MADALING ARAW ay naramdaman niyang may humahalik sa kanya, pupungas-pungas siyang nagmulat ng kanyang mga mata, “Damian. . .? Anong oras ka dumating? Gusto mo bang igawa kita ng kape?”Babangon na sana siya ngunit pinigilan siya nito at siniil ng halik sa mga labi. Nag-init na rin ang pakiramdam niya at tinugon ang mga halik nito. Bumaba ang mga labi nito sa kanyang leeg. Napaliyad siya sa kiliting idinulot niyon, waring kinukuryente siya ng mga labi nitong gumagapang sa maseselang parte ng kanyang katawan habang ang mga kamay nito ay abala sa pagtatanggal ng kasuotan niya.Napaungol siya nang paglaruan nito ang dungot ng kanyang kaliwang dibdib, “I missed you so much, Janice,” narinig niyang sabi nito, muling tumaas ang mga labi nito para hagilapin ang kanyang mga labi. Matagal bago ito bumitaw at muling pumaibaba sa kanyang dibdib, sa kanyang pusod hanggang makarating iyon sa pagitan ng kanyang mga hita.Basang-basa na siya nang ipasok duon ni Damian ang dila nito at naglabas m
PAGLABAS NI DAMIAN PARA SUNDAN sana si Janice ay nakita niya itong sumakay sa taxi kasama ng isang lalaki. Biglang nagdilim ang mukha niya. Tinawagan niya si Rex para utusan itong sundan si Janice at alamin kung sino ang lalaking kasama nito. “Opo Sir,” sabi ni Rex, kaagad na sumakay sa kanyang motorsiklo para sundan si Janice. Nakita niyang dumiretso ang sinasakyan nitong taxi sa isang motel. Kaagad niya iyong itinawag sa amo, “Sir, pumasok sila sa isang motel dito sa Cubao.”Naningkit ang mga mat ani Damian, parang sasabog ang dibdib niya habang tinitingnan ang larawang ipinadala sa kanya ni Rex. “Alamin mo ngayon din kung sino ang lalaking kasama nya. Kung pano mo yun gagawin, bahala ka na. Gusto kong malaman kung sino ang lalaking kasama nya, ngayon din,” utos niya rito saka parang nawala na sa mood na umuwi na siya.Nasasaktan siya sa ginagawang pagtataksil sa kanya ni Janice. Buong akala niya ay malinaw na para dito kung ano ang mayroon sila. Ilang sandali pa ay tumawag
DINALA SILA ng mga armadong lalaki sa labas ng Maynila, tantiya niya ay mga dalawang oras ang layo mula Maynila. Huminto ang sinasakyan nila sa isang malaking warehouse at duon ay pinababa silang mag-ina. Iyak ng iyak sa takot si Alexa ngunit wala siyang magawa para pawiin ang takot nito dahil maging siya ay takot na takot rin. Nagulat siya nang makita duon si Alex, nakagapos ito at bugbog sarado.“Alex. . .” Sigaw niya, mas lalo siyang napaiyak nang makita itong duguan at hirap na hirap huminga.“Putang ina, sinabi ko naman sa inyong ako na lang ang saktan ninyo!” Sigaw ni Alex sa mga armadong lalaki ngunit nagsipagtawanan lang ang mga ito.“Mommy, papatayin ba nila tayo?” Tanong ni Alexa sa kanya, napakagat labi siya at tinakpan ang mga tainga nito upang hindi marinig ang kung anumang sasabihin ng mga armadong lalaki.Itinaboy silang mag-ina ng mga ito sa tabi ni Alex. May pait sa mga labing napangiti si Alex habang nakatingin kay Alexa, “Siya na ba ang anak ko? Ang ganda, kamu
MALUNGKOT NA MALUNGKOT SI DON FERNANDO habang binabagtas nila ang daan pabalik ng Maynila. Isang taon na ang nakakalipas simula nang mamatay ang kanyang kaisa-isang anak na si Linda subalit nandito pa rin ang sakit sa puso niya at hindi na yata iyon maiibsan kahit na kailan. Namatay sa cancer ang kanyang 26-taong gulang na anak at habang may sakit ito ay dito sa kanilang hacienda nito piniling manirahan. Ito ang kanyang nag-iisang tagapagmana at ngayong wala na ito, alam niyang nagbubunyi ng husto ang kanyang kanyang dalawang kapatid at mga pamangkin. Nuon pa man ay pinag-iinteresan na ng mga ito ang lahat ng kanyang mga kayamanang maiiwan. Ngunit nangako siya sa kanyang sarili na hindi niya ibibigay ang lahat ng kanyang pinaghirapan sa mga ganid niyang kamag-anak. Si Don Fernando ay kilala bilang isang napakabait at matulunging nilalang kaya walang puwang para sa kanya ang mga ganid at mapangsamantalang gaya ng kanyang mga kamag-anak. Sa kanyang paniniwala, hindi maaring magta
