Chapter 3

Nababadtrip na ko.

Hanggang ngayon nakatayo pa rin ako sa labas nang building nitong hotel. Alas dos na wala pa rin siya. Sabi ko hapon! Dalawang oras na ako naghihintay rito!

Bakit ba kasi nagmadali akong umalis no'n? Hindi ko man lang hiningi number niya para mas mapag-usapan pa 'yong tungkol ngayon.

Noong nagtanong ako sa front desk tungkol sa kaniya, ang sabi ay wala raw silang kilalang pumapasok doon na Axel.

Langhiya, baka hindi pa ako siputin nang lintek na 'yon! 'Wag mong sabihin na plinano niya 'to at hindi talaga siya sisipot.

Nang tumingin ako sa pumaradang sasakyan sa harapan ko na mukhang mamahalin ay kinutuban na agad ako.

Lumabas siya sa driver seat. May dala-dala itong bulaklak. Naka shades pa ang loko.

He's wearing a gray polo. Amoy ko pa ang pang lalakeng pabango nito. Para siyang sugar daddy na sinundo 'yong sugar baby niya.

"Nahiya naman ako. Dumating ka pa," nakabusangot kong sabi.

"What do you mean? Hindi ba maaga pa ko?" Nakangiti pa talaga siya nang salubungin ako.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Plinano mo 'to no? You're testing me aren't you?"

Agad niyang tinaggi. "Who would do that?" Maang maangan pa niya.

"Here, I picked this up for you." Pagiiba niya nang usapan.

Tinanggap ko ang red roses na nakabalot sa black paper kaya mas lalong na highlight ang kulay noong mga bulaklak. Samahan pa ng gold na nagtatali sa mga ito. Pasalamat siya ang ganda ng bulaklak.

Inirapan ko siya. "Tara na nga!" Nagsimula na akong maglakad.

"What? where? I have my car."

"Car car ka pang nalalaman. Diyan lang tayo sa tabi-tabi no! Ano ka chix? Wala akong hinandang restaurant kung 'yon ang inaasahan mo!"

I don't even know why I agree to this. Saan ka nakakitang babae 'yong pinaghintay sa date? Hindi ba dapat lagi 'yong lalake ang nauuna tapos mag-so-sorry 'yong babae dahil natagalan siya tapos ngingiti lang 'yon lalake sasabihin ayos lang at sabay na silang maglalakad? Gano'n dapat ang mangyayari!

Naramdaman ko ang pagsunod nito sa akin.

"Ano? Iiwan mo lang 'yong kotse mo diyan?" tanong ko.

"Somebody will get it." Kahit nauna akong maglakad dito ay kaunting hakbang pa lang niya ay naabutan kaagad ako nito.

"Really? Pagkakaalam ko nang tinanong ko sa front desk, wala silang kilalang Axel Crawford."

Nilingon ko siya. Wala na ang black glasses nito. Ngayon ko lang siya nakita sa maliwanag. Malinaw ko naman siyang nakita sa club. May ilaw rin naman kahapon sa hotel, pero iba pa rin pagnakita mo siya sa natural na sinag ng araw.

Grabe ang tangos ng ilong niyang naka side view. May pagka foreigner look siya. Siguro dahil ang tagal niyang nasa states. Pero hindi pa rin nawawala ang pinoy na features nito.

Napag alaman kong kakauwi niya lang galing states. Parehong pinoy ang parents niya. Sinearch ko rin kasi siya kahapon noong umuwi ako. Kaya may nalaman akong bagay-bagay tungkol sa kaniya. Pahirapan nga lang dahil wala talaga akong makita.

"I just got back here from states. And I want to know everything about the family business. Starting from zero. I don't want to have a special treatment so I hid my identity."

Seryoso lang siyang nakatingin sa nilalakaran namin. Nakaalis na kami sa part ng hotel kaya meron nang mga tao sa kalsada.

Bawat lakad namin ay napapatingin talaga kay Axel ang mga taong nakakasulubong.

"Iba ka rin no. 'Yong iba gusto nasa taas agad tapos ikaw mas pinipili mong mag-umpisa sa pinakababa? Ngayon lang ata ako nakakilala ng katulad mo."

