LorryceMabilis na lumipas ang mga araw at hindi ko namamalayang halos nangalahati na ang semester. Natutuwa lang ako kasi unti-unti ko nang naiintindihan kung bakit mahal na mahal ng mga magulang ko at ng mga kuya ko ang SPU. It is a really great place to be.Nag-e-enjoy ako sa lahat ng class na pinapasukan ko kasi ang gagaling ng mga teachers namin. Istrikto sila pagdating sa disiplina pero maruong silang makisimpatya at makipagsabayan sa mga estudyante. Siguro isa pang dahilan kung bakit ako nag-e-enjoy ay dahil gusto ko talaga ang ginagawa ko.The people in SPU are really cool. Aaminin kong, may mga iilan na alam kong hindi ko talaga makakasundo pero ano ba naman sila kumpara sa napakaraming Peterfolks na mas nagbibigay kulay sa buhay ko. Mayayaman ang karamihan ng mga nag-aaral dito pero hindi sila ‘yong mga tipong super taas na hindi mo ma-reach. Humility, respect, kindness and excellence ang core values ng SPU na ipinamamalas ng mga estudyante rito.Ilang buwang pa lamang ako r
EnriqueHanggang ngayon gumugulo pa rin sa utak ko ‘yong sinabi ni Doc. Michael sa school clinic kagabi.Si Lorryce, gustong-gusto ka siyang iwasan kasi hindi ko nagugustohan ‘yong ginagawa niya sa akin, para akong biglang nagkakasakit kapag nandiyan siya. Kapag wala naman siya parang mas magkakasakit ako.Ano ba ito? Kinakarma na yata ako dahil sa mga pinag-gagagawa ko noon.Hindi ako nakatulog kaya kahit alas sais pa lang ng umaga’y nagmaneho ako papunta kina Ate Althea. Halatang-halata ang pagkagulat sa mukha ni Ate Althea noong nakita niya ako sa bahay nila.“E, what are you doing here?” bungad sa akin ni Ate Althea pagkapasok ko pa lang sa main door ng bahay nila.“Ate, nandiyan ba si Tito?”Si Tito Alister Mondragon ang dad ni Ate Althea. Isa siya sa mga pinakamagagaling an cardiologists sa buong Asya. Sikat na sikat siya sa medical field at siya rin ang president ng Mondragon Medical, one of most celebrated hospitals in Asia. Hindi ko basta matatanggap ang diagnosis ni Doc. Mic
EnriqueNgayong break time ko, dito muna ako tumambay sa gym. Naisipan kong mag-shooting para kahit papaano, ma-relax naman ako. Hanggang ngayon kasi tensyonado pa rin ako. Nakita ko si Lorryce kanina pero iniwasan ko siya.Halos matawa ako sa sarili ko kasi para akong gago sa mga pinaggagagawa ko. Umiwas ako sa babaeng mahal ko.Naloko na! Torpe na yata talaga ako. Natigil lang ako noong nahagip ng mga mata ko si Mildred na pumasok sa gym at umupo sa bleachers katabi ng mga gamit ko.“Hi Enrique,” she greeted.Bahagya ko lang siyang nilingon.“Ui, ikaw pala. Anong ginagawa mo rito?” halos walang gana kong sabi.“Wow, lagyan mo naman ng kaunting excitement ‘yang tono mo. Para namang hindi ka masayang makita ako. No Lorryce today?”Umakto na lang ako na parang wala akong narinig.This is awkward.“So, what brings you here?” I casually asked again.“Love.”“Mildred,” I exhaustedly said. Ayan nanaman siya.“Okay, okay fine. Sorry. Break na pala tayo— oooppsss, hindi nga pala naging tayo
