"Isara mo!'' Halos bulyawan na siya ni Sam. Dahil sa hindi inaasahang pagdating ni Garrett.
Mabilis na isinara ni Devine ang pintuan. Bigla siyang nanginig at nanlamig dahil sa biglang pagdating ni Garrett.
"Huwag ka ng lumabas... Dito ko na lang iaabot si Rienver," ani ni Sage. Yumukod siya sa kanyang upuan at iniabot si Rienver mula sa pagitan ng upuan.
Dahan-dahan namang inabot ni Devine ang anak. Hinaplos ang mukha at hinalikan sa noo. Pagkuwan ay sumulyap sa kinaroroonan ni Garrett. Na ngayon ay nakatingin sa deriksyon nila. Hindi naman sila makikita ni Garrett sa loob. Maliban lang kung lalapit siya at papasok sa loob ng sasakyan.
"Ako na muna ang baba," saad ni Sam kay Sage. Dahil tila hinihintay siya ni Garrett na bumaba sa kanyang sasakyan. Mabilis niyang tinanggal ang kanyang seat belt at nauna nang bumaba at dumiretso sa kinaroroonan ni Garrett.
Isang buntonghininga muna ang pinakawalan niya. Bago nito kinibo ang pinsan niya. Kailan lang
Malayo ang tingin ni Garrett, madilim na dahil nasa Alas siete na ng gabi. Nasa balcony siya ngayon sa pangalawang palapag ng kanilang mansyon. Hindi mawari kung ang mga ilaw kalsada ang pinapanood o sa malungkot na kalangitan na tila pinagdamutan ng mga bituin at buwan dahil sa kadiliman.Tumayo siya at naglakad, humawak siya ng mahigpit sa relings kasabay ng pagpuno niya ng hangin sa kanyang dibdib. Mariin siyang pumikit. Sumagi kasi sa isip niya kung paano niya pinadampot si Corry.Higit isang buwan na ang nakakaraan noong ipinakulong niya si Corry. Isang imbetasyon ang ipinadala sa kanila ni Don Romulo para sa ika-limampung kaarawan ni Corry.Isang engrandeng handaan sa bakuran ng mansyon ng mga Valdez ang ginanap sa gabing iyon. Masaya ang lahat. Matataas na tao at kilalang opisyal at personalidad ang dumalo sa espesyal na kaarawan ni Donya Corry.Habang kinakantahan nila ng Happy birthday si Donya Corry ay siya ring paglapit ni Garrett sa kany
SamLies is my last goodbye to her. Ang dami kong gustong sabihin sa kanya. Mga bagay na dapat kong aminin. But if I told her the truth na nalaman na ni Kuya ang totoong pumatay kay Tita. Would she keep her promised na hindi na niya babalikan si Kuya? Would she stand to her words? I know she won't!Kumirot ng husto ang puso ko. Para akong nililingkis sa sakit. I've been keeping this love for her since the day I met her. Those childhood na ako lang ang lalaking hinahanap hanap niya. Ni hindi ko nga ibinigay sa kanya ang regalo sana ni Kuya na bracelet sa kanya. I know I was being selfish since then, pero lasing naman si Kuya noong pinabigay niya iyon. Akala ko nga hindi tototohanin ng lokong iyon ang biruan namin noon. Bumuntonghininga ako.Walang buhay akong tumayo mula sa pagkakaupo sa pinakagilid na upuan ng eroplano. The plane just landed. I left Philippines carrying those heavy loads in my heart. Umaasang sa paglayo ay maibsan ang sakit na nararamdaman ko. I
DEVINEMULI akong sumilip sa banda roon para tignan kung aalis na siya o hindi pa. Pero nakapalaking pagkakamali ang ginawa ko dahil sa direksyon ko rin siya tumingin.Halos abutin ko na ang aking hinininga dahil sa kaba. Nakita niya ba ako? Tumuwid ako ng tayo, every corner of this place ay may camera. Ayokong isipin ng kahit alin man sa mga staff, that I am acting like stupid and hiding something.I walked as fast as I could para makaalis sa lugar na iyon, bahala na kung maghintay doon si Sir Xennon. I care about this job but I care for my self and to my son more. Kulang na lang tumakbo ako pero hindi pa ako nakakalayo ay nagsalita na siya."Miss, sandali,'' He almost screamed.Something inside me wanted to stop at lingunin siya, but I shouldn't stop! Hindi ako dapat makita ng demonyong iyan! Hindi pa man kami nagkakausap, nasasaktan na ako. Bakit niya ako tinatawag? Does he need something? Or he recognized my figure? That I am Hope. Noon b
