เจ้าหน้าที่สองคนจับแขนเขา แฮโรลด์จ้องชาร์ลีด้วยความเกลียดชังขณะที่เขาถูกลากออกจากบ้าน และตะโกนว่า “เฮ้ย ไอ้สารเลว นายต้องการแบบนี้ใช่ไหม?”ชาร์ลียิ้ม “ลองเดาดูสิ”คริสโตเฟอร์ตะโกนออกมาว่า “ชาร์ลี เวด นายจะต้องชดใช้กับเรื่องนี้! ฉันจะฆ่านายเอง!”หัวหน้าเจ้าหน้าที่ตะโกนขึ้นว่า “เงียบเดี่ยวนี้”จากนั้นตำรวจก็พาทั้งสี่ขึ้นรถตำรวจและขับรถไปที่สถานีขณะที่เอเลนมองดูรถขับออกไป เธอตื่นเต้นมากจนตัวสั่น และพูดขึ้นมาว่า “เย้! ในที่สุดเราก็ไล่พวกเขาออกจากที่นี่! ยายแก่นั่นจะได้รับเวรรับกรรมของตัวเอง!”จาค็อบถอนหายใจด้วยความไม่พอใจ “ระวังปากของเธอถึงจะไม่เป็นไรที่เธอไม่ต้องการให้แม่อยู่ที่นี่ แต่หญิงชรายังคงเป็นแม่ของฉัน และแม่จะเป็นแบบนั้นตลอดไป”เอเลนขมวดคิ้วอย่างดูถูก “หึ คุณจะเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่ก็ได้ ตราบใดที่ยายแก่ไม่อยู่ในบ้านของฉัน!”แคลร์ที่เงียบอยู่ตลอด เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณย่าน่าสงสารมาก ตอนนี้เราลองให้พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าของเราก่อนดีไหมคะ?”“ให้พวกมันอาศัยอยู่ที่นั่นน่ะเหรอ?” เอเลนพึมพำ "ไม่มีทาง! ฉันควรจะซื้อหมูสี่ตัวเพื่อเลี้ยงไว้ในบ้านหลังนั้นมากกว่าปล่อยให
เอเลนคิดว่าชาร์ลีไอ้ขี้แพ้จะไม่กล้าปฏิเสธเธอถ้าเธอขอเงินจากเขาโดยตรงทันทีที่เธอได้รับเงินจากเขา เธอสามารถชวนเพื่อน ๆ ไปทานอาหารที่ร้านอาหารสุดหรู ตามด้วยสปาและทรีตเมนต์บำรุงผิวหน้า นี่คือสิ่งที่เรียกว่าวิถีชีวิตชนชั้นสูงชาร์ลีส่ายหัวตามคำขอของเธอ “แม่ครับ ผมให้เงินคุณไม่ได้หรอกนะครับ”"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?" เอเลนขมวดคิ้วอย่างงุนงง“ตอนนี้พ่อมีหน้าที่ดูแลกองทุนและค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ถ้าคุณต้องการใช้เงิน คุณจะต้องได้รับการอนุมัติจากพ่อก่อน”"พูดว่าอะไรนะ?!" เอเลนคำรามอย่างเร่งรีบ “คำขอของฉันไม่มีความหมายแล้วใช่ไหม?”ชาร์ลีพยักหน้า “ถ้าเป็นเรื่องเงินต้องไปถามจากพ่อก่อนนะครับ”“นี่ แกกล้าเอาจาค็อบมาเพื่อเอาชนะฉันเหรอ! ฉันเป็นแม่ยายของแกนะ ถ้าฉันขอเงินแก แกก็ต้องให้เงินฉันโดยไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น!”ชาร์ลียิ้ม “แน่นอน ผมจะให้เงินคุณถ้าพ่อบอกว่าโอเค ผมจะให้เงินคุณทั้งหมดด้วยซ้ำ!”“แก…” เอเลนเผชิญหน้ากับชาร์ลีด้วยความตกใจ “โอ้ นี่คือสิ่งที่แกต้องการจะทำใช่ไหม? ต้องการท้าทายฉันอย่างนั้นใช่ไหม?!”“แม่ครับ พ่อจะเป็นคนดูแลเรื่องเงินในอนาคต แม่เป็นคนพูดเองนะครับไม่ใช่ผมสักหน่อย ผมแค่ทำตามค