“ATE JANICE?” Bakas ang pagkagulat at kaligayahang naramdaman ni Jasmine nang tawagan niya ito, “Sobra kaming nag-aalala saiyo. . . lahat na ng lugar na maari mong puntahan ginalugad namin pero hindi ka namin mahanap. Pati ang contact number mo, patay at. . .”“Maari bang ilihim mo ang tungkol sa pagtawag ko saiyo. Kahit kay Denver huwag mong ipaalam.” Aniya sa kapatid, “Muntik na kaming mamatay nang dahil sa ama ni Damian.”Nagulat ito sa ibinalita niya.“Kaya nakikiusap ako saiyo. Walang dapat makaalam na nagkakausap tayo. Pakidelete rin ng number ko sa phone mo. Ako na lang ang tatawag saiyo. Huwag kang mag-alala, maayos ang lagay namin ni Alexa pero pasensya na, hindi ko maaring sabihin kung nasaan kami.”“Oo, ate. . basta mag-iingat ka at palagi mo akong tatawagan. Malaman ko lang na safe kayong mag-ina para hindi ako nag-aalala.” Sabi ni Jasmine sa kabilang linya.“Ligtas kami at nasa mabuti na kaming kalagayan ngayon. Mag-iingat ka rin,” bilin niya rito saka mabilis nan
NAGING ISANG MATAGUMPAY ANG KAKA-LAUNCH LAMANG NA APPAREL BUSINESS ni Janice sa Amerika. Ngunit kasabay ng tagumpay niyang iyon ay nabalitaan niya mula kay Jasmine na nasa ospital ang kanilang ina at nag-aagaw buhay na kung kaya’t kinailangan niyang magbalik ng Pilipinas. Ang sabi ni Jasmine, ang findings ng doctor ay nasa stage five lung cancer na ang sakit nito. Baka kapag pinatagal pa niya ang pamamalagi sa Amerika ay hindi na niya ito maabutang buhay.Sa kanyang pagbabalik, pinakiusapan niya ang kakambal na ilihim kahit kay Denver ang pagdating niya kung kaya’t sila lamang dalawa ni Jasmine ang nagkita sa ospital kung saan nakaratay ang kanilang ina. Nagyakap sila ng mahigpit ni Jasmine. “Ate Janice,” umiiyak na wika nito pagkakita sa kanya, “Ang tagal nating hindi nagkita. Gusto sana kitang pasyalan sa Amerika nuong nagbakasyon kaming mag-anak pero sabi mo’y ayaw mong malaman kahit ni Denver ang lahat ng tungkol saiyo kaya tinikis ko na lamang na hindi ka makita.”“Pasensya
ISINALYA NI DON DOM ang isa sa kanyang business asscociates nang malamang nagpull out na ito ng mga investments nito sa kanyang itinatag na kompanya. “Wala ka talagang utang na loob. Ako ang tumulong saiyo para mapasok mo ang global market, pagkatapos ngayong umaalagwa ka na, basta mo na lang akong iiwan sa ere?” Galit na galit na sabi niya rito.Hindi umimik ang kaibigan nito sa halip ay nagsilapitan ang mga tauhan nito at inawat si Don Dom. Nangangatal sa galit si Don Dom Craig habang tila nanghihinang napaupo. Mula sa kanyang pagsusumikap ay naitayo niya ang Craig Apparels at namayagpag ito hindi lamang sa Pilipinas kundi sa buong Asya. Hindi kailanman nagkaroon ng interes si Damian na pangasiwaan ito. Maski ang kanyang kapatid na ama ni Denver ay hindi naniniwalang makakaya niyang palaguin ang negosyong ito kung kaya’t kinailangan niya ang tulong ng kanyang mga kaibigan at mga magulang ni Rochelle para lumawak at mapasok ang international market. Nuong mga panahon kasing iyo
“KAILANGAN MONG DUMALO SA KAARAWAN NG ANAK NI DON FERNANDO!” Matigas ang tonong sabi ng ama ni Damian sa kanya nang tawagan siya nito sa telepono. Parang walang narinig na itinuloy niya ang panunuod ng tv. Simula nang umalis si Janice, sa kanyang mga farm na siya naglalagi. Binitiwan na niya ang kahit na anong may kinalaman sa mga negosyo ng pamilya Craig. Maski ang itinayong negosyo ng ama na Craig’s Apparel ay hindi niya pinag-interesan kahit pa ilang beses itong nakiusap sa kanya na tulungan siya sa pagpapatakbo lalo na ngayong dumadaan ito sa malaking financial crisis.Malungkot na malungkot siya ngayon dahil kaarawan ngayon ni Janice. Ang daming bumabalik na mga alaala sa kanya. Parang nagsisikip na naman ang dibdib niya.“Damian, naririnig mo baa ko?” dinig niyang sigaw ng ama mula sa kabilang linya ng telepono.“Naririnig ko ho kayo,” matabang na sagot niya rito.“Malaking investor si Don Fernando at gusto kong magpa-impress sa kanya lalo na sa anak niya. Tulungan mo ako.
