Hindi ko inakalang makikita ko si Keith rito sa Hermenes at ang mas nakakagulat pa rito ay kasama niya si Kuya Barrett. Nung una hindi ko sila namukhaan dahil sa suot na sobrero at sa makapal na balabal na nakaharang sa kanilang mukha.
"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko ulit kay Keith. Huling kita ko sa kaniya ay noong nagta-trabaho pa ako sa coffee shop. Pagkatapos ay wala na dahil nagpunta na kami pabalik rito.
"Mahabang kwento, eh. Siguro sa ibang lugar natin dapat pag-usapan." Binalik niya sa kaniyang ulo ang suot na sumbrero. "Ikaw anong ginagawa mo rito?"
"June, anong mayroon? May problema ba? Ang tagal mong makabalik." Napalingon ako sa likuran ko at saka nakita ko si Thaft. Hindi talaga siya nakatiis na maghintay doon kaya pinuntahan pa ako rito.
Chapter Twelve♧♧♧Minsan napapaisip ako kung bakit ba kailangan dumaan sa pagsubok ang isang tao. Kung bakit ba kailangan pang mamroblema kung sa simula pwede namang hindi nalang lagyan ng balakid ang kwento, hindi ba? Pwede namang saya-saya na lang at wala nang ibang alalahanin pa.Nagpakawala ako ng malalim ng buntong hininga habang nakatingin sa mga taong dumadaan sa harap ng dangwahan. Naiingit ako sa kanila, sa mga ngiti pa lang na nakapaskil sa kanilang mga mukha talaga namang masasabi mong walang mabigat na gumagambala sa kanila. Hindi tulad ko, hindi tulad namin. Kay sarap sigurong magliwaliw buong araw at matulog sa gabi ng walang pangamba. Kay tagal ko nang hindi nararamdaman iyon.Napasimangot na lang ako. Ilang linggo na ang lumipas pero parang walang namang nangyari. Wala pa rin h
♧♧♧KeithKnowing something big and trying not to spill any words from your mouth is a hard thing to do. This secret I've learned years ago is something I don't want to have, cause it's truly a burden that I have to carry on my back almost everyday. Keeping it from myself was hard, to the point that I have to stay up all night during my younger years just to let my thoughts overflow from my head and not spitting any single word. It's making me insane, so I wrote it.In a blank sheet of a luxurious brand of paper, probably one from my father's factory, the Soil Paper Tree's neat loose leaf is the only company I can afford right now. Everyone must be snoring at this moment for it's already past twelve, but that doesn't stop me to grab that neat piece of paper on the side of my bed. A companion where I can share some of the secrets I know. The pale cream
Chapter 14What's done is done. The past is already in the past, all you have to do is accept it.I've been hearing those words countless times already. Whenever I share my dark past, they always say I should move forward or I should forget it. But easy said than done, man.Almost six years have passed, three of those are hell. I lost a friend, no one believes me and almost labeled as a satanic child, disrespecting the our sacred shrine by telling false rumors. I lost my grandmother too. Funny how I focused on monitoring my neighbors from not being abducted by those monsters, yet I failed to protect my own grandmother. And with that, I lost myself too.I have to undergo mental therapy because of trauma and I have to stop going to school to focus on my treatment. My father got me from Arcana and we re
