Chapter 6

Bago ako tuluyang umuwi ay dumaan muna ako sa bayan kung saan nakakita ako ng mga pwedeng bilhin na damit. I don't know if there's a mall here, pero ang mga nakikita kong damit ay mga bago naman. I haven't tried to buy some things in this kind of stores, but why not if I try it today, right?

Lahat yata ng stalls ng mga pamilihan doon ay nabilhan ko. Nag-enjoy akong bumili lalo na at hindi expensive ang mga naroon. Binilhan ko rin ng mga damit si Johny, Manang Gina, at ang asawa niya. Tumigil lang ako sa pagbili nang hindi ko na kayang bitbitin ang lahat, at hindi ako makapaniwala na less than three thousand lang ang lahat ng nagastos ko!

"This is so cool!" natatawang sabi ko sa sarili habang papunta ako sa kotse ko.

Nakangiti ako habang inilalagay sa likod ng sasakyan ang lahat ng binili ko. Pagkatapos ay sumakay na rin ako para makauwi na sa bahay. Mukhang sa pags-shopping lang ako mag-eenjoy sa lugar na ito!

Nang makabalik ako sa bahay ay inayos ko kaagad ang mga binili ko. Hiniwalay ko ang ibibigay ko sa pamilya ni Manang Gina, at habang abala ako sa ginagawa ay nag-ring ang phone ko dahil sa isang tawag.

When I saw my mother's name on the screen, I immediately took my phone and answer her call.

"Hello, mom?" masayang bati ko sa kaniya sa tawag.

Umaasa ako na babalitaan niya ako na na-convince na niya si Daddy at pababalikin na nila ako sa Manila.

"How are you there, Z?" tanong niya, bakas sa boses ang pagod kaya napakunot ang noo ko bago muling magsalita.

"I'm good, mom. How about you? Nakausap mo na ba ulit si Dad?" sunod-sunod na tanong ko.

Narinig ko ang buntong hininga ni mommy kaya naman bahagyang bumagsak ang dalawa kong balikat. May pakiramdam na ako na hindi na talaga magbabago ang isip ni daddy kahit na ano'ng convince pa sa kaniya ni mommy.

"I'm also good, sweety. I'm just tired and just wanted to ask if how are you there," sagot niya sa akin.

"And I can't convince your father anymore. Ang sabi niya sa'kin ay kapag hindi ako tumigil kakabanggit sa'yo ay baka pati si Bettina ay ipadala niya r'yan. I'm really sorry, Z." Dagdag na sabi ni mommy.

Ako naman ngayon ang napabuntong hininga. As expected, gano'n nga ang sasabihin niya. Napatango na lang ako kahit hindi niya 'yon nakikita. I just have to accept the reality now. Ayaw kong pati si Bettina ay madamay pa ipadala rito. I don't want to ruin her dreams to graduate from that school.

"It's okay, mom. Just don't mention my name ever again to dad. I can survive here. Ayaw kong madamay pa si Bettina," sagot ko kahit na nakaramdam ng sama ng loob.

Sabi nga ni Miss Daza, I'll get used to it. Alam kong hindi magiging madali sa akin 'to, but I have to face it.

Natapos ang usapan namin ni mommy. Nag-aalala siya sa akin, pero pinilit kong ipakita sa kaniya na ayos lang ako rito dahil 'yon naman ang totoo sa ngayon. I'm okay and I don't worry about my first day of school tomorrow.

Mas nag-aalala ako kay mommy. Muling sumagi sa isip ko ang babaeng kasama ni Daddy no'ng nakaraang araw. Alam kong may alam na rin si mommy, pero pinipilit niya lang isarado ang isip niya. Alam ko rin naman na mahal ni daddy si mommy kaya lang ay ang hindi ko maintindihan ay bakit nagagawang saktan ni daddy ang damdamin niya.

