3.2-REPORT

"Nandito na pala kayo," bati sa amin ni mama habang may nakapaskil na nakakalokong ngiti sa mukha niya pagkapasok namin. Pinaupo niya muna si Karl sa couch sa may sala namin.

"Good evening po ma’am," magalang na bati ni Karl bago nagmano kay mama. Tumingin sa akin si msma at bahagyang nag-thumbs up. Jusko, baka makita siya ni Karl!

"Hijo, huwag na "ma'am" ang itawag mo sa akin. Hindi naman ako titser, "mama" na lang," ani mama sa magiliwna boses.

"Ma!" Protesta ko. "Oo na, charot lang naman. Tita na lang, hijo." Kabig ni Mama at tinapik pa ang balikat ni Karl.

Nagpaalam siyang pupunta siya saglit sa kusina dahil titingnan niya daw ang niluluto niya. Tumango ako bago nilapitan si Karl na mukhang naiilang na kay mama.

"Sorry kay mama ha? 'Wag mo na lang pansinin 'yong sinabi niya. Mabiro talaga siya e." Tumango siya sa akin.

Tinanong ko kung gusto niya bang magpalit kahit 'yong polo shirt lang niya. May loose shirt naman kasi ako sa kwarto ko. Nang sumang-ayon siya ay nagpaalam ako na magpapalit lang saglit at ibababa na lang ang damit na ipahihiram ko sa kaniya.

"Ang gwapo naman pala ni Karl ate." Sinulyapan ko si Cepheus na nakasandig sa pintuan ng kwarto ko. Tapos na akong magbihis. Kinuha ko ang kulay maroon na damit. Unisex shirt naman 'to kaya okay lang kapag sinuot ni Karl.

"I told you,” medyo maarteng ani ko.

Natawa siya at sinabing in love na raw ako kay Karl. Umiling ako at sinabing bababa na ako.

"Nililigawan mo ba ang anak ko?" Tumigil ako sa paglalakad.

Malapit na ako sa sala ng marinig ko si mama na tinatanong si Karl. Gumilid muna ako at hinintay ang magiging sagot ni Karl. It's not that I'm gossiping, I just want to know what will be his answer.

"H-hindi po," nauutal na sagot niya.

Katahimikan. Katahimikan lang ang narinig ko pagkatapos sumagot ni Karl. Bakit nasasaktan ako?

"Wala ka bang balak na ligawan siya? Hindi mo ba gusto si Celeste?" diretsong tanong ni Mama.

"P-po?” utal na naman na sagot niya. Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko sa naging sagot ni Karl. Bakit ang sakit? Oo or hindi lang naman ang isasagot niya.

"Masamang nakikinig sa usapan ng iba."

Hindi ko pinansin si Cepheus na bigla na lang sumulpot. Nakatulala lang ako habang nakasandig sa pader at hawak ang damit na ipahihiram ko kay Karl. He tapped my shoulder.

"I told you, you're inlove with him," aniya habang naiiling.

Nginisihan ko lang siya bago nagtuloy na sa sala. Nakita kong magsasalita na sana si Karl pero natigil siya ng makita ako. Ayos na rin 'yon, ayokong marinig na sabihin niyang ayaw niya sa akin.

"Eto 'yong damit. May banyo diyan sa tabi ng kusina. Pwede ka doon magpalit," ani ko at iniabot ang damit sa kaniya.

Kinuha naman niya ito at nagpaalam kay mama na magpapalit siya ng damit. Pagkaalis niya ay nagpaalam ako kay mama na maglalabas ng mesa. Naisip ko kasi na sa may garden na lang kami gumawa. May space naman kasi doon at malamig pa. At isa pa, tahimik kaming makakagawa ng report doon. Tahimik din naman dito sa loob pero mas gusto ko kasi ang sariwang hangin kaysa air condition.

"Hindi ba muna kayo kakain?" tanong ni mama sa akin habang nilalabas ko 'yong laptop ko na gagamitin naming ni Karl sa pagreresearch at sa paggawa na rin ng PowerPoint.

Tiningnan ko si Karl na nasa labas na. Umiling siya at hinimas ang tiyan niya senyales na busog pa siya kaya tumango ako at sinabi kay mama na mauna na sila ni Cepheus dahil kumain kami kanina ni Karl habang pauwi. Tumango naman siya at sinabing tawagin na lang daw siya kung magpapahain na kami.