GarrettILANG ulit ako napakurap-kurap. Kinusot ko rin ang aking mga mata dahil baka nagkamali lang ako ng tingin. Alam ko naman na ang bawat tao sa mundo ay may kamukha. Pero hindi ang buong katauhan at hindi ang bugso ng damdamin na maaring maramdaman mo kung sakaling makakita ka man ng kamukha o kahawig ng isang tao. Eyes can be wrong but not the heart! I know I was a bitter man but I believe of what my mom's always told me when I was little. Na hindi kailan man nagkakamali ang puso.Malakas ang kutob ko na si Hope ang nakita ko, kaya mabilis ko siyang hinabol. Ilang beses ko siyang tinawag para sana lumingon siya, pero hindi! Kaya lalo akong nagkaroon ng malakas na kutob na si Hope iyon. Para siyang umiiwas.I know it's crazy, dahil patay na si Hope. Pero hindi ko magawang pigilan ang sarili ko. I was so fucking despirate this time. I know it sounds crazy to call somebody just to prove myself that I am not mistaken!''Yes, Sir?'' Tanong sa akin
GARRETTMAINGAT na tinanggal ng dalawang lalaking maghuhukay ang itim na lapida ni Hope. Matagal na siyang wala at matagal ko na ring pilit sinasanay ang sarili ko na tanggaping wala na siya at hindi na kailan man babalik pa.Pangatlong tira pa lang ng isang lalaki sa hawak niyang pala ay may nahukay na sila. Tunog iyon ng isang lata kung hindi ako nagkakamali. Nakita kong nagtinginan sila, pagkatapos ay nilingon nila ako."Sir... Mababaw lang siya. Parang wala naman pong nakalibing dito,'' Sabi ng isa. Nagkamot pa siya ng batok.Kumunot ang noo ko sa sinabi nila. Agad ko rin silang nilapitan."Give me that,'' Itinuro ko ang pala na hawak ng isa.Agad kong kinuha iyon at pinala ang lupa. Tama nga sila mababaw lang ang hukay na iyon. Muling tumunog ang latang natamaan ng isa kanina dahil natamaan ko rin iyon. Lumuhod ako at hinukay iyon gamit ang kamay ko. Lata iyon ng tsokolate kulay purple at nangangalawang na rin.Dahan-dahan ko iyo
DevineNaging tahimik ang mga nakaraang Linggo na pagtatrabaho ko sa kumpanya ng mga Sevilla. Kahit pa naroon pa rin ang pagdududa ko na baka bumalik rito si Garrett. May mga araw na halos ayaw ko nang pumasok dahil hindi maalis-alis sa isip ko ang pagtawag niya noon sa akin. Pero sa tuwing iniisip ko iyong sinabi ni Sir Xennon at ni Sam na walang dahilan si Garrett para magpabalik-balik dito ay napapanatag ang loob ko. At saka kung talagang nakilala niya ako di sana kinaumagahan ay bumalik siya agad. Saka alam niyang patay na ako.Halos mapatalon na ako sa gulat ng biglang sumulpot sa harapan ko si Ma'am Meryl at may hawak siyang kulay puti at kulay yellow na orchids na nakabalot sa kulay pink na fancy paper.''Oh, Iha may nagpapabigay sa iyo,'' nakangiting saad niya.''Po? Sino po?'' nalilitong tanong ko. Halos malukot na yata ang noo ko dahil sa pagkabigla. Hindi ko naman inaasahan na may magpapadala sa akin ng mga mamahaling bulaklak at paborito