“MASAYANG-MASAYA AKONG NATAGPUAN MO RIN ANG PAG-IBIG na para saiyo, apo ko.” Tuwang-tuwang sabi ni Don Teodoro kay Kevin habang hinihintay nila papalapit sa altar si Debbie.Ngayon ang araw ng kasal ng mga ito at masaya ang lahat para sa dalawa. Nagpaikot-ikot man ang kwento ng pag-iibigan ng mga ito, at least ay sa simabahan rin nauwi ang mga ito.Samantala ay wala namang pagsidlan ng kanyang kaligayahan si Kevin habang nakamasid kay Debbie na inihahatid ng ama papalapit sa kanya. Mangiyak-ngiyak siya habang inaalala ang lahat ng kanilang mga pinagdaanan ni Debbie bago nila marating ang ganito.Masaya siya na nakinig siya sa kanyang Lolo. Ito na yata ang pinakamasayang araw para sa kanya. Sa wakas ay nakamit na rin niya ang kanyang pinakaasam. Ang mahalin ng babaeng kanyang pinakamamahal.“Salamat po, Lolo,” bulong niya sa kanyang abuelo.MASAYANG-MASAYA SI DENVER habang inihahatid nilang mag-asawa ang kanilang panganay patungo sa altar kung saan naghihintay dito si Kevin. Akala
“MASAYA AKO PARA SAIYO, KEVIN,” MASAYANG sabi ni Debbie kay Kevin nang puntahan siya nito para magpaalam, “At least mababalikan mo na ang mga pangarap mo.”Tinitigan siya ni Kevin, saka niyakap siya nito nang mahigpit, “Salamat Debbie.” Halos paanas lamang na sabi nito sa kanya, “Tinuruan mo ako ng tunay na kahulugan ng pagmamahal.”Napakurap-kurap siya at somehow ay may namuong mga butil ng luha sa sulok ng kanyang mga mata.Hanggang umalis ito ay tahimik lamang siya sa gilid ng pool. Panay ang tukso sa kanya nina Alexa. Kung gusto raw niyang umiyak, umiyak siya. At ewan kung bakit parang gusto nga niyang umiyak ng mga sandaling iyon. Masaya siyang tutuparin ni Kevin ang mga pangarap nito ngunit sa pinakasulok ng puso niya, hindi niya maipaliwanag kung bakit may naramdaman siyang kalungkutan.Naalala na ba niya ang damdamin niya para dito?Napapailing na tumalon siya sa pool at lumangoy ng lumangoy. Hanggang maramdaman niyang naninigas ang kanyang mga binti. Iwinagayway niya an
ISANG BUWAN na hindi nagpakita si Kevin kay Debbie. Ni tawag or pangungumusta ay hindi nito ginawa at naisip niyang mainam na nga ang ganun kesa naman nakikita lang niya itong nagmumukhang kawawa sa panunuyo sa kanya.Tinigilan na rin niya ang pakikipagdate. Nang mag-start ang semester ay pumasok na siya at muling nanumbalik ang interes niya sa pag-aaral. Nanumbalik na rin ang sigla niya as if parang walang nangyari or namagitan sa kanilang dalawa ni Kevin.Samantala si Kevin naman ay unti-unti nang natatanggap na wala na siyang babalikan pa sa piling ni Debbie. Pero wala siyang pinagsisihan. At least ay sinubukan niyang magmahal. Kung hindi man iyon naging matagumpay, wala na siyang magagawa pa.Masaya siyang malaman na normal na ulit ang takbo ng buhay ni Debbie. Siguro ay hanggang duon na lang talaga sila. Ngunit hindi siya magsasawang maghintay kahit abutin pa iyon ng magpakailanman.But for the meantime, kailangan niya ring magmove on at tuparin ang kanyang first love whi
“DEBBIE, ANO itong ginagawa mo? Nakikipagdate ka sa ibang lalaki habang si Kevin, matiyagang naghihintay sa pagbabalik ng mga alaala mo? Talaga bang nakalimutan mo na kung gaano mo siya minahal? Ano bang nangyayari saiyo?” Tanong ni Sophie kay Debbie nang hilahin niya ito palayo sa lalaking kasama nito.Napangisi si Debbie, “Wala akong obligasyon kay Kevin! Ni hindi ko nga alam kung talaga nga bang minahal ko siya kagaya ng paulit-ulit ninyong sinasabi sa akin. Saka pinahirapan nya ako dati, hindi ba?”“So, gusto mong gumanti?”“No. It’s just that kahit anong pilit ang gawin ko, wala akong maramdaman para sa kanya,” paliwanag ni Debbie.Napahinga ng malalim si Sophie saka nilingon ang lalaking kasama nito, “At san mo naman nakilala ang lalaking yan?” Kunot nuong tanong niya.“Sa online dating app.” Nakangising sagot ni Debbie, “Ang guwapo nya, hindi ba?”“Ewan ko saiyo,” napapailing na sabi niya rito, “Naguguluhan na ako. Dati, halos ilagay mo si Kevin sa pedestal. Ngayon naman