เอเลนวิ่งขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองและพยายามเปิดประตูห้องของชาร์ลีและแคลร์ เธอยิ้มอย่างมีชัยเมื่อลูกบิดประตูเปิดออกอย่างง่ายดายเมื่อเธอเข้าไปในห้องแล้ว เธอก็เริ่มคุ้ยสิ่งของของพวกเขาอย่างไรก็ตาม มันเป็นวันแรกที่พวกเขาย้ายเข้ามาอยู่ในวิลล่า พวกเขาไม่มีเวลาเก็บสิ่งของไว้ในตู้และไม่ได้มีของมีค่าวางอยู่รอบๆเอเลนค้นหาอยู่นานแต่ไม่พบกระเป๋าสตางค์ของชาร์ลีหรือบัตรธนาคาร เมื่อเธออยู่ในท่ามกลางความคับข้องใจ ดวงตาของเธอกะพริบอย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็นเสื้อโค้ตของชาร์ลีแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า เธอรีบเดินไปข้างหน้าและควานหากระเป๋ากางเกงอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด เธอพบบัตรธนาคารสีดำและสีทองในกระเป๋าใบหนึ่งในบัตรเต็มไปด้วยคำจากภาษาต่างประเทศที่เธอไม่เข้าใจ ยกเว้นบัตรจากซิตี้แบงก์เธอไม่รู้ว่ามันเป็นบัตรธนาคารประเภทไหน แม้จะมองดูการ์ดไปมาอย่างระมัดระวังแล้วก็ตาม แต่การ์ดนั้นดูพิเศษมากเธอรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับการค้นพบของเธอ เธอรีบเก็บการ์ดไว้ในกระเป๋าเสื้อและกระซิบกับตัวเองว่า “ฮิฮิ ชาร์ลี โอ้ ชาร์ลี นายไม่อยากให้เงินฉันใช่ไหม? ไม่เป็นไรนะ เพราะว่าฉันจะเอาไปเอง! นอกจากนี้ ถ้านายพูดด้วยน้ำเสียงที
คุณนายลูอิสถอนหายใจ “มันเป็นงานของฉันที่จะพานายเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่นายไม่มีภาระหน้าที่ที่จะต้องดูแลฉันและจ่ายค่ารักษาพยาบาลราคาแพงให้ฉันนะ นอกจากนี้ ฉันรู้ดีว่าชีวิตของนายในตระกูลวิลสันเป็นอย่างไร…”จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “ไม่ต้องกังวลนะชาร์ลี ฉันจะหาวิธีตอบแทนนายเอง”ชาร์ลีดีใจมาก คุณนายลูอิสปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นลูกชายของเธอจริง ๆ และเธอก็ห่วงใยเขามากเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจว่า “คุณนายลูอิส คุณไม่ต้องกังวลเรื่องเงินหรือเรื่องที่จะจ่ายเงินคืนให้ผมหรอกนะครับ”“ไม่ ฉันทำไม่ได้! มันเป็นเงินจำนวนมาก ฉันต้องจ่ายคืนนายสิ!”“ไม่ครับ คุณนายลูอิส ผมจดจำความเมตตาของคุณที่มีต่อผมเสมอ เป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องจ่ายเงินเพื่อการรักษาของคุณ ถ้าคุณยังยืนกรานที่จะคืนเงินให้ผม แสดงว่าคุณกำลังปฏิบัติกับผมเหมือนคนแปลกหน้าและผมอาจจะไม่อยากเจอคุณอีก!”คุณนายลูอิสยิ้มอย่างอบอุ่นกับคำพูดของเขา แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถรับเงินของเขาแบบนั้นได้ เธอจะคืนเงินให้เขาไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ตามแต่เธอพูดทางโทรศัพท์ว่า “ในเมื่อตอนนี้นายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันก็จะฟังนาย ว่าแต่นายกับแคลร์เป็นอย่างไรบ้าง?”
