คนมาใหม่เห็นอินทัชแล้ว อลิษาหยุดชะงัก ใบหน้าสวยจัดเรียบสนิท เธอมองหน้าสามีสลับกับมิตา ท่าทางของเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อดูร้อนรน เหมือนคนที่ทำความผิดมา ส่วนคนที่เป็นสามีเองก็ทำหน้าคล้ายกับว่ากำลังไม่พอใจไม่พอใจเรื่องอะไร เรื่องที่เธอบังเอิญได้มาเห็นภาพที่เขาไม่อยากให้เห็นอย่างนั้นเหรอ?“หึ!”ก็ว่าทำไมช่
“ลิษา”อลิษาเกร็งตัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนุ่มที่คุ้นเคย เมื่อตั้งหลักได้ใบหน้าสวยก็เชิดขึ้น เธอไม่ยอมหันกลับไปมองอินทัช สองแขนยกขึ้นกอดอกหลวม ๆ“มีอะไรคะ”“คุณ..”อินทัชเห็นท่าทีหมางเมินก็รู้สึกขมปร่าในคอ เขาเดินอ้อมไปด้านหน้าภรรยา อลิษาเบนสายตาไปทางอื่นทันที เธอไม่ยอมแม้กระทั่งจะสบตากัน“คุณมากั
“อิน! ทำแบบนั้นไม่ได้นะ จะเทน้ำตาลทั้ง ๆ ที่ไม่ตวงไม่ได้ แล้วเทขนาดนั้นอยากให้เป็นเค้กเชื่อมน้ำตาลหรือไง”เสียงดุ ๆ จากเพื่อนสนิททำเอาคุณหมอสะดุ้งสุดตัว อินทัชยืนเก้ ๆ กัง ๆ อย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก มือยังถือหลักฐานอย่างถุงน้ำตาลไว้ด้วยซ้ำ“คือ..”“แล้วนั่นอะไรน่ะ เราบอกให้ใช้ไฟร้อยแปดสิบ อินใช้แค่นั้
ถึงจะแปลกใจที่ปีก่อน ๆ ไม่เห็นพูดแบบนี้ แต่น้อง ๆ คงเห็นว่าเธออายุมากแล้วเลยเป็นห่วงสุขภาพ อลิษาจึงไม่ได้ติดใจอะไร“ปีละครั้งไม่เป็นไรหรอกมั้ง แต่ไม่มีก็ไม่เป็นไรจ้ะพี่แค่ถามเฉย ๆ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ เรื่องฉลองไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้พี่มีนัดแล้ว”“งั้นพี่ลิษารีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวรถจะติด”“พว
“ลืมตาได้แล้วครับ”เสียงกระซิบเบา ๆ บอกให้อลิษาค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เธอใช้เวลาปรับโฟกัสหลายวินาทีกว่าจะมองเห็นชัด ภาพที่เห็นคือคุณหมออินทัชคนเดิม ต่างกันที่คนตัวสูงไม่ได้ยืนเหมือนในตอนแรก เขาคุกเข่าลงบนพื้นตรงหน้าเธอ ในมือมีแหวนวงเล็กที่ล้อมไปด้วยเพชรเม็ดงามส่องประกายระยิบระยับล้อแสงไฟ“อะ อะไรคะ
จะเป็นลม อลิษาจะเป็นลม!ใครจะไปคิดว่าคุณหมออินทัชจะมีมุมแบบนี้ด้วย ภาพจำของอลิษาที่มีต่อสามีคือความอ่อนโยน เขามักจะพูดจาสุภาพลงท้ายด้วยครับทุกคำ มีรอยยิ้มใจดีประดับบนใบหน้าเสมอ ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะได้เห็นมุมดิบ ๆ ของสามีแบบนี้แต่มันกร้าวใจมาก แบดบอยสุด ๆ“อย่าให้ใครเห็นคุณหมอแบบนี้ นอกจากลิษานะค
“คุณหมอ คุณหมอขา”อลิษาผวาเข้ากอดรัดคนตัวใหญ่ ร่างกายแทบฉีกขาดเมื่ออินทัชสอดใส่เข้ามาในคราวเดียวจนสุด แต่มันไม่เจ็บเลย กลับกัน.. อลิษากลับรู้สึกดีมาก ดีเหลือเกิน ดีจนไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ เธอเสร็จสมอีกครั้งโดยที่สามียังไม่ได้ขยับตัวแม้แต่นิดเดียว“อ๊า!!”“ลิษา”“ฮึก ลิษาเสียว”เธออธิบายไม่ถูก ไม
“คุณพัฒน์มีอาการยังไงบ้างนะครับ”อินทัชถามย้ำ พลางจดข้อมูลที่ได้รับจากผู้ป่วยชายอายุสามสิบแปดปี นักธุรกิจชื่อดังที่ลั่นระฆังวิวาห์กับแฟนสาวมาได้ราวห้าปีกว่าแต่ยังไม่มีบุตรเสียที เมื่อปีก่อนทั้งสองตัดสินใจเข้าปรึกษากับอินทัช และใช้วิธีทางวิทยาศาสตร์เข้าช่วยจนกระทั่งฝ่ายภรรยาตั้งท้องได้สมใจ ตอนนี้อายุ
