Chapter 50

"Would you mind..." I vowed my head and sigh. "Listen to my story first?" giit ko pa. Tama naman 'yon diba? Alamin niya muna ang buhay ko bago niya ako pakasalan. Kapag nalaman niya ang kwento ko at tinanggap niya ako, kerebels na. Pero kung nalaman niya at nilayuan niya ako... Okay lang din... Kaya?

"Bakit naman hindi? To be honest... It's up to you if you wanted to open up to me, if not that's okay. That's your decisions, and your feelings was valid." seryosong saad niya. "Everyone has a story to tell, maganda man o pangit ang kwento ng buhay mo... Parte pa rin 'yon ng pagkatao mo. Be proud! Hindi ka tao kung wala kang kwento." giit niya pa.

Bakit ba napakadali para sa kaniya na sabihin ang mga ganoong bagay? Na para bang wala lang sa kaniya ang lahat? Hindi mahalaga sa kaniya ang negatibong salita, at wala siyang pakialam sa sasabihin ng iba. Ganyan ba talaga