Kabanata 4 - Tawag

Ikaapat na Kabanata

Tinawag ni Carmina ang driver upang tulungan si Enrico na akayin papalabas ng kotse. Mabuti na lang at hindi traffic kaya mabilis silang nakarating ng mansyon. Sa hindi inaasahang pagkakataon, pagkababa niya ng sasakyan ay nakasalubong nila si Arnaldo Dela Muerte, ang ama ni Enrico.

“Dad, bakit ka po nandito?” Nanlalaki ang matang tanong ni Carmina sa gulat at kaba.

Si Arnaldo Dela Muerte ay malamig na tumingin kay Enrico na lupaypay at walang malay. Halatang hindi nito nagustuhan ang nakita.

“Anong nangyari at tila lasing na lasing ang asawa mo, Carmina? Hindi tama ang inaasta niyang magpakalasing ng sobra tapos ikaw ang pahihirapan. Aba! Hindi ka niya pinakasalan para lang alipin,” mabangis nitong pahayag.

Agad na ngumiti si Carmina. "Dad, hindi naman po nakakapagtakang lasing si Enrico ngayon, dahil ikalawang anibersaryo ng kasal naming dalawa. Nag-celebrate po kami kasama ang ilang mga kaibigan. Pinilit nila akong uminom pero lahat ay sinalo ng aking asawa.  Mahal na mahal ako ni Enrico, Dad, at resposibilidad ko rin hong alagaan siya.”

Nang marinig ito ni Arnaldo ay bahagyang lumambot ang mukha nito, at tila ba na-satisfy sa kaniyang mga narinig. “Oh, well, I am glad to hear that, hija. Akala ko e kung ano na ang nangyari at lasing na lasing ang isang iyan. I almost forgot…” Pagkatapos ay inabot nito ang bagay sa mga kamay ni Carmina. "Ito ay regalo namin ni Papa para sa anibersaryo ng inyong kasal. May ginawa pa ako at kaya medyo late ko itong naihatid at hindi ko na nagawa pang tumawag sa inyo. Sana ay magustuhan mo. At hija, hiling ko rin na sana ay magkaroon na kayo ng anak. Hold your hands together for the future at magmahalan kayo magpakailanman, mga anak."

“Salamat sa pag-alala, Dad. Makikikumusta na lang po ako kay Lolo at maraming salamat po rito sa regalo.” Taos-pusong nagpasalamat si Carmina sa kanya, at talagang naantig din siya dahil hindi nakalimot ang mga ito.

"Hindi mo ba ito bubuksan?" tanong nito sa kaniya.

"Basta regalo niyo ni lolo ay kahit ano pa yan, sobrang magugustuhan ko, Dad.”

"You are very simple, young lady at napakabait mo pa, you also have a soft heart kaya hindi na ako nagtataka kung bakit ayaw kang hiwalayan ni Enrico." Ang mga mata nito ay nahulog kay Enrico. “Kung binu-bully ka niya, o kung ano man na pang aasar sa iyo ay 'wag kang mahihiyang lumapit sa akin. Sabihin mo sa akin at kay lolo anumang oras, susuportahan ka namin at kami na ang bahala sa lasenggong iyan.” Bahagyang tumawa si Arnaldo.

“Salamat, Dad, tatandaan ko talaga.” Napangiti si Carmina.

"Ay siya, sige na, anak. Ayoko na kayong masyadong maabala ni Enrico. Umuwi na kayo at magpahinga na rin kaagad para mahimbing ang inyong tulog.”

Inalalayan ni Carmina si Enrico sa mayordoma na siyang nag-akyat dito sa kwarto.

“Ako na ho, madam.”

“Hmm. Susunod rin ako agad.” Tumango siya at humarap sa ama ni Enrico. Papalabas na ito ng gate.

Kumaway ito, “Good night, hija. Happy anniversary sa inyong dalawa.”

“Sige, Dad, maraming salamat po. Magdahan-dahan po kayo sa pagmamaneho pauwi.” Nakangiting sabi ni Carmina.

Pagkaalis ng ama ni Enrico ay naglakad siya papunta sa kwarto ng makasalubong niya ang mayordoma.

“Ako na ho ang bahala kay Enrico. Matulog na ho kayo, manang.”

Pagkapasok niya ng kwarto ay nakahiga si Enrico sa sahig. Biglang ngumiti si Carmina. Hindi pala ito maamo at pino sa lahat ng oras, at kung minsan ay nawawala ang kanyang pagtitimpi.

Lumuhod siya at sinundot ang pisngi ng asawa. “Enrico, bumangon ka at maligo muna.”

“Bumangon ka diyan, kung hindi ka babangon,hahayaan kitang sa sahig matulog!” Mataas man ang boses ay nakangiti niya itong wika sa asawa niyang tulog na tulog.

She tries again, but still no response.