Lorryce“Lorryce!”Nang lumingon ako pinanggalingan ng isang pamilyar na boses nakita ko si Enrique na tumatakbo palapit sa akin. Ginabi na ako dito sa SPU dahil may hinanap akong libro sa library. Hindi pa nga ako tapos sa ginagawa ko pero kailangan ko nang umuwi kasi inabutan na ako ng closing sa library.Hinihingal pa si Enrique nang makarating sa aking harapan. Naka demin pants siya at puting t-shit. Suot niya rin ang kanyang SPU Kings jacket at nakasabit sa balikat niya ang kanyang duffle bag. Halatang galing siya sa basketball practice.“Uwi ka na?” hinihingal niyang tanong.“Oo. Okay ka lang ba?” balik na tanong ko.“Oo naman.”Ilang segundo muna siyang nagpahinga tapos noong nakapaghabol na ng hininga, agad siyang tumingin at saka ngumiti sa akin.“Coding ka? Hatid na kita!” masigla niyang sabi.“Ha? Hindi na ‘no, ang layo ng bahay namin sa inyo. Okay lang ako, magta-taxi na lang ako.”Tumanggi ko pero parang hindi yata niya narinig ang mga sinabi ko. Pumunta siya sa likod ko
“So—Sorry,” nauutal kong paumanhin.Suddenly, his expression softened. Napayuko siya saglit at kinalma ang sarili.“Sorry din, napagtaasan kita ng boses.”He tried to be cool about this but I can still feel his nerves. Naguilty naman ako bigla. I tried to explain.“No, Enrique. Kaya ko lang naman siya naalala kasi—”“Lorryce,” he called my name exhaustedly to cut me off.“Sandali kasi patapusin mo muna ako,” agad-agad kong sabi.Wala na siyang nagawa kun’di makinig.“Masakit iyong naging ending namin ni Zane. Sinaktan niya ako ng maraming beses sa loob ng matagal na panahon. Pero kung papipiliin ako ngayon, ayaw kong burahin ang mga alaala namin kasi ‘yong ending lang naman ang masakit, eh. ‘Yong simula at saka ‘yong in between punong-puno ng mga magagandang alaala and those memories are worth keeping. Kaya ayaw ko siyang kalimutan. ‘Di bale nang may malungkot na alaala, basta manatili iyong mga masasaya.”Tinignan ko si Enrique. Nakatingin siya sa malayo. Kahit madilim nakikita ko an
Lorryce Ang ganda ng laro nila! Nakakadala kasi hindi nanatili sa court ang laban. Kanya-kanyang patusada rin ang fans sa bleachers.Hawak ni Enrique ang bola, double teamed nina Zane at no’ng pinakamalaki sa mga players ng Aragon. Noong mag-shooshoot na si Enrique, hinarangan siya ng kanyang dalawang bantay tapos nagkasikuhan. Hindi ko na alam kung ano ang nangyari pero binundol ako ng matinding kaba noong nakita ko ang pagbagsak ni Enrique.Unti-unting natahimik ang buong gym. Pakiramdam ko, nasa lalamunan ko na ang aking puso noong naglabas ng stretcher ang medic para kay Enrique. Gusto ko siyang daluhan doon at alamin kung kumusta siya. Pero hindi ko naman kailangang lumapit doon para malaman na nasasaktan si Enrique. I heard him grunt in pain a couple of times. I think he is just trying to look tough even though his feet really hurts bad.Nanatili siyang nakahiga sa sahig at tinitiis ang sakit, kitang-kita sa pagkusot ng mukha niya, habang dahan-dahan siyang inaayos ng medic sa
LorryceNandito kami ngayon sa Blackhole. Nag-pa-party ang mga Peterfolks dahil sa pagkakapanalo ng Kings kanina. Nag-e-enjoy ang mga tao sa loob, sobrang hype nila. Sabagay, kahit naman ako naki-sali rin sa hype. Lumabas muna ako para magpahangin.“Hey beautiful.”I heared someone talk behind me. Pagkalingon ko, nakita ko si Zane na may hawak na drinks while smiling at me.You see, Zane is somewhat a two faced creature. Ang unang mukha niya ay isang alpha male na feeling God’s gift to women. Ang ikalawang mukha ay isang simpleng lalaki na sweet and caring, such a knight in shining armor. The second one is the Zane that I fell in love with; the one that only comes out when it’s just the two of us; the one that not a lot of people know; and also the one in front of me.“Iced Tea?” he offered. Kinuha ko naman iyon saka kami parehong naglakad ng kaunti papunta sa sasakyan niya at sumandal sa hood nito.“Anong ginagawa mo rito? No girls?” tanong ko.“Natalo kami kanina. I need a drink. Ma
