กรงรักราชาโจรตอนที่ 60(การสูญเสีย)"เกิดเรื่องในวังอย่างนั้นหรือคะคุณลุง" ซีรีนที่ได้รับข่าวสารจากลุง เอ่ยผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ทันสมัย(มีคนกระโดดลงมาจากชั้นสองของตำหนักใน แต่ข่าวถูกปิดเงียบ ดีที่ลุงเพิ่งจะส่งคนเข้าไปอยู่ในตำหนักในพอดีถึงได้รู้)"ดีค่ะคุณลุง ว่าแต่คนที่กระโดดลงมาเป็นใครหรือคะ?" ซีรีนถามซ้ำด้วยความอยากรู้ที่มันล้นปรี่ ตำหนักในที่กฎเกณฑ์ระเบียบมากมาย มีเหตุอันใดถึงต้องมีคนคิดฆ่าตัวตาย ชั้นสองที่บ่งบอกว่าเป็นห้องของผู้มียศสูง นั่นยิ่งทำให้ซีรีนสงสัย หากแต่เป็นองค์ราชินีก็จะเป็นไปได้หรือ(เสี้ยนหนามของหลาน)"ฮึ ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างเป็นข่าวดีเสียจริง มันตายไหมคะคุณลุง" ซีรีนยกยิ้มด้วยความพึงพอใจก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา เอื้อนเอ่ยคำถามที่ไม่ต่างไปจากคำสาบแช่งต่อมา(ไม่ตายแต่อาการสาหัสน่าดู)"ขอให้มันตายไปเลยยิ่งดีค่ะ หลานจะได้อภิเษกกับองค์รัชทายาทอย่างไร้เสี้ยนหนาม และได้ขึ้นเป็นราชินีแห่งอานัสนครอย่างสง่าผ่าเผย"(ดูท่าจะไม่ง่าย เพราะองค์รัชทายาทมีใจให้นางไม่น้อย ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยเห็นพระองค์ทรงทุ่มเทเพื่อใครถึงขั้นหลั่งน้ำตา)"พระองค์ร้องไห้ให้กับนังสามัญชนต่ำต้อยนี่ห
กรงรักราชาโจรตอนที่ 61(สารภาพ)จาห์มาล์ยังไม่ยอมไปไหนตั้งแต่ที่หมอทำการรักษาจัสซีเนียเสร็จสิ้น เขายังอยู่หน้าห้องไอซียู คอยเฝ้ามองจัสซีเนียอยู่ห่าง ๆ แม้จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมในระยะใกล้ชิดก็ตาม สายตาก็ยังไม่เคยละห่างไปไกล จนเวลาข้ามคืนผ่านไป จวบจนจะเข้าช่วงบ่ายของอีกวันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจัสซีเนียจะลืมตาตื่น“ริฎวาน” นึกขึ้นได้กับสิ่งที่ค้างคาใจ จนต้องเรียกคนสนิทเพื่อมอบหมายงานให้ทำ“พะยะค่ะ”“ตามหาพี่สาวฝาแฝดของจัสซีเนีย แล้วพานางมาพบเราให้เร็วที่สุด เราต้องการรู้ว่าทำไมตอนนั้นที่คบกับเรา นางถึงไม่เปิดเผยชื่อจริงของนางเอง เหตุใดถึงแอบอ้างเป็นชื่อของน้องสาว”“น้อมรับพระบัญชาพะยะค่ะ...กระหม่อมจะดำเนินการให้เร็วที่สุด” ริฎวานน้อมรับพระบัญชา จากนั้นจึงเดินจากไปเพื่อทำหน้าที่ของตน"ทำไมถึงยังนอนนิ่งล่ะจัสซีเนีย...เรารอให้เธอมาด่า มาว่า และฟังคำขอโทษจากเราอยู่นะ" จาห์มาล์ว่าขึ้นเสียงเศร้า ดวงตาคละเคล้าม่านน้ำตาที่รื้นขอบตาขึ้นมา มองใบหน้าของจัสซีเนียที่เหลืองซีด ขาและแขนที่ถูกห่อหุ้มด้วยเฝือก การบาดเจ็บของหล่อน ทำเอาจาห์มาล์ที่เห็นอยากเจ็บแทนหัวใจของเขามันเจ็บปวดเกินคณานับ หัวใ