"So, saan tayo magsisimula?" tanong ko.

Magkatapat ang upuan namin. Sa gitna namin ay ang lamesa. Nagtitigan kami, hindi ko rin alam kung saan kami magsisimula at sa tingin ko ay ganoon rin siya.

"Let's do a research about galaxies na lang muna." Suhestiyon niya.

Si Karl ang naghahanap sa textbook ng mga information habang ako naman ang gumagawa ng outline. Maraming galaxies sa universe pero 17 lang ang kinuha namin. 'Yong mga galaxies na pinag-aaralan lang talaga sa mga schools.

"Ako na ang gagawa ng PowerPoint." Offer ni Karl.

"Sige. May kukunin lang ako sa loob at magpapahain na rin kay Mama para makakain na tayo." Tumango siya kaya pumasok na ako sa loob.

Pagpasok ko ay sakto namang pababa si mama kaya nakisuyo akong ipaghain na kami ni Karl ng pagkain bago dumiretso sa kwarto ni Cepheus. Nakailang katok pa ako bago siya nagsalita.

"The door is open."

Marahan kong binuksan ang pinto ni Cepheus. Nakaupo siya sa kama niya at naglalaro ng hindi ko alam sa cp niya. Sinulyapan niya lang ako saglit.

"Bakit?" tanong niya sa akin.

"Pahiram ako ng gitara?" I asked.

T          umango siya kaya kinuha ko na ang gitara niya. Hindi ako sanay na sanay mag gitara kagaya niya pero may mga kanta naman akong kayang tugtugin dito sa gitara.

"Nakahain na. Pasok na kayo maya-maya. Aakyat na ako ha?" Imporma sa akin ni mama na kinatango ko bago nagpaalam na lalabas ulit.

Paglabas ko ay nandoon pa rin si Karl sa kinauupuan niya. Nakaharap siya sa laptop at nagtitipa. Sinimulan kong i-strum ang gitarang hawak ko.

"Sanay ka pa lang mag gitara?" Ngumiti lang ako sa tanong niya.

O kay sarap sa ilalim ng kalawakan. Kapag kapiling kang tumitig sa kawalan. Saksi ang buwan at bituin sa pagmamahalan. Nating dalawa. Nating dalawa.

Hindi ako lumapit. Nakaharap ako sa kaniya habang kinakantahan siya pero may espasyo sa pagitan namin. Sumusulyap siya sa akin habang diretso pa rin sa paggawa ng PowerPoint.

Tanaw pa rin kita, sinta. Kay layo ma'y nagniningning, mistula kang tala. Sa tuwing nakakasama ka. Lumiliwanag ang daan sa kislap ng 'yong mga mata. Pag ikaw ang kasabay, puso'y napapalagay. Gabi'y tumatamis tuwing hawak ko ang 'yong kamay.

Umupo ako sa lupa. Hindi naman madudumihan ang short na suot ko dahil may Bermuda grass naman sa may garden namin. Diretso lang ako sa pagkanta habang siya ay gumagawa pa rin, pakiramdam ko tuloy ay siya lang ang gumawa ng report naming. Pumikit ako habang dinadama ang malamig na hangin ng gabi.

O kay sarap sa ilalim ng kalawakan. Kapag kapiling kang tumitig sa kawalan. Saksi ang buwan at bituin sa pagmamahalan. Nating dalawa. Nating dalawa.

Pagdilat ko ay nakasara na ang laptop at nakapangalumbaba na si Karl habang nakatingin sa akin. Malaki man ang espasyo sa pagitan namin at madilim ay kita ko ang bahagyang ngiti sa kaniyang labi.

Simoy ng hangin na kay lamig sa katawan. Daig pa rin ng liyab na 'king nararamdaman. Sa tuwing tayo'y magkabilang mundo. Isang tingin ko lang sa buwan napalapit na rin sa iyo. Langit ay nakangiti, nag-aabang sa sandali. Buong paligid ay nasasabik sa ating halik.

"Ang galing mo palang kumanta at maggitara. Hindi ko alam," aniya, as usual ay ngumiti ako. Nagpasya na akong tumayo at dahan-dahang lumapit sa kaniya.