Napabuntong-hininga si Carmina at tinulungan lamang hubarin ang damit isa-isa ng kaniyang asawa. Hays, mag-iinom pero hindi naman kaya. Napapaisip pa rin siya kung bakit ito naglalasing gayong ito dapat ay masaya. Base sa huling narinig niya kanina ay may candle light dinner sila ni Rebecca. Is there something happened between the two?

Pagkatapos mahubad ang damit ay inakay niya ito sa banyo upang maligo. Kinuha niya ang body wash na may malakas na amoy ng gatas. Ang body wash na ito ay personal niyang pinili, at ito ang paborito niyang amoy.

Ngunit ngayon, noong pinaliliguan niya si Enrico, nabulunan siya kaya sumuka siya ng ilang beses nang magkasunod.

She uses her favorite scented body wash, but it causes her to gag and throw up. She vomits.

“Ugh, ang baho!”

She feels nauseous.

Pagkatapos tuluyang paliguan ay binihisan niya naman ito ay inihiga sa kama, naisip ni Carmina na makapagpahinga na siya sa wakas. Napakahaba ng naging araw niya. 

Enrico suddenly turns and hugs her, whispering for her to stay and sleep with him. “Huwag mo kong iwan, p-please… please stay by my side…”

Biglang uminit ang puso ni Carmina, at hindi mapigilan ang tibok ng kanyang puso.

Her heart races at the sudden embrace, reminding her of their early days together. Ang pakiramdam na iyon ay halos kapareho ng una niya itong nakita. Tila isa itong usa na mabangis pero napakaamo ng mukha.

Kadalasan, ang lalaki ay laging eleganteng at kalmado ang hitsura, ngunit ngayon ay para itong bata na naghahanap ng aruga.

Pero alam niya sa sarili niyang hindi para sa kaniya ang mga salitang iyon… his words are like a knife, hurting her heart. She tried to hold back her tears, but they started to fall down her cheeks as she looked at him with a mix of sadness and anger.

“Why can’t you love me?” she whispered, her voice barely audible.

“H-huwag mo akong iwan…” He mumbled and turned away, leaving her feeling small and broken.

Lumambot ang puso niya, at bigla siyang hindi nakatiis na itulak palayo si Enrico. Just once. Well, ito na ang huling gabi. Magdiborsyo na sila bukas, wala silang pagkakataong magsalo sa iisang kama. Hayaan niya ang sarili na ito ang huling araw na yayakap siya sa asawa, ang kanyang magiging huling alaala!

“Ako ang huwag mong iwan…” bulong niya.

She knew that she had to stand up for herself and stop letting his words and actions control her. But for now, all she could do was cry and hope that one day, she would find the strength to leave him and never look back.

Pinagmasdan niyang maigi ang mukha ng asawa na payapang natutulog. Ang kanyang mga daliri ay parang paintbrush na dumadapo na animo’y bahagyang ipininta sa ang kilay, ilong, at labi ni Enrico. Sa wakas, dumapo ito sa kanyang kamay, nagkrus ang kanilang mga daliri, at hinawakan ito ng mahigpit. Siya ay naglakas-loob na gawin ang mga bagay na ito nang tahimik lamang kapag ito ay malalim ang natulog.

KINAUMAGAHAN, nagising si Carmina sa vibration ng cell phone. Medyo inaantok pa siya, hindi nakatulog ng maayos, at pikit matang kinuha ang cellphone at inilagay ito sa kanyang tainga.

“Hello?”

Tahimik ang kabilang linya ‘di niya alam kung bakit.

“Ikaw... si Carmina?” gulat na boses ng isang babae ang nanggaling sa telepono.

She almost fainted when she heard her low pitch voice.

Boses ni Rebecca… Her heart pounded like crazy! Hindi niya kailanman nakausap si Rebecca noon! Hindi niya sinasadyang kinuha ang cellphone kaya hindi niya napansin na pagmamay-ari iyon ni Enrico.

Si Carmina ay agad na umupo sa kama. Binuksan niya ang kanyang mga mata. Ngayon habang nakikita niya ang pangalan niya na naka register sa cellphone ay para siyang tinutusok ng karayom sa buong katawan. She sticks out her tongue. She never imagined the day that she will have a chance to talk to her. 

“Yes, it’s me.” she tried to sound cold.

“Asan si Enrico?” tanong nito na ikinanuot ng noo niya.

Siya ang asawa pero parang siya ang mistress…

“Natutulog pa siya,” sagot niya kahit ngayon ay sobra-sobra na ang pagkagulat.

Matagal na nawala ang nasa kabilang linya. Tumingin siya sa cellphone, umaandar pa din naman ang tawag.

“Kailangan ko lang siyang makausap. Can you give his phone to him?”

Kinagat niya ang pang-ibabang labi saka dahan-dahan na ginising si Enrico. Nang magmulat ang mata nito ay agad niyang inilahad ang cellphone dito.

Honestly, she couldn't breathe anymore. Hindi niya alam kung tama ba ang susunod na sasabihin pero iyon na lang ang kaya niya sa ngayon.

“Hinahanap ka ni Rebecca.”