กรงรักราชาโจรตอนที่ 62(สำเร็จโทษ)“ท่านพ่อกับท่านแม่ทรงเสด็จกลับไปพักผ่อนเถิดขอรับ นั่งเป็นเพื่อนลูกนานหลายชั่วโมงแล้ว และตอนนี้ก็เย็นแล้วด้วย” “ลูกก็พักผ่อนบ้างนะจาห์มาล์ แม่เป็นห่วง...อาหารแม่ให้เชฟปรุงให้ ลูกอย่าลืมทานด้วยนะ”“ขอรับ”ตอนนี้จวบมืดค่ำจนทำให้จาห์มาล์นึกห่วงบิดาและมารดา ที่นั่งเคียงเป็นเพื่อนเฝ้าจัสซีเนียอยู่หน้าห้องไอซียู เป็นเวลานานหลายชั่วโมงตั้งแต่พวกท่านมาถึง อาหารที่โปรดปรานของบุตรชาย พระนางก็ได้สั่งให้นางกำนัลจัดการเตรียมมาให้ เพื่อให้บุตรชายที่ใจเศร้าหมอง“ดูแลตัวเองด้วยนะลูก พักผ่อนบ้างนะ แม่เป็นห่วง” ผู้เป็นมารดาเอื้อนเอ่ย พร้อมกับเดินเข้าไปกอดบุตรชายอำลา“ลูกรักท่านแม่กับท่านพ่อ...และขอบพระทัยที่คอยให้กำลังใจอยู่เสมอ” จาห์มาล์กอดตอบมารดาด้วยความซึ้งใจ“พ่อก็รักลูก...เดี๋ยวพ่อจะแวะมาใหม่นะ อย่าหักโหมนักล่ะ พักเสียบ้างจะได้มีแรงเฝ้าน้องต่อ” บิดาเดินมาตบบ่าอย่างให้กำลังใจ“แม่กับท่านพ่อกลับก่อนนะ”“ขอรับ”จากนั้นบิดาและมารดาก็เดินจากไป มีเพียงจาห์มาล์ที่ยังคงอยู่จุดเดิมไม่ไปไหน เพราะเขาเฝ้ารอคนที่ปากบอกว่ารัก ลืมตาตื่นขึ้นมา และอยากให้หล่อนเจอเขาเป็นคนแรก“เ
กรงรักราชาโจรตอนที่ 63(ตอแหล)“ริฎวาน เปลี่ยนเส้นทางของนังแพศยานั่น พานางไปยังชั้นใต้ดินในเรือนกุหลาบแทน” หวนนึกคิดได้ระหว่างการเดินทาง จึงต่อสายหาคนสนิทที่รับหน้าที่ลากคอนังตัวดีมาสะสาง(รับทราบพะยะค่ะ) ทันทีที่ได้ยินคำสั่งใหม่ ริฎวานก็รีบดำเนินการตามที่เจ้าเหนือหัวต้องการทันทีการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ด้วยลืมคิดตรองไปว่า หากเข้าสู่รั้วคฤหาสน์ของบิดา เรื่องราวที่เขาต้องจัดการมันน่าจะไม่ราบรื่น ไม่เหมือนกับชำระสะสางเรื่องราวในพื้นที่ของตัวเองถุงผ้าสีดำคลุมหัวผืนหนึ่ง อีกผืนหนึ่งปิดตาทาเธียน่าไว้ป้องกันการมองเห็นเส้นทางที่ถูกนำพามา ปากที่ถูกปิดแน่นสนิท ที่พยายามเปล่งเสียงร้องอู้อี้ในลำคอ หวังขอความช่วยเหลือ ทาเธียน่าหารู้ไม่ว่าหล่อนนั้น ได้ถูกเสือร้ายจับมาเป็นเหยื่อแค้นเสียแล้ว ด้วยการกระทำของตัวหล่อนเองทั้งสิ้นสองแขนและสองขาถูกมัดติดกับเก้าอี้ ต่อให้ขยับเพียงใดก็ไม่สามารถหลุดรอดไปได้ ทาเธียน่าออกแรงเท่าที่ตนมี ดิ้นรนอย่างทุลักทุเลเพื่อให้พ้นจากพันธนาการ ทว่าคงเสียแรงเปล่า เพราะที่นี่มันคือพื้นที่ของซาตานร้าย“อ่อยอะ อ่อย!!” เสียงอู้อี้ในลำคอที่พยายามเปล่งเสียงร้องออกมา ทว่ากลับไม่ได
กรงรักราชาโจรตอนที่ 64(จุดจบ)“ร ร รู้ได้อย่างไร?” ทาเนียน่าเบิกตากว้างตกใจ เมื่อได้ยินสิ่งที่จาห์มาล์ว่าขึ้น จนหล่อนเอ่ยน้ำเสียงตะกุกตะกักติดขัด“เราไม่ได้โง่ดั่งแต่ก่อน และตอนนี้เราก็ไม่ใช่ควายที่ปันใจให้แรดสองขาอย่างเธอ” จาห์มาล์ว่าขึ้นอย่างนึกรังเกียจ ไม่รู้อะไรบังตา ทำให้ไปหลงหลังผู้หญิงแพศยาเช่นนี้“มันจะมากเกินไปแล้วนะ!! แกเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉันแบบนี้ ห๊า!!” ทาเธียน่าว่าขึ้นอย่างโมโห เมื่อหล่อนดูด่าทอด้วยคำที่รุนแรง“โปรดระวังคำพูดของคุณให้ดี คุณทาเธียน่า” ริฎวานแย้งขึ้น“ทำไม! มันด่าฉันเสีย ๆ หาย ๆ ก่อน ยังจะมีหน้ามาบอกให้ฉันระวังคำพูดอีกงั้นหรือ ไอ้พวกบ้า!