O kay sarap sa ilalim ng kalawakan. Kapag kapiling kang tumitig sa kawalan. Saksi ang buwan at bituin sa pagmamahalan. Nating dalawa. Nating dalawa.

Tinapos ko ang kanta habang nakatitig kami sa isa't isa. Walang salitang namutawi sa aming labi, pero alam kong isa lang ang nasa isip namin. We're slowly falling for each other. And I'm afraid, afraid of what will be the possible result.

"Karl," tawag ko sa kaniya at huminga ako ng malalim, it's now or never.

"Lalamig na masiyado ang pagkain."

Tiningnan ko si mama na nasa tapat ng pinto, sinabi niyang kumain muna kami kaya tumango ako at niyaya ko na si Karl. Baka hindi pa talaga ito ang tamang panahon para pag-usapan namin 'yong tungkol sa aming dalawa.

"Kumain na kayo. Anong oras ka bang uuwi Karl? Masiyado ng gabi."

Pinagsalin ko ng juice si Karl habang si mama naman ay nakamasid sa amin. Nasa may island counter siya at umiinom ng turmeric ginger tea. Umupo na rin ako at sinimulang kumain habang nakikinig sa kanila.

"Mamaya lang po, tita." He stuttered.

"Magpasundo ka na lang kaya? Masiyado na kasing malalim ang gabi." Suhestiyon pa ni mama.

Sumang-ayon si Karl at baka nga daw mamaya lang ay nandito na ang mama at papa niya dahil hindi naman daw sila sanay na ginagabi siya ng uwi. Naging mahaba pa ang usapan ni mama at Karl, kung minsan ay nakikisali ako pero mas naka-focus ako sa pagkain ko.

"Uhmm, may itatanong po sana ako?" sabi ni Karl sa alanganing tono.

Bahagya ko siyang sinulyapan habang kinakain ko ang ice cream na nilabas din ni mama. Tapos na akong kumain habang siya ay nangangalahati pa lang dahil sa kwentuhan nila ni mama.

"Oo naman. Ano iyon?" nakangiting tanong ni mama.

"Uhm, nasa trabaho po ba ang papa nila Celeste? Hindi ko po kasi siya nakita, nasaan po siya?"

Natigilan ako sa tanong ni Karl. Nanlamig ang kamay ko kaya tinigilan ko ang pagkain ng ice cream. Hindi ako nag-aangat ng tingin at inaantay ang sagot ni mama pero nakalipas ang halos isang minuto at wala rin siyang kibo.

"K-karl, ano kasi. Hmm, s-sumakabilang b--!"

"Wala na ang papa ni Celeste e. 'W-wag na natin 'yong pag-usapan, hijo," nauutal na putol sa akin ni mama.

Uminom ako ng tubig at tumikhim bago nag-angat ng tingin. Wala na sa amin ang tingin ni mama. Nakatitig na lang siya sa tsaa niya habang marahan iyong hinahalo. I lifted my gaze to Karl. Bumalik siya sa pagkain niya pero halata sa kilos niyang napansin niya na may dahilan kung bakit ayaw naming pag-usapan 'yong tungkol doon.

"Celeste sa may sala na lang m-muna ako. Kumain lang kayo." Paalam ni mama habang diretso ang lakad papuntang sala.

Nakasunod ang tingin ko sa kaniya kahit hindi niya kami nilingon, ganoon rin ang ginawa ni Karl. Napabuntong hininga ako bago tumayo. Tahimik kong niligpit ang pinagkainan naming dalawa, binalik ko rin sa refrigerator 'yong icecream dahil hindi na nagalaw ni Karl.

"Sa labas muna tayo, Karl? Habang inaantaymo ang sundo mo." Aya ko sa kaniya. Sumang-ayon naman siya. Niligpit muna namin 'yong pinagkainan namin bago tuluyan ng lumabas.

"About kay papa," panimula ko habang inililigpit ang librong ginamit namin kanina, tumulong siya bago umupo.

Pinagsalikop niya ang dalawang palad niya at doon ipinatong ang ulo niya. Tinitigan ko siya bago bumuntong-hininga. Hindi ko matimbang kung sasabihin ko ba o hindi. Pakiramdam ko ay hindi ko pa talaga kaya kahit ilang taon na ang lumipas.

