ร่างเพรียวบางถูกดันลงบนเตียงนุ่มพร้อมกับคนตัวโตกว่าที่คร่อมทับลงมา ดวงตาโตเฉี่ยวเป็นประกายระยิบระยับจับจ้องมองสามี มือทั้งสองข้างเล่นซนกับกระดุมเสื้อ ไม่นาน.. เสื้อเชิ้ตสีสุภาพก็ถูกแหวกออก อวดโชว์เรือนร่างสมบูรณ์แบบที่ซ่อนอยู่ภายใน“คุณหมอ”อลิษาครางเรียกสามี มือเรียวลูบไล้ตั้งแต่อกแน่นลงไปที่กล้ามห
“ลิษา อืม.. ซี้ด”ภรรยาพยายามกลืนกินสามี แต่เพราะขนาดและประสบการณ์ที่น้อยนิด ทำให้อลิษาต้องจำใจหยุดอยู่แค่ส่วนปลาย แต่แค่นั้นอินทัชก็แทบไม่เป็นตัวของตัวเองอลิษาออกแรงดูดท่อนรักของสามี สลับกับใช้ลิ้นเลียไปตามความยาว ได้ยินเสียงครางจากคุณหมอคนขรึมผู้บริหารคนเก่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้พิชิตยอดเขาที่
“พี่ลิษาคะ คุณไตรภพมาขอพบค่ะ”“อะไรนะ!” อลิษาเบิกตากว้าง “นี่เขายังอยู่เหรอ?”“พี่ลิษา ลูกค้าคนสำคัญนะคะนั่น” มะปรางอมยิ้มน้อย ๆ ระหว่างที่พูด คนเป็นพี่เลยยกมือขึ้นทำท่าจะเขกหัวน้องกลางอากาศสักทีมันน่าตีจริง ๆ เด็กคนนี้ รู้ว่าเธอรำคาญไตรภพแค่ไหนก็มาแหย่อยู่ได้“ก็เห็นหายไปตั้งหลายเดือน พี่คิดว่าจะไ
“คือว่า..”“ผมซื้อมาให้คุณเองครับ” ไตรภพโพล่งขึ้น เขาเอื้อมมือไปรับช่อดอกกุหลาบจากมะปรางมายื่นให้อลิษา “ดอกไม้สวย ๆ สำหรับคนสวยแบบคุณครับ”“แต่ว่า”“ถ้าไม่รับกระเป๋าก็ช่วยรับดอกไม้เถอะนะครับ มันไม่ได้แพงอะไร และผมก็อยากให้คุณด้วย”“ขอบคุณค่ะ” อลิษาจำใจรับช่อดอกไม้มาถือไว้ “ทีหลังไม่ต้องมีของฝากอะไรก
“ครับ เพราะกลิ่นนี้มันกลิ่นน้ำหอมผู้ชาย”อินทัชยิ้ม เขายิ้มจนอลิษามั่นใจว่าคุณหมอกำลังยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างอาจจะเป็นความไม่พอใจไม่พอใจเรื่องกลิ่นน้ำหอมอย่างนั้นเหรอ แต่ทำไมถึงไม่พอใจล่ะ ในเมื่อเราไม่ได้รักกันเสียหน่อยแต่พอลองคิดกลับกัน ถ้าเธอได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงจากตัวสามีแบบนี้ก็
“อื้ออ”อลิษาขยับหน้าหนีบางอย่างนุ่มนิ่ม ที่แตะลงมาบนแก้มรบกวนการนอน ดวงตาสองข้างปิดสนิทแต่คิ้วกลับขมวดเป็นปม ส่งเสียงครางอื้ออ้าเพราะความขัดใจออกมาเป็นระยะ“อื้อ อย่าค่ะ”“ลิษา ตื่นได้แล้วครับ”“ลิษาง่วงค่ะ อื้อ” ผู้บริหารคนเก่งงอแงเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ “คุณหมออย่ากวนสิคะ”“ผมไม่ได้กวน แต่มันสายแล้ว เด
“สวยจังเลยค่ะ”อลิษาจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเที่ยวครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ชีวิตของเธอมีแค่งานจริง ๆ เงินที่หามาได้ไม่เคยถูกใช้เพื่อปรนเปรอตัวเองเลยเพราะไม่มีเวลา“เข้าไปในร้านก่อนดีกว่าครับ บ่ายแล้วคุณยังไม่ได้ทานอะไรเลย”อินทัชจับมืออลิษาไว้แล้วเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน คาเฟ่กึ่งร้านอาหารตั้งอยู่บนเนินเขา
ที่พักที่คุณหมออิงอรให้กิ๊ฟวอชเชอร์มา ตั้งอยู่บนเขาซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังและมีที่พักสวย ๆ อีกมากมาย ส่วนที่พักของพวกเขาเป็นรีสอร์ทห้าดาวที่มีบ้านพักเพียงห้าหลังเท่านั้น ทุกหลังจะแยกห่างกันและสามารถมองเห็นวิวจากห้องนอนได้สุดลูกหูลูกตา ถ้ามีหมอกก็จะเห็นเป็นทะเลหมอกกว้างไกลเหมือนอยู่บนสรวงสวร