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฮาดี้อยู่ไหน พวกแกจับเขาไปไว้ไหน!!” ทาเธียน่าอาละวาดเสียงดัง อย่างกับคนที่กำลังคลุ้มคลั่ง“คุณกำลังหมิ่นองค์รัชทายาทแห่งอานัสนคร ระวังหัวจะหลุดจากบ่าไม่รู้ตัว” ริฎวานเอ่ยขึ้นอย่างเปิดเผย“!!” นั่นทำให้ทาเธียน่านิ่งงันตกใจ องค์รัชทายาทแห่งอานัสนครอย่างนั้นรึ? “องค์รัชทายาทบ้าบออะไร พระองค์ทรงศึกษาอยู่ต่างประเทศตั้งหลายปี โฉมหน้าก็ไม่เคยจะเปิดเผยให้ผู้ใดเห็น จะเป็นไปได้อย่างไรว่าคือจาห์มาล์คนเดียวกั
กรงรักราชาโจรตอนที่ 65(ช๊อก)“สองสัปดาห์แล้วนะจัสซีเนีย เรารอเธอฟื้นจนเราใจท้อหมดแล้วรู้ไหม?” การรอคอยที่ไม่รู้วันเวลา ทำให้คนที่เฝ้าคนึงหาใจห่อเหี่ยว แม้ตอนนี้จัสซีเนียจะถูกย้ายออกมาพักยังห้องวีวีไอพี เมื่อยืนยันจากหมอเจ้าของไข้ว่าไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากรอให้หล่อนลืมตาตื่นเท่านั้น“จาห์มาล์” เสียงของมารดาเอ่ยทัก เดินเข้ามาตบบ่าบุตรชาย ที่นั่งจับมือของจัสซีเนียแนบแก้ม“น้องนอนนานแล้วนะท่านแม่ ทำไมถึงยังไม่ฟื้นเสียที” เขาว่าขึ้นเสียงเศร้า สายตาจดจ้องมองหน้าจัสซีเนียอย่างเฝ้ารอ“ร่างกายของน้องบอบช้ำมากลูกก็รู้...จาห์มาล์”“ขอรับ”ผู้เป็นมารดาเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง จากนั้นจึงเรียกชื่อบุตรชาย นั่นทำให้จาห์มาล์เงยหน้ามองมารดาที่ยืนสูงท่วมหัวของเขา“ลูกเจออะไรมาทำไมไม่คิดจะบอกแม่สักคำ ความเจ็บปวดที่ลูกเจอทำไมถึงได้เผชิญมันเพียงลำพัง” เรื่องที่มารดารับรู้ในวันที่เกิดเหตุ อยากรู้เหตุผลของบุตรชายที่ปิดบังซ่อนไว้อย่างมิดชิด รู้เพียงว่าลูกมีคนรัก แต่ก็ไม่เคยพามาแนะนำ แม้จะถามไถ่ก็ไม่เคยจะพามา แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรให้บุตรชายรำคาญใจ“ลูกไม่อยากให้ใครมาห่วงลูก ลูกไม่อยากให้ใครมาสงสารหรือเ
กรงรักราชาโจรตอนที่ 66(ไม่อยากเจอหน้าใคร)เข็มนาฬิกาเดินวนอย่างไม่รู้เหนื่อย จวบจนพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า แสงสว่างจ้าจากดวงไฟทำให้มองเห็นทัศนียภาพรอบด้านได้อย่างชัดเจนการเฝ้าคนเจ็บก็เริ่มจะเหนื่อยล้า จาห์มาล์จัดการชำระร่างกาย โดยที่ไร้บริวารดูแล มันคือความต้องการของเขาที่จะอยู่เพียงลำพังกับจัสซีเนีย เพราะมุมอ่อนแอที่เก็บซ่อนไว้ เขาไม่ชอบให้ใครเห็นและนึกสมเพช เว้นก็แต่ริฎวานองครักษ์คนสนิทเท่านั้น ที่ได้สิทธิ์ในการใกล้ชิดแทบทุกเวลา“องค์รัชทายาทพะยะค่ะ” ริฎวานที่ไม่อยู่ด้วยทั้งวัน