Napabaling ang tingin niya sa akin. "Walang mataas o mababang trabaho, Kate. I don't know why people always put labels, ranks on everything. Every job has its own value."

Natahimik ako. Lagi na lang ako natatameme sa mga sinasabi niya. He never dissapoint.

"I mean, of course! I know that." Napakamot na lang ako sa pisngi ko. Napasubo pa nga.

Natahimik kami. Hindi ko inaasahang natatandaan niya pala ang pangalan ko. Wala nang nagsalita pa sa amin kaya medyo awkward ang namayaning katahimikan. Mabuti na lang mga ilang minutong paglalakad lang namin ay nasilayan ko na ang turo turo na nagbebenta sa gilid malapit sa palengke.

"Dalian mo, malapit na tayo. Alam mo bang ginutom mo ako kakahintay sayo!"

Umuna na akong naglakad sa kaniya.

"Kuya, magkano 'tong mga 'to?"

Tinaas ni manong ang tingin sa akin. "Kinse isa."

Tumango ako at kinuha ko iyong tatlong kwek-kwek na nasa stick. Nagpaalam akong ilagay muna sa tabi noong mga paninda iyong hawak kong bulaklak.

Dahil ramdam ko na si Axel ay kinuhanan ko na rin siya. Sinawsaw ko iyon sa matamis na sauce at binigay na sa kaniya.

Walang imik niya naman iyong kinuha sa akin. Hindi man lang siya nang kwestyon sa binigay kong pagkain sa kaniya. Tinignan ko ang magiging reaction niya nang kainin niya na iyon.

"Masarap?" tanong ko. Itlog lang naman 'yon kaya tumango-tango lang siya. Mukhang nagustuhan niya naman.

Pagkatapos namin makain ang kwek-kwek ay sinunod ko namang kumuha noong kalamares na nasa plastic cup. Ngayon naman ay suka na ang binuhos ko rito.

Walang ganito sa America, medyo challenging 'tong suka kaya hindi ko muna inilagay roon sa kwek-kwek niya kanina.

Halata namang sa reaksyon niya kanina na hindi pa niya nasubukan kumain ng street food.

Sabay namin kinain 'yong kalamares. Nakatingin lang ako sa kaniya habang kinakain niya.

"Ayos ka lang?" Natawa ako nang mabuga niya 'yong kinakain niya.

"Y-yeah," medyo nasasamid pa niyang sabi. Mukhang hindi niya nagustuhan iyong suka.

Kaya sa mga sunod namin na kinain ay siya na mismo ang pinakuha ko noong mga gusto niya pang subukang kainin at sawsawan.

Nakatingin lang sa amin si manong habang nangingiti. "Jowa mo?" tanong nito sa akin.

Natawa ako. "Ako po ang nanliligaw diyan," biro kong sabi.

Sinamaan lang ako ng tingin ni Axel.

"Ay sino bang hindi gustong manligaw diyan kung ganyan ka guwapong lalake. Mukhang siya talaga ang nililigawan kesa siya ang manliligaw," magiliw nitong sabi habang nagluluto.

Napangiwi ako. "Para naman pong sinabi niyong ang panget ko para ako 'yong ligawan."

Natawa ito at agad umiling. "Ay hindi naman sa gano'n. Maganda ka ineng, bibigay rin sa 'yo 'yan."

Tinaas taas ko ang kilay ko kay Axel pero hindi ako nito pinansin.

Medyo namumula na siya sa init ng panahon. Nakakatawa dahil wala siyang reklamo at sumusunod lang talaga siya sa akin. Kahit ang daming napapatingin sa gawi namin ay hindi siya nailang. Mukhang sanay na ang loko.

Nilagay ko sa kaliwang kamay ang hawak na plastic cup at kumuha sa shoulder bag ko ng panyo.

Wala siyang kamalay-malay nang lumapit ako sa kaniya. Busing-busy siyang kumain. Mukhang nagustuhan niya iyong fishball at kikiam na sinawsaw roon sa matamis na may anghang.

Kaya tuloy may namumuo nang pawis sa noo niya. Sabayan mo pa noong init ng araw. Pinunasan ko na ang noo niya. Kawawa e'. Ang laki niyang tao para siyang bata tignan. Hanggang balikat niya lang ako. Para tuloy akong nanay niya.