“ปะป๊าหล่อที่สุด” จู่ ๆ พาดาก็พูดขึ้น อินทัชรู้ทัน เขาหลุบตามองถ้วยไอศกรีมที่หมดเกลี้ยงแล้วส่ายหน้า“ไม่ต้องเลยครับ ปะป๊าไม่ให้เพิ่มนะครับ”“บู้ว! ปะป๊ารู้ทันอีกแล้ววว”..ช่วงเย็น คุณหมอได้รับสายจากอลิษาว่างานยังไม่เสร็จ และอาจจะกลับบ้านดึก ให้อินทัชพาลูกเข้านอนก่อนได้เลย คนเป็นสามีได้ยินแบบนั้นก็
อินทัชขับรถไปที่โรงเรียน เขารีบรับขุนเขาพาดาขึ้นมาเพราะไม่อยากให้ลูกรอนาน และก็เป็นไปตามคาด ทันทีที่ขึ้นมาบนรถพาดาก็ทวงไอศกรีมจากปะป๊าทันที“ไอติม ไอติม”“ค่ะ เดี๋ยวปะป๊าพาไป แต่ตอนนี้พาดาต้องเบาเสียงหน่อยนะคะ น้องนอนอยู่”“พาดาขอโทษค่ะ โอ๋ ๆ นะสายหมอก หลับน้า”“คาดเข็มขัดกันด้วยครับ ไม่อย่างนั้นอดไ
(น้องหมอกต้องทานนมตอนเที่ยงนะคะ พี่อินเอาออกมาอุ่นก่อน อย่าลืมเหยาะหลังมือเทสอุณหภูมิด้วยนะคะ)“ครับ” อินทัชหนีบมือถือด้วยไหล่ มือทั้งสองข้างหยิบนมที่ภรรยาปั๊มเอาไว้ออกมาจากตู้แช่เพื่อเตรียมอุ่น “ลิษาไม่ต้องห่วง ประชุมต่อเถอะครับ”(พี่อินไม่เคยต้องอยู่กับลูกตามลำพัง ลิษากลัวว่าพี่จะเหนื่อยเกินไป)“ไ
“เตเต้ว่าพาดาอ้วน บอกว่าของขวัญว่าขี้โรค”“เตเต้คะ” ได้ฟังแบบนั้นคุณครูจึงกดเสียงต่ำ เด็กชายตัวกลมเริ่มเกรงกลัวเพราะครูตัวสูงกว่ามาก“กะ ก็จริงนี่คับ”“เตเต้คะ” คุณครูย่อตัวลงให้เท่ากับส่วนสูงของเด็กชาย “พูดถึงรูปร่างคนอื่นแบบนั้นไม่ดีเลยนะคะ จะอ้วน จะผอม เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขา ขอโทษเพื่อนนะคะ”“ไ
“ใช่แล้วค่ะ วันนี้มีข้าวผัดเบคอนของโปรดของหนู พี่ขุนหม่ำได้เลยครับ ส่วนพาดาเอาผ้ามาคลุมก่อนนะ เดี๋ยวจะเลอะเสื้อนักเรียน”พาดาทำตามที่หม่าม้าบอกอย่างแข็งขัน มือป้อม ๆ หยิบจับทุกอย่างอย่างคล่องตัวเพราะถูกฝึกให้ทำตั้งแต่เริ่มเข้าโรงเรียน มื้อเช้าเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับเสียงพูดคุยของพาดาจนจบมื้ออาหาร คุณปู
เสียงนกร้องจิ๊บ ๆ ดังปลุกตอนหกโมงครึ่ง ตรงเวลาไม่ขาดไม่เกิน ร่างอวบอ้วนที่ตื่นเต็มตานอนตากลมแป๋วบนเตียงนุ่ม ซุกตัวในผ้านวมผืนหนาที่หอมและอบอุ่น ไม่มีทีท่าว่าจะลุก แต่ก็ไม่ได้หลับต่อสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เริ่มต้นกิจกรรมตามปกติ แต่ใครบางคนกลับนอนนิ่ง ราวกับไม่ต้องการลุกไปทำอะไรทั้งนั้นไม่ใช่เพราะขี้เกีย
“ปล่อยเขาเถอะลิษา ให้เขาได้เรียนรู้ ได้เลอะ ได้ลองเจ็บด้วยตัวเอง”“เฮ้อ คนนี้ซนได้ใครก็ไม่รู้”พาดาที่ว่าแสบแล้ว เจอสายหมอกเข้าไปกลายเป็นเด็กเรียบร้อยเลยทีเดียว เด็กชายสายหมอกในวัยสามขวบทั้งซนทั้งขี้อ้อน ทั้งปู่ย่า ยาย พ่อแม่และพี่ ๆ ต่างรุมเอาใจเพราะแพ้ลูกอ้อน อลิษาอยากบ่นคนอื่นแต่ก็ทำได้ไม่เต็มที่
“แม่เกือบมาไม่ทัน ติดสอนค่ะ”“พ่อก็ติดประชุม ปลีกตัวไม่ได้เลย”“ไม่เป็นไรค่ะ ลิษาคงยังไม่คลอดเร็ว ๆ นี้”“ปากมดลูกเปิดเท่าไหร่แล้วคะ”“พี่อินบอกว่าแค่สองเซนเองค่ะ”“โธ่ ทนไหวไหมลูก ถ้าไม่ไหวก็ผ่าเถอะนะคะ” คุณหมออิงอรอดรู้สึกเจ็บแทนลูกสะใภ้ไม่ได้ มาโรงพยาบาลก็หลายชั่วโมงแล้ว แต่ปากมดลูกยังเปิดได้ไม่เ
“อึก! พี่อิน พี่อินอยู่ไหน”“คุณหมอกำลังมานะคะ”ไม่ทันขาดคำ ประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกกว้าง อินทัชรีบพุ่งตัวเข้ามาหาภรรยา คว้ามือเย็นเฉียบมาบีบไว้เพื่อถ่ายทอดกำลังใจไปให้คนที่กำลังเจ็บปวด“ให้พี่ดูก่อนนะครับว่าปากมดลูกเปิดเท่าไหร่แล้ว”อลิษาพยักหน้ารับ ใบหน้าสวยซีดเซียวและบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ตลอด