เอเลนลองเดาเป็นวันครบรอบแต่งงานของชาร์ลีและแคลร์ที่ตู้เอทีเอ็มทันทีหน้าจอขึ้นว่า “สวัสดี ท่านผู้มีเกียรติสมาชิก ซิตี้แบงก์ สุพรีม วีไอพี รหัสผ่านของคุณไม่ถูกต้อง วันนี้คุณเหลืออีก 1 ครั้ง”“เวรเอ้ย!” เอเลนสาปแช่ง “ผิดอีกแล้ว? โถ่เว้ย ฉันเหลือแค่โอกาสเดียวเท่านั้น…”เธอกระทืบเท้าอย่างกังวล จู่ ๆ ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว อาจจะเป็นวันเกิดของชาร์ลีเองหรือเปล่า?เธออยากลองเดาดู แต่จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่รู้ว่าวันเกิดของเขาคือเมื่อไหร่ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาแคลร์อย่างเขินอายเธอรีบถามทันทีที่รับสาย “แคลร์ วันเกิดของชาร์ลีคือวันไหน?”แคลร์ถามด้วยความสงสัย “แม่คะ ทำไมถึงอยากรู้ขึ้นมาล่ะ?”เธอรู้ว่าแม่ของเธอดูถูกชาร์ลีมาตลอด เธอจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องการรู้วันเกิดของชาร์ลีอย่างกะทันหันเอเลนพูดอย่างเขินอาย “โอ้ เอ่ออ ชาร์ลีได้ให้วิลล่ากับเราแล้วใช่ไหม? เขาทำงานหนักเพื่อสิ่งนั้น ดังนั้นแม่จึงต้องการตอบแทนเขาด้วยการฉลองวันเกิดของเขาไงล่ะ”“วันที่สอง เดือนกุมภาพันธ์ค่ะ”เอเลนขมวดคิ้ว “2 กุมภาพันธ์? แบบนี้ก็ตรงกับพิธีฉลองของชาวคริสต์นะสิ?”“ใช่ค่ะ”“หืม… แล้ววั
เอเลนจ้องไปที่ตัวเลขบนตู้เอทีเอ็ม เธอตกใจและงุนงง!เธอรู้สึกเหมือนโลกกำลังบีบอยู่รอบตัวเธอหัวใจของเธอเต้นแรง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมชาร์ลีถึงมีเงิน 2 หมื่นล้านในบัญชี!"ไม่มีทาง! มันเป็นไปได้ยังไง? สองหมื่นล้าน! นี่ฉันบ้าหรือชาร์ลีบ้า? เขาไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ?”มือของเอเลนสั่นอย่างรุนแรง สองหมื่นล้าน! ไม่ใช่สองร้อยดอลลาร์ ไม่ใช่สองล้านดอลลาร์ แต่เป็นสองหมื่นล้าน!เธอไม่เคยฝันถึงเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!ชาร์ลีไปเอาเงินมาจากไหนเนี่ย? เขาหลอกบิล เกตส์โดยที่พวกเขาไม่รู้เหรอ?ในขณะนั้นเอง ความคิดแรกของเธอคือโทรหาชาร์ลีและถามเรื่องเงินเขาแต่ในวินาทีถัดมา เธอส่ายหัวอย่างหนักแน่น "ไม่! ฉันไม่สามารถโทรหาเขาได้! เขาจะรู้ว่าฉันขโมยบัตรของเขามา!”สิ่งที่เธอควรทำตอนนี้คือโอนเงินของเขาเข้าบัญชีของเธอให้เร็วที่สุดก่อนที่เขาจะรู้ตัว!เธอคลิกที่ตัวเลือกการโอนเงินทันทีและป้อนหมายเลขบัญชีธนาคารของเธอ จากนั้นเมื่อตัวอักษรกะพริบตามจำนวนเงินที่จะโอน เธอก็ลังเลหลังจากนั้นครู่หนึ่ง รอยยิ้มอันชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอเมื่อเธอกด 21,900,000,000 ในช่องจำนวน!ใช่ เอเลนวางแผนที่จะโอนเง