เพราะมีงานที่ได้รับมอบหมายให้ไปตามสืบ“ว่าไง” จาห์มาล์ที่เดินออกจาห้องอาบน้ำ พร้อมกับผมที่ชุ่มจากการสระ เดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยปากถามออกไป“ตอนนี้นายพลนาวาฟ กำลังรวบรวมทหารไปอยู่ฝั่งของตนพะยะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมรายงานท่านเชคฮแล้ว และคุณซีรีนก็กำลังจะซื้อนางในระดับสูง เพื่อจะช่วยให้การสนับสนุนผลักดันเธอ ให้ได้อภิเษกกับพระองค์ แรงนี้ท่านเชคฮกำลังจัดการวางแผนอย่างลับ ๆ ท่านเชคฮเลยให้กระหม่อมเลยรายงานพระองค์ด้วยพะยะค่ะ” ริฎวานรายงาน“พวกมันรู้ตัวหรือยัง”“คาดว่ายังไม่รู้พะยะค่ะ แต่เราก็ชะล่าใจไม่ได้ เพราะนายพลนาว
กรงรักราชาโจรตอนที่ 67(หลั่งน้ำตาอ้อนวอน)"นายร้องไห้เหรอองค์รัชทายาท...หลั่งน้ำตาอ้อนวอนคนที่นายตราหน้าว่าเชลยอย่างนั้นเหรอ?" ใครจะเชื่อได้ว่าคนที่เคยทำร้ายหล่อนแทบปางตาย จะมีน้ำตาและอ้อนขอร้องอย่าน่าเศร้าเช่นนี้...ถ้าไม่เห็นกับตาคงคิดว่าฝันไป"อ้อนวอนหมาแมวแถวนี้มั้ง" ทำซึ้งได้ไม่นานก็วนกลับมารูปแบบเดิม ตามฉบับรัชทายาทผู้ปากร้าย เงยหน้าจากมือของจัสซีเนีย แต่กลับไม่กล้าที่จะมองหน้าหล่อน เพราะคนเฉกเช่นจาห์มาล์นั้น ตั้งแต่เติบโตมายังไม่เคยเสียน้ำตาให้กับหญิงใด นอกจากมารดาผู้ให้กำเนิดเท่านั้น"ชิ! ปากยังหมาเหมือนเดิม...ฉันน่าจะความจำเสื่อม ไม่ก็ตาย ๆ ไปซะ จะได้ไม่ต้องมาทุกข์ทรมานกับคนโหดร้ายแบบนายอีก" จัสซีเนียสะบัดเสียงใส่อย่างเง้างอน หล่อนเบือนหน้าหนี เพราะรู้สึกว่าตอนนี้ไม่อยากจะต่อฝีปากกับเขา ร่างกายก็ยังไม่แข็งแรง อีกทั้งยังรู้สึกเจ็บช่วงท้องแปลก ๆ อีกด้วย เหมือนกับหล่อนโดนต่อยท้องด้วยค้อนอย่างไรอย่างนั้น ทุกครั้งที่พยายามจะขยับร่างกาย ก็สร้างความเจ็บร้าวจนทั่วท้องน้อย"มันจะไม่มีแบบนั้นอีก เราสัญญา" จากที่ปากร้ายไปเมื่อครู่ จู่ ๆ จาห์มาล์ก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หันมองหน้าจัสซี
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 15(ภาพจำตลอดกาล)ถึงวันเวลาบุตรคนที่สองของจาห์มาล์ถือกำเนิด นับเป็นความยินดีปรีดาที่ได้มาซึ่งบุตรชาย พระโอรสตัวน้อยที่เค้าโครงใบหน้าค่อนไปทางมารดา ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงดีทุกประการ และองค์หญิงจัสทีน่าก็ช่างแสนจะเห่อน้องชายที่เพิ่งคลอดได้ไม่ถึงเดือน"ฮะมีสเรามีน้องแล้วนะ น้องของเราน่ารักเหมือนเราเลย" องค์หญิงจัสทีน่าว่าขึ้นอย่างอวดอ้าง ในขณะที่กำลังนั่งเล่นในสวน มีอัยนูนที่นอนนิ่งอยู่ข้างกาย อีกทั้งยังมีพี่เลี้ยงคอยดูแลปรนนิบัติในทุกย่างก้าว "เราตั้งชื่อน้องชายเองด้วยนะ ให้ชื่อว่าจาห์เนีย""ขอรับ...