CHAPTER 18 RAYVER “I heard na wala pa kayong pinapangalan sa pamangkin ko,” napakamot ito sa ulo. Napa kurap kurap ako, kahit papaano ay may nakikita akong pagkakahawig nil ani Reign. Napangiti ako ng malawak, napatikhim ito. “Rayver is sounds good, how about the second name?” hindi niya ‘ata inaasahan ang sinabi ko. Bago pa man siya makasagot ay siya namang pagdating ng kuya niya. Masama na agad ang tingin sa kapatid niya. “Why don’t you just create yours, para ikaw na ang magpangalan.” Laglag ang panga ko sa sinabi nito. “Rezoir!” suway ko sa kanya. “Gusto mo na ba kuya?” puno ng pang-aasar na balik naman sa kanya ni Rajih. “Rezoir Israel.” May diin na tawag ko sa pangalan niya nang tinangka nitong humakbang palapit kay Rajih. “What are you doing here huh? Are you checking my woman, little kid?” laglag ang balikat ko nang hindi ito nadala sa pagbanta ko. “Ate Azeria.” Tawag niya sa akin. “Huh?” sagot ko. “Kung gusto mong malaman ang lahat ng kalokohan ng kuya ko hanggang u
CHAPTER 19 HAPPY Alam ko na hindi sapat ang sorry para patawarin nila ako. Tama naman si Lucas, kung hihingi ako ng kapatawaran si papa dapat ang may karapatan. “Hindi ka naman ganito Azeria! Dahil ba sa lalaking ‘yon ha?!” hindi ko gusto na ibaling niya sa iba ang nagawa ko. Agad akong humiwalay kay Red at tinignan si Lucas, tiim ang bagang nito. “Ako ang may kasalanan, I left him too…Lucas,” umiiyak na saad ko. “I-Iniwan ko rin siya…” it’s my entire fault. Ngayong nasasabi nilang nagawa ko lang ang bagay na ‘yon nang dahil kay Rezoir, nasasaktan ako. Napapikit ako, alam ko talagang mali ang nagawa ko. Kung hindi ko ipapaintindi sa kanila, hinding hindi nila ako maintindihan. Kaya nagpasya ako, para maintindihan ang isang tao dapat alamin muna ang kuwento. Humugot ako ng malalim na hininga, pinunasan ko ang mga luha ko at pilit na kinakalma. Kailangan kong kumalma dahil buntis parin ako. Pinakatitigan ko silang tatlo. Kahit…malabo, malabo mang maintindihan nila ako. Mas mabuti pa
CHAPTER 20 SLAP But it looks like the word happy is not for me. “A-Anong sinabi mo tita?” nauutal na wika ko. Naguguluhan akong napatingin kay tito Andrius, matigas ang mukha nito na nakatingin sa mga taong nasa harap ko. Nasa pribadong restaurant kami, ang inaasahan kong matatapos na ang lahat ng problema hindi pala. Napatingin ako kay tita Kiara, wala pa rin sa akin ang paningin niya. Katulad ng kanyang asawa ay matigas rin ang kanyang mukha, habang tanaw ang mga taong nasa harapan namin. “Why don’t you sit up first, Kia?” ani tita Serena. Sa nagdaang minuto ay nakatayo pa rin ang mga kamag-anak ko, ni hindi man lang sila nag abala para umupo. Agad na nilang pinakita na hindi mangyayari ang inaasahan kong mangyayari sa araw na ‘to. “No need, hindi na kami magtatagal. Alam mo namang walang patutunguhan ang pag-uusap na ito.” Matigas na wika ni tita Kiara. Tinangka kong lapitan si Rezoir nang hawakan ako ni Dalea sa braso. “W-What are you doing?” nauutal na tanong ko. “T-Tito!” s
CHAPTER 21 MEMORIES Pagkatapos mabunyag ang totoo sa araw na iyon. Wala akong ginawa kundi ang umiyak at magmukmok sa sariling kwarto. Ngayon ay pangatlong araw ko na ‘to, kahapon ay dumating si Papa. Nasabi sa akin ni nana Roda na may kung anong inasikaso si Papa, kaya ngayon lang dumating. Kahit ngayon, hindi pa niya alam ang nangyari sa pagitan ng aming pamilya at sa mga Hillarca. Kahapon ay bumalik na rin ang tito at tita ko sa Manila, umalis silang hindi nila ako nakakausap. Sinubukan nilang kausapin ako. Pero ako lang itong nagmamatigas, ang alam ko ay wala pang alam si Papa. Ang alam niya lang ay buntis ako, bumalik na sa hacienda…pero walang ama na kasama. Pinahid ko ang luhang tumakas sa mata, siguro ang pumasok na sa isip niya ay marahil umuwi ako dahil hindi ko na kaya. Ngayong malapit na akong manganak saka naman ganito ang mga kaganapan, kahit may problema ako. Hindi ko naman pinapabayaan ang sarili, natutulog pa rin ako sa tamang oras. Kahit matinding stress na ‘ata