Bumaba ang tingin nito sa akin kaya nagtama ang paningin namin. My smile formed a thin line at tinaasan ko lang siya ng dalawang kilay ko.

"T-thanks. Let me." Kinuha niya sa kamay ko 'yong panyo. Hinawakan niya pa talaga iyong buong kamay ko bago niya kinuha. Tsansing din si gago.

"Jackpot ka diyan 'te ah." Sabay kaming napatingin sa gusgos na batang lalake na sumingit sa naudlot na chance ko na sana. Okay na e'! Romantic na no'n oh!

"Pahingi ako barya 'te. Gwapo ng boypren mo oh! Lugi sa 'yo." Turo pa nito.

Narinig ko naman ang mahinang tawa ni Axel kaya sinamaan ko siya ng tingin. Ba't parang kanina pa na eechapwera iyong ganda ko pag kasama ko 'tong isang 'to.

Ginulo ko ang buhok noong bata at pasimpleng kinotongan. "Halika nga rito."

"Kumain ka diyan," sabi ko. "Baka ipang computer mo pa iyong ibibigay ko."

Masaya naman itong kumuha noong mga paninda ni manong.

"I saw that. Did you just hit the kid?" seryosong sabi ni Axel.

"Hoy! Hindi ah! With tender loving care iyon!" palusot ko.

Umiling-iling na lang ito sa naging katuwiran ko. Halata pala 'yon. Pasimple na nga lang e'.

Nang matapos kami kumain ay binigyan pa ni Axel iyong bata ng five hundred. Sinabihan ko siya na wag na pero he insisted. Inuto uto ba naman siya noong bata. Si gago wala namang kamalay-malay sa ginagawa noong bata. Nasabihan pa ako ng madamot noong bata hindi naman daw ako ang magbibigay. Kaya wala akong nagawa.

"Pag nalaman laman kong ginastos mo 'yan sa walang kabuluhan. Madalas ako rito kaya malalaman ko 'yan!" pagbanta ko roon sa bata kahit hindi naman totoo iyong sinabi ko.

"Hindi po! Pang-aral ko po 'to," malawak ang ngiti niyang sabi at kumakaway na tumakbo na paalis sa amin.

Nang babayaran ko na sana si manong sa nakain namin ay inunahan na ko ni Axel. "Ano ba, 'di ba sabi ko ako na." Tinampal ko ang kamay nito.

"I won't let a woman pay for me, Kate."

Dahil napapakamot na sa amin si kuya ay hinayaan ko na siya ang magbayad. Isang libo pa ang binigay at may pa keep the change keep the change pa ang loko. In the end, wala rin akong nagastos sa sinabi niyang treat him to dinner. Ang ending ay parang siya pa iyong nag-aya sa amin.

Hinila ko na ang kamay niya. "Tara, may palamig doon."

Dami na kasing nakikiusyoso. Puro babae pa. Dinampot ko iyong bulaklak. Nagsimula na akong maglakad. Nagpatianod naman siya sa 'kin.

Casual lang talaga siya at may paglagay pa ng isang kamay sa bulsa. 'Di alintana ang mga matang nakatingin sa kaniya.

Dahil siyempre, hindi ako nagpapa lagpas ng opportunity, I intertwined my hands with his.

Dahil nasa likod ko siya ay hindi ko kita ang reaksyon niya. Pero ramdam kong natigilan siya. Ako lang ang nakahawak samantalang 'yong kamay niya ay maluwag pa rin ang hawak sa akin.

Ayos na sana ako sa gano'n. Akala ko ay ako lang ang kakapit magdamag. Pero napangiti ako nang maramdaman ang pag higpit nang kapit niya sa kamay ko.

Napabaling tuloy ako sa kaniya habang nakangiti. Nang lumingon ako ay nakaiwas ang tingin nito sa akin habang nakatakip ang likod ng kamay niya sa bibig nito.

"Hahaha ang cute mo." Hindi ko napigilang tumawa sa naging reaksyon niya.

"Shut up," parang bata niyang sabi.

This is not bad as I assumed. I like a breather like him once in a while. Not like the other guys who just grabbed me the second I clinged to them.

Let's see how this one goes.