหนักรับรองที่ได้พำนักก่อนหน้านี้ รวมถึงรัชทายาทและพระชายาที่ต้องตามเสด็จกลับแคว้น แม้ภายในใจจะรู้สึกโกรธเคือง และไม่เห็นด้วยกับพระบิดาเพียงใดก็ไม่อาจแสดงออกได้มากนัก ยามนี้ยังอยู่ต่างแ
“เฮอะ มีฮ่องเต้คนใดบ้างที่ไม่มีสนม อย่างน้อยพวกนางก็ช่วยให้เรามีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ขุนนางจะดีจะชั่วใช่ว่า จะมองออกได้ง่าย ๆ ท่านคงคิดว่าตนเองเก่งมาก ที่สามารถมองคนออกว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดีเชียวรึ” ฮ่องเต้จากซีหนานตรัสประชดประชันอย่างน่าหมั่นไส้ “ฮ่องเต้ซีหนานท่านไม่อยากเป็นฮ่องเต้ ที่เ
“จริงรึ! นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้มาเกิดบนแผ่นดินแคว้นฉู่ แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเล็ก ๆ แต่กลับช่วยผู้คนได้มากมายนัก ไว้แนะนำให้เจิ้นได้รู้จักนางบ้าง เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันสักครั้ง” “เสด็จพ่อทรงพักผ่อนสักนิดเถิด เย็นนี้จะได้ชิมอาหารสูตรของคุณหนูสวี แล้วจะทรงเข้าพระทัยว่าเหตุใด ล
เพราะเดินทางก่อนทำให้ฮ่องเต้ตงเพ่ยจวิน เสด็จมาถึงเมืองหลวงแคว้นฉู่เป็นพระองค์แรก โดยมีรัชทายาทมารอรับเสด็จพระบิดาที่หน้าประตูวังหลวง พร้อมด้วยฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ชินอ๋องและขุนนางอีกหลายคนที่มารอต้อนรับด้วยเช่นกัน “ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” “รัชทายาทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่มีปัญหาอันใดหรือไ
“จือเค่อเจ้าไปสังหารฮ่องเต้ส่วนข้ากับลี่จ้งจะหาของมีค่า เผื่อฝ่าบาทจะนำมาด้วยระหว่างทางหลบหนี ยังต้องใช้เงินอีกมาก”“อืม ทำเงียบ ๆ เล่าอย่าได้ส่งเสียงดังเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเราสามคนคงหนีไม่พ้นเข้าใจไหม”“เชื่อมือพวกข้าสองคนเถิดน่างานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน เจ้ารอส่วนแบ่งก็พอแล้วรีบลงมือกันเถิด”จือเค่อ
ส่วนองครักษ์เหยียนกลับคิดถึงเรื่องยาพิษมากกว่า “อย่าว่าแต่เรื่องพลังยุทธ์เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนึกถึงยาพิษที่ฮองเฮาได้รับแล้วยังขนลุกได้ทุกครั้ง ยาพิษอันใดกันทำให้เจ็บปวดทรมานอยากตายก็ตายไม่ได้ แต่อยู่โดยมีพิษนี้อยู่ในร่างกายต้องทุกข์ทรมานยามตะวับลับขอบฟ้า น่ากลัวมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้รัชท
ตลอดระยะเวลาที่ตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์ และต้องพำนักอยู่ที่แคว้นฉู่มาพักใหญ่ แม้จะถูกจำกัดบริเวณที่ไปได้ แต่มิได้ทำให้ทุกคนซึมเซาหรือเคร่งเครียดแต่อย่างใด เพราะกิจการของตระกูลสวีดึงดูดความสนใจของทุกคน ยิ่งร้านน้ำหอมที่ได้เข้าไปเลือกชมด้วยตนเอง จนต้องเสียตำลึงเงินไปพอสมควร จะซื้อขวดเล็ก ๆ ได้อย่า