CHAPTER 22 TRUTHS “P-Papa…” tawag ko sa kanya. Humakbang siya palapit sa akin. “Why are you crying?” kunot noo niyang aniya. “S-Si M-mama…” “W-What about your mom?” napa hagulgol ako. Kahit pala wala pa ako sa tiyan ni Mama, may mga mabigat na bagay pala siyang dinadala. Nang makita ang bagay na nasa kamay ko. “W-what’s that Azeria? Bakit ka narito sa ganitong oras? Anong hinahanap mo?” tiningala ko siya. “D-Did tita Serena try to talk to you papa?” wika ko. Sa hindi niya pagsasalita, alam kong oo ang sagot niya. “I-I remember what she said…when I’m still a kid. Sinabi niyang hanapin ko ang liham ni Mama na naipit sa paborito niyang istorya.” agad kong inabot ang liham sa kanya na agad naman niyang kinuha. “And she’s right, hindi nagsisinungaling si tita Serena, papa. And Mama didn’t cheat on you, she just protected me…protect us.” Agad niyang binuklat ang liham, pinagmamasdan ko siyang tahimik na binabasa ang liham ni Mama. Nalukot niya ang liham ng tapos na nitong mabasa ang ka
CHAPTER 23 INA Habang nagkakagulo silang lahat, ako naman ay nanlalamig na sa kaba. Hindi sila magkamayaw sa pagtawag sa pangalan ko. Si Theo na kaninang nagbibiro, katulad koy kabado. Si Rezoir naman ay ilang mura na ang na sabi sa taranta. "Diyos ko! Akala ko ba sa susunod na linggo pa?!" natataranta ng bulalas ni nana Roda. "The hospital is far away from this place!” kinakabahan na wika rin Papa. napahiyaw ako sa sakit. Umiiyak na talaga ako, halos takbo at lakad na rin ang ginawa ni Rezoir habang binabagtas ang garahe. Kung saan ang sasakyan. “Ako na ang magmamaneho!” sigaw ni Lucas. Kaya sa backseat ako dinala ni Rezoir, some profanities slip at his tongue. Mabilis ang pagpapatakbo ni Lucas, mahigpit ang pagkakahawak ni Rezoir sa kamay ko. “Everything will be fine baby…” masuyong bulong niya sa aking tenga. At bahagyang pinapatakan ng halik sa gilid ng labi. Sa totoo lang kinakabahan ako, sa huling check up ko naman sabi naman ni Mark ay ayos lang ako at si baby. Ngayon
CHAPTER 24 KIDNAP Apat na araw ang inabot namin sa hospital. Ngayon ang araw ng labas namin, hinihintay ko si Rezoir dahil nagpaalam ito saglit. Napatingin ako sa kasambahay ng mga Hillarca, napatingin ako sa wall clock na nakasabit sa dingding. "Sinabi ng sir mo?" naninigurado sabi ko. "O-Opo ma'am, ang sabi niya ay mauna na raw tayo. Kasi may aasikasuhin pa ito." aniya. Hindi pa naman ako nakapunta sa hacienda Hillarca, kaya ito ang unang pagkakataon nakita ko ang kasambahay. Kahit may pag-aalangan, tumango ako sa kanya. Pero dahil na rin sa sinabi nga niya na bilin ni Rezoir, hindi na ako nagtanong. At lumabas na nga sa kwarto, sa parking lot kami pumunta. Doon ay naghihintay nga ang aming sasakyan, hindi ko na tinanaw ang mukha ng driver. I feel exhausted. Nang tingnan ko ang anak ko ay mahimbing pa rin ang tulog nito. Kaya hindi ko maiwasang hindi mapangiti. “Tara na!” sa sigaw na ‘yon ng kasambahay ay naalimpungatan ang anak ko. Nagulat marahil sa sigaw, matalim ang pag