'ใช่ นี่คือเอเลน' การกระทำของเธอเหมือนพายุทอร์นาโด ทุกที่ที่เธอไป จะไม่ทิ้งอะไรไว้ภายหลัง!'เธอกำบัตรแน่นแล้วเดินเข้าไปในธนาคารด้วยความตื่นเต้นและความแน่วแน่พนักงานสาวกระตือรือร้นเดินเข้ามาหาเธอทันทีที่เธอเดินเข้ามา “สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ? บอกเลขบัญชีให้ทราบทีค่ะ”เอเลนโบกแบล็คการ์ดในมือของเธอและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “ฉันต้องการโอนเงิน!”หญิงสาวงุนงงเมื่อเห็นบัตรนั่น!พนักงาน ซิตี้แบงก์ ทุกคนได้รับการฝึกอบรมก่อนเริ่มทำงาน ในการฝึกอบรม มีส่วนที่อธิบายเกี่ยวกับแบล็คการ์ดไว้โดยเฉพาะ!แบล็คการ์ดเป็นบัตรที่สุดพิเศษของ ซิตี้แบงก์ มันถูกจำกัดไว้ที่หนึ่งร้อยใบในโลกและมีเพียงห้าใบในประเทศเท่านั้น!ทุกคนที่เป็นเจ้าของแบล็คการ์ดเป็นลูกค้าระดับ วีไอพีสูงสุดของ ซิตี้แบงก์ที่สามารถเพลิดเพลินกับการดูแลส่วนบุคคลด้วยความเคารพและการต้อนรับอย่างสูงสุดจากผู้บริหารระดับสูงของทุกสาขา!พนักงานสาวไม่คาดคิด ว่าจะมีแบล็คการ์ดในตำนาน มาปรากฏในเมืองชั้นรองอย่างโอลรัส ฮิลล์!เธอรีบไปข้างหน้าโค้งด้วยความเคารพและพูดว่า “เรียนแขกผู้มีเกียรติ โปรดตามดิฉันไปที่ห้องรับรองวีไอพี! ดิฉันจะขอให้ผู้จัดการธ
เอเลนรู้สึกสบายใจเมื่อได้ยินคำพูดของดอเรียนดังนั้นตู้เอทีเอ็มจึงมีไว้สำหรับคนธรรมดา!ฮ่า ๆ สำหรับคนธรรมดา เขาหมายถึงคนจนเหรอ? ฮ่า ๆ !เขาพูดถูก เธอกำลังจะเป็นมหาเศรษฐีที่มีมูลค่าหลายพันล้าน ตัวตนอันสูงส่งของเธอจะทำธุรกรรมหน้าตู้เอทีเอ็มเหมือนคนชั้นต่ำเหล่านั้นได้อย่างไร?เอเลนยิ้มอย่างผู้มีชัย ขณะที่เธอยืดตัวและพูดว่า “ไม่เลว ลี ทำได้ดีมาก!”“โอ้ ยินดีครับ!” ดอเรียนกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณต้องการโอนเงินใช่ไหมครับ? ผมจะช่วยคุณเอง”เขานั่งตรงข้ามกับเอเลนและเปิดคอมพิวเตอร์ในห้องวีไอพีพอเปิดคอมก็ถามว่า “คุณผู้หญิงครับ โอนเข้าบัญชีไหนครับ?”เอเลนหยิบบัตรของเธอออกมา ยื่นให้เขาพร้อมกับแบล็คการ์ด และพูดว่า “โอนเงิน 2.19 หมื่นล้านจากบัตรสีดำใบนี้ไปยังบัตร ICBC สีขาวใบนี้!”โดเรียนตกใจจนแทบฉี่ราด“คุณผู้หญิง…คุณแน่ใจหรือว่าต้องการโอน 2.19 หมื่นล้าน?!”เอเลนพยักหน้าเร่งรีบและพูดอย่างไม่อดทน “เออ! หยุดไร้สาระแล้วรีบทำธุรกรรมให้ฉันเถอะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะทุบธนาคารนี้ทิ้ง!”ดอเรียนกลืนน้ำลายอย่างประหม่า เขาหยิบแบล็คการ์ดใส่เข้าไปในเครื่องอ่านบัตรแล้วพูดว่า "กรุณาใส่รหัสผ่านของคุณครับ"
“โอเค” ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “เอาล่ะ ถึงเวลาที่นายต้องออกเดินทางแล้ว”ในเวลานี้จาเวียร์ก็วิ่งเข้าไปหาพวกเขาพร้อมกับแบตเตอรี่สำรองในมือ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นแบตเตอรี่สำรองกับสายชาร์จให้กับดีแลนในขณะที่พูดว่า “ดีแลน นี่แบตเตอรี่สำรอง!”ดีแลนหยิบแบตเตอรี่สำรองใส่ไว้ในเป้ หลังจากปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้ว เขาก็พูดกับทุกคนว่า “คุณยาย คุณตา พ่อ แม่ ลุง อา ผมจะไปแล้วนะคับ…”ทุกคนโบกมือให้เขา “ไปเถอะ อย่าลืมใส่ใจในเรื่องความปลอดภัยบนท้องถนนนะ!”ดีแลนมองไปที่ชาร์ลีอีกครั้งก่อนจะโค้งคำนับแล้วพูดว่า “ผมจะไปแล้วนะครับคุณเวด…”ชาร์ลีส่งเสียงพึมพำในขณะที่พูดว่า “รีบไปเถอะ ไม่งั้นนายจะถูกทำโทษที่ไปถึงช้านะ”ดีแลนรีบพยักหน้าในขณะที่พูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ! ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ!”ชาร์ลีโบกมือแล้วพูดว่า “อืม ไปได้แล้ว!”ดีแลนพยักหน้าก่อนจะหันกลับไปมองเหล่าญาติ ๆ อย่างไม่เต็มใจ จากนั้นเขาก็เริ่มปั่นจักรยาน Phoenix 28 คันใหญ่อย่างหนักหน่วง หลังจากถีบจักรยานไปได้สองสามครั้ง ในที่สุดดีแลนก็ถีบจักรยานจากไปในลักษณะโคลงเคลงซิลเวียเริ่มร้องไห้อย่างขมขื่น ลีโอนาร์ดจึงรีบคว้าเธอมาปลอบโยนอยู่ในอ้อ
เมื่องานเลี้ยงวันเกิดสิ้นสุดลง และแขกคนอื่น ๆ ได้กลับไปแล้ว ดีแลนก็เข็นรถจักรยาน Phoenix 28 คันใหม่ออกมาในเวลานี้จู่ ๆ ดีแลนก็นึกถึงเพลงฮิตที่เขาเคยเห็นในคลิปวิดีโอสั้น ๆ…เพลงนี้ก็คือเพลง ‘ขี่มอเตอร์ไซต์แสนรักของฉัน’...ในขณะที่เขานึกถึงเพลงนี้ เขาก็มองไปที่จักรยาน Phoenix 28 ในสภาพเก่าที่ดูน่าเกลียดนั้น แล้วอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ในขณะที่คิดกับตัวเองว่า ‘ถ้าฉันขี่มอเตอร์ไซค์ไปโอลรัสฮิลล์ได้ก็คงจะดีไม่น้อย เพราะจะทำให้ฉันสามารถเดินทางได้ประมาณสามถึงสี่ร้อยกิโลเมตรต่อวัน ซึ่งจะช่วยให้ฉันเดินทางไปถึงโอลรัสฮิลล์ได้เร็วที่สุด จะได้ไม่ต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจและความอยุติธรรมมากมายในระหว่างทาง…’แต่ช่างน่าสงสารเหลือเกินที่เขารู้ว่าชาร์จะไม่มีทางเปิดโอกาสให้เขาได้ต่อรองอะไรเลย เขาจึงทำได้แค่เข็นจักรยานออกมาเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางเจริล… ลุงของเขาถือหมวกกันน็อกสีเขียวอยู่ในมือ ในขณะที่พยายามจะสวมให้กับดีแลน ดีแลนหลบเลี่ยงหมวกใบนั้นในขณะที่ถามอย่างอึดอัดใจว่า “ทำไมถึงซื้อหมวกกันน็อกสีเขียวมาให้ผมล่ะลุง? หมวกสีเขียวเป็นสัญลักษณ์ของผู้ชายที่โดนสวมเขานะ…”“อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลยน่า” เจร
"หา? เร็วไปไหม? คุณจะไม่อยู่ที่อีสต์คลิฟฟ์ต่ออีกสักสองสามวันเหรอ?”“ผมทำธุระของผมเสร็จหมดแล้วน่ะ ไม่มีธุระอะไรให้ผมต้องอยู่ที่นี่อีก ผมจะออกเดินทางพรุ่งนี้เลย”เมื่อลอรีนได้ยินดังนี้ เธอก็พูดขึ้นอย่างไม่ลังเลเลยว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะออกจากอีสต์คลิฟฟ์พรุ่งนี้ด้วย เราเดินทางกลับโอลรัสฮิลล์พร้อมกันดีไหมคะ? เราจะได้นั่งเครื่องบินลำเดียวกันชาร์ลีอยากจะปฏิเสธเธอ แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่แสดงความวิงวอนของเธอแล้ว เขาก็ปฏิเสธเธอไม่ลงเพราะไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม… นับเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนเป็นเพื่อนกัน ที่ต้องนั่งเครื่องบินลำเดียวกัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถหลบเลี่ยงการนั่งเครื่องบินเที่ยวบินเดียวกับเธอได้ชาร์ลีจึงพูดว่า “ได้สิ เรากลับด้วยกันก็ได้”ลอรีนรีบพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวคุณให้รายละเอียดบัตรประจำตัวกับฉันมานะ ฉันจะได้ซื้อตั๋วเครื่องบินของเราพร้อมกัน!”“โอเค”***ในขณะที่งานเลี้ยงวันเกิดยังคงดำเนินอยู่นั้น ลุงและอารองของดีแลนก็ได้ตระเตรียมการเดินทางด้วยการปั่นจักรยานไปยังโอลรัสฮิลล์ให้ดีแลนเรียบร้อยแล้วพวกเขาได้ให้คนไปซื้อจักรยาน Phoenix 28 รุ่นเก่ามา แล้วติดตั้งชั้นวางสัมภา