Gano'n ba talaga ang pagmamahal? Kasama ang saktan ang taong sinasabi mong mahal mo araw-araw? Kung gano'n lang ang pag-ibig na darating sa akin balang araw ay sana 'wag na lang. Mas pipiliin ko na lang mag-isa at tumanda habang buhay kaysa makasama habang buhay ang isang lalaki na ipararamdam na mahal ako, pero at the same time ay kaya rin saktan ang damdamin ko.

Nagpalipas lang ako ng oras sa bahay. Inayos ko ang dapat ayusin sa kwarto ko. Sinimulan ko na rin ilagay lahat ng mga gamit ko sa cabinet ko, dahil wala naman na akong pag-asa na makabalik sa Manila hangga't hindi sinasabi ni daddy.

Dumating na rin si Johny ala singko ng hapon kaya naman muli akong nagpalit ng damit, at naglagay ng kaonting make up sa mukha.

"Johny, magdidilim na. Sana ay nag-message or tumawag ka sa akin para hindi ka na naglakad pa papunta rito," sabi ko kay Johny nang sabihin niyang naglakad lang siya mula sa kanila papunta rito sa bahay.

Bahagya naman siyang natawa.

"Ate Z, paano ka makakapunta sa bahay kung hindi kita susunduin dito? Hindi mo pa alam kung saan 'yon," sagot niya sa akin pagkatapos ay napakamot pa sa ulo niya.

Hindi ko naman napigilang matawa at mapatango, dahil may point naman siya.

"But, at least now malalaman ko na kung saang daan ang papunta sa inyo. You don't have to walk, because I have my car," sagot ko naman sa kaniya.

"Kahit naman gamitin natin ang sasakyan mo ay maglalakad pa rin tayo, dahil hindi nakakapasok ang mga kotse papunta sa amin," paliwanag niya.

"Oh no. Really?!" hindi ko makapaniwalang tanong.

"Oo, Ate Z. Hanggang doon lang ang kotse mo sa kanto," sagot niya.

Napairap naman ako, at napabuntong hininga. Well, ano pa nga ba ang aasahan ko sa lugar na ito hindi ba?

"Fine, but we'll still use my car to go there now," sabi ko sa kaniya.

Napatango naman sa akin si Johny, at nagkibit ng balikat. Tuluyan na rin kaming umalis sa bahay, at itinuro niya lang sa akin ang daan papunta sa kanila.

"Excited ka na ba sa first day mo bukas?" tanong niya sa akin habang nasa daan kami.

Hindi ko naiwasang matawa dahil sa tanong niya.

"Why would I be excited? I never dreamed to study here," sagot ko sa kaniya.

"Hmmm, oo nga pala, Ate Z. Kung ayos lang sa'yo, bakit ka nga pala napunta rito kung maganda naman ang paaralan mo sa Maynila?" tanong niya, at bakas sa boses niya ang kuryosidad.

Napabuntong hininga naman ako bago sumagot sa kaniya.

"My father sent me here bilang punishment niya sa'kin, dahil umalis ako sa bahay nang walang paalam sa kanila para makapag-party," pagkukwento ko sa kaniya.

Napatango naman siya sa akin.

"Alam kong mali ka sa part na 'yon, at alam ko namang nag-sorry ka sa kanila, pero hindi ka man lang ba niya binigyan ng isa pang chance? Gano'n ba talaga ka-strict ang daddy mo?" kunot noo na tanong niya sa akin.

"Yes, Johny. Kaya hindi na ako magtatakha kung bakit gano'n na lang ang sinasabi ng ibang mga tao kanina sa palengke tungkol sa kaniya. Knowing my father, I know that would be possible, but I still can't help but defend his name. Ako ang nahihiya," sunod-sunod kong sabi pagkatapos ay muling napabuntong hininga.

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko at bakit ako nag-open up ng iba kong problema kay Johny kahit na kahapon lang kami nagkakilala. Hindi naman na kasi siya iba sa akin kaya komportable ako sa kaniya lalo na at para akong nakahanap ng batang lalaki na kapatid.