Chapter 25 DEMON Ang maisip na ganito ang naranasan ng aking ina sa mga halang na kaluluwa ng mga taong narito. Hindi ko kaya…hindi ko kaya ang sakit at bigat na nararamdaman niya habang nasa ako ay nasa sinapupunan niya. Ngayong kasama ako ang anak…naiintindihan ko si Mama. Kapag naging isang tunay ka ng isang ina, ang anak mo lang ang ‘yong inuuna. Matinding galit ang nararamdaman ko habang kaharap ko ang taong pumatay sa aking…ina. Matinding ngisi ang nakapaskil sa kanyang labi. Na para bang ikinatuwa niyang husto na narito ako, titig na titig siya sa mukha there is a bit longing at his face. Na siyang ikinataas ng mga balahibo ko. “Kamukhang mukha mo si Midori,” wika niya. Kuyom ang kamao ko, how dare him to called my mother’s name! “Kuhang kuha mo sana lahat sa kanya, ngunit ang ‘yong mga mata.” Nababaliw siyang natawa na parang may naaalala. “Matang siyang ikinakagalit ko ng husto,” tumayo ito at nilapitan ako. Itinaas niya ang baba ko gamit ang kanyang daliri. “mana sa ama
Parehong circle of friends, dahil magkakilala rin ang tropa nina Loreto, Benito, at Erman. Sa ilang linggo ng pamamalagi ko dito, si Honesty lang ang napagkasunduan ko. "Okay lang. Medyo pagod lang ako," sabi ko kay Ricky. Ibinagsak niya ang hawak niyang alak bago bumaling sa akin, hindi naman mahigpit si lolo at hindi kami araw-araw gumagawa ng ganitong party. Sa weekends minsan, it is also timed on a day na wala akong klase. "College ka na kaya dapat matuto kang uminom ngayon." Sabi ng mga pinsan ko. Hindi naman ako umiinom ng alak, pero dahil gusto ko ring maging malapit sa kanila. Pumayag naman ako pero nasobrahan ko, kaya hanggang ngayon hindi ko alam kung bakit ko inaway ang panganay ng Hillarcas. Pumunta muna kami sa bistro, tapos nangyari. "Nasa school ba? Stress?" Napabalik ako sa realidad ng tanong ni Ricky. Umiling ako bilang sagot, hindi naman ako stressed pero ngayon siguro oo. Lalo na kung mabangis na tigre ang tingin ni Hillarcang sa akin, ano nga ulit ang pangalan ni
"Malapit lang ang karagatan sa mansyon, sweetheart," pangako ni Lolo ng pagtitipid. Wala naman siyang dinagdag sa iba pero baka gusto niyang magkaroon ng idea. And for the past month, nasanay na ang katawan ko sa malamig na agos ng karagatan. Nakatulong man ito sa akin, pinapakalma nito ang utak ko sa tuwing naririnig ko ang alon ng dagat. Agad akong sinalubong ni Loreto at ibinalot sa katawan ko ang tuwalya. May extra siya na ginamit niya sa pagpupunas ng buhok ko. "Where's mine, Loreto? Don't say Serena is the only one you get a towel?" Benito. "Nagdala ka?" Nakangiting tanong ni Loreto sabay balik kay Benito. Inaasar na naman nila ako kaya inalis ko agad ang kamay ni Loreto sa buhok ko at kinuha ang tuwalya sa kamay niya. "Here," binigay ko kay Benito. "You can have this," umiling siya at tumawa. "No Serena. Bahala ka na, tapos na ako sa pagpupunas." habang ngumuso kay Erman na pumunta sa mansyon para kunin, nakalimutan niya ng dalhin. Umupo agad ako sa tela na sadyang nilagay
"Hindi gaanong maganda ang pagkakakilala namin ng Papa Horace mo, dear." Kinausap ako ni Mama Serena nang tanungin ko kung paano nagsimula ang pagkakaibigan nila ni Papa at kung paano sila nagkakilala ni Papa Horace sa unang pagkakataon. Hindi ko na lang pinansin si Rezoir na umiling lang sa tabi ko. "Ang una kong pagkikita kay Horace ay medyo glitchy at nakakatawa, sweety." Ngumiti siya sa akin, isang ngiti na nagpapaalala sa nakaraan na alam ko kung saan nagsimula. Nagsimula siyang magkwento. Ang dahilan ay ang nagpapabago sa isang tao, na noong una ay hindi naniniwala. Paano mo masasabi na ang salitang 'dahilan' ay maaaring magbago ng isang tao? Nang marinig ko iyon mula sa isang estranghero, hindi ko ito sineryoso. Pero kapag may nangyaring trahedya, at naalala ko ang mga salitang iyon, baka totoo. Maaaring baguhin ng mga dahilan ang mga tao. "Sigurado ka, Serena? Kamusta ang pag-aaral mo?" nag-aalalang wika ng pinsan kong si Erman.Hindi na ako nagulat sa tanong nito, I made
