JENSEN
Tiningala ko ang mataas na building kung saan makikita ang kabuoan ng San Rafael. Kung hindi ako nagkakamali ay dito dinala ni Jefferson ang kapatid ko para ipanood sa kaniya kung paano patayin ang isang inosenteng babae. Restricted na sigurado ang rooftop nito pero pumasok pa rin ako sa loob.
Malamig na hangin ang sumalubong sa'kin sa rooftop. Kitang-kita ko ang kulay kahel na kalangitan at ang papalubog na araw. Sa dulo ng rooftop ay nakita ko ang pamilyar na likod ni Jefferson. Nakatanaw siya sa siyudad at mukhang malalim ang iniisip. Nilingon niya ako nang matunugan ang pagdating ko.
Hindi tulad ng dati ay wala siyang soot na mask ngayon at scarf. Kitang-kita ang mukha niya kung tutuusin. Sa unang tingin ay mukha lang siyang ordinaryong lalaki. Hindi nakakatakot ang mukha niya da
DAVEN "Paano ka nakapasok dito?" Hinimas mk ang balahibo ni Max para pakalmahin ito dahil kanina niya pa nililigiran si Jensen at parang handa itong kalmutin siya ano mang oras. Ang aso naman na nadatnan ko sa loob ng bahay ay tahimik lang na nakaupo sa tabi ko. Max and him didn't get along of course. Mabait ang aso pero si Max ay mukhang mainit ang dugo sa kaniya at pati na rin sa amo nito. Kahit kanino naman kasi ay ganito talaga ang pusa ko lalo na sa mga taong alam niyang may negativity. "Bukas ang gate at main door. Mukhang nakalimutan mong i-lock," sagot ko. "Walang kang dapat puntahan dito. Leave now," he said and pointed his index finger at the door.
ADRIANNAMy tears can't stop falling while covering my mouth to prevent myself from crying loudly. Kinuha ko ang unan sa kama at sinubsob ang mukha ko rito. Doon ako humagulgol ng malakas habang mahigpit na nakahawak sa unan.It hurts so much just by hearing what happened to Chief Esguerra. Kanina pa ako nagmamakaawang palabasin nila sa kwarto ko dahil gusto kong makita ang lahat pero walang pumapansin sa'kin.This can't be happening, right? Pwedeng inakala lang nila na patay na siya. Lahat naman nagkakamali kaya baka buhay pa talaga si Chief. Mula pa kasi kaninang nabalitaan ko ang nangyari ay wala na akong narinig galing sa labas.That's right. Chief is not dead. He's a strong and smart person so nothing bad could happen to him.
DAVEN"Dave, I know you'll be here."I heard the familiar voice of Jericho. Narinig ko rin ang mga yabag niya palapit sa'kin. Umupo siya sa damuhan at tinabihan ako. I don't know what he's doing here and how he knows that I'm here. Naghari ang katahimikan sa paligid hanggang sa nagpasya akong magsalita para basagin ito."I've never felt so useless until now," I said while looking at the gravestone of my mother."You're not useless, man. Things are really difficult to solve sometimes.""They left me. All of them. It's as if life really wants me to suffer."He placed his hand on my shoulder. "You have friends, Dave. Weren
ADRIANNAChief Alejandro Esguerra's face looks so calm and peaceful. Kahit masalimuot ang pagkamatay niya ay para pa rin siyang masayang namayapa. I couldn't believe that the last time I'm gonna see him is when he's already lying inside a coffin. Parang kailan lang nung huli pa kaming nagkausap.Hinaplos ko ang salamin ng kabaong niya habang sunod-sunod ang patak ng luha ko. Ni hindi ko na pinansin man lang ang pamahiin na bawal umiyak sa mismong harap ng kabaong dahil malas daw ito. Medyo nahihirapan ako dahil nakaposas ang dalawa kong kamay.Nagmakaawa lang ako kay Inspector Fajardo na isama ako sa burol ni chief. Pinayagan naman niya ako pero saglit lang daw at kailangan ay may mga pulis na nakabantay sa'kin. Ayos lang dahil wala naman akong balak na tumakas.
JENSEN "Meow." Tiningnan ko sa paanan ang pusa nang kalmutin nito ng bahagya ang paa ko. Kanina pa niya ako kinakalmot sa paa at parang nagpapapansin. Kasalukuyan kong ginagawa ang project ko sa school. Natutulog lang si Conan sa kama ko habang ang bwesit na pusa ay kanina pa nag-iingay. "Shut up or I'll throw you out," sabi ko sa pusa kahit alam kong hindi naman niya ito maiintindihan. "Moew!" Bigla niya akong kinalmot at mas masakit ito sa mga nauna. Napamura ako at mabilis na tumayo saka siya kinarga. Isinilid ko siya sa kahon na may mga butas kung saan ko siya nilalagay tuwing aalis ako. Sinara ko ang kahon at hinayaan itong mag-ingay sa loob.
