บทที่ 255

แคลร์รู้สึกสับสนมาหลังจากได้ยินแม่ของเธอชักชวนให้เธอกลับไปทำงานให้กับวิลสันกรุ๊ปอีกครั้ง เธอจึงถามออกไปว่า “คุณแม่คะ คุณย่าให้ความสุขแบบไหนกับคุณแม่งั้นเหรอคะ? ทำไมคุณแม่ถึงคอยบังคับให้หนูกลับไปทำงานที่วิลสันกรุ๊ปอยู่เรื่อยเลย?”

ในเวลานี้ เอเลนวิตกกังวลเป็นห่วงลูกสาวเธออย่างมาก เธอตอบกลับไปอย่างรวดเร็วว่า “ถ้าแกทำงานให้วิลสันกรุ๊ป แกจะได้รับเงินเดือนประจำปีที่แน่นอน มันดีกว่าไปการเริ่มต้นธุรกิจเองไม่ใช่เหรอ? แกจะทำยังไงถ้าแกต้องสูญเสียเงินทั้งหมดไปเพราะแกเลือกที่จะเริ่มต้นธุรกิจของแกเอง? แล้วพ่อของแกกับแม่จะทำยังไง?”

แคลร์ตอบอย่างแน่วแน่ว่า “แม่เลิกบังคับหนูเถอะค่ะ! หนูจะไม่กลับไปทำงานให้วิลสันกรุ๊ปอีกแล้ว ถึงหนูจะต้องเป็นขอทานขออาหารข้างถนน แต่หนูก็ไม่มีวันกลับไปทำงานให้วิลสันกรุ๊ปอีกตลอดชีวิต! หนูอาจจะต้องเป็นขอทานขออาหารจากคนอื่น แต่หนูจะไม่มีวันสูญเสียความภาคภูมิใจหรือศักดิ์ศรีของตัวเองเด็ดขาด!”

เอเลนจ้องไปที่แคลร์ ก่อนที่เธอจะพูดว่า “ที่แกทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อรักษาความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีของตัวเองแค่นั้นเหรอ?”

หลังจากที่เอเลนพูดจบเธอก็เริ่มร้องไห้และพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เสียใจว