Chapter IV

Duel at the Aventos Lake

They crossed the Bolandis River first before they have reached Aventos Lake. It was in the heart of a ferny forest. The moonlight streaks through the lake, sheening like a silver plate. Atop of it is a large bubble, sheltering Asharo inside, giggling and sucking his thumb.

The water here is caressing.

Dareen has fallen asleep for quite a while. He might have reached limbo now, and yet here she is, wide-awake like sentry owls. The boy grew tired, whining like a girl as they crossed the river. He feared a wara-wara might appear from the water to attack him and eat his flesh. They are like dragon lizards, whose claws and teeth are of like to crocodiles.

I wonder who put this sort of fib again in his mind. I got weary too in convincing him to cross the river. I'd even wanted to hurl him on the other side, just to make our crossing easy. But still, Dareen has been a big help to me. I won't deny that. As if Galindra got possessed by a random spirit that she gave the young boy the sweetest smile she could ever give.

They are lying down under the canopy of a stumpy shaggy tree. Tall fern grasses cover them while they make their cloaks as bedsheets. Galindra is gazing at the flickering fireflies in the air, burning bright like the stars in the night sky. But one star caught her attention, outshining everything at the horizon, leaving a purple trail, enlarging as if...it is approaching us.

Krak! Krak! Krak!

'Ravens!' Galindra felt a sudden piercing pain in her head. 'Esper,' she's wincing, clenching her fists, trying to make barriers inside her mind. After getting successful, the sorcerer can finally move at ease. She jolts Dareen, 'Wake up! Wake up! We don't have time anymore.' Galindra stood up in front of the lake, moving her hands as if she was tugging a rope, and the bubble came near to her, where she pulled out Asharo. Then pushed it back, and the bubble popped and splashed down the lake.

Dareen stretched his arms. 'Galindra, it's still dark,' he complained in a voice full of drowsiness. Asharo starts to cry. He seems to sense danger. Galindra hushed the child by dabbing him. 'Dareen! Stop whining like a girl! They are coming now, so move faster!'

The sorcerers looked up to the sky; a crashing comet wanted to meet them, but they dodged, and the comet had hit the bark of the tree instead; sparked as the purple light burst with a puff of smoke, and Esper appeared from nowhere. 'How are you, my old friend?' Her words of greeting. She clenched her glowing fist, extracting energy from within, then threw it at Galindra. Shoosshh! But the white sorcerer raised her palm to block it. BHAGG!

Galindra gave the child to Dareen, who is now open-eyed and flustering. 'Take my horse now, ride east. I'll meet you in the Tower of Delsshai.' The young boy nodded and mounted her white horse to gallop. Esper noticed he is going to flee. Hence, she extracts energy again to throw at him. Shoosshh! Galindra dashed to deflect the energy blast to the lake. BHAGG! The water splashed. Esper smirked, 'Don't worry, my loyal servants will handle them...gently.'

'Not the child, witch! I warn you.' Shoosshh! This time Galindra was the one who threw energy, yet Esper could have blocked it either. BHAGG! The movements of their hands were swift and delicate, as well as the exchange of energy blasts. 'How stupid are you to think that a mere made-up prophecy can stop me,' Esper said. 

