Napatutop ng bibig si Dalcy habang si Jazz naman ay napanganga nalang. “Oh, my Goodness. Jazz, sa labas muna tayo.” Hindi agad makaahon sa pagkagulat si Jazz dahil alam nilang dalawa na hindi ko pa sinabi kay Zairon na may mga anak kami. Hinila nalang siya ni Dalcy dahil parang napako itong nakatingin lang sa amin. Nagising lang siya at gumalaw nang hinila na siya ni Dalcy sa labas ng walang lingon-lingon. Mas lalong domoble ang kaba sa puso ko. Hindi na ako halos makaisip ng isasagot at napaawang na lamang ang bibig. Tumigas ang expresyon ni Zairon habang nakatingin lang sa akin. Hindi ko na alam kung ano ang iniisip niya ngayon. “What do you mean by that, Laurene?” Malamig niyang tanong. “May anak ka?” I swallowed hard. Nabibigatan ako sa mga tingin niya pero wala na rin naman akong idadahilan pa at hindi na dapat pang itago. “Oo, Zairon. I-I’m sorry.” Iyon lang ang tánging nasagot ko. Hindi ko alam pero natatakot ako sa magiging reaksiyon niya pagkatapos niyang malaman
Dahan-dahan niyang nilapat ang palad niya sa noo nito at saka hinaplos. Nakita ko ang pagngiti niya ng unti-unti, isang ngiti na malambot at may pagmamahal sa mga mata. “No doubt. He's my son. I can feel it.. I can feel that he really is.” emosyonal niyang sambit. Naging mapait at masaya ang sandaling pinanood ko si Zairon na makipag-ugnayan sa aming anak. Gusto kong maging masaya, ngunit hindi ko maiwasang maramdaman ang bigat ng mga nangyari. "You're my son. I never thought I would have this moment to hold you and see you with my own eyes." He said softly. Tumango ako habang humihikbi. Pinunasan niya ang mga luha gamit ang palad niya at hinalikan si Cole sa noo at at saka umayos ng tayo. “I will find my daughter,” Bumaling siya sa akin. Nawala ang ngiti niya kanina at napalitan ng blanko. “And you have no other choice but to give them to me after this.” Nabigla ako sa sinabi niya. “Z-zairon.. hindi mo pwedeng kunin sila sa akin.” “Hindi para sa akin pero allowed sayong i
Hindi nila agad ako maabutan dahil mabilis ang pagpasok ko sa loob. Kumatok pa si Zairon sa bintana pero hindi ko na ito pinansin at agad pinaandar ang Van. Habang nagmamaneho pabalik sa bahay, hindi ko mapigilan ang mga luha ko sa pagtulo. Nakauwi na ang anak ko. Nakauwi na si Calia. Ngunit bigla na lamang nag break ang Van ni minamaneho ko. Nabagok na naman ulit ang ulo ko at ramdam ko na ang sakit nito. Hindi ko na nga alintana na tumulo na ang dugo sa noo ko kanina pa. Nahihilo kong tinaas ang tingin ko at hindi sinasadyang tingnan ang salamin at napatalon ako sa gulat nang makitang may tao roon. Taong akala ko ay hindi ko na makikita dahil nawala siya bigla ng isang buwan. Paano siya nakapunta rito? Hindi ba at nasa Pampanga siya? “S-sino ka? Bakit lagi lang nagpapakita sa akin?” Nahintatakutan kong tanong. Hindi ito sumagot at nakayuko lang. Naka hoodie pa rin siya at may face mask siyang suot. Bigla siyang gumalaw, kaya agad akong kumilos. Nang akmang lalabas na ako, h
"Z-zachary Aden Contreras?" I repeated his name. Hindi ako makapaniwala sa nalaman ko. I never thought that they were triplets. I noticed that my lips were parted, and I realized that they had been open for a while due to my shock. It was as if I couldn't believe what I had just heard. I blinked, trying to shake off my surprise and overwhelming emotions. Gumalaw siya at tumayo siya ng ilang pulgada mula sa akin. His presence was like a magnet, drawing my attention towards him. Nakaupo lang ako sa gilid ng higaan habang ang mga paa ko ay nasa ibaba at nakatapak sa malambot na carpet. Pinagmamasdan ko siya. Hindi na ako nahiyang titigan siya mula sa detalye ng kaniyang mukha hanggang sa bumaba ang aking tingin sa kanyang katawan. Suot niya ang isang mahigpit na dirty white na shirt, na tila isang tela na sumusukat sa kanyang maskuladong katawan. Pinaresan niya ito ng isang maong na pantalon, na nagbibigay sa kanya ng isang casual pero astig na itsura. Zairon has naturally messy bla
Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi para pigilan ang aking pag-iyak, ngunit hindi ko maiwasang maging emosyonal. Hindi ko alam, ngunit parang mas naging maluwag ang aking paghinga dahil sa mga sinabi ni Zairon... akala ko hindi na siya magpapakita ng kahit anong pagmamalasakit para sa akin. Agad niyang hinubad ang kanyang jacket at maingat na itinakip ito sa aking katawan. Mura siya nang mura dahil halos kita na ang aking katawan kahit na suot ko pa rin ang aking bra. "I-Im okay.. Zairon," mahina kong sabi. "You're not okay. That bāstard molested you. I won't forgive myself. I won't forgive anyone who touches you. Damn it!" He cursed while hugging me. I looked at Zachary who's now normally standing up like it's nothing happened. "You really fell in love, and you're even obsessed," We heard him laugh. His face was bruised but it didn't seem to bother him. He stood up straight, crossed his arms and leaned against the wall. He smiled genuinely, making his bruised face look soft
We headed to my parents house dahil nandoon ang mga anak ko. Zairon told me that they cried nonstop especially Calia dahil alam niya kung bakit naging ganoon ang sitwasyon namin. I smiled at the thought that my daughter is safe and I don't need to worry anymore. When I went inside, lahat sila ay agad akong sinalubong. The twins are also crying at halos napaubo nalang dahil sa kakaiyak. They ask me kung saan ako nagpunta pero sinabi ko na lang Zairon na huwag nalang sabihin lalo na at kapatid naman niya ang kumuha sa akin at baka iba ang iisipin nila. They don't know anything. Buhat-buhat ko si Cole habang nakaupo ako sa couch. Si Zairon naman ay nasa gilid ko lang nakaupo at mukhang agad naging close sila ni Calia dahil siya ang unang nilapitan nito at sa lap ito natulog. Even Zairon closed his eyes, he didn't let go of Calia’s little hand. I smiled. “Matulog ka muna, Zairon. Gigisingin nalang kita mamaya kapag dinner na,” Hinawi ko ang buhok ni Calia na ngayon ay nakatulog na s
“Oo syempre. Matagal ko ‘yang kasama eh. Ilang taon na kaya comfortable ako. Iba kasi nararamdaman ko kapag niyakap kita.” “Iba? Hindi ba talaga ako masarap yakapin? Am I –” he sniff his shirt. “Mabaho ba ako?” Natawa ako sa reaksiyon niya. “Hindi ka naman mabaho. Nagbibiro lang ako. Akina nga ‘yan.” Hinablot ko ang teddy bear ko at niyakap ito ulit at saka tinalikuran siyang humiga. “What the–? Baby naman,” niyakap niya ako sa aking likod pero pumikit na ako. “Baby, nagseselos na ako.” Naimulat ko ang mata ko. “Anong selos?” “Eh.. mas pinili mo pang yakapin iyan kaysa akin eh. Nagseselos na ako. Kailangan ko na iyang ligpitin. Hindi pwedeng ganito!” Natawa ako. “Pinagseselosan mo ang teddy bear?” “Oo! Tàngina naman. Ayokong ganito. Ako nalang kasi yakapin mo!” Kulang nalang ay magdabog siya. “Okay pero sa isang kondisyon.” Humarap ako ng higa sa kaniya. Ang teddy bear ko naman ay iniwan ko lang kung saan ito nakapwesto. Tinuro ko ang bukol sa pantalon niya. “Only if
After a few hours, we finally arrived but I couldn't proceed with my tasks immediately and went straight to the person who assigned us. Kailangan ko ring malaman kung saan ako ngayon dahil biglaan pa naman ang absent ko. The doctor told me, "I know about your situation, Valencia. It's okay, so you don't need to make up for the day you missed in your OJT." He said this calmly from behind his desk. He was wearing glasses and looked at me over them. I was surprised. "Really po?" I wasn't sure what they used as a reason for my absence, but it didn't matter anymore because it was more important that I didn't have to make up for the day. I didn't want to fall behind either. He nodded and said, "Yes." His face looked serious but kind. "Thank you, doctor. I appreciate your understanding," sagot ko. Kanina pa pala ako tense dahil baka masisira ang evaluation nila sa akin. Kailangan ko pa man din iyon. "Not a problem, Valencia. Just make sure to catch up on what you missed," the doctor