หลังจากนั้นงานเลี้ยงวันเกิดก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการมีการจัดที่นั่งให้กับชาร์ลีเป็นพิเศษในฐานะที่เขาเป็นแขกผู้มีเกียรติสูงสุด โดยเขาได้นั่งอยู่ข้างนายท่านโธมัสกับลอรีนและริกลีย์หลังจากนั้นสมาชิกของตระกูลโธมัสก็ผลัดกันดื่มอวยพรให้เขา โดยทั้งการแสดงออกทางสีหน้า น้ำเสียง และการกระทำล้วนเต็มไปด้วยการสรรเสริญเยินยอ ชาร์ลีไม่มีอะไรจะพูดมากนัก เมื่อมีคนมาดื่มอวยพรให้เขา เขาก็แค่ดื่มอวยพรกลับไป ซึ่งถึงแม้ดีแลนจะเป็นคนมาดื่มอวยพรให้เขา เขาก็ดื่มอวยพรกลับไปอย่างง่ายดายในเวลานี้ริกลีย์ก็ยังมาดื่มอวยพรให้กับชาร์ลีอย่างระมัดระวังด้วย โดยเขาได้เยินยอแล้วพูดว่า “คุณเวดครับ ผมมีเรื่องจะถามคุณหน่อยครับ…”ชาร์ลีรู้อยู่แล้วว่าเขาจะถามอะไรก่อนที่เขาจะเริ่มพูดออกมาด้วยซ้ำไป เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการให้ชาร์ลีช่วยฟื้นคืนสมรรถภาพ เพื่อให้เขากลับมาแข็งแกร่งได้อีกครั้งแต่เมื่อพิจารณาถึงเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่ครอบครัวของพวกเขาได้ทำกับครอบครัวของยูลแล้ว ชาร์ลีก็ยังแน่ใจว่าเขาจะไม่ยอมฟื้นคืนสมรรถภาพให้พวกเขาในตอนนี้ผู้ที่เป็นผู้ใหญ่แล้วจะต้องชดใช้และรับผิดชอบต่อการกระทำของพวกเขา ไม่อย่างนั้นแล้วพวกเขาจะได้บทเ
ชาร์ลีหยิบภาพวาดที่ยูลมอบให้เขาจากมือของดีแลน ก่อนจะยื่นให้กับยายของลอรีนด้วยตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณยายโธมัสครับ นี่เป็นของเล็ก ๆ น้อย ๆ จากแคลร์และผมครับ ผมหวังว่าคุณยายจะรับมันไว้ และผมอยากจะขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปเมื่อกี้นี้ ด้วยวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของคุณยาย ผมหวังว่าคุณยายคงจะให้อภัยผมนะครับ”คุณท่านโธมัสรู้สึกปลื้มใจแล้วรีบพูดขึ้นว่า “คุณเวด ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ จริง ๆ แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้เป็นเพราะหลานชายของฉันทำอะไรผิดไป ฉันมาคิดดูแล้ว… ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเราละเลยในการอบรมสั่งสอนหลานของเรา จึงทำให้คุณเวดต้องเดือดร้อน”ในขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอก็มองดูภาพวาดก่อนจะพูดว่า “คุณเวดคะ ภาพวาดนี้มีมูลค่ามากเหลือเกิน ฉันคงรับของขวัญชิ้นนี้ไว้ไม่ได้หรอกค่ะ!”ชาร์ลีรีบพูดว่า “คุณยายโธมัสครับ ของขวัญชิ้นนี้เป็นเพียงของเล็ก ๆ น้อย ๆ จากแคลร์และผม มูลค่าของของขวัญชิ้นนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย คุณยายไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ พูดตามตรงนะครับ ผมไม่ได้ใช้จ่ายเงินกับของขวัญชิ้นนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะคุณโกลดิ้งจากโกลดิ้งกรุ๊ปมอบภาพวาดนี้ให้ผม แล้วผมก็นำมา