'Whatever you are planning, stop it now. You are just starting another bloody war here in Yrthos. Many might lose their lives again. The realms 

~~~

Naliligaw na si Dareen. Iyak na rin nang iyak ang sanggol. 'Shshhh. Tahimik ka muna ah. Magpapahinga lang tayo saglit.' Tumahimik ang sanggol sabay hagikhik. Sinuri niya ang paligid. Matatayog ang mga puno ngunit payat. Mukhang wala nang

mga

uwak.

Tumayo na si Dareen, magpapatuloy na sa paglalakad.

KRAK! KRAK! KRAK!

Lumapag ang tatlong uwak, nagkatawang tao, at pinalibutan siya.

'Saan ka tutungo, sorsero?' Tanong ng nagiisang babae sa kanila.

'Wala na kayo roon', iniwas ang sanggol.

'Mukhang maangas ang isang 'to', Lumapit ang lalake, at tinitigan si Dareen.

'Bakit 'di mo pakitaan Gaston, ' panunukso ng binatang may tinatagong bagsik.

Nagpalitan ng ngiti ang tatlo. Tinatalasan naman ni Dareen, ang kaniyang mga sulyap, ganun din ang kaniyang pandinig. Sa isang iglap pumito si Dareen, isang agila ang lumabas kung saan.

Kreeeeee--arr!

Isang suntok ang pinakawalan ni Gaston, yumuko si Dareen, inangat ang sanggol at dinagit ng agila. 'Rako! Ang sanggol sundan mo!' Atas ni Luna. Nagpormang uwak si Rako, saka sinundan ang agila. Nakatingala si Dareen, nakangisi. Kumpiyansang hindi masusundan ang sanggol. Sinakal siya pataas ni Gaston, saka binato sa isang puno. Ika-ikang bumangon si Dareen, nakahawak sa likod, sabay ngiti sa dalawa.

Lumapit si Gaston at Luna, susuntok ngunit nahawakan ni Dareen ang kanilang mga kamao. Umikot sa ere ang binata, yumuko saka sinikmuraan si Gaston. Tumilapon ito at tumama sa katawan ng isang puno, hindi nakagalaw si Gaston, malakas ang puwersa. Mabilis ang kilos ni Dareen, humihip nang napakalakas, saka unti-unting napalibutan ng yelo ang katawan ni Gaston.

'Lapastangan!' Gigil si Lunang hinarap si Dareen, isang malakas na sipa ang pinakawalan. Nahawakan ni Dareen ang binti, subalit patagilid na umikot si Luna sa ere, at nasipa rin siya. Hinawakan ng binata ang kaniyang labi, nagdurugo, ngiti pa rin ang iginanti. Na lalong nagpainis kay Luna, sumuntok ule, dumapa si Dareen, inilapit ang mukha kay Luna. 'Sadyang, napakarikit mo'. Tinadyakan si Dareen, napaatras.  Lumiksi naman si Luna, agad na pumadyak ang binata. Lumambot ang lupa, bumuka't nahati. Nahulog dito si Luna, at naipit nang magsara muli ang lupa.

***

Lumapag ang puting usok sa parte ng gubat na walang gaanong puno. Nagpormang tao uli si Galindra.Dito'y nag-iisa ang isang punong-sentinaryo, malaulupong ang mga ugat at baging, animo'y walang dulo sa sobrang taas.

May pag-aalala sa mga lingon ni Galindra. Hindi niya alam kung nasaan na ang sanggol, at kung nasaang parte na siya ng gubat.

Malakas ang kutob kong nasa

panganib ang sanggol.

Sinundan siya ni Esper. 'Tama na ang pag-aalala sa isang sanggol na mamamatay din naman kalaunan'. Humarap si Galindra. 'Manahimik ka Esper! Walang saysay ang iyong mga sasambitin'. Hinarap ang kaniyang palad, nagbabanta. 'Batid kong ang lahat ng ito ay planado, sapagkat ninanais mong maging pinuno ng lupon ng mga sorsera balang araw.'

Dahan-dahang humakbang si Esper. 'Hindi mo man aminin alam kong nagnanais ka din ng kapangyarihan. Pareho lang tayo Galindra. Bakit hindi na lang tayo magtulungan--'

'Kahit kailan ay hindi ako makikipagsanib puwersa sa isang taksil at lapastangang kagaya mo!'

Umatras si Galindra, nakaharap pa rin ang palad. Umaabante naman si Esper,' Kung ganun...DAPAT KANG MAMATAY!!!'

Muling humugot ng napakalakas na enerhiya si Esper, na siyang sinabayan naman ni Galindra. Dalawang puwersa ng enerhiya ang nagbanggaan,  puti at itim, kumikislap sa gitna; malaapoy ang galaw, nakakapaso naman ang lamig. Pinaliwanag nito ang buong kagubatan, at inaalog ang lupa. Nakaharap ang mga palad ng dalawang sorsera, nagtutulakan ng puwersa. Sa

isang

pagkakamali lang buhay ang kapalit.

'Sumuko ka na Esper, higit akong maalam sa paggamit ng enerhiya!'

'Ikaw ang nagturo sa'kin na 'wag sumuko Galindra. Kaya tikman mo ang bagsik ng iyong pangaral.'

Urong-sulong ang dalawang sorsera.