แล้วจาห์เนียแปลว่าอะไรหรือองค์หญิง" ฮะมีสในวัยเก้าขวบตอบรับอย่างเห็นตาม เขาไม่เคยขัดในสิ่งที่องค์หญิงจัสทีน่าปรารถนา ตามด้วยย้อนถามในพระนามขององค์ชาย"แปลเหรอ? เราก็ไม่รู้เหมือนกัน คิกคิก" องค์หญิงตัวน้อยพูดเจื้อยแจ้ว ทำเอาพี่เลี้ยงที่นั่งฟังถึงกับอมยิ้ม ชอบใจในจินตนาการที่เดียงสาของจัสทีน่า"อ้าว""ก็เราเอาชื่อท่านแม่กับท่านพ่อบวกกัน บวกเหมือนเลขที่โรงเรียนไงครูสอนมา อยากให้มันเยอะต้องบวก มีจาห์เนียมาเพิ่มก็ต้องเป็นบวก...เอ๊ะ! หรือจะบวกกันให้หมดเลยเป็น จัสซีมาล์จาห์เน
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 14(สัตว์เลี้ยงขององค์หญิง)"ท่านแม่ขา" เสียงเจื้อยแจ้วขององค์หญิงตัวน้อยที่นอนหนุนขาของมารดาเอ่ยถาม หันหน้าเข้าหาท้องกลมใหญ่ที่ใกล้คลอด มือป้อม ๆ ขององค์หญิงจัสทีน่า ลูบคลำด้วยความแผ่วเบา"ว่าอย่างไรคะองค์หญิงของแม่" ผู้เป็นมารดาที่นั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียง มือหนึ่งลูบหัวเพื่อขับกล่อมบุตรสาว ขานรับเมื่อองค์หญิงจัสทีน่าพร่ำเรียก"เมื่อไหร่น้องจะออกมาเล่นเป็นเพื่อนลูกคะ" จินตนาการด้วยการเฝ้ารอน้องที่อยู่ในท้องของมารดา"อยากเจอหน้าน้องแล้วเหรอคะ" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู"อยากเจอแล้วค่ะ" องค์หญิงจัสทีน่าให้คำตอบ พร้อมกับกดปลายจมูกเล็กเชิดรั้นสัมผัสลงท้องกลมของมารดา มีการขยับเคลื่อนไหวของทารกน้อยในครรภ์ เหมือนกับตอบรับพี่สาวที่เฝ้ารออยู่ด้านนอก"รออีกหน่อยนะคะ อีกไม่กี่วันน้องก็จะมาแล้ว องค์หญิงจะเลี้ยงน้องช่วยแม่ไหมคะ" ผู้เป็นมารดาให้คำตอบ จากนั้นจึงเอ่ยถามอย่างลองเชิงบุตรสาวที่ยังไร้เดียงสา"ต้องเลี้ยงค่ะท่านแม่ ลูกรักน้อง พี่น้องต้องรักกันค่ะ ท่านปู่กับท่านย่าบอกแบบนี้" คำสั่งสอนของปู่กับย่า องค์หญิงจัสทีน่าจดจำได้ดี ครั้นเข้าเฝ้าทีไรต้องได้สิ่งที่มีประ
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 13(วุ่นทั้งวัง)วันเวลาล่วงใหญ่ผ่านไป การใช้ชีวิตคู่ก็ชื่นมื่นสุขสม ทุกอย่างดำเนินไปตามเจตนารมณ์ของคนทั้งสอง ลูกน้อยที่เคยอยู่ในท้อง ออกมาท่องโลกกว้างมาจนอายุครบสี่ปีและยังมีทารกน้อยในท้องอีกหนึ่งคนที่จวนจะคลอดในอีกไม่กี่วันข้างหน้าองค์หญิงตัวน้อยเป็นที่รักของทุกคน ความสดใสเจื้อยแจ้วเดียงสา ทำให้ราชวังที่เงียบเหงามีสีสันสดใส และวุ่นวายในเวลาเดียวกัน“จัสทีน่า! องค์หญิงอยู่ไหนลูก” เสียงของบิดาตะโกนเรียกขาน เมื่อบุตรสาวตัวน้อยไม่รู้ว่าแอบหนีไปเล่นซุกซนที่ไหน“คิก คิก” เสียงหัวเราะชอบใจเมื่อคนที่อยู่บนต้นไม้ มองไปเห็นบิดากำลังเดินตรงมา สายตาก็กวาดมองหา ทว่าก็ไม่เจอคนที่หลบซ่อน มันทำให้หล่อนชอบใจ“องค์หญิงเพคะ องค์หญิง” เสียงของพี่เลี้ยงตะโกนเรียกหา ทว่าจัสทีน่าองค์หญิงตัวน้อยก็ไม่ยักจะขานรับ“จัสทีน่า” เสียงมารดาแว่วดังตามมา ความวุ่นวายในวังมีไม่หยุดหย่อน สีสันที่ทำเอาเหล่านางในถึงกับเหนื่อยหอบได้ทุกวี่วัน ก็องค์หญิงตัวน้อยชอบแอบหนีไปเล่นเพียงลำพัง แล้วให้คนไล่ตามหา เหมือนกับว่าหนูน้อยชอบใจที่ได้กลั่นแกล้งปั่นหัวผู้คน“ท่านพ่อเดินมาทางนี้แล้ว จะเห็นเราไหมนะ” จัสท
