CHAPTER 4: Vladimir

"Señorita Xelize, oras na po para maghanda," saad ni manang.

Napatingin ako rito at hindi ko maiwasan maging matamlay. Dalawang linggo na ang nakakalipas nang ma discharge ako sa Hospital.

And to be honest, I didn't remember that much. I also don't have plan to remember those lost memories of mine, all I think is Vladimir. I miss him so much!

Hindi ako naniniwala na panaginip lang lahat iyon. I know somewhere in this world, there's a secret place where I can find Vladimir's Kingdom.

"Señorita...?" tawag ni manang sa akin.

"Uh... Mag aayos na po ako. Wait me outside," walang ganang sabi ko.

Yumuko naman ito bago tuluyang umalis sa kwarto ko.

Nakaalis na ito pero nanatiling nakatitig padin ako sa kalangitan. Mabigat ang dibdib ko habang inaalala ang mga araw na kasama ko ito.

"Oh, Vladimir. What did you do to me? Why did you leave me? If that was really a dream, you shouldn't wake me. If I was still in your arms... I swear I'll be the luckiest girl in the whole world!" I whispered.

Marahan akong napapikit nang biglaang lumakas ang ihip ng hangin.

"Xelize, don't locked yourself in your room. Go find him and prove to your parents that Vladimir really exist, a Vampire like him really exist," my mind said.

Yeah... Right. I should prove to them that he was really exist! Hindi pwedeng magmumok na lang ako dito sa kwarto at maghintay sa wala. Wala ding mangyayari kung magpapadala ako sa lungkot at pangungulila.

Naglakad na ako patungo sa dressing room at isinuot ang uniporme ko. Napangiwi pa ako nang mapansin ang pagiging maikli ng palda ko. Nilagyan ko ng light make up ang mukha ko at inayos ang buhok ko. This is it! Face them and show them what you got, Xelize!

I smiled at the mirror while remiscining the day when I'm still with my three maids. If Rafaela, Suzy and Selene is still with me maybe masaya ako ngayon. I still remember when I'm still with them. I always asked if the dress fit on me or if it's look nice to me.

Kinuha ko na ang backpack ko bago lumabas sa aking kwarto. Bumungad agad sa akin ang mga katulong sa mansyon, busy sa mga trabaho nila.

I straightly walk my way through the dining area. Pagkapasok ko ay rinig na rinig ko ang kwentuhan at tawanan nila mommy and daddy. Napatigil lamang sila nang makitang palapit ako sa direction nila.

"Our princess is here!" masayang sabi ni daddy.

"Good morning mom, dad." Bati ko sa kanila at hinalikan sila sa pisnge.

"It's good to hear that you decided to attend your class, sweetie," malambing na sabi ni mommy.

"Ofcourse mom, ayoko magmukmok sa kwarto ko habang buhay."

They all stared at me and I saw on their faces that they are worried.

"Xelize, is this all about Vladimir?" tanong ni mommy.

Napangiti ako sa kaniya bago kumuha ng sandwich at kumagat doon.

"Xelize, you know vampires doesn't exist in real life. They only exist on movies, and book stories. We aren't in the virtual world, princess." Mahabang paalala ni daddy sa akin.

Napatingin ako sa kanila.

"Mom, dad please let me prove to you that Vladimir really exist. Vampire really exist, they can also live in this world like real humans," I explained.

"Alright, sweetie. Pagbibigyan ka namin but don't cross the line at baka isipin ng mga tao na..." putol na sabi ni mommy. Mukhang nagdadalawang isip pa ito kung itutuloy o hindi kaya ako na mismo ang tumuloy sa sasabihin niya.

"Na baliw ako? Trust me, mom. That will not happen," I said and smiled at them.

Napatingin ako sa wrist watch ko and I need to go. Malalate na ako sa school.

"Mom, dad. I need to go. Gonna be late, I will just bring this one..." saad ko at kinuha ang apple bago kinagat ito.

Hinalikan ko ulit sila sa magkabilang pisnge bago nagpaalam.

"Goodbye, mom, dad!" Pamamaalam ko.

"Goodluck sweetie, enjoy your day!" Pahabol ni mommy.

Napangiti naman ako rito at kumaway bago pumasok sa kotse.

"Let's go," I said on my driver.

Napatingin ako sa bintana ng kotse pinagmamasdan ang mga tao sa labas.

The scene are so familiar. May dalawang tao ang nag uusap habang yung kausap naman ng lalake ay may kasamang babae. Para itong aso sa kalagayan niya.

I don't remember exactly but it's familiar. Saan ko ba nakita ang eksenang ito?

Napasandal na lang ako nang makalayo na doon ang kotse.

"Ma'am, babalikan ko na lang po kayo pag uwian na," saad ng driver ko.

Hindi ko namalayan na nandito na pala kami sa parking lot ng school.

"Sure." Pag sang ayon ko naman sa kaniya.

Lalabas sana ito pero sinabihan ko na ito na ako na ang magbubukas.

Pagkalabas ko sa kotse ay umandar na agad ito. Napatingin naman ako sa lahat ng estudyante nang mapansing nagbubulungan na sila.

I choose to ignore them but as I stepped forward my one foot someone just shouted my name. I look around to find who it was and there I saw a three girls running towards my direction.

"Wahh! Xelize! We missed you!" Boses ng tatlong babae na palapit sa direksyon ko.

Wait? Is this real? Infront of me is Rafaela, Suzy and Selene!

"Balita namin hindi mo naalala ang ibang memorya mo, but I was hoping if you still remember me?" Suzy asked.

Ofcourse, I know them!

"You are Selene and you are Rafaela. Lastly, you are Suzette but you said, I will call you as Suzy," I replied.

Namilog naman ang mga mata nito at tumili ng pagkalakas lakas bago ako niyakap.

"Naalala mo nga kami!" sabay na sigaw ng tatlo.

Yes, I do remember them! They are my servants!

"You three are my servants, right?" tanong ko sa kanila na ikinagulat nila.

"No, we are your bestfriends, Xelize." Rafaela pouted her lips.

"What? Pero katulong din kayo ni Vladimir, diba? At kayong tatlo ang inaasahan niya para bantayan ako." nagtatakang ko silang tiningnan.

Hindi nagsalita ang tatlo at tumingin lang sa isa't isa. Maya maya naman ay may tumapik sa balikat ko.

"Hey, Xelize! Why are you talking to these weirdos anyway?" tanong ng isang babae.

Imbes na sumagot ay tinitigan ko lang ito at ang mga kasama niya.

Hindi ko sila maalala, nakakapagtaka. Napatingin ako sa kasama nito at hindi ko maiwasan magulat sa nakita ko.

Kahawig na kahawig niya si Vladimir. Nakatitig ito sa akin pero walang kaemo-emosyon ang mga mata nito.

But I know he's not Vladimir! Vladimir has two red flaming eyes and this one infront of me has two brown eyes.

What is the meaning of this? Is he the true Vladimir? So it's true that it was just a dream and they don't really exist in this world?