Halos mabaliw ako matapos marinig ang kwento ni Keith tungkol sa nangyari sa pinsan ko. Hindi ko alam kung anong mas nananaig sa nararamdaman ko, kung takot ba o galit. Masyadong mabilis ang nangyari ayon sa pagkakalasaysay ni Keith, maging ako ay hindi ko aakalaing iyon ang nangyari sa pinsan ko. Hindi ko rin alam kung sisisihin ko pa ang sarili ko dahil iniwan ko siyang mag-isa sa Sinnemota, pero tingin ko hindi ko rin siya mailalayo sa gulo kung sinama ko siya rito. Pero kahit na! Hindi siya dpat madamay ditto dahil wala siyang alam. Huminga ako ng malalim, pinunasan ang luhang hindi ko namalayan tumulo pala at saka sumakay sa karwahe. Hindi ko napansing sumunod pala paloob si Keith sa akin. “I’m really sorry, June. It slipped from my mind. Saka ko lang naalala nang itanong mo sa akin.” Sabi matapos umupo sa tapat ko. Pumikit ako at saka sumandal sa upuan. Nanatili akong tahimik, ayokong magsalita lalo na ngayon
♧♧♧Tahimik naming binaybay ang daan sa pagitan ng dalawang gubat na mula sa dalawang magkatabing bayan. Ito ang pinakamabilis na daan patungo sa bayan namin, ang Tierra Cota. Ang kagandahan sa daang ito ay malilim dahil sa mga puno kaya naman hindi mainit habang naglalakad. Pero dahil makipot ito, hindi ito kayang daanan ng anumang sasakyan.Kahit pa man na malayo ito sa pwesto kung nasaan ang cabin, hindi ko pa rin maiwasang mapakapit ng mahigpit sa laylayan ng damit ni Thaft.“June, ano ba? Nahihila mo yung damit ko,” reklamo ni Thaft. Tinanggal niya ang mga kamay kong nakakapit sa kaniya at saka inilipat iyon sa kaniyang mga palad. “Kung natatakot ka, sa kamay ka humawak, hindi sa damit. Nahihila mo kaya! Balak mo ba akong hubaran, ha? Masyado pang maaga para sa ganoong mga bagay, June. Bata pa ako, marami pa akong pangarap.” Hinawakan niya
♧♧♧Sigurado na ako ngayon na hindi pumapanig sa akin ang panahon o maging ang swerte. Para bang kamalasan ang lumalapit sa akin o sadyang matigas lang talaga ang ulo ko at ako ang nagdadala sa aking sarili sa kapahamakan. Sana nakinig na lang ako kay Thaft. Sana pinakinggan ko muna siya. Sana inisip ko muna ang gagawin ko kung tama ba dahil halata namang nadala lang ako sa bugso ng damdamin. Masyado lang akong nag-alala, na sa puntong hindi na ako nakapag-isip ng tama.Nagising ako nang bigla akong makaramdam ng malamig na ibinuhos sa aking katawan. Mabilis akong napabangon para tingnan kung anong nangyari. Saka ko nakita ang aking sarili sa loob ng hindi pamilyar na silid. Gawa ito sa semento at wala gaanong gamit ang nasa loob kundi mga gulong lamang. May malaking bintanang gawa sa bakal ang na
♧♧♧"Hindi mo pa ba alam? Patay na si July." Nakangisi niyang sagot.Nanlaki ang mga mata ko sa kaniya. Pero agad ko rin kinontrol ang sarili ko. Nagbibiro lang siya, hindi ko dapat siya hayaang paglaruan ang utak ko. Hindi ako sing bobo ng iniisip niya."Hindi mo ako maloloko. Alam kong peke ang July na nakita sa bangin." Hindi tanga si July para magtungo roon. Lalo na kung sa aming tatlo ni Thaft, siya ang mas may alam sa mga pasikot-sikot sa gubat."Nakakagulat na alam mo, June." Sar
♣♣♣Tirik na tirik ang sinag ng araw, tanging huni ng mga salagubang lang ang maririnig mo pati ang lagaslas ng mga dahong unti-unting nahuhulog sa lupa. Ganito ang paligid sa kakahuyan.Bagamat may mga malalagong punong nakapalibot sa amin, hindi ko pa rin mapigilang mapapikit lalo na kung sinisilayan ng sinag ang aking mukha na siyang tumatagos sa magalaw na puno.Uhaw, pagod at bigat ang tanging nararamdaman ko. Nakakasiguro akong malayo na kami mula sa warehouse na pinanggalingan namin ngunit kahit pa man ganoon, hindi pa rin ako makampante.Gewang-gewang na ang lakad ko habang pasan ang walang malay na katawan ng lalaki. Kahit ako nagulat din dahil hindi ko inakalang kaya ko pala itong buhatin ng ganito kalayo.