"Okay lang, Celeste. Naiintindihan ko naman. Sa susunod na lang kapag handa ka na," aniya at bahagyang ngumiti.

Tahimik lang akong nakasandal sa upuan at nakatingala. Tanging kuliglig at ang ihip ng hangin lang ang naririnig ko, namin. I heard him sigh. Couple of minutes passed then I suddenly heard him sing.

I met you in the dark, you lit me up. You made me feel as though I was enough. We danced the night away; we drank too much. I held your hair back when. You were throwing up.

I looked at him. Nakapikit siya at nakasandig sa sandalan ng upuan ang ulo niya. Dahan-dahan akong tumayo at kinuha ang gitarang nasa tabi ko. Alam ko ang kanta na kinakanta niya kaya sinimulan ko ang pag-strum. Umupo ako sa gilid ng lamesa kaharap niya. Bahagya siyang ngumiti bago umayos ng upo at tumuloy sa pagkanta.

Then you smiled over your shoulder. For a minute, I was stone-cold sober. I pulled you closer to my chest. And you asked me to stay over. I said, I already told ya. I think that you should get some rest.

Ipinikit ko ang mata ko nang tabihan niya ako. Parehas na kaming nakaupo sa lamesa. Buti na lang at concrete ito. Hindi malakas ang pagkakakanta niya, mahina lang at parang gusto niya na ako lang ang makarinig.

I knew I loved you then. But you'd never know. 'Cause I played it cool when I was scared of letting go. I know I needed you. But I never showed. But I wanna stay with you until we're grey and old. Just say you won't let go. Just say you won't let go.

Bahagya akong napangiti nang hapitin niya ako papalapit sa kaniya at ipinatong niya ang ulo niya sa balikat ko. Diretso ako sa pag gitara at diretso lang din siya sa pagkanta. Isinandig ko rin ang ulo ko sa ulo niya habang patuloy pa rin sa pag-strum ng gitara.

I'm so in love with you. And I hope you know. Darling, your love is more than worth its weight in gold. We've come so far, my dear. Look how we've grown. And I wanna stay with you until we're grey and old. Just say you won't let go. Just say you won't let go.

Gumapang ang kamay niya sa likod ko papuntang bewang. Dama ko ang mainit niyang palad na bahagyang pumisil sa bewang ko. Dama ko ang emosyon sa pagkakakanta niya. Darling, I'm in love with you, too.

I wanna live with you. Even when we're ghosts. 'Cause you were always there for me when I needed you most.

Pumikit ako, dinadama ang malamig na hangin ng gabi at ang mainit niyang palad na nananatili sa bewang ko. Masarap sa tainga ang boses ni Karl, malalim iyon pero buo at malamig.

I'm gonna love you 'til. My lungs give out. I promise 'til death we part like in our vows.

Nagulat ako nang bigla siyang tumayo habang kumakanta pa rin. Akala ko ay titigil na siya pero humarap siya sa akin. Pantay ang taas namin ngayon dahil nakaupo ako sa lamesa. Hinawakan niya ang magkabilang bewang ko. Ngumiti siya sa akin. Ngiting nakakatanggal ng lahat ng sakit at pagdududa ko sa pag-ibig niya para sa akin.

So, I wrote this song for you, now everybody knows. That it's just you and me 'til we're grey and old. Just say you won't let go. Just say you won't let go.

Unti-unting lumapit ang mukha niya sa akin. Kinakapos ako ng hininga pero hindi ako nag-iiwas ng tingin. Patapos na ang kanta noong saktong magdikit ang noo namin. Pumikit siya kaya pumikit na rin ako bago istrum ulit ang gitara.

Just say you won't let go. Oh, just say you won't let go.

Sinabayan ko siya sa pagkanta ng huling dalawang linya. Natapos na ang kanta pero walang gumalaw sa amin. Ganoon pa rin ang posisyon namin. Marahan kong tinaggal sa kandungan ko ang gitara at inilapag ito sa lamesa tsaka pa lang ako nagbukas ng mata.

"Karl," tawag ko sa kaniya.

"Shh." Saway niya sa akin. Tumahimik na lang rin ako. Baka nag-momoment siya, lol hahaha.