DAVEN "Dave, Mommy needs to go to work. Maiwan ka muna kay Uncle, okay?" I nodded and hugged her tightly. "I love you, Mommy. Come back safe, okay?" Hinimas niya ang ulo ko at hinalikan sa noo. "Of course. I'll buy you new toys and food after work." Malawak akong napangiti at muli siyang niyakap. Sanay na akong maiwan kay Uncle Alejandro dahil masyadong busy si Mommy sa trabaho niya. I understand her work and I know that she's helping people with mental illness. My Mommy is very kind and sweet. She is the best mother that I could ever have. I didn't have a chance to be with my father because he died when I was an infant. My Mommy
ADRIANNA I guess I'm not aware of what happens between my brother and Daven. Duda akong may malalaman pa rin ako kahit na hindi nakakulong. Kung matagal nang may koneksyon si Daven at Jensen noon pa man ay talagang hindi ko na ito napansin man lang. I'm very thankful that I finally got out of the room--or should I say my special jail. Dahil ito sa kumalat na article tungkol kay Jensen at Jefferson. Kasabay nito ay sinamantala ni Inspector Fajardo ang pagkakataon na ituwid ang lahat. Idiniin niya kay Jefferson ang nangyaring mass murder sa Mt. Hirawan noon para malinis ang pangalan ko. May mga taong hindi naniwala pero karamihan ay nakumbinsi dahil sa pagiging popular ngayon ni Jefferson. May iilang impormasyong inilantad si Inspector Fajardo sa media para mapatunayang inosente talaga ako. K
DAVEN "Are you sure that guy won't betray you?" "Come on, Jensen. When it comes to betrayal, you're the first one who'll be suspicious." "If you're suspecting me, then why do you still want me to come here?" This is insane. I'm now eavesdropping on their conversation. Jensen knows that I'm listening and I need to be careful because Jefferson is sharp. Hindi pa rin ako sigurado kung napansin niya na ba ako o wala pa siyang ideya. I hope Adrianna is not doing shits right now. Nagiging maingat ako rito tapos siya naman pala ang magpapahamak sa'ming dalawa. I know that woman well. She'll surely make mistakes again. Paniguradong bunga na naman iyon ng katangahan niya.
[EPILOGUE]DAVENLife really moves in a mysterious way. No one can tell what would be their fate. Everything can be changed and what is already written to every life cannot be rewrite again. Sa bawat buhay na isinisilang sa mundong 'to, may nakahanda ng tadhana para sa kanila at hindi na 'yon mababago pa.When I was a child, I thought that happiness would always be there. That in every problem, there is always a solution. In every chaos, there is peace. But as I grew up, I gradually realized the meaning of life. All the happiness can be replaced by grief, and all grief can be relieved by new joyful things that will come.I realized that in every struggle, a person always has his or her choice. Nasa tao na lang kung ano ang pipiliin niyang daan. Maraming
DAVENRage is the emotion that rises up inside me right now. The eagerness of smacking Adrianna's head on the wall is all over my system. I feel like I want to hurt her so badly to the point that I'm gonna kill her and no one could ever recognize her appearance anymore. But these ties are keeping me from doing that.If only I could untie them with all of my strength, I will do that even if I get hurt. Adrianna's presence, her voice and movements are making me push myself more to my limit. Parang ngayon ay gusto ko na lang wasakin ang dignidad ko maibigay lang sa babaeng 'to ang kung ano mang nararapat sa kaniya.She's a monster. Isang demonyo na nagkatawang tao para makagawa ng kasamaan sa mundong 'to. Kung titingnan ko siya ngayon ay ibang-iba na ang nakikita ko sa kaniya. She has an innocent lo
ADRIANNA"Are you awake?"Naglakad ako palapit kay Daven na nakaupo sa tabi ng kapatid ko. Unlike my brother who has bruises and wounds, Daven is completely fine. Jensen fought me back and even though I don't want to hurt him yet, he left me no choice.Daven's eyes are not focused. Dala ito ng pampatulog na in-inject ko sa kaniya kanina. I tied him on the chair next to Jensen. My brother did nothing but look at him. Now, they're both hopeless. This will be my victory."Ayoko pa sanang gawin 'to, kaya lang……" inangat ko ang ulo ni Daven. "My hands are itching to kill you."The look of being betrayed, rage, regret and disappointment. His piercing brown eyes reflect a