♣♣♣Sumunod ako kay Pietro pabalik sa kanilang bahay para magkapagpalit ng damit. Maghahanda rin siguro si Pietro ng mga dadalhin niya.“Are you sure you’re having a pistol?” tanong nito sa akin habang nakatingin sa hawak ko.“Yes, it’s less heavy and I’m not experienced yet in handling big guns,” sagot ko sa kaniya.“Do you know how to fire that?”Nagsalubong ang kilay ko dahil sa tanong niya. “I just have to pull the trigger, right?” paninigurado ko.“Leave that pistol,” sabi niya sa akin. Iniwan nito ang kaniyang ginagawa at saka tumayo papunta sa tsimeneya. May kinapa ito mula rito at nang ilabas niya ang kaniyang kamay, may hawak na siyang panibagong baril. “Take this automatic pistol instead. It’s easier to use.”
Chapter♣♣♣Biglang lumakas ang tibok ng aking puso nang bigla kaming nakarinig ng marahas na katok mula sa pintuan. Natigil ang chief sa pagkukwento at saka tumayo para tingnan kung anong nasa labas.Hinayaan namin siyang asikasuhin kung anong mang nandoon at nanatili lang na nakaupo sa aming pwesto. Napatingin ako kay Sphere na nasa tapat ko ngayon. Magkasalubong ang kaniyang mga kilay habang nakatingin ng mariin sa kaniyang putol na binti. Kahit pa man wala na itong dugo, hindi parin ito kaaya-aya tingnan sapagkat may nakausling buto sa dulo. Nakakakilabot.Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na may kakayahan palang ganoon ang mga tulad namin. Nakanganga ako habang kinikwento ng chief iyon kanina, nakakamangha pero nakakatakot. Nung una ayoko pang paniwaan iyon dahil napakaimposible, pero anong magagawa ko kung si Sphere ay ang mismong ebidensya na ngay
♣♣♣TATCHERI already know that someday, I'll tell my stories to the next successors, but I didn't think that it'll be earlier than expected.I sat comfortably on the wooden couch of my own abode. Right in front of me is a curious yet cowardly girl who's tapping her hand on her wounded leg. I supposed that it hasn't healed already, yet she already forced herself to walk towards my house in the middle of the night. What a troublesome girl. Is she really a black general?On my right is also a wounded boy who used his ability to regenerate his leg. I feel this one is quite strong based on his aura, it seems like this fella has some problems towards the girl since he's been trash-talking her earlier."So what happened during your generation?" June asked.I can't help but to sneer at her, remembering those old days feels so nostalgic."Tatang, nakakatakot ka ngumiti. Para kang manyak," the b
♣♣♣Sumapit ang gabi nang hindi ako pinatulog ng isip ko. Napakaraming tanong, napakaraming pangamba, napakaraming hindi kasiguraduhan. Napapikit na lang ako nang mariin dahil nagsisimula nang sumakit ang ulo ko kasabay ng pagsikip ng aking dibdib.Patay na ang ilaw sa buong bahay nila Adara. Binigay nila sa akin ang isang silid para tulugan ko habang magkasama naman ang dalawa sa kabila.Tanging malamlam na ilaw ng lampara lamang ang siyang nagliliwanag sa silid. Dahil sa mga maliliit na siwang mula sa pader ng bahay, nakakatakas ang hamog na mula sa labas dahilan para mas balutin ko ang saili ng kumot.Tumagilid ako. Iniisip ko kung anong maaring kalagayan nila ni Thaft sa Tierra Cota. Ano kayang ginagawa nia ngayo
♣♣♣ Matapos ang usapan namin sa opisina ng chief, si Adara ulit ang naging kasama ko. Dinala niya ako kung nasaan nananatili si Sphere ngunit hindi ko siya nakita dahil pinagbawalan kaming bumisita. Hindi pa raw kasi siya nagkakaroon ng malay hanggang ngayon dahil sa rami ng dugong nabawas sa katawan niya. Natapos ang araw, sinabi ni Adara na pansamantala muna akong mananatili sa bahay niya. Wala kasi masyadong mga gamit sa ospital nila. Maliit lang ang bahay ni Adara. May dalawang palapag ito ngunit dalawa o tatlong tao lang siguro ang pwedeng tumira. Ngunit maayos na ito kaysa sa wala. Nagulat ako pagpasok namin sa loob nang si Pietro ang sumalubong sa akin. Hindi na ito nakasuot ng kaniyang uniporme. Sa halip, nakasuot siya ng kulay asul na t-shirt at isang pambahay na pantalon. Hindi rin nakatakas sa aking paningin ang pot holder na nakakabit sa kaniyang kamay, nagsasaad na may niluluto ito sa kusina.
