“ในที่สุดลูกชายซื่อบื้อของมัมก็พาหนูรินกลับมาจนได้”หลังจากกอดหอมไอรินจนหนำใจ พิมพ์ดาวก็หันไปค่อนแคะลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ถ้าไม่ตรอมใจจนเข้าโรงพยาบาล ป่านนี้คนซื่อบื้อก็ยังคงซื่อบื้อต่อไปพลชไม่ได้โกรธแม่แต่ก็หัวเราะไม่ออกเหมือนกัน แค่คิดว่าต้องเสียไอรินไปอีกครั้ง ก้อนเนื้อในอกซ้ายก็บีบรัดอย่างรุนแรง
ทั้งหมดเป็นเพราะคน ๆ เดียวดวงตาเกือบร้อยคู่เหลือบมองไปยังโต๊ะตัวหนึ่งซ้ำ ๆ ก่อนจะรีบหลุบมองจานข้าวตัวเองเหมือนเผลอทำเรื่องที่ร้ายแรงลงไป ทั้ง ๆ ที่คนในโต๊ะนั้นไม่ได้สนใจคนอื่นเลยสักนิดเคร๊ง!“อ๊ะ ขอโทษค่ะท่านประธาน! ชะ ช้อนมันหลุดมือ”พลชหันไปมอง เขาเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าพนักงานดูแปลก ๆ ไ
“เหมือนว่าการที่เรารักกันมันจะไม่ง่ายเลยนะคะ” “ไอริน อย่าพูดแบบนี้”พลชส่ายอย่างตื่นตระหนก เขากลัว กลัวว่าประโยคต่อมาของไอรินจะทำให้หัวใจของเขาแตกสลาย“ทำไมคะ รินคิดว่า..”“ไม่นะริน! ไม่พูดคำนั้นออกมานะที่รัก”พลช ดีน แม็กซ์เวล ทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้น ใช้สองแขนกอดรัดร่างเพรียวบางของแฟนสาวเอาไว้แน่น
“ท่านประธาน มันจะเกินไปแล้วนะครับ!”“ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ภายในหนึ่งเดือนถ้าทุกอย่างยังไม่กลับมาเป็นปกติ ผมจะลาออกจากตำแหน่งประธานกรรมการบริหาร และแต่งตั้งคนที่เหมาะสมขึ้นมาแทน”“บอสคะ!”ครั้งนี้มีแค่เสียงของไอรินที่แย้งขึ้น เพราะดูเหมือนว่าทั้งผู้ถือหุ้นและผู้บริหารทั้งหลายจะพอใจกับการเดิมพันครั้
แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้ว แต่ทั้งสองคนบนเตียงก็ยังคงตระกองกอดกันไม่ปล่อย ทั้งไอรินและพลชตื่นพร้อมกันตั้งแต่ชั่วโมงก่อน แต่แทนที่พวกเขาจะเร่งรีบลุกขึ้นเตรียมตัวไปทำงานเหมือนปกติ ในวันนี้ทั้งคู่ต่างพร้อมใจกันนอนเอ้อระเหยอย่างสบายอารมณ์เหมือนคนว่างงานเพราะวันนี้ท่านประธานกับเลขาส่วนตัว ใช้
“สบายดีนะดีน”ทนายเดชา ทนายประจำตระกูลที่ตามมาทีหลังทักทายชายหนุ่มรุ่นลูก ก่อนจะหันไปทักทายหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้ม“สวัสดีครับคุณไอริน”“สวัสดีค่ะทนายเดชา”“คุณลุงมาพอดี ผมว่าเรารีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยดีกว่า ผมอยากเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของไอรินแล้ว” ประโยคสุดท้ายพลชหันไปพูดกับคนร
“ที่รัก ตื่นได้แล้วครับ”“อื้อ”“ตื่นได้แล้ว เครื่องจะแลนด์ดิ้งแล้วนะ”“ง่วงจัง” ไอรินปรือตาขึ้นมองใบหน้าสามี “ดีนคะ รินอยากนอนต่อจังค่ะ”“ไว้ถึงที่พักแล้วค่อยนอนต่อนะ ตอนนี้ลุกขึ้นมาก่อน”พลชพูดพลางปรับเก้าอี้ให้ภรรยา ไอรินแม้ไม่อยากตื่นแต่ก็จำใจต้องตื่น เสียงประกาศของพนักงานดังไปทั่วทั้งห้องโดยสาร
“อืม” ไอรินทำท่าคิดหนัก “ดาร์กช็อกโกแลต!”“งั้นเลือกรสนี้ก่อน ส่วนรสอื่นเอาไว้ทานทีหลัง ร้านเจลาโตในอิตาลีมีเยอะกว่าร้านสะดวกซื้ออีก คุณไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ทานรสอื่น”“คุณพูดเหมือนรินตะกละ”“ถึงคุณจะตะกละจริง ๆ ผมก็เลี้ยงไหว เอาดาร์กช็อกโกแลตให้ภรรยาผมหนึ่งที่ครับ” ท้ายประโยคพลชหันไปพูดกับคนขายไม