Devine.''Oh... nandito ka na pala Iha?" si Manang Josie. Sinalubong niya ako sa aking pagdating.Nagmanong ako sa kanya. "Tulog po ba si Rienver Manang? Nasaan po siya?'' Tanong ko.Sa tuwing umuuwi kasi ako lagi niyang karga si Rienver na sinasalubong ako. Kaya parang nanibago din ako sa araw na ito.Napasinghap siya at napamulagat sa tanong ko. ''Ah. eh. Nasa loob Iha.'' Alanganin ang ngiti niya at para bang may nagawa siyang mali sa sinabi niya.''Halika na sa loob. May bisita ka.''Napailing ako at ngumiti. Alam ko na agad kung sino iyon. Sino pa ba ang bibisita sa amin, kundi si Sage.Dali-dali akong naglakad papasok sa loob. ''Ikaw talaga Sag-------'' Nabitin ang sasabihin ko noong mapagsino ko ang sinasabi ni Manang Josie na bisita ko.Si Don Fernando? Karga pa niya ang anak ko? Binalot ako ng matinding takot at kaba. Nangatog ng husto ang mga tuhod ko.Maski siya ay tila nagulat sa pagdating ko.N
Devine''Huwag na huwag mo akong lalapitan! Lumayo ka sa akin!'' sigaw ko nang humakbang siya sa akin palapit.Ang kapal ng mukha niyang puntahan ako. Ang lakas ng loob niyang hanapin ako at magpakita sa akin! Pagkatapos ng lahat ng ginawa niya? Higit pa sa pinatay niya ako ang sakit na dinulot niya! Siguro nga noh? Ganoon talaga ang makakapal ang mukha!''Hope... let me explain, I'm sorry...'' His tears fall from his eyes. Garalgal din ang boses niya.Lalong tinaliman ko ang tingin sa kanya. Pagkatapos ng lahat sorry lang ba ang magagawa niya. Anong akala niya sa akin? Bata na pagkatapos paluin at magsorry. Ayos na agad?''Ang kapal ng mukha mong magpakita sa akin! Umalis ka na! Umalis na kayo!'' Dinuro ko siya. Sila ni Don Fernando.Lahat sila manloloko. Pare-pareho silang lahat!''Hope... please pakinggan mo naman ako.''''Bakit!? Bakit kita pakikinggan?! Sabihin mo? Noon bang nakiusap ako sa iyo na pakinggan mo ako. Nakinig
Devine''Parang malalim ang iniisip mo ah?'' mahinang tanong ko kay Garrett. Humawak ako sa kanyang braso at sumandal sa kanyang balikat.Malungkot siyang bumuntonghininga at tumingala sa kalangitan. Nasa balcony kami ngayon ng mansyon, hindi na kami bumalik sa dating bahay na binigay ni Sam dahil hindi na gusto ni Lolo na iwan pa namin siya.''Matagal na panahon na hindi ko nagawang pagmasdan ang mga tala at buwan sa kalangitan. Sabi ni Dr. Fuentes ang buwan at mga tala daw ang talagang paborito ko. Hindi ang katahimikan sa dilim...'' Sagot niya sa akin. Ramdam na ramdam ko ang kalungkutan niya doon.''Simula noong naaksidente ako hindi ko na nagawa pang pagmasdan ang buwan at mga tala sa gabi. Ang gusto ko lang noon, magpakain sa dilim. Hanggang makita ko muli ang liwanag kinabukasan.'' Malungkot na dagdag niya.''Alam mo ba... Sa mga panahon na wala ka, lagi akong humihiling sa mga tala na ibalik ka na sa ak
Devine"Okay lang ba dito muna kayo nila Manang Josie? May bibilhin lang ako sandali. Babalik din ako agad." Si Sam. Hinaplos pa niya ako sa balikat. Nasa farm kami ngayon nila Zia. Hindi na sana ako sasama dahil maraming trabaho sa opisina ngayon. Pero sabi niya ay uuwi din kami bukas, gusto niya lang daw ipakita sa akin ang orchids farm nila.Tinanguan ko siya at tipid na nginitian. "Just relax your self..." Bilin pa niya. Malungkot akong tumango muli sa kanya. Hindi ko alam kung kailan ko ba kaya matatanggap na wala na talaga ang asawa ko. Ilang buwan na pero sariwa pa rin ang sakit. May mag pagkakataong nagiging malakas ako. Pero mas maraming pagkakataon ang nilalamon ako ng matinding kalungkutan. Miss na miss ko na si Garrett... Sobra. Kung pwede lang humiling ng kahit isang araw lang na mapuntahan ko siya sa langit gagawin ko."Welcome to Medina Farm! Late na kitang na greet!'' Tatawa-tawang saad ni Zia sa akin. Pinagsalikop pa niya ang d