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 12(ยอมป้ะล่ะ?)หลังจากสร้างความสบายใจให้กับจัสซีเนียเสร็จสิ้น จาห์มาล์ก็กลับเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัว เพื่อสะสางสิ่งที่ต้องทำ เตรียมพร้อมสำหรับการที่จะพาจัสซีเนียไปพักผ่อนตามคำบัญชาของมารดา ที่ห่วงลูกสะใภ้หนักหนา ทว่ากับมีบางอย่างให้ฉุกคิดขึ้นมาในหัว"ส่งมาหยาเรียบร้อยใช่ไหม?" เขาเอ่ยถามเมื่อรับรู้ถึงการเข้ามาในห้องของริฎวาน"ขอรับ" ตอบรับด้วยน้ำเสียงสุขุม"ได้ไปดูทาเธียน่าบ้างหรือไม่" มันคือสิ่งที่ฉุกคิดขึ้นมาได้เลยเอ่ยถาม ตั้งแต่วันที่เขาสำเร็จโทษของทาเธียน่า ก็ไม่มีทีท่าจะไปพบหน้าหล่อนอีกเลย ได้แต่ถามไถ่จากริฎวานเท่านั้น เป็นครั้งคราวที่นึกถึง"กระผมเพิ่งแวะไปเยี่ยมตอนไปส่งคุณมาหยาขอรับ" ริฎวานให้คำตอบ"นางเป็นอย่างไรบ้าง" จาห์มาล์ยืนมือไขว้หลัง ทอดสายตามองออกไปยังทัศนียภาพเบื้องหน้าอย่างไร้เป้าหมาย ครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่พบเจอมา ดั่งกับว่าเป็นนิยายปลำปลา ไม่เคยคิดว่าชีวิตหนึ่งจะต้องมาเจอสิ่งเหล่านี้ ไม่เคยคิดว่าจะต้องพบกับความเจ็บปวดและมีปมในใจ ทั้งที่เกิดมาพร้อมศักดินาที่สูงส่งในเชื้อพระวงศ์ คิดแล้วก็ตลกสิ้นดี"เหมือนเดิมขอรับ เซื่องซึม ไม่พูดไม่จาและ
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 11(อธิบาย)"เธอ!""พระชายา"จัสซีเนียที่เดินมาหวังจะเข้าพบพระสวามี บรรจบพบเข้ากับมาหยาพอดิบพอดี กับที่หล่อนนั้นเปิดประตูออกมา มาหยาฉีกยิ้มให้แล้วโค้งตัวทำความเคารพ แต่กับจัสซีเนียหล่อนคิ้วขมวดชนกัน งุนงงกับการที่มาหยาเดินออกมาจากห้องทำงานของพระสวามีในยามนี้เพี๊ยะ! ไม่ทันจะได้ถามหาความจริง สิ่งที่เห็นทำให้จัสซีเนียเลือดขึ้นหน้า ปรี่ประชิดตัวมาหยาแล้วกระแทกฝ่ามือใส่จนใบหน้าสวยของมาหยาหันไปตามแรง ทำเอาคนสนิทที่เดินประกบหลังมาถึงกับเบิกตากว้างตกใจ ไม่คิดว่าพระชายาที่กำลังอารมณ์ดี จะมีความโมโหรุนแรงเช่นนี้เพียงชั่วพริบตาเดียว มันทำให้พวกหล่อนตั้งหลักไม่ทัน"ท่านพี่!" และสิ่งที่ทำให้ตะลึงยิ่งกว่านั้น คือจาห์มาล์เปิดประตูออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน มันทำให้หัวใจของจัสซีเนียวูบไหว คาดหวังว่าพระสวามีคงไม่ตลบหลังหล่อนใช่ไหม? ภาพที่เห็นทำให้คิดไกล ดวงตาสั่นไหวด้วยความหวาดหวั่น กระนั้นก็ย่างสามขุมเข้าหาจาห์มาล์ที่ยืนทำหน้างุนงง"โอ๊ย ๆ น้องใจเย็น ฟังพี่ก่อน...จัส จัส พี่เจ็บ ท้องอยู่นะ" แต่ต้องร้องโอดครวญด้วยความเจ็บแสบ จนเรียกชื่อของจัสซเนียเพียงพยางค์เดียว เมื่อหล่อนฟาดฝ่ามื