“ดีน” คนหลับลึกไม่ได้ยินเสียงกระซิบที่แหบพร่า “ดีนคะ รินปวดท้อง อึก”ไอรินเหงื่อท่วมไปทั้งตัว ไม่ว่าจะพยายามส่งเสียงออกไปแค่ไหน แต่เสียงที่ออกมาจากริมฝีปากซีดกลับกลายเป็นแค่ลมแผ่วเบาที่เข้าไปไม่ถึงความฝันของสามี ความเจ็บปวดที่มากขึ้นทุกวินาทีเริ่มทำให้คนเป็นแม่อดทนไม่ไหว ไอรินเอื้อมมือไปที่แจกันเก่า
ช่วงเวลายาวนานที่ต้องอุ้มท้องลูกน้อยเดินทางมาถึงเดือนสุดท้าย ไอรินไม่สามารถขยับตัวได้คล่องเพราะหน้าท้องที่นูนใหญ่ ใหญ่จนบางครั้งหลายคนที่เห็นยังอดถามไม่ได้ว่าลูกแฝดหรือเปล่า คนเป็นแม่ได้แต่หัวเราะแล้วตอบไปว่าเพราะพ่อเขาบำรุงดี ลูกชายถึงได้ตัวโตจ้ำม้ำไอรินหายแพ้ท้องหลังจากเข้าเดือนที่สี่ เธอยังคงไปท
“เรียนหมอใช้เวลาตั้งหกปี”“อย่าพูดไป ความคลั่งรักทำได้ทุกอย่าง เชื่อกู”ทั้งโต๊ะพากันหัวเราะร่วน จะมีอะไรสนุกไปกว่าการได้นั่งนินทา พลช ดีน แม็กซ์เวล แบบนี้คนคลั่งรักรีบทักทายแขกผู้ใหญ่แล้วกลับมารับไอรินไปพักผ่อน พอสามีรับปากว่าจะขึ้นไปพักด้วยกัน คนท้องก็ไม่มีท่าทีอิดออดอีกต่อไป เห็นได้ชัดว่าที่ตอนแ
ที่จริง หลายคนแค่ต้องการมาดูหน้าสะใภ้แม็กซ์เวลตัวจริง เพราะถึงไอรินจะทำงานที่บริษัท แต่ก็น้อยคนที่จะได้เจอเธอ ท่านประธานหวงออกปานนั้น..เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแฝงตัวอยู่ในมุมต่าง ๆ ของงานกว่าสองร้อยชีวิต ถึงจะเป็นงานมงคล และตรวจสอบคนที่เข้ามาในงานเป็นอย่างดี แต่พลชที่ห่วงภรรยามากไม่ต้องการให้มีอ
ไอรินไม่คิดว่าเขาจะเห่อมากขนาดนี้“อะ..”ดวงตาโตเฉี่ยวเปิดกว้างขึ้นด้วยความตกใจ สัมผัสอุ่น ๆ ที่หลังเท้ายังคงอยู่ แม้ว่าคนที่ทิ้งรอยสัมผัสไว้จะขยับออกห่างแล้วก็ตาม เธอหรี่ตาเพื่อดุสามี เอาอีกแล้ว.. คุณพ่อของน้องโรมทำแบบนี้อีกแล้ว“รินบอกว่ามันสกปรก” ไอรินรีบชักเท้ากลับ เดี๋ยวนี้ไม่รู้ว่าทำไมสามีถึงไ
งานแต่งของ พลช ดีน แม็กซ์เวล แน่นอนว่าย่อมต้องไม่ธรรมดา ลำพังแค่กลุ่มนักธุรกิจ นักข่าว หรือคนที่มีผลประโยชน์ต่อกันก็แทบล้นสถานที่จัดงานแล้ว จะไม่เชิญใครก็ไม่ได้ การทำธุรกิจยังไงก็อาศัยคอนเนคชั่นเป็นหลัก ถึงตอนนี้พลชจะมีอำนาจมากมายล้นฟ้า แต่ไม่มีใครรู้อนาคตว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นการคีพคอนเนคชั่นไว้
“ผม.. ผมไม่รู้”“ดีน?”“ผมไม่รู้.. ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่า”พลชซบใบหน้ากับฝ่ามือที่สั่นเทา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองภรรยา ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ“ริน ตบหน้าผมได้ไหม”“คะ?”“ผมไม่อยากจะเชื่อเลย เรา.. เรากำลังจะมีลูก” พูดจบพลชก็ตบหน้าตัวเองแรง ๆ หลายครั้ง “มันเจ็บ ผมไม่ได้ฝัน”ไอรินรีบยึดมือสามีเอ
“ได้ค่ะ แต่ไม่ต้องให้บัตรกับรินหรอก รินมีเงินติดตัวอยู่แล้ว รีบไปรีบมานะคะ” ไอรินยิ้มสดใส ก่อนจะเดินเข้าร้านเจลาโตไปอย่างอารมณ์ดีพลชมองตามจนเห็นว่าไอรินเข้าไปในร้านแล้วจึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง เขาต่อสายหาคนสนิท ที่ตอนนี้คงกำลังเตรียมสิ่งที่เขาต้องการไว้ให้(ครับบอส) วิลล์เป็นคนรับสาย เสียงรอบข้างจอแจจ
เธอไม่ได้ตั้งใจ ก็บอกแล้วว่าอย่าเข้ามา..“คุณคะ”“รินเหม็นน้ำหอมของเขา” ไอรินกระซิบบอกสามีเสียงอ่อย“ไม่เป็นไร” พลชหันไปเช็ดปากให้ภรรยาโดยไม่รังเกียจ “คุณอาการไม่ค่อยดี ออกจากที่นี่แล้วไปหาหมอนะ”พูดจบชายหนุ่มก็หันกลับไปจัดการสิ่งที่ภรรยาทิ้งเอาไว้ ภาพคุณลุงในชุดสูทราคาแพงที่เปื้อนไปด้วยคราบอาเจียน