NAGPASALAMAT si Lucas sa kasambahay ni Theo. Prenteng nakaupo si Lucas sa sopa ni Thaddeus. Napatingin sa bandang hagdan si Lucas nang makitang pababa roong ang boss. “Sir, aalis na po ako.” Tumango si Thaddeus. “Sige, ingat ka sa pag-uwi. Kapag nagtanong si Mama kung may dinadala akong babae rito, sabihin mong oo ha.” Natawa si Lucas. “S-Sige sir...” utal ng kasambahay. Gulati to dahil sa totoo lang ay iyon rin ang tinatanong nga ng mama ni Theo sa kanya. Na sinasagot nga rin niya ng wala. Pero dahil sa sinabi nga ng sir Theo na meron, sa malamang na ‘yon ang isasagot niya ngayon sa Mama nito. “Kahit sa inosenteng bata. Dinadapuan mo ng pag ka demonyo.” Komento ni Lucas ng nakaalis na ang kasambahay. Napamulsa si Theo at tamad na tinignan si Lucas, pansin naman ni Lucas na parang badtrip nga itong si Theo. “Badtrip ako Leonardo.” Aniya. “Kita ko nga.” sagot naman ni Lucas. “Tara nan ga! Huwag ka ng mag sitting pretty diyan!” suway nito sa kanya. At inirapan pa siya, umiling na
NAPAHILOT sa noo si Lucas habang tinitignan ang mga sasabak sa interview. His sitting in a chair we’re Theo belongs. “Why the f*ck again I’m here?” he whispered. “Sir?” tawag sa kanya ng temporary secretary ni Thaddeus. “Let’s begin.” Wika ni Lucas at tumango naman ang secretary sa kanya. The interview starts. Hindi alam ni Lucas, high school pa lang naman may pag ka immature na si Theo sa kanilang tatlo. He understands, dahil nga sa kanilang tatlo ito ang bunso. Pero tangina, hindi naman niya inakalang pa punta sa ganitong tagpo ang pagiging demonyo ng pinsan niya. Akalain mong siya pa ang inatasan nitong mag interview sa kanyang iha-hire na bagong secretary. Siya nga ang pinili ng kanilang lolo, dahil magaling raw itong mag handle ng business. E’ totoo ba? Parang hindi naman! Kung alam ng lolo niya ito, kung ano nga ang pinaggagawa ng apo niyang paborito. Umiling iling si Lucas, pagharap niya ay nagtaka siya ng makitang namumutla ang nag-a-apply. Napatikhim si Lucas. “Continue
IISANG sasakyan ang ginamit nila Red. Ang sasakyan ni Theo ang gamit ng mga ito, alas tres ang usapan nila. Nag-exchange sila ng mga contacts, on the way sila sa venue kung saan gaganapin ang kanilang picnic. Malapit lang naman ang lugar pero patigil tigil sila sa daan, bumibili ng mga puwedeng dalhin. Kahit may isa ng sagot sa inumin ay bumili pa rin ang tatlo ng beer-in-can. “Ayos na ba ‘to?” tanong ni Red kay Lucas. Tumango naman si Lucas. “Oo, ayos naman na siguro ‘yan.” “Tara na, tayo na pala ang hinihintay nila e’.” pakita ni Theo sa phone nitong may mensahe. Tumango ang dalawa. Sa oras na ito ay si Lucas naman ang may hawak ng manibela. Mabuti at may malapit na villa rin ang pupuntahin nilang lugar. Kaya ang plano, dahil si Lucas ang mas matanda sa kanila. Sa malamang na hindi siya maglalasing ng todo, kung sakali ring malasing ng tuluyan ang dalawa. Pero si Red naman ay control naman nito ang pag inom ng alak. Magiging tipsy lang siya pero hinidi tuluyang hindi malalasing.