LorryceNandito kami ngayon sa bahay nina Ate Pia. Nag-invite kasi siya para sa isang dinner date bago kami sumabak sa final exams next week. We are here with her closest friends. Narito rin sina Enrique at ang mga kaibigan niya.Busy sa kitchen si Ate Jewel. Siya kasi ang incharged sa menu. Kahit may mga cook dito sa bahay nina Ate Pia, nagprisinta pa rin si Ate Jewel para magluto. Sinamahan namin siya sa kusina para tumulong. Nag-bo-bonding kaming mga girls dito sa kusina habang naghahanda ng dinner. Nasa pool side naman ang mga boys at nagchichismisan.Kanina lang rin namin nalaman ni Hannah na dito sa mansion nina Enrique nakatira si Ate Pia. Kaya naman hot topic para sa amin ni Hannah kung papaano nangyari iyon.“Sandali. Ate Pia, ikwento mo naman kung bakit dito ka nakatira sa bahay nina Enrique. Magkamaganak ba kayo?” tanong ni Hannah.“Hindi. Magkakaibigan ang parents namin. But my parents died when I was thirteen years old. Nag-crash ang eroplanong sinasakyan namin. Hindi na
Inilahad ni Enrico sa harapan ni Enrique ang dalawang bags ng Nike. Nang suriin ni Enrique, isang Air Jordan 1 at isang Lebron 10 and laman ng mga bag.“Kararating lang ni Dad galing business trip sa US. Pasalubong daw niya sa atin ‘yan. Ma-una ka nang pumili,” anunsyo ng nakatatandang si Enrico.Hindi napigilan ni Enrique ang mapangisi. “Hinintay mo talaga akong maka-uwi para papiliin ng sapatos?”Umiling si Enrico. “Huwag kang feeling. May tinapos lang ako, hindi kita hinintay.”Ang totoo, parehong gusto nina Enrico at Enrique iyong Air Jordan. Iyon nga lang, alam rin nilang pareho nilang gusto iyon kaya nag-aalangan sila sa pag-pili.“Air Jordan 1, Kuya. Ang tagal mo nang naghahap nito, and look, it’s our size… Pero papaano ba ‘yan, gusto ko rin.” Isang makahulogang tingin ang ipinukol ni Enrique sa kapatid pero hindi iyon pinatulan ni Enrico..“Eh, ‘di sa’yo na. Wala namang problema sa akin ‘yon. 'Yong Lebron na lang ang sa akin. Pero pahiram naman ako paminsan-minsan,” nakangitin
Pag-ibigLumapag na ang isang private charter plane sa runway ng NAIA.“Ah! It’s so good to be back home,” maligayang bulalas ng isang magandang babae habang inaalis ang aviator sunglasses mula sa kanyang mata. Liningon ng babae ang lalaking bumababa sa hagdanan ng sinakyan nilang private plane.“Hey Enrico! Lunch muna tayo sa Polo Club.”Ngumiti at tumango na lamang si Enrico bilang pagsang-ayon. Sinalubong ang dalawa ng kailang mga assistants nila na kumuha ng kanilang mga gamit. Hindi nagtagal, isang asul na Rolls Royce ang sumundo kina Enrico sa mismong runway ng paliparan.“Welcome home, Sir Enrico. Miss Margaux,” nakangiting bati ng chauffer.“Thank you, Billy. I’ll take it from here.”Tumango lamang ang chauffer na si Billy at ibinigay kay Enrico ang susi ng sasakyan. Inilagay na rin ng assistants sa trunk ng sasakyan ang maleta ng dalawa. Pumasok na sa driver side ng Rolls Royce si Enrico at binuksan naman ni Billy ang pintuan ng passenger side para kay Margaux.“Kailan ka sus