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 10(ทางแยก)"คิดจะกำจัดฉันเหรอ มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก กว่าจะได้เข้ามาในนี้ไม่ใช่ง่าย ๆ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ" มาหยาที่เผลอมาได้ยิน สิ่งที่พระนางเอื้อนเอ่ยทำให้มาหยากำมือแน่นด้วยความแค้นใจเรื่องราวที่องค์รัชทายาทบาดหมางกับพระชายานับว่าเป็นข่าวดีไม่น้อยที่จาห์มาล์พูดระบายตอนเมา เพราะมันทำให้หล่อนตะล่อมจาห์มาล์ได้ง่ายขึ้น จนเขายอมพาหล่อนเข้ามาในวัง นานทีเขาจะไปหาที่ฮาเร็ม หล่อนจะทิ้งโอกาสไปได้อย่างไรความว้าวุ่นก่อเกิดทำให้มาหยาถึงกับนั่งไม่ติดที่ เดินวนอย่างใช้ความคิด เพื่อหาทางได้อยู่ในวังต่อ เดินคิดทวนอยู่นานหลายนาที ความคิดมาดร้ายจึงบังเกิด"ฮึ! พระชายาคงไม่ถือสาหรอกมั้งที่จะใช้สามีร่วมกัน เพราะที่ผ่านมาองค์รัชทายาทก็เคยร่วมเตียงกับหม่อมฉันนะเพคะ" มาหยาที่มีความคิดมาดร้ายในหัว หล่อนยืนพร่ำคนเดียวในห้องนอนรับรอง มโนภาพใบหน้าของพระชายาด้วยความปรีดา หากว่าได้เห็นในสิ่งที่จะผูกมัดให้ตนได้อยู่ต่อก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้มาหยาสะดุ้งตัวหลุดจากภวังค์ความคิด ไม่สบอารมณ์เมื่อมันเป็นการรบกวนสิ่งที่จินตนาการไว้อย่างสวยหรู"มีอะไรคะ" มาหยาเปิดประตูออกมา แล้
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ(คำบัญชา)"เป็นอย่างไรกันบ้าง แม่ได้ข่าวว่ามีปากเสียงกันหนักเลย" องค์ราชินีที่คอยดูบุตรชายและสะใภ้อยู่ห่าง รู้เห็นทุกอย่างแต่ไม่อยากก้าวก่าย พระนางเอ่ยถามเมื่อพบเจอกับลูกทั้งสองในสวนยามเย็น"ขอรับ" จาห์มาล์ขานรับ"แล้วทำไมต้องทะเลาะขนาดนั้น มันหนักหนามากมายเลยหรือจาห์มาล์" พระนางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุขุม จ้องมองไปยังบุตรชายและสะใภ้ ที่ตอนนี้มีสีหน้าแห่งความรู้สึกผิด กระนั้นก็ยังจับมือกันไม่ปล่อยห่าง ทุกความรู้สึกเผยแก่สายตาของมารดา ความรักที่ให้แก่กันยังแน่นแฟ้น แม้นจะมีปากเสียงกันลูกทั้งสองก็รีบเคลียร์ใจ ไม่ปล่อยไว้ให้มันยืดเยื้อ"ไม่ขอรับ" จาห์มาล์ขานรับ แต่จัสซีเนียนั้นยังเงียบ ใบหน้ายังมีความเศร้าที่ปะปนความรู้สึกผิด"อดทนข่มอารมณ์ไม่ได้เลยหรือลูกแม่ ลูกไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้กำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว หากวุฒิภาวะในการควบคุมอารมณ์ยังน้อยนิด ลูกจะเป็นพ่อที่ดีได้อย่างไร จะให้ลูกดูใครเป็นเยี่ยงอย่างถ้าไม่ใช่พ่อกับแม่" พระนางว่าขึ้นตักเตือนบุตรชาย"อย่าทรงตำหนิท่านพี่เลยนะเพคะ...หม่อมฉันผิดเองที่ดื้อรั้น ไม่ฟังสิ่งที่ท่านพี่ปรามด้วยความหวังดี ไม่รักษาความร