♣♣♣ Habang tinatahak namin ang daan papunta sa bahay ng kanilang pinuno, ipinaliwanag sa akin ni Adara ang lahat ng dapat kong malaman. Sinabi niya na kabilang sila sa isang organisasyon sa tumutugis sa mga halimaw na makikita sa kakahuyan. Isang organisasyon na hindi sakop ng gobyerno na nagtatago sa pangalang White Drifts. Ang organisasyon na ito at sumumpang tumugis sa mga nilalang na gumagambala sa natural na batas ng kalikasan, at isa na doon ang mga halimaw na sumasakop sa bayan namin. Ayon sa kaniya, marami nang mga alien o mga nilalang na siyang hindi nabibilang dito sa mundong ito ang kanilang nakasalamuha habang nagta-trabaho sa organisasyong. Ngunit, ang mga aliens na nasa amin ay masyadong iba sa mga ito. Natatangi pagkat ang mga ito ay may kakayahang mag-isip na higit pa sa ordinaryong tao. Dahilan para mas mahirapan silang ubusin ang mga ito. Sa kasamaang palad, walang hawak na
♣♣♣Tirik na tirik ang sinag ng araw, tanging huni ng mga salagubang lang ang maririnig mo pati ang lagaslas ng mga dahong unti-unting nahuhulog sa lupa. Ganito ang paligid sa kakahuyan.Bagamat may mga malalagong punong nakapalibot sa amin, hindi ko pa rin mapigilang mapapikit lalo na kung sinisilayan ng sinag ang aking mukha na siyang tumatagos sa magalaw na puno.Uhaw, pagod at bigat ang tanging nararamdaman ko. Nakakasiguro akong malayo na kami mula sa warehouse na pinanggalingan namin ngunit kahit pa man ganoon, hindi pa rin ako makampante.Gewang-gewang na ang lakad ko habang pasan ang walang malay na katawan ng lalaki. Kahit ako nagulat din dahil hindi ko inakalang kaya ko pala itong buhatin ng ganito kalayo.
♧♧♧"Hindi mo pa ba alam? Patay na si July." Nakangisi niyang sagot.Nanlaki ang mga mata ko sa kaniya. Pero agad ko rin kinontrol ang sarili ko. Nagbibiro lang siya, hindi ko dapat siya hayaang paglaruan ang utak ko. Hindi ako sing bobo ng iniisip niya."Hindi mo ako maloloko. Alam kong peke ang July na nakita sa bangin." Hindi tanga si July para magtungo roon. Lalo na kung sa aming tatlo ni Thaft, siya ang mas may alam sa mga pasikot-sikot sa gubat."Nakakagulat na alam mo, June." Sar
♧♧♧Sigurado na ako ngayon na hindi pumapanig sa akin ang panahon o maging ang swerte. Para bang kamalasan ang lumalapit sa akin o sadyang matigas lang talaga ang ulo ko at ako ang nagdadala sa aking sarili sa kapahamakan. Sana nakinig na lang ako kay Thaft. Sana pinakinggan ko muna siya. Sana inisip ko muna ang gagawin ko kung tama ba dahil halata namang nadala lang ako sa bugso ng damdamin. Masyado lang akong nag-alala, na sa puntong hindi na ako nakapag-isip ng tama.Nagising ako nang bigla akong makaramdam ng malamig na ibinuhos sa aking katawan. Mabilis akong napabangon para tingnan kung anong nangyari. Saka ko nakita ang aking sarili sa loob ng hindi pamilyar na silid. Gawa ito sa semento at wala gaanong gamit ang nasa loob kundi mga gulong lamang. May malaking bintanang gawa sa bakal ang na