18

อย่าบอกนะว่า...?

“เออ! ตามนั้น” ผมก้มหน้าเอียงคอเหล่ตาน้อยๆ มองหน้าไอ้การ์เซียยังไม่ทันเอ่ยถามอะไร มันก็ชิงตอบกลับมาแบบฉับไว คล้ายกับมานั่งในใจผม

“ไอ้เชี่ย! มึงหาว่ากูเป็นถ้ำมอง?” ผมรีบโยนมือถือของมันคืนสู่เจ้าของทันที

“อ้าวไอ้ห่านี่! ก็มึงอะแหละถ้ำมองของแท้ สาวๆ คนไหนนุ่งสั้นนะ มึงบอกได้หมดว่าสีอะไร ขาวแค่ไหน ใส่ยี่ห้ออะไร”

สาบานว่าถ้าไม่ใช่เพื่อนป่านนี้มันตกเก้าอี้ไปแล้วครับ

ป้าบ! แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่ทำอย่างอื่น อย่างเช่นตบหัวมันไปหนึ่งที

แต่มันก็ไม่มีปฏิกิริยาโกรธตอบผมสักนิด ทำเพียงยกยิ้มมุมปากเหมือนกับพอใจที่ได้หลอกด่าผมสำเร็จงั้นแหละ

“กูแม่งไม่น่าขอให้มึงช่วยตั้งแต่แรกเลยจริงๆ” ท้ายประโยคผมเสียงสูงมาก ใบหน้าหล่อเหลาส่ายเบาๆ เอือมระอาเพื่อนข้างกายฉิบหาย

“ก็มึงบอกถ้ำมอง กูว่ามันก็เหมาะกับมึงดี” ยัง! ยังไม่ยอมจบ

“เออ กูพูดผิดเองแหละ ถ้ำมองมันใช้กับเหตุการณ์ที่กูกำลังเจอไม่ได้ มันต้องเรียกสโตกเกอร์แทนสินะ ไอ้พวกที่คอยตามคนดังหรือคนที่ตัวเองแอบชอบไรงี้”

มาคิดๆ ดูแล้วก็โทษไอ้การ์เซียฝ่ายเดียวไม่ถูก ผมดันเรียกผิดเองนี่หว่า

“สโตกเกอร์ห่าเหวอะไรของมึง คิดมาก ระแวง กูว่าตั้งแต่มึงเจอคู่ปรับม