“ปะป๊าหล่อที่สุด” จู่ ๆ พาดาก็พูดขึ้น อินทัชรู้ทัน เขาหลุบตามองถ้วยไอศกรีมที่หมดเกลี้ยงแล้วส่ายหน้า“ไม่ต้องเลยครับ ปะป๊าไม่ให้เพิ่มนะครับ”“บู้ว! ปะป๊ารู้ทันอีกแล้ววว”..ช่วงเย็น คุณหมอได้รับสายจากอลิษาว่างานยังไม่เสร็จ และอาจจะกลับบ้านดึก ให้อินทัชพาลูกเข้านอนก่อนได้เลย คนเป็นสามีได้ยินแบบนั้นก็
อินทัชขับรถไปที่โรงเรียน เขารีบรับขุนเขาพาดาขึ้นมาเพราะไม่อยากให้ลูกรอนาน และก็เป็นไปตามคาด ทันทีที่ขึ้นมาบนรถพาดาก็ทวงไอศกรีมจากปะป๊าทันที“ไอติม ไอติม”“ค่ะ เดี๋ยวปะป๊าพาไป แต่ตอนนี้พาดาต้องเบาเสียงหน่อยนะคะ น้องนอนอยู่”“พาดาขอโทษค่ะ โอ๋ ๆ นะสายหมอก หลับน้า”“คาดเข็มขัดกันด้วยครับ ไม่อย่างนั้นอดไ
(น้องหมอกต้องทานนมตอนเที่ยงนะคะ พี่อินเอาออกมาอุ่นก่อน อย่าลืมเหยาะหลังมือเทสอุณหภูมิด้วยนะคะ)“ครับ” อินทัชหนีบมือถือด้วยไหล่ มือทั้งสองข้างหยิบนมที่ภรรยาปั๊มเอาไว้ออกมาจากตู้แช่เพื่อเตรียมอุ่น “ลิษาไม่ต้องห่วง ประชุมต่อเถอะครับ”(พี่อินไม่เคยต้องอยู่กับลูกตามลำพัง ลิษากลัวว่าพี่จะเหนื่อยเกินไป)“ไ
“เตเต้ว่าพาดาอ้วน บอกว่าของขวัญว่าขี้โรค”“เตเต้คะ” ได้ฟังแบบนั้นคุณครูจึงกดเสียงต่ำ เด็กชายตัวกลมเริ่มเกรงกลัวเพราะครูตัวสูงกว่ามาก“กะ ก็จริงนี่คับ”“เตเต้คะ” คุณครูย่อตัวลงให้เท่ากับส่วนสูงของเด็กชาย “พูดถึงรูปร่างคนอื่นแบบนั้นไม่ดีเลยนะคะ จะอ้วน จะผอม เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขา ขอโทษเพื่อนนะคะ”“ไ
“ใช่แล้วค่ะ วันนี้มีข้าวผัดเบคอนของโปรดของหนู พี่ขุนหม่ำได้เลยครับ ส่วนพาดาเอาผ้ามาคลุมก่อนนะ เดี๋ยวจะเลอะเสื้อนักเรียน”พาดาทำตามที่หม่าม้าบอกอย่างแข็งขัน มือป้อม ๆ หยิบจับทุกอย่างอย่างคล่องตัวเพราะถูกฝึกให้ทำตั้งแต่เริ่มเข้าโรงเรียน มื้อเช้าเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับเสียงพูดคุยของพาดาจนจบมื้ออาหาร คุณปู
เสียงนกร้องจิ๊บ ๆ ดังปลุกตอนหกโมงครึ่ง ตรงเวลาไม่ขาดไม่เกิน ร่างอวบอ้วนที่ตื่นเต็มตานอนตากลมแป๋วบนเตียงนุ่ม ซุกตัวในผ้านวมผืนหนาที่หอมและอบอุ่น ไม่มีทีท่าว่าจะลุก แต่ก็ไม่ได้หลับต่อสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เริ่มต้นกิจกรรมตามปกติ แต่ใครบางคนกลับนอนนิ่ง ราวกับไม่ต้องการลุกไปทำอะไรทั้งนั้นไม่ใช่เพราะขี้เกีย
“ปล่อยเขาเถอะลิษา ให้เขาได้เรียนรู้ ได้เลอะ ได้ลองเจ็บด้วยตัวเอง”“เฮ้อ คนนี้ซนได้ใครก็ไม่รู้”พาดาที่ว่าแสบแล้ว เจอสายหมอกเข้าไปกลายเป็นเด็กเรียบร้อยเลยทีเดียว เด็กชายสายหมอกในวัยสามขวบทั้งซนทั้งขี้อ้อน ทั้งปู่ย่า ยาย พ่อแม่และพี่ ๆ ต่างรุมเอาใจเพราะแพ้ลูกอ้อน อลิษาอยากบ่นคนอื่นแต่ก็ทำได้ไม่เต็มที่
“แม่เกือบมาไม่ทัน ติดสอนค่ะ”“พ่อก็ติดประชุม ปลีกตัวไม่ได้เลย”“ไม่เป็นไรค่ะ ลิษาคงยังไม่คลอดเร็ว ๆ นี้”“ปากมดลูกเปิดเท่าไหร่แล้วคะ”“พี่อินบอกว่าแค่สองเซนเองค่ะ”“โธ่ ทนไหวไหมลูก ถ้าไม่ไหวก็ผ่าเถอะนะคะ” คุณหมออิงอรอดรู้สึกเจ็บแทนลูกสะใภ้ไม่ได้ มาโรงพยาบาลก็หลายชั่วโมงแล้ว แต่ปากมดลูกยังเปิดได้ไม่เ
“อึก! พี่อิน พี่อินอยู่ไหน”“คุณหมอกำลังมานะคะ”ไม่ทันขาดคำ ประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกกว้าง อินทัชรีบพุ่งตัวเข้ามาหาภรรยา คว้ามือเย็นเฉียบมาบีบไว้เพื่อถ่ายทอดกำลังใจไปให้คนที่กำลังเจ็บปวด“ให้พี่ดูก่อนนะครับว่าปากมดลูกเปิดเท่าไหร่แล้ว”อลิษาพยักหน้ารับ ใบหน้าสวยซีดเซียวและบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ตลอด