ADRIANNAI am not sick.That's what I'm always thinking to myself. I'm not totally aware of my own illness. I feel like there are two types of me. The one that I have since I was born and often shows to other people, and the one that was just created by my own emotions. The latter, however, is a dangerous one.It all started when my stepfather tried to kill me. Sobrang takot na takot ako sa mga oras na 'yon. Wala akong ibang inisip kundi ang kamatayan ko. Kung saan ba ako mapupunta pagkatapos mamatay. My emotions were bigger than what was on my mind. They were drowning me into darkness.Nagdilim ang paningin ko at nakita ko na lang ang sarili na paulit-ulit pinupukpok ng figurine ang amain ko. I did my best not to leave any fingerprints
DAVENHinilot ko ang sentido ko habang nakatingin sa bulletin board na nasa loob ng kwarto ko. Naka-pinned lahat ng mga importanteng impormasyon dito. Magmula sa kaso ni Mommy, Freya Mendoza, Jefferson, Uncle Alejandro at Adrianna. Nilagyan ko ng marka ang mga kasong may malinaw ng kasagutan.Sa kaso ni Freya ay malinaw na ang lahat. Inakala namin noong una na si Denmark Ferrer at Ashlee Sarmiento ang mga suspects pero nagkamali kami. Adrianna Valiente is the real suspect here. She killed the three of them and hid all the possible evidence that the police could see.Pangalawa ang kay Jefferson. Ngayon ay malinaw na kung bakit niya gustong pahirapan si Adrianna. Dahil 'yon sa pinatay nito ang kanyang kapatid. Hindi niya sinabi sa mga pulis ang tungkol dito dahil mahirap paniwalaan at walang matiba
ADRIANNAJefferson Mendoza, our great enemy, is finally gone. Tao pa rin naman siya at marunong mapagod. Hati ang nararamdaman kong emosyon sa nangyari sa kaniya. Una kong naramdaman ay ang tuwa at kapanatagan, pero sa kabila no'n ay naaawa rin ako sa kaniya kahit konti.I know that he didn't want to do that from the start. Kung talagang hindi lang namatay si Freya ay hindi niya magagawa ang lahat ng 'yon. Masyado lang siyang nalunod sa sakit at pag-iisip na maghiganti. I feel like he was a good person before an unexpected tragedy happened.Lahat naman ng tao nagbabago. Saludo ako sa mga taong kahit na paulit-ulit nakakaramdam ng sakit ay nananatili pa ring mabuti. I can't really tell if I'm one of them. Whenever I feel pain, I just cry and cry. I also think
JENSENI was silently watching everything downstairs even though I wanted to go down. My mother is lying on the floor and bathing in her own blood--lifeless. My stepfather hit my sister on the head using his gun. Nagpagulong-gulong ito pababa sa hagdan at naglakad naman palapit sa kaniya ang amain namin."Magsama na kayo ng mga magulang mo," sabi nito sa kapatid ko at tinutok ang baril sa kaniya.However, something unexpected happened. Sinipa ni Adrianna sa paa ang amain namin dahilan para mapaluhod ito sa sahig at mawalan ng lakas. Tumayo si Adrianna at kitang-kita ko ang umaagos na dugo mula sa kanyang noo."Hindi ako ang susunod sa kanila kundi ikaw," anito saka ngumisi.
DAVEN Now that Jefferson is gone, we don't have someone to chase anymore. But things don't end here. We didn't close Freya's case even though her primary 'suspects' are dead. In fact, they're not the real suspects here but someone who hides in darkness. That someone who was close to Freya. Wala na siyang pamilya at hindi rin naman si Denmark ang pumatay sa kaniya dahil pwedeng diretsuhin na lang ako ni Jefferson kung siya nga. Freya had no friends that were really close to her...except for one person. Yes, and that person is none other than Adrianna. For me, it's kinda unbelievable to think that she's the true enemy here. I see her as a stupid and dumb woman who has a weak emotions. But even though looks can be deceiving, words a
JENSEN It's already New Year. The tiring year of 2019 finally ended. I can see colorful fireworks everywhere in the sky. Our house is silent as usual. Patay lahat ng ilaw sa buong bahay maliban sa kwarto ko at kay Adrianna. People are celebrating and welcoming the year of 2020 while we didn't even bother to make a feast. Palagi kaming ganito tuwing may okasyon. My sister is always asking me if we could celebrate it but I'm not in the mood for that. Wala namang masama sa pagcecelebrate pero para sa'kin ay sayang lang ito sa oras dahil kami lang namang dalawa. Ayoko ring makipag-plastikan sa kaniya sa harap ng hapag. We both know that we're not happy together. Pareho kaming pagod na sa buhay at parang walang kasiyahan. Paano pa kami makakapag-celebrate sa ganitong sitwasyon? We have plenty of