“Lorryce, I’m breaking up with you.”Muntik ko nang maibuga ang beer na iniinom ko sa sinabi ni Enrique. Hindi ko ma-iwasa ang bumaling sa kanya. He was staring at me dead serious.“Let’s break up,” ulit niya.Pinilit kong itulak ang beer na nasa bibig ko papasok sa aking katawan.“Huh?” was all that I can say. Bakit feeling ko disappointed ako na matatapos na itong pagpapanggap namin?Well, guess what, reality check is real, Lorryce Cologne Manansala Rivera.“Mildred knows. All this time, she knows.”Kung gano’n, wala palang kwenta iyong mga pagpapakasweet namin ni Enrique sa isa’t isa sa harapan ni Mildred. Alam naman na pala niya.“I-I’m sorry, E. Mukhang nagsayang tayo ng effort. Kung alam pala ni Mildred baka—”“No. Nag-usap kami. Sabi niya, naiintindihan na niya at tanggap na niya. We succeeded on my part of the deal. Gusto kong marinig mula sa’yo kung ako ba, nagtagumpay na tulungan kang makalimot sa ex mo?”Saglit akong natigilan sa tanong ni Enrique. Talaga bang seryoso siya
Mabilis na lumipas ang mga araw. Hindi ko namalayan na natapos na ang unang semester ko sa SPU. I can’t deny that my first semester in SPU was really fun and I am looking forward to my second.Two weeks ago, I took my final exams. Kahit na burntout kami sa dami ng mga last minute requirements, masaya pa rin ang experience. Sobrang thankful rin ako kay Enrique dahil tinulungan talaga niya ako sa ilan sa mga projects ko, lalong-lalo na sa Math. I don’t know how he did it but he made me a master of functions and derivatives in like two hours!I got a text from our class representative this morning. Ngayong araw ilalabas ang official grades namin. We can check it online but I opt to go to school and get my grade card. Ewan ko ba, basta gusto kong ma-experience iyong feeling ng pumila sa window ng Record’s Section para kumuha ng grade. Hindi naman hassel iyon kasi wala masyadong pila sa SPU at wala rin naman akong gagawin. I can’t hang-out with Hannah Banana kasi nasa Tagaytay sila ng fami
LorryceNandito kami ngayon sa bahay nina Ate Pia. Nag-invite kasi siya para sa isang dinner date bago kami sumabak sa final exams next week. We are here with her closest friends. Narito rin sina Enrique at ang mga kaibigan niya.Busy sa kitchen si Ate Jewel. Siya kasi ang incharged sa menu. Kahit may mga cook dito sa bahay nina Ate Pia, nagprisinta pa rin si Ate Jewel para magluto. Sinamahan namin siya sa kusina para tumulong. Nag-bo-bonding kaming mga girls dito sa kusina habang naghahanda ng dinner. Nasa pool side naman ang mga boys at nagchichismisan.Kanina lang rin namin nalaman ni Hannah na dito sa mansion nina Enrique nakatira si Ate Pia. Kaya naman hot topic para sa amin ni Hannah kung papaano nangyari iyon.“Sandali. Ate Pia, ikwento mo naman kung bakit dito ka nakatira sa bahay nina Enrique. Magkamaganak ba kayo?” tanong ni Hannah.“Hindi. Magkakaibigan ang parents namin. But my parents died when I was thirteen years old. Nag-crash ang eroplanong sinasakyan namin. Hindi na
LorryceNandito kami ngayon sa Blackhole. Nag-pa-party ang mga Peterfolks dahil sa pagkakapanalo ng Kings kanina. Nag-e-enjoy ang mga tao sa loob, sobrang hype nila. Sabagay, kahit naman ako naki-sali rin sa hype. Lumabas muna ako para magpahangin.“Hey beautiful.”I heared someone talk behind me. Pagkalingon ko, nakita ko si Zane na may hawak na drinks while smiling at me.You see, Zane is somewhat a two faced creature. Ang unang mukha niya ay isang alpha male na feeling God’s gift to women. Ang ikalawang mukha ay isang simpleng lalaki na sweet and caring, such a knight in shining armor. The second one is the Zane that I fell in love with; the one that only comes out when it’s just the two of us; the one that not a lot of people know; and also the one in front of me.“Iced Tea?” he offered. Kinuha ko naman iyon saka kami parehong naglakad ng kaunti papunta sa sasakyan niya at sumandal sa hood nito.“Anong ginagawa mo rito? No girls?” tanong ko.“Natalo kami kanina. I need a drink. Ma
