BAD GUY - 25 หนูกลัว~

คุณเฟยลากตัวฉันกลับมายังห้อง ๆ เดิม โดยไม่สนใจสายตาของใครหลายคนที่มองการกระทำของเขา แล้วเขาก็ไม่สนใจด้วยว่าฉันจะเจ็บหรือเปล่า แต่ก็อย่างว่าฉันมันก็แค่ ‘สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง’

ตุบ!!! ร่างของฉันถูกเหวี่ยงกระแทกลงบนพื้นแข็ง ๆ ย้ำว่าพื้นแข็ง ๆ ไม่ใช่บนเตียงนุ่ม ๆ ซองเงินหลุดจากมือกระเด็นออกห่างจากตัว ห่วงเงินก็ห่วงแต่ตอนนี้ฉันห่วงชีวิตตัวเองมากกว่า

พอฉันพยุงตัวเองขึ้นมานั่งได้แล้วคุณเฟยที่ยืนอยู่ก็นั่งลงมาแล้วจับปลายคางฉันพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงความดุดัน “ตอบฉันมาสิว่าเธอกำลังจะไปไหน”

“มะ… ไม่ได้ไปไหนค่ะ” นอกจากเสียง ที่สั่นตัวฉันก็สั่นระริก ๆ ไปหมด

“ถ้าไม่คิดจะไปไหนแล้วออกไปจากห้องทำไม” ถึงจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ธรรมดา แต่สายตาคู่ตรงหน้ามันไม่อ่อนโยนเลยสักนิด

“นะ... หนูแค่ไปเดินเล่น” มันเป็นข้ออ้างที่ไม่มีความน่าเชื่อถือเลยสักนิด คิดหาข้ออ้างอะไรไม่ได้ตอนนี้สมองมันประมวลผลไม่ทัน

“เดินเล่นตอนตีสาม?” หัวคิ้วหนายกขึ้นเป็นคำถาม ไม่รอให้ฉันตอบคุณเฟยก็พูดต่อ “แค่ไปเดินเล่นจะถือเงินไปด้วยทำไม”

นั่นไง! ใครจะไปหาคำตอบได้ถ้าไม่ยอมรับออกไปตรง ๆ

“หน้าฉันมันเหมือนคนโง่ขนาดนั้นเลยรึไง ฮ