Third Person's POV'sGulong-gulo si Garrett noong makita ang ginawa ng nagpakilalang Mama ni Janine kay Janine. Napatulala siya dahil galit nitong sinalubong ng sampal si Janine. Hindi malinaw sa kanya ang dahilan ng babae. Gusto niyang ipagtanggol sana si Janine subalit alam niyang wala siyang karapatan. And besides he respect that old woman...Lalo pang nagpagulo sa isip niya ang sinabi ng babae na may ibang pamilya na siya. Ganoon pa man kahit gulon-gulo na siya. Pinilit niya pa ring aninagin ang pinag-uuspan ng mag-ina. They were fighting kaya kahit mahina iyon ay naaaninagan niya dahil mataas ang boses nila sa isa't-isa.Hindi man niya maunawaan kung bakit ganoon ang pinagsasabi ng matanda kay Janine. Nakaramdam pa rin ito ng malaking duda. Noong napansin niyang lalong lumalala ang tensiyon sa dalawa ay minabuti niyang umalis na lang doon."Garrett…!" Tawag sa kanya ni J
Janine"Sa bahay mo na lang ako magkakape.""No!" Sigaw ko. Halong takot at inis ang naramdaman ko. Ano bang pumasok sa isip niya at kailangan na yayahin pa niya akong magkape.Narinig ko ang pagbuntonghininga niya sa linya. "Ooookay..." Mahabang saad niya sa akin.Nakahinga ako nang malalim. Nilingon ko si Garrett na ngayon ay mataman na nakatitig sa akin. Parang nagtatanong ang kanyang mga mata. Kunot din ang kanyang noo."Is someone bothering you?" Tanong niya. Kinuha pa niya ang unan na nasa pagitan namin. Inilapag niya iyon sa kanyang likuran tapos ay dahan-dahan siyang lumapit sa akin.Tipid akong ngumiti sa kanya saka umiling. "Wala... Iyong si Kris. Nakakainis, kasi ang kulit niya gusto niyang lumabas na naman kami. It was my day off and I don't want to go anywhere. Mag-isa mo lang dito kaya kailangan ay samahan kita.Nagtaas siya ng kanyang dalawang makakapal na kilay sinabayan niya iyon ng malalim na buntonghininga. "Sasamah
Janine''What?! How come you can't approve his visa? You should do something! Mga bwesit kayo!'' Galit na bulyaw ko sa kausap ko ngayon sa agency. They must approve his visa sa lalong madaling panahon. Hindi kami pwedeng manatili dito sa Pilipinas. It's been Six months since nag-apply ako. And there's nothing happened.Mariing napailing ang matabang lalaking kaharap ko ngayon. Hinilot rin niya ang kanyang sintido.''Ma'am... Hindi po pumasa sa evaluation si Sir.'' mahinahong pakiusap niya.Napagitgit ako ng aking mga ngipin. Malakas kong hinampas ang mesa. Dahilan para mapaiktad siya.''You f**king tell me the reason! Ilang buwan na akong naghihintay. Ilang milyon ba ang dapat isuhol sa iyo? Mukhang pera ka!'' Galit na sigaw ko.''I don't need your money. If you have a millions I have that too... Don't you dare be littling me. You may go, or else you will be scourted by the guards.''Mariin kong ikinuyom ang aking mga kamay. ''F**k yo