เมื่อได้ยินว่าเขาจะต้องไปขนปูนซีเมนต์ในไซต์ก่อสร้าง ดีแลนก็ส่ายหัวอย่างบ้าคลั่งทันที!เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เขาคงต้องทนทุกข์ทรมานและรู้สึกคับข้องใจเพียงเล็กน้อย ถ้าเขาต้องอาศัยอยู่ในชุมชนแออัด โดยมีค่าครองชีพเดือนละหนึ่งหมื่นบาท แต่ถ้าเขาต้องไปขนปูนซีเมนต์ในไซต์ก่อสร้าง เขาก็คงต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก และต้องเจอะเจอความยากลำบากมากมายในไซต์ก่อสร้างแห่งนั้นเขาจึงพยักหน้าแบบไม่คิดอะไรทันที “คุณเวดครับ ผมยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดของคุณแล้ว ผมจะไม่ต่อรองอะไรกับคุณแล้วครับ! ขอแค่อย่าส่งผมไปไซต์ก่อสร้างนั้นเลยนะครับ…”ชาร์ลีรู้สึกพอใจมากแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าลืมปรับปรุงเปลี่ยนแปลงและกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีหลังจากนายไปถึงที่โอลรัสฮิลล์แล้ว อย่าสร้างปัญหาอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกล่ะ ถ้านายยังคงอยู่ที่อีสต์คลิฟฟ์ต่อไป ทายาทที่ชอบเยาะเย้ยถากถางคนอื่นอย่างนาย ก็อาจก่อให้เกิดหายนะที่ร้ายแรงกว่านี้ได้ในสักวันหนึ่ง นายอาจเข้าไปพัวพันและทำให้ให้ตระกูลโธมัสและตระกูลโคชต้องเดือดร้อนได้!”ในเวลานี้สองพี่น้องอย่างเจริลและจาเวีย์ก็อดที่จะตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้ดูเหมือนคำพูดของชาร์ลีจะทำให้คนทั้งคู่
สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดก็คือ การปั่นจักรยานอย่างยากลำบากจากอีสต์คลิฟฟ์ไปยังโอลรัสฮิลล์แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ยังพอรับได้ การที่ต้องปั่นจักรยานเป็นเวลาครึ่งเดือน ก็ยังดีเสียกว่าการนอนบนเตียงอยู่ครึ่งเดือนหลังผ่าตัดนอกจากนี้เขายังรู้สึกคับข้องใจอย่างมากในระหว่างการผ่าตัดครั้งล่าสุด ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ยังไม่หายดีเลย ถ้าเขาต้องเข้ารับการผ่าตัดแบบเดิมอีกครั้งในเร็ว ๆ นี้ เขาก็จะต้องได้รับความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าอย่างแน่นอนในเวลานี้ชาร์ลีพูดขึ้นมาว่า “ฉันให้นายไปที่โอลรัสฮิลล์ก็เพื่อให้นายได้ไปปรับปรุงตัวและกลับเนื้อกลับตัวใหม่ นายคิดว่า การที่ฉันให้นายไปที่โอลรัสฮิลล์เพื่อให้ไปสนุกสนานกับชีวิตที่นั่นเหรอ? จะบอกอะไรให้นะ นายจะต้องปั่นจักรยานธรรมดา ๆ อย่าง Phoenix 28 เท่านั้น ใช้อย่างอื่นไม่ได้เลย! ไม่งั้นฉันจะให้นายปั่นจักรยานไปโอลรัสฮิลล์พร้อมกับเกวียนที่บรรทุกก้อนอิฐไปจนเต็มคัน!”“แล้วหลังจากนายไปถึงโอลรัสฮิลล์ นอกจากนายจะต้องคอยขับรถรับส่งให้กับลอรีนแล้ว นายต้องเช่าห้องเดี่ยวในชุมชนแออัดคลิฟฟ์คูลส์ด้วย ค่าใช้จ่ายรายเดือนรวมถึงค่าเช่าบ้านของนายจะต้องไม่เกินเดือนละหนึ่งหมื่นบาท!”
