Hanggang sa makauwi ako ay hindi mawala-wala sa isip ko ang nabasa kong article kanina. Why did the hospital suddenly closed? base kasi sa article na nabasa ko nagsara ang ospital nang walang nilabas na dahilan.
I searched it through other social media and may mga nabasa ako sa comments na nagsara dahil guilty daw ang mga Fabian sa nangyari may iba naman na nagsasabing ipapaayos lang daw at sa susunod na taon ay magbubukas ulit.
Maraming haka ang naglabasan pero ni isa walang naglinaw kung ano nga ba talaga ang dahilan.
"Oh aalis ka ulit ngayon?" gulat na tanong sa akin ni Tita. Nahihiya naman akong tumango.
"Aba't saan ka na naman pupunta?"
"May kikitain lang po."
Nagmake face lang siya bago ituro ang lamesa. "Mag-almusal ka muna," aniya at hindi na siya muling nagsalita pa hanggang sa makaalis ako.
I arrived early kaya nakapili pa ako ng magandang spot. Sa dulo ako pumwesto at nag order na muna ng kape.
<Parang biglang kumulo ang dugo ko nang makita kung sino ang tinutukoy na kasama ko sa "kayo". Sa dami nang pwedeng makasama bakit itong maarte pa? "Hi!" masiglang bati niya sa aming dalawa ng mommy ni Aivy. "Hi," bati rin pabalik ng mommy ni Aivy pero ako hindi ako bumati. "Take your seat," muling dugtong ng mommy ni Aivy at itinuro ang tabi ko. Hindi pa ako umuusog nang bigla na siyang umupo kaya ang ending ay sapilitan akong napaurong. Tinignan ko s'ya ng masama pero isang nakakainis na ngiti lang ang binigay niya sa akin. Umirap ako at napatingin na lang sa labas para kahit papaano ay may makita naman akong maganda. "A-alam kong hindi maayos ang relasyon n'yo sa isa't-isa pero hindi ko naman hinihiling na magkabati kayo ang sa akin lang ay sana matulungan niyo ako dahil kayo na allng ang alam kong makakatulong sa akin." Wika ng ina ni Aivy. Lumipat ang tingin ko sa kaniya
"This is it," wika ni Farrah hanggang sa tumunog na ang elevator hudyat na bubukas na ito at nasa tamang palapag na kami.Akmang hahakbang na sana ako palabas nang saktong pagbukas ng malaki ng elevator ay may tao rin papasok. Dahil sa gulat ko ay muntikan pa kaming magkabanggan, mabuti na lang at napigilan ko kaagad ang paa na humakbang pa."Sorry," sabi ko na s'yang ikinalaki ng mata ko. Sh*t! I shouldn't talk! baka mahalata niyang hindi ako taga dito sa ospital. Humakbang na lang ulit ako para sana tuluyan nang lumayo ngunit pinahinto niya ako."It's okay, but wait..." napahinga ako ng malalim. Mukhang nakaramdam nga s'ya.Dahan-dahan akong umikot paharap sa kan'ya. Mabuti na lang at kahit papaano talaga ay naka-facemask kami ni Farrah kaya tanging mata lang namin ang kita.“Bakit naka ganiyan kayong suot?” nagtaka rin ako bigla. Shocks baka mabisto kami.“Ha? Wala nabasa kasi ‘yong da
“IKAW?!” dahil sa gulat ko ay napalakas ang pagsasalita ko kaya agad ko namang tinakpan ang bibig ko. Shit!“Paano ka napunta dito?” takang-taka kong tanong. Hindi ko naman mabasa ang reaksyon niya dahil para siyang natatawa na ewan.“Mamaya n akita sasagutin ang mahalaga makatakas muna tayo dito,” aniya at sinubukang kumawala sa pagkakatali niya pero palpak dahil hindi niya magawang alisin ang kamay niya. Ginaya ko ang ginawa niya pero sakit lang ang napala ko, sobrang sakit.“Argh!” reklamo ko. Nakita ko naman s’yang napatingin sa akin.“H’wag mong gayahin, baka masugat ang kamay mo,” wika niya at muling nagpokus sa pagtanggal ng kamay niya pero limang minuto na ang lumipas bigo kaming parehas.Nagpahinga muna ako sandal bago naglibot libot ng paningin. Humahanap ako ng bagay na pwedeng makatulong para maputol namin tong tali sa kamay namin.“Makakatayo ka ba, An
“Naaamoy niyo ba ‘yong naaamoy ko?” Nagkunutan naman ang noo nina Ruther at Farrah hanggang sa mapatingin sila sa gilid ng lalaking kasama ko. “Yong mga papel nasusunog!” Mabilis silang tumakbo papunta doon para apulahin ang apoy at kuhain ang libro. “Yong mga ebidensya!” muling sigaw ni Farrah at mas lalo silang nagtaranta dahil mabilis na kumalat ang apoy. Hindi na nila napansin ang kasama ko na nakatayo na. Paano niya nagawang makatakas sa tali? Paano niya nakuha ‘yong nahagis kong lighter sa sahig? Kumakapal na ang usok sa kwarto dahil marami-raming libro na ang nasusunog. “Kumuha kayo ng tubig!” sigaw ni Rue. Mukhang hindi naman siya napansin ng dalawa dahil busy ang mga ‘to na kuhain ang mga librong hindi pa nasusunog. Kaya pala ang laki ng kwartong ‘to dahil dito lahat nakalagay nang ebidensya. Mas lalo pang lumakas ang apoy at kumapal ang usok kaya mas lalo na rin akong nahirapan huminga. Halos maubo-ubo narin s