MAHABA ang pila kaya reklamo ng reklamo si Theo sa gilid ni Red. Kahit pa pinagbantaan ni Red si Theo na wag nga siyang sundan sa papasukan niyang unibersidad. Kailan pa ba siya naging masunuring tao? Siyempre, sa huli magkakasama rin silang tatlo. “Tang*na, masusuka ‘ata ako.” Hawak pa nito sa kanyang tiyan. Agad isinampal ni Red ang hawak niyang panyo sa pisngi ni Theo. “Tanga mo naman kasi, sabing mag-almusal ka!” sermon ni Red kay Theo. Sila ang nasa pinakahuling pila. Tanaw mula sa kanilang kinatatayuan kung sino ang nasa pinakaunang pila, walang iba kundi ang pinsan nilang si Lucas. Of course, sa kanilang tatlo. Si Lucas ang early person, kita pa ni Red kaninang umaga ang miss call ni Lucas na aabot sa sampu. Kaya lang kasalanan ng taong nagrereklamo sa gilid nito kung bakit nasa pinakahuli silang pila. Malas ‘ata ang surname merong taglay si Theo, nagsisi tuloy siyang pumayag na kasabahayan nga ito. Heto at umaga pa lang ay minalas na, huwag sanang silang ma reject sa kursong
SPECIAL CHAPTER I.2INIS na napakamot si Theo sa kanyang ulo. Hindi niya alam kung bakit pa siya pumunta rito. Oo, alam niyang kailangan ng mga ito ang kanyang suporta. Pero ang isampal sa kanya ng tadhana na hindi siya nakasali sa taong ‘to, nanghihina siya. Huling taon na nga niya ‘to sa high school, hindi pa siya makakasali sa kanyang paboritong laro. “Tigilan mo nga ako pula! Nandidilim ang paningin ko sa’yo tanga!”“E’ ikaw naman kasi. Bakit kasi hindi ka na lang humingi ng tawad kay Tammy, e’ di kung ginawa mo sana. Sakaling nasama ka pa sa laro di ba?” “Syota mo na ba ha? Para maging demanding ‘yang si Tamara, wala naman akong ginagawang masama ah!” giit naman ni Theo. Totoo naman talagang wala siyang kasalanan, kung buntis sana si Tamara talagang pagkakamalan niyang siya ang pinaglilihian nito. Palaging pinupuna kasi ang kanyang ka guwapuhan. “Ewan ko sa’yo Theo. Kahit anong sabihin ko hindi ka rin naman makikinig sa aking gago!” badtrip na rin na sagot ni Red sa kanya. Tum
SPECIAL CHAPTER IPANIBAGONG araw sa hacienda Tacata. Aligaga ang lahat dahil ngayong araw ay ipinagdirawang ang kaarawan ni Don Vicente. Kumpleto ang angkan ng mga Tacata, ang mga kamag-anak na nasa Spain, Tokyo, at Amerika ay talagang umuwi para lamang samahan si Don Vicente sa kaniyang kaarawan. Kasalukuyang busy si Roda sa kusina, ang mayordoma sa hacienda. Walang tunog ang mga hakbang na dahan dahang lumapit si Theo sa matanda. “NANA!” sigaw nito. Nabitawan ni Roda ang sandok na hawak, sapo ang dibdib. “Maryosep Thaddeus!” aniya. “kita mong nagluluto akong bata ka! Paano kung matalsikan ako ng mantika ha? Sa tingin mo ba hindi masakit ang matalsika?!” “Woah! Easy Nana, easy,” tawa naman ni Theo at pangisi ngisi. Agad nitong pinulot ang sandok na nasa sahig, at agad na inilagay sa lababo at kumuha nga ng bago. “Parang may pinaghuhugutan ah Nana. Ano? Sinago—” “Theo!” bago pa man siya bigkasan ni Roda ay panibagong timik ang tumawag sa pangalan niya. “Patay! Si Azeria!” “Ano