เมื่อเขาได้ยินว่า จะต้องขี่จักรยานจากอีสต์คลิฟฟ์ไปยังโอลรัสฮิลล์ตลอดทาง และต้องอยู่ในโอลรัสฮิลล์ในฐานะคนขับรถเป็นเวลาหนึ่งปี ดีแลนก็รู้เหมือนกำลังจะตายไปแล้วจริง ๆ ประเด็นก็คือระยะทางจากอีสต์คลิฟฟ์ไปโอลรัสฮิลล์นั้น มีระยะทางมากกว่า 1,200 กิโลเมตร เขาจะไม่ตายเพราะหมดแรงถ้าต้องปั่นจักรยานไปตลอดทางจริง ๆ เหรอ?แล้วตอนนี้ก็อยู่ในเดือนธันวาคมซึ่งเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว เขาจะต้องขี่จักรยานตลอดทางไปจนถึงภาคใต้ แล้วไม่ได้รับอนุญาตให้พักในโรงแรมเลยด้วย ข้อกำหนดเหล่านี้รุนแรงเกินไปไม่ใช่เหรอ?ดีแลนรู้สึกเสียใจมากและน้ำตาก็เริ่มไหลอาบใบหน้านี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย… เขาเป็นนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคช แต่จะต้องขี่จักรยานไปจนถึงโอลรัสฮิลล์? เขาจะไม่ล้มตายไปในระหว่างทางหรอกเหรอ?คงจะน่าทึ่งมากถ้าเขาสามารถปั่นจักรยานได้วันละห้าสิบ หรือหกสิบกิโลเมตรระยะทางกว่า 1,200 กิโลเมตร เขาจะต้องปั่นจักรยานไปประมาณยี่สิบวัน!แต่นี่มันเดือนธันวาคมแล้วนะ!เขาสะอึกสะอื้นพร้อมกับพูดว่า “คุณเวดครับ ถ้าผมเริ่มปั่นจักรยานไปโอลรัสฮิลล์ กว่าจะถึงที่นั่นก็คงเป็นเดือนมกราคมแล้ว น้องสาวผมจะต้องกลับมาฉลองปีใหม่ที่
ลอรีนดีใจมากแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ขอบคุณมากนะคะชาร์ลี!”ชาร์ลีรีบพูดว่า “รอเดี๋ยวนะ ผมจะไม่บังคับให้เขากลืนจี้หยกเข้าไป แต่ยังต้องลงโทษเขาด้วยวิธีอื่น ไม่งั้นเขาคงไม่จดจำไว้เป็นบทเรียน”ลอรีนรีบถามว่า “คุณจะลงโทษเขาด้วยวิธีไหนคะ ชาร์ลี? คงไม่ร้ายแรงไปกว่าการกลืนจี้หยกเข้าไปแล้วใช่ไหมคะ?”“ไม่หรอกครับ ชาร์ลียิ้มเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า “คุณมั่นใจได้เลยว่า การลงโทษครั้งนี้จะส่งผลดีกับตัวเขาอย่างแน่นอน”ในที่สุดลอรีนก็รู้สึกสบายใจในขณะที่พูดอย่างเสน่หาว่า “ขอบคุณนะคะชาร์ลี ขอบคุณที่ให้อภัยพี่ชายของฉัน และปล่อยเขาไปเพราะเห็นแก่ฉัน ถ้าอย่างนั้น คุณให้โอกาสฉันได้ตอบแทนคุณดีไหมคะ…”ชาร์ลีถามด้วยความประหลาดใจ “คุณจะตอบแทนผมยังไงเหรอ?”ลอรีนกะพริบตาในขณะที่ยิ้มและพูดอย่างตั้งใจว่า “ฉันสัญญาว่าจะแต่งงานกับคุณ และให้กำเนิดลูกชายตัวอ้วน ๆ เพื่อคุณ! คุณคิดว่ายังไงคะ?”ชาร์ลีตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก ผมเป็นสามีของเพื่อนสนิทของคุณนะ!”ลอรีนพยักหน้าก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันรู้ค่ะ แต่คุณทั้งคู่แต่งงานกันแบบปลอม ๆ นี่! ก็ยังไม่ถือว่าเป็นการแต่งงานกันอย่างแท้จริง! จริง ๆ แล