"Hindi ko alam kung magkakaroon pa ako ng ibang pagkakataon bukod sa ngayon, kaya sasabihin ko na," he said before he sighed.

"Matagal ko na 'tong nararamdaman. Celeste, baby, I want you to know tha--,"

Sa telepono, may tumatawag. Ang telepono, sagutin natin! Sa telepono, may tumatawag.

Parehas kaming nagkatitigan noong may tumunog na cellphone. Nakaawang ang labi niya dahil naputol sana ang sasabihin niya. Hindi pa rin kami kumikilos.

May humihingi ng tulong, may humihingi ng tulong. May humihingi ng tulong kung saan. Anong kailangan? Magtulungan! Anong kailangan? Magtulungan!

Ako ang naunang naglayo ng mukha, natawa kasi ako sa ringtone niya. Umiling siya ay napahilamos sa mukha bago sinimulang hanapin sa bag niya ang cellphone.

Wonder pets, wonder pets, kikilos na. Ililigtas ang reindeer nang sama sama.

"Sira," umiiling na aniya dahil sumabay ako sa kanta ng ringtone niya. Mas natawa ako dahil halatang nahihiya siya kaya mas nilakasan ko pa ang boses ko sa pagkanta.

Hindi malalaki at hindi malalakas, pero pag nagtulungan, lahat malulutas. Gooooo wonder pets, yaaaaaay!

Saktong sa "yay" ay lumundag ako pababa ng lamesa. Kinuha niya ang cellphone at sasagutin na sana pero natapos na ang tawag. Iling niya akong tiningnan bago sinukbit ang bag sa likod niya.

"Nandito na ang sundo mo?" tanong ko sa kaniya.

Tumango siya bago ulit ako lapitan. Walang pasabi niya akong niyakap ng mahigpit. Ramdam ko rin ang paghalik niya sa ulo ko bago kumalas.

"Ihahatid na kita. Sasamahan kita sa labas habang inaantay mo sila mama mo," ani ko pero umiling siya.

"Hindi na, pumasok ka na."

Pinilit ko pa siya pero mas mapilit siya kaya hinatid ko na lang siya sa gate namin at pumasok na. Nandoon lang ako sa pinto namin habang naghihintay na dumating na ang sundo niya, mga limang minuto siguro bago ako nakarinig ng tunog ng van na huminto.

"Gabing-gabi na Karl, iyan ba ang natututunan mo sa bago mong kaibigan?!" Pamilyar na boses ang narinig ko noong bumukas ang van na huminto sa tapat ni Karl.

Madilim sa may labas ng gate namin kaya hindi ko sila makita pero sigurado akong iyon na ang sundo ni Karl. Narinig kong sumagot si Karl pero mahina kaya hindi ko naintindihan.

Tumalikod na ako at pumasok ng tuluyan sa loob. Pinatay ko ang ilaw sa garden namin. Paalis na rin ang van nila. Nakita kong may isang lalaki pa na lumabas galing sa driver's seat, pumunta siya sa labas at inilalayan ang mama ni Karl papasok sa loob ng van, iyon siguro ang papa niya.

"Huwag mo ng pagalitan, Marra. Sa bahay na lang. Nakahihiya at baka magising pa ang mga tao dito."

Natigil ako sa pagsasara ng pinto noong narinig ko iyon. Awtomatikong umangat ang tingin ko sa van nila Karl. Papasok na ulit sa driver's seat 'yong lalaking lumabas kanina. Nangilid ang luha ko at tatakbo na sana palabas pero may mainit na kamay ang pumigil sa akin.

"Shhh," Tuluyan akong naiyak noong kabigin ako ni mama sa dibdib niya.

Napayakap ako sa kaniya, hinagod niya ang likod ko at isinara ang pinto. Panay ang pang-aalo niya sa akin. Narinig kong tumunog na ang van senyales na nakaalis na sila. Tuloy lang ako sa pag-iyak.

"Shh, tahan na anak," ani mama.

Pero hindi, hindi ko kayang tumahan, dahil kahit hinatid na ako ni mama sa kwarto ko paulit-ulit ang pagpatak ng luha ko.

Credits to the song Kalawakan by music hero and Say you won’t let go by James Arthur.