Lorryce Ang ganda ng laro nila! Nakakadala kasi hindi nanatili sa court ang laban. Kanya-kanyang patusada rin ang fans sa bleachers.Hawak ni Enrique ang bola, double teamed nina Zane at no’ng pinakamalaki sa mga players ng Aragon. Noong mag-shooshoot na si Enrique, hinarangan siya ng kanyang dalawang bantay tapos nagkasikuhan. Hindi ko na alam kung ano ang nangyari pero binundol ako ng matinding kaba noong nakita ko ang pagbagsak ni Enrique.Unti-unting natahimik ang buong gym. Pakiramdam ko, nasa lalamunan ko na ang aking puso noong naglabas ng stretcher ang medic para kay Enrique. Gusto ko siyang daluhan doon at alamin kung kumusta siya. Pero hindi ko naman kailangang lumapit doon para malaman na nasasaktan si Enrique. I heard him grunt in pain a couple of times. I think he is just trying to look tough even though his feet really hurts bad.Nanatili siyang nakahiga sa sahig at tinitiis ang sakit, kitang-kita sa pagkusot ng mukha niya, habang dahan-dahan siyang inaayos ng medic sa
“So—Sorry,” nauutal kong paumanhin.Suddenly, his expression softened. Napayuko siya saglit at kinalma ang sarili.“Sorry din, napagtaasan kita ng boses.”He tried to be cool about this but I can still feel his nerves. Naguilty naman ako bigla. I tried to explain.“No, Enrique. Kaya ko lang naman siya naalala kasi—”“Lorryce,” he called my name exhaustedly to cut me off.“Sandali kasi patapusin mo muna ako,” agad-agad kong sabi.Wala na siyang nagawa kun’di makinig.“Masakit iyong naging ending namin ni Zane. Sinaktan niya ako ng maraming beses sa loob ng matagal na panahon. Pero kung papipiliin ako ngayon, ayaw kong burahin ang mga alaala namin kasi ‘yong ending lang naman ang masakit, eh. ‘Yong simula at saka ‘yong in between punong-puno ng mga magagandang alaala and those memories are worth keeping. Kaya ayaw ko siyang kalimutan. ‘Di bale nang may malungkot na alaala, basta manatili iyong mga masasaya.”Tinignan ko si Enrique. Nakatingin siya sa malayo. Kahit madilim nakikita ko an
Lorryce“Lorryce!”Nang lumingon ako pinanggalingan ng isang pamilyar na boses nakita ko si Enrique na tumatakbo palapit sa akin. Ginabi na ako dito sa SPU dahil may hinanap akong libro sa library. Hindi pa nga ako tapos sa ginagawa ko pero kailangan ko nang umuwi kasi inabutan na ako ng closing sa library.Hinihingal pa si Enrique nang makarating sa aking harapan. Naka demin pants siya at puting t-shit. Suot niya rin ang kanyang SPU Kings jacket at nakasabit sa balikat niya ang kanyang duffle bag. Halatang galing siya sa basketball practice.“Uwi ka na?” hinihingal niyang tanong.“Oo. Okay ka lang ba?” balik na tanong ko.“Oo naman.”Ilang segundo muna siyang nagpahinga tapos noong nakapaghabol na ng hininga, agad siyang tumingin at saka ngumiti sa akin.“Coding ka? Hatid na kita!” masigla niyang sabi.“Ha? Hindi na ‘no, ang layo ng bahay namin sa inyo. Okay lang ako, magta-taxi na lang ako.”Tumanggi ko pero parang hindi yata niya narinig ang mga sinabi ko. Pumunta siya sa likod ko