“Andito na tayo,” aniya at nakita ko na nga ang napakataas na building sa gilid ko. Ang ganda naman dito ang aliwalas, ang sosyal tignan para kang nasa harapan ng isang hotel. I wonder kung magkano ang apartment dito haha.“Ang ganda naman dito,” sabi ko habang pinagmamasdan pa rin ang lugar.“Ang expensive mabuhay sa apartment pero wala akong choice,” tugon niya habang nagda-drive pa rin. Kasalukuyan na kaming papunta sa parking.Bigla naman akong napaisip. Nasaan kaya ang mama at papa niya? Or is he living alone na lang? wala ba s’yang kapatid? Tita? Tito? Imposible namang wala s’yang pamilya siguro pinili niya lang mag-apartment dahil tahimik nga naman ang buhay yun nga lang gaya ng sabi niya expensive. Even naman nurse na siya mahirap pa rin kumita ng pera dahil sobrang baba lang ng sahod dito sa pinas.“Mukhang malalim yata ang iniisip mo ah?” natatawa niyang tanong habang nagmamaniobr
“I’ll stay here.” Desididong sabi ko kahit sa totoo lang ay hiyang-hiya na ako kay Pierre. Sobrang dami nya nang naittulong sa akin tapos ito ako dinadamay siya sa kaguluhang nangyayari sa buhay ko.Napatitig lang s’ya sa akin sandali na parang nagulat pa sa desisyon ko kahit siya naman ang una talagang nag-suggest.“A-ayaw mo ba?” nahihiya kong tanong.Bigla siyang umiling-iling. “H-hindi haha, ayos lang,” nauutal niyang tugon. Marahan naman akong napatango.Nagkaroon na naman ng katahimikan sa pagitan namin. Napaiwas ako nang tingin at napalingon-lingon na lang sa paligid. Ang awkward, hindi ko alam kung anong sasabihin ko o kung anong gagawin ko.“I-itatapon ko muna ‘to.” Aniya at bigla nang lumakad hindi na ako inantay sumagot mukhang pati siya nahihiya na.Arghh! hindi naman sana kailangan na maging ganito eh, sana pala hindi ko na tinaggap ‘yong alok niyang dito mu
“Sure.” Tugon ko na ikinagulat niya naman. Naguluhan ako sa reaksyon niya kaya bigla akong nagtaka at nagtanong sa kan’ya. “Bakit?” hindi ko sure na tanong. Bakit anong laro ba ang ibig niyang sabihin? “W-wala naman akala ko kasi iisipin childish ako.” Nahihiya niyang sagot. Nangunot naman bigla ang noo ko. Ha?! Childish na ba ngayon ang paglalaro? Unless lutu-lutuan ang gusto niyang laro? Natawa naman ako bigla. “Anong childish ka d’yan! Hahaha ano bang laro, lalaruin natin?” “Tara papakita ko sayo,” sumunod naman ako sa kaniya at pumunta kami sa sala. Lumapit siya sa tv at may nilagay na cd doon sa dvd sa baba ng tv. Ahh mukhang alam ko na. Pagkatapos maisalang ‘yong cd ay lumabas na sa screen ng tv ang lalaruin namin. Haha boxing! “Okay lang ba?” nahihiya niyang tanong sa akin. “Walang problema sa akin, ikaw sure ka ba na ito lalaruin natin?” paninigurado ko. Inosente naman s’yang tumango-tango. “Oo,” Tumawa
Gulat na gulat ako nang bigla akong bumagsak sa dibdib niya. Nakita ko ang mahinang pagdaing niya dahil nawalan talaga ako ng balance kaya medyo napalakas ang pagbagsak ko. Tumama pa ang braso ko sa dibdib niya tsk!Dahil sa gulat ko ay napatitig lang ako sa kan’ya. Ang lapit ng mukha namin sa isa’t-isa at halos hindi ako makahinga ng maayos.Gusto ko n asana umalis pero mahigpit ang pagkakahawak niya sa palapulsuhan ko at parang ayaw na ayaw niya akong umalis. Nandito na naman ako sa posisyon na napagkakamalan akong isang tao na malapit sa kanila. Ito lang ba talaga ang role ko dito sa mundo? Ang maging shadow ng isang tao? Ang magpanggap bilang isang tao? I mean tao naman ako ang ibig kong sabihin ay magpanggap bilang ibang tao.“Lasing ka na, Pierre,” ani ko pero mabilis s’yang umiling-iling.“Hindi pa ako lasing,” sagot niya bago ngumiti na parang nakikipagbiruan.Bigla akong nawala sa mood sa totoo lan