Mabilis lang kaming nakarating ni Johny sa lugar kung nasaan ang bahay nila. Pumasok kami sa parang kakahuyan at huminto kami sa nag-iisang kanto na may mga punong nakapaligid.

"Safe naman ang sasakyan mo rito, Ate Z kaya ayos lang na iwanan natin 'to rito," sabi ni Johny.

Napatango naman ako sa kaniya. Hindi ko naman naisip na hindi magiging safe ang sasakyan ko rito, dahil as usual ay wala naman akong nakikitang ibang tao roon. Nakakatakot lang ang daan papasok dahil parang gubat iyon sa dami ng mga puno na nakapaligid.

"Wala naman sigurong ahas dito, right?" nag-aalalang tanong ko.

Natawa si Johny at nagsimula nang maglakad kaya sinundan ko siya.

"Meron, pero huwag kang mag-alala dahil hindi sila nanunuklaw ng magaganda," sabi niya pagkatapos ay tumawa na para bang nang-aasar.

"Marunong ka na mang-asar, Johny!" reklamo ko sa kaniya pagkatapos ay napairap.

Nagpatuloy siya sa pagtawa habang naglalakad kaya naman mabilis ko lang siyang sinundan. Limang minuto yata ang nilakad namin hanggang sa nakakita na ako ng ilang mga bahay, at nakarating na kami sa kanila.

"Oh, Johny! Nand'yan na pala kayo." Sabi ng isang matandang lalaki na natitiyak akong si Mang Julio.

"Hello po! Good afternoon!" nakangiting bati ko.

May kasama pang isang matanda si Mang Julio. May ginagawa sila at tingin ko ay mga isda 'yon na nahuli nila kanina.

"Magandang hapon, Ma'am Zariyah! Halika at pumasok kayo," nakangiting bati nito sa akin pabalik.

Napatango naman ako habang nakangiti. Sinundan ko si Johny papasok sa loob at hindi ko naiwasang mapatingin sa buong bakuran nila. Maraming mga hayop doon katulad ng mga manok, at iba't-ibang hayop na makikita mo sa probinsya.

"Z!" narinig kong tawag sa akin ni Manang Gina.

Nasa pintuan siya at hinihintay kaming makalapit kaya nakangiti akong lumapit sa kaniya.

"Mabuti at nandito na kayo. Malapit nang maluto ang niluluto kong kaldereta. Halika at pumasok ka muna," sabi niya sa akin.

"Thanks, Manang!" sabi ko at tuluyang pumasok sa loob ng bahay nila.

Ililibot ko na sana ang mga mata ko sa buong bahay nila Manang Gina nang bahagyang manlaki ang mga mata ko sa nakita. It was Brandon! He was reading a book, pero nang marinig niya ang boses ko ay agad siyang nag-angat nang tingin sa amin. Napaawang ang labi niya nang makita ako habang ako ay nanatiling gulat. Ano'ng ginagawa niya rito?

Naalala ko tuloy ang pagbayad ko ng bill nila kanina sa Cafe!

"Oo nga pala. Ito si Brandon, kapitbahay namin. Matalik na kaibigan namin ang tatay niya kaya parang kapamilya na namin siya," paliwanag ni Manang Gina.

"Brandon, si Zariyah nga pala. Siya yung aalagaan namin dito. Anak ng may-ari ng mansion," pakilala sa akin ni Manang Gina kay Brandon.

"Hi. Good afternoon," bati niya sa akin.

Napangiti naman ako, dahil sa wakas ang kinausap niya ako.

"Nice to meet you, Brandon." Nahihiyang bati ko sa kaniya pabalik.

Tumango lang naman siya sa akin ay muling ibinalik ang tingin sa librong binabasa niya.

"Magkaedad lang kayo at parehas kayo ng university na papasukan, Z." Sabi ni Manang Gina.

"Nagkakilala na silang dalawa kanina 'nay sa harapan ng simbahan," natatawang sabat sa usapan ni Johny.