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 8(ผิดทั้งคู่)กลางดึกที่ผู้คนในวังนอนหลับใหล แสงไฟที่เคยเจิดจ้าสว่างไสวดับมอดลง มีเพียงแสงสีนวลจากดวงจันทร์ทอแสงสว่างเลือนลาง เพื่อให้คนที่กำลังเดินกลับเข้ามาในตำหนักได้เห็นทางจาห์มาล์ค่อย ๆ ผลักประตูห้องนอนแผ่วเบา เขาไม่อยากให้จัสซีเนียรู้สึกตัวตื่น แสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบกับใบหน้าคนที่นอนหลับ ทำให้เขาลอบยิ้มหากอยู่นิ่งก็ดูว่านอนสอนง่าย แต่พอรู้สึกตัวตื่นไฉนเลยถึงดื้อรั้นเอาแต่ใจ"ฝันดีนะจัสซีเนีย" จาห์มาล์ไล้ใบหน้าเนียนนั้นอย่างเบามือ โน้มตัวจูบลงกลางหน้าผากนูนนั้นด้วยความอ่อนโยน แตะริมฝีปากจูบซับบางเบา เพราะเขาห่วงว่าหล่อนจะสะดุ้งตื่น...แม้ปากจะไวแต่ถึงอย่างไรเขาก็ทำร้ายคนที่รักมากกว่านี้ไม่ลง"ฝันดีนะเจ้าตัวน้อย..." ตามด้วยแตะจูบลงหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย ที่มีกลอยใจอาศัยอยู่ด้านในจากนั้นจึงเอนตัวนอนเคียงข้าง แทรกร่างกายหนาอุ่นในผ้าห่มผืนเดียวกัน สอดแขนให้จัสซีเนียนอนหนุน กระชับโอบกอดคนที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ได้ยินเพียงเสียงของลมหายใจที่พ่นเข้าออกเป็นจังหวะ"อื้อ~~" การถูกรบกวนทำให้คนที่อ่อนล้านอนหลับสนิท มีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเล็ดลอดออกมาบางเบา แต่
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 7(ที่หนึ่งไม่ไหว)นานราวยี่สิบนาทีตั้งแต่ที่จาห์มาล์ทิ้งหล่อนไว้ข้างหลังให้ร้องไห้น้ำตาไหลเพียงลำพัง จัสซีเนียก็ยังไม่ขยับขาก้าวเดินไปไหน มันจุกในอก มันเจ็บปวดเหมือนหัวใจตกหล่นลงสู่พื้นที่เต็มไปด้วยหนามแหลม ทิ่มแทงลงก้อนเนื้อหัวใจให้เจ็บร้าว ยิ่งเขาเมินเฉยใส่ ยิ่งสร้างความทรมานหัวใจแก่จัสซีเนียผู้มีความผิด"พระชายาเพคะ" ซัลมาเดินเข้าไปใกล้ เรียกขานคนที่เอาแต่ยืนร้องไห้หวังให้รู้สึกตัว"เสด็จเข้าด้านในเถิดเพคะ อากาศตอนนี้หนาวเย็นแล้วเพคะ" ลีนาว่าขึ้นอย่างนึกสงสาร สิ่งที่เห็นทำเอาหญิงรับใช้ทั้งสองน้ำตาซึมตามอย่างไม่อาจหักห้าม"ฉันไม่เคยแคร์ความรู้สึกของท่านพี่เลย ไม่เคยฟังในสิ่งที่เขาห้าม...ฉันเป็นคนที่แย่มาก ฮึก ฮึก ใช่ไหม?" จากที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยวาจาขึ้นถามความเห็นด้วยน้ำเสียงสะอื้น น้ำตารื้นขอบตาจนมาไหลรดอาบแก้มเป็นทางยาว"ที่องค์รัชทายาททรงห้ามปรามนั่นก็เพราะทรงห่วงพระชายานะเพคะ หม่อมฉันอยู่ในวังมาหลายปี ไม่เคยมีหญิงใดที่พระองค์จะทรงห่วงใยถึงเพียงนี้...ไม่ใช่สิเพคะ องค์รัชทายาทดูเหมือนจะแทบไม่มีใครเลยด้วยซ้ำไป" ลีนาคุกเข่ากับพื้นแล้วจับมือของจัสซีเนียแนบแก้