'Magliliwanag na, isa lang sa'ting dalawa ang sisikatan ng araw.' Tinulak ni Galindra ang puwersa, subalit mula likuran, dalawang baging ang humatak sa kaniya. 'At ikaw iyon!' Napasandal si Galindra sa punong-sentinaryo, unti-unting pinuluputan ng mga baging sa binti't braso, hanggang sa buong katawan na. Hindi nakahinga si Galindra, saka nawalan ng malay.

'Galindra! Galindra!' Umaangos si Dareen. Sa wakas ay natunton niya na rin ang sorsera. Ngunit hindi sa

ganitong

kalagayan. Nakalabas ang ulo ni Galindra, tinatapik ng binata. Pilit na tinatanggal ang mga baging, subalit mahigpit ito, sobrang kapal. 'Gising Galindra! Gising!' Naluluha na ang sorsero. 'Anong ginawa mo sa kaniya?' Nagpupuyos na tanong ng sorsero. 'Wala na ang iyong sorsera. Habang buhay na siyang makukulong sa kagubatang ito.

'Hindi totoo iyan, ' magbabanta ng isang suntok si Dareen, ngunit isang napakalakas ng puwersa ang pumipigil sa kaniya. Nakakasakal, hindi siya makahinga. 'Sasabihin mo sa'kin kung nasaan ang sanggol at hahayaan kitang mabuhay', nakaangat ang palad ni Esper. 'Ka...hittt...anongg gawin mo...di ko..sasabihin...'

'Ganun ba?' Ibinababa ni Esper ang kaniyang palad. Napaluhod ang binata, hawak ang leeg, hinahabol ang hininga. Tinalikuran siya ng sorsera, pagharap nito'y isang engkantasyon ang binanggit,'Mapagmataas ka! Kaya inusumpa kita binata na habang buhay maging isang agila, nang sa ganun hindi ka kailanman makatapak sa lupa.'

Napahiga si Dareen, nabali ang mga buto saka nabalutan ng balahibo ang buong katawan. Sa kaniyang likuran naman lumabas ang dalawang pakpak. At tuluyan na ngang

naging

agila ang binata. Kreeeeee--arr. Saka lumipad palayo.

***

Sa himpapawid, naghahabulan pa rin ang dalawang ibon.

Kreeeeee---arr!

Kraw! Kraw! Kraw!

Nakaipit sa mga kuko ng agila ang kapa kung saan nakapasok ang sanggol.

Hindi mailigaw ng agila ang uwak, at parang maaabutan na ito, subalit isang palaso ang tumama sa uwak, saka agad na bumagsak sa lupa.

Ligtas na sana ang sanggol...subalit isa pang palaso ang tumama, sa pagkakataon ito'y sa agila na.

Mabilis na bumulusok pababa ang lawin, habang ang sanggol ay nahulog kung saan.

***

Pumutok na ang araw. Naabutan ni Esper na nakadikit si Gaston sa isang puno, balot ang katawan ng yelo. Tinaas ni Esper ang kaniyang palad at natunaw ang yelo. Bumagsak naman sa lupa si Gaston, hapong-hapo. Habang si Luna'y nakabaon pa rin ang buong katawan sa lupa, nakaangat ang ulo. Pumadyak si Esper, nahati ang lupa, dun lamang nakagalaw saka nakaakyat si Luna. Isang padyak pa, sarado na uli ang lupa.

'Anong nangyari dito?'

'Ang binatang sorsero na kasama ni Galindra, siya ang may gawa sa'min nito. Napakalakas niya, ' hingal na salaysay ni Gaston.

'Wala na kayong dapat ikabahala pa. Isa na lamang siyang ordinaryong agila'.

Sakto namang dumating na si Rako. May palasong nakabaon sa kaliwang braso niya, may dugong umaagos dito.

'Rako!' Nilapitan siya ni Luna at Gaston, alalang-alala.

'Rako, anong nangyari sa braso mo?' Tanong ni Esper.

'Isang palaso ang tumama sa'kin nung nasa himpapawid ako, hindi ko alam kung saan nanggaling'. Sagot ni Rako, umaangil habang hawak-hawak ang kaliwang braso.

'Ang sanggol, anong nangyari sa sanggol?' Dagdag na tanong ni Esper, sabik sa sagot.

'Isa ding palaso ang tumama sa agilang may hawak sa sanggol, sabay silang nahulog kung saan. Natitiyak kong patay na rin ang sanggol, sa taas ba naman nun'.

Hindi maitago ang galak ni Esper. Isa itong

napakatamis na tagumpay para sa'kin. Napalitan ng pangamba ng siya naman ang tanungin.

'Ang sorserang may itim na diwa? Nagapi mo ba siya?' Usisa ni Luna.

'Natalo ko siya sa aming tunggalian--'. Matamis ang palitan ng ngiti ng tatlo. '--Ngunit huwag kayong magalak, sapagkat ang sumpang ibinigay ko kay Galindra ay may hangganan. Hindi basta basta magagapi ang mga kagaya niyang may itim na diwa. Nakadepende ito sa tindi ng kagustuhan niyang makawala sa aking salamangka. Lalabanan niya ito, nasisigurado ko 'yan. Ngunit sa ngayon, kailangan muna nating makabalik ng Esperia, para sa inyong napakatamis na gantimpala'.

***

Nagtagumpay

ka man ngayon

Esper, ngunit hindi sa

habang

panahon. Darating ang araw ang iyong

tagumpay ay mapapalitan ng kasawian, at ang iyong

galak ng panaghoy. Maghanda

ka

sa

aking

pagbabalik.