"Oh? Edi mabuti! Mainam nga na magkakilala kayong dalawa. Brandon! I-tour mo bukas si Z sa school niyo pagkatapo ng klase niyo ha," sabi ni Manang Gina.

Bahagya namang nanlaki ang mga mata ko at napailing dahil sa sinabi niya. Bigla rin kasi akong nahiya kay Brandon.

"No, it's okay. Nakakahiya kay Brandon, Manang. Baka may gagawin siya after school. I can do it naman alone," sabi ko pagkatapos ay napatingin kay Brandon.

"It's alright. Three p.m naman ang last class ko, at wala naman akong gagawin," sagot niya pagkatapos ay nagkibit ng balikat habang ang mga mata ay nasa librong hawak niya.

"Oh! Ayon naman pala. Sige na. Hijah. Pumayag ka na dahil kabisado ni Brandon ang university niyo," pagpilit muli ni Manang Gina.

Napabuntong hininga na lang tuloy ako dahil wala na akong magawa kung hindi pumayag na lang kahit na nahihiya ako. Hindi ko rin alam sa sarili ko kung bakit nakakaramdam ako ng hiya rito kay Brandon. Never pa akong nakaranas ng ganitong pagkahiya sa kahit na sinong lalaki na nakilala ko!

Naupo ako sa upuan na gawa sa kahoy. Iniwanan ako ni Manang Gina kasama si Brandon sa sala nila dahil ipagpapatuloy niya raw ang ginagawa niya. Nag-insist ako na tutulong sa kaniya kaya lang ay hindi siya pumayag. Mas mainam daw na mag-usap na lang kami ni Brandon para makilala namin ang isa't-isa kaya naman si Johny na lang ang tumulong sa kaniya sa paghahanda.

Wala akong ibang magawa kung hindi mapabuntong hininga habang nagi-scroll sa phone ko. Walang signal doon kaya naman hindi ko ma-open ang social media ko. Hindi ko naman makakausap si Brandon, dahil ayaw ko siyang abalahin sa pagbabasa niya ng libro.

Na-bored ako kaya naman nag-scroll na lang ako sa photos ko. Nakita ko ang picture roon ni Braddy kaya napaayos ako sa pagkakaupo ko para muling tignan si Brandon. Halos parehas na parehas nga talaga sila ng mukha. Wala akong makita na hindi sila magkaparehas kahit na ang naiiba sa kanilang dalawa ay ang style ng buhok nila. Clean cut ang gupit ni Brandon habang si Braddy naman ay medyo mahaba ang buhok niya.

Inilagay ko sa camera ng phone ko para kuhanan ng picture si Brandon. Gusto kong ipakita 'yon kay Lexy, dahil ayaw niyang maniwala na may kamukha rito si Braddy. Mamaya ay ipapakita ko naman kay Johny ang picture ni Braddy para maniwala rin siya sa sinasabi ko.

Parang bigla ko na lang gustong lumubog sa kinauupuan ko nang tumunog ang shutter ng phone ko nang matapos kong pindutin 'yon. Nakalimutan ko pa lang i-silent! Nanlaki ang mga mata ko nang mapatingin sa akin si Brandon kaya agad kong itinutok sa ibang bagay ang camera ko.

"What's that?" kunot noo niyang tanong sa akin.

"H-Huh?" tanong ko sa kaniya pabalik para magpanggap na hindi ko alam ang tinatanong niya.

"Kinuhanan mo ba ako ng picture?" tanong niya.

Halos kumalabog ang puso ko dahil sa tanong niya, at halos matuyo ang lalamunan ko. Hindi ako nakasagot agad, pero umiling ako sa kaniya.

"Let me see your phone," sabi niya pagkatapos ay inilahad ang kamay niya.

Kunot noo ko lang tinignan ang kamay niya at mabilis kong inilayo sa kaniya ang phone ko.

"Why would I give my phone to you? Isa pa, bakit naman kita kukuhanan ng picture? Duh!" sagot ko sa kaniya habang patuloy ang pagtatanggi.