Janine''Sino ka? At nasaan ako?'' Hindi mapakaling tanong ni Garrett noong tuluyan na siyang magkaroon ng malay. Napakuyom pa ito ng kanyang kamay at mariing napakagat sa pang-ibaba niyang labi. Marahil dahil sa iniinda niyang sakit sa kanyang likuran.Lumapit ako sa kanya, itinaas ko ang dalawa kong palad para pigilan siyang gumalaw. Hindi iyon nakakabubuti sa kanya. Baka kung ano pa ang mangyari sa kanya.''Love... Calm down,'' Pag-aalo ko sa kanya.Pansin na pansin ko ang malakas na pagtaas baba ng kanyang baga.''Nasaan ako? Sino ka?'' Ulit niyang muli.Nanginginig ang mga kamay kong hinaplos ang kanyang magkabilang pisngi.''Tumingin ka sa akin...'' malunay na pakiusap ko. ''Wala ka ba talagang naalala?'' Tanong ko.Marahan siyang umiling. Napangiwi pa siya, marahil ay sumakit ang kanyang ulo.''Love... Ako si Janine... At asawa mo ako. Hindi mo ba naalala?'' malungkot na tanong ko sa kanya. I even fake to cry para
Devine"How's your day?" Nakangiti at patango-tango na tanong ni Sam sa akin.Katatapos ko lang ng trabaho ko sa opisina. Medyo mahirap pa para sa akin ang lahat dahil naninibago pa lang ako. Mula kasi noong mamatay si Garrett ako na ang nagpatakbo ng kumpanya niya. It was hard and so tiring. Mabuti na lang at nandiyan si Sam na umaalalay sa akin. Kung wala siya ewan ko na."Mabuti naman..." Sagot ko. Saka ako ngumiti ng tipid sa kanya.Nginitian niya rin ako matagal bago iyon nawala. Tapos iyong titig niya parang may ibig sabihin."Bakit?" Halos sumimangot na ako sa tanong ko.Bahagya siyang humalakhak. "I am just happy seeing you smiling again. Ang tagal kasing walang gumuhit na ngiti sa iyong labi." Nakangiti niyang sabi sa akin, tapos ay tumalikod.Sumandal siya sa aking mesa. Saka pinag- Cross ang kanyang mga braso sa dibdib. Tumingala din siya sa kisame na akala mo ay may kung ano siyang pinapanuod doon.Narinig ko
JanineMahinang ungol ni Garrett ang gumising sa akin. Nakatulugan ko na pala ang pagbabantay ko sa kanya. Marahan akong nag-angat ng tingin at sandaling hinawi ang aking buhok na tumakip sa aking mukha. I just slept beside him dito sa upuan. Medyo nahilo pa ako dala ng bigla kong pagtayo upang tignan siya.Nakapikit naman siya pero ang itsura niya ay tila nasasaktan siya. Dahil nakakunot ng husto ang kanyang noo. Marahan kong hinaplos ang noo niya. Saka yumuko ako at hinalikan iyon.''May masakit ba Love?'' Mahinang tanong ko sa kanya. Marahan at maingat kong hinaplos ang balikat niya gamit ang aking hinlalaki.''Hmmm...mmmm...'' Ungol niyang muli. Parang nasasaktan siya.Napakagat ako ng pang-ibaba kong labi. Hindi ko alam kung saan ang hahawakan ko para maibsan kung ano man ang masakit sa kanya.''Shhhh...'' mahinang saad ko sa kanya. Kasabay ng maingat na paghaplos sa balikat niya. Marahil ay doon banda ang masakit dahil doon mismo
JanineAgad kong tinawagan si Dr. Fuentes nang magmulat nang mata si Garrett. Tulala siya ng ilang minuto, walang kahit anong imik.Muli kong hinaplos ang kanyang mukha at hinagkan ang kanyang noo. ''Kumusta na ang pakiramdam mo Love?'' malambing na tanong ko. Hinihintay ko siyang magsalita pero wala akong narinig mula sa bibig niya. Ilang sandali ang lumipas bago siya muling pumikit.Naging emosyonal ako sa mga nangyayari. Swerte pa rin siya... Actually ako kasi kahit sobrang mapanganib ang naging sitwasyon niya ay nakaligtas pa rin siya. Makaraan ang ilang sandali ay may kumatok sa may pintuan. Mabilis akong tumayo at pinagbuksan iyon.''How is he now?'' malumanay na tanong sa akin ni Dr. Fuentes. Pagkabukas ko pa lang ng pinto.Bumuntonghininga ako at tipid na nginitian siya. ''Come... Check on him,'' Iginiya ko siya papalapit kay Garrett.Agad niyang hinawakan ang noo ni Garrett. Pagkuwan ay sinuri ang iba't-ibang bahagi ng kanyang kataw