"Pano kung sabihin ko sa iyong ni Isa sa mga kwento mo wala akong maalala?" Sabi ni Debbie kay Kevin habang nakatitig siya rito. Pilit niyang nirerecall ang lahat ng memories niya with Kevin pero wala talaga siyang matandaan kahit na isa.Ramdam niya Ang disappointment ni Kevin habang matiyaga itong nagkwekwento sa kanya ng mga nangyari sa kanila.hinawakan into ang mga kamay niya. Pinilit niyang kapain sa dibdib niya kung may kilig na hatid iyon sa kanya pero wala talaga. In fact may awkwardness si yang nadarama kaya mabilis niyang binawi ang kanyang mga kamay mula dito.Dinukot ni Kevin sa bulsa ang phone nito at binasa ang Ilan sa mga messages niya."Hindi ako magsasawa at mapspagod hintayin ang yung pagbabalik kahit bumilang pa iyon ng ilang taon. Dahil alam ko sa puso ko, darating ang araw na Muli tayong pagtatagpuin ng kapalaran. Ngayon pa lang ay tinitiyak ko ng Ikaw ang lalaking para sa akin. Kung Hindi man sa ngayon, baka sa susunod kong buhay. . ."Napakurap kurap si Debbie
“UNDER OBSERVATION pa sa ngayon ang pasyente. We can’t tell kung ito ba ay transient global amnesia or ang tinatawag na temporary memory loss o pemanent na ba ang nangyaring ito sa kanya. Sa ngayon ay kailangan niyang sumailalim sa ilang eksaminasyon para matantiya ang pinsalang dinulot ng traumatic events sa kanya. Bukas ay naka-schedule na siya para sa Cerebral angiography,” paliwanag ng doctor sa kanila, “Sa ngayon, ang tanging magagawa natin ay huwag bigyan ng stress ang pasyente.”Tahimik lamang si Kevin habang pinapakinggan ang sinasabi ng doctor. Napakasakit para sa kanya na sa lahat ng taong naroroon, bukod tanging siya lamang ang hindi nito nakikilala.Ngunit alam naman niyang hindi iyon kasalanan ni Debbie. Nagkaroon raw ng trauma ang utak nito kaya may mga bagay itong hindi maalala sa ngayon. Natatakot siyang baka tuluyan na siya nitong hindi maalala. Kasabay niyon, makakalimutan na rin nito ang damdamin nito para sa kanya.WALANG KIBO SI DEBBIE habang pinagmamasdan
UNCONCIOUS pa rin si Debbie nang datnan ni Kevin matapos ng naging operasyon nito sa ulo. Ni hindi na siya umaalis sa tabi nito. Araw-araw rin ay binabasa niya ang mga ipinapadala nitong messages sa kanya na ni hindi niya nagawang basahin nuong nasa Sicily pa siya dahil naging abala siya para sa kanyang gaganaping exhibition. Iyon naman pala ay iiwanan rin niya nang dahil kay Debbie.“Dearest Kevin, nandito lang ako. Naghihintay saiyong pagbabalik. At kahit na walang kasiguraduhan kung kailan iyon, palagi mong tatandaan na hindi ako mapapagod kahit na kailan.” Napahinto siya sa pagbabasa ng mensahe nito nang waring gumalaw ang isang kamay ni Debbie.Ginagap niya iyon at hinalikan, “Please Debbie. . .gumising ka na.”Wala siyang ibang hangad ngayon kundi ang kaligtasan ni Debbie. Kaya niyang iwanan ang lahat alang-alang sa babaeng ito. Nakakatawa ngang ngayon lamang niya napagtanto kung gaano niya ito kamahal. Napakalaking gago niya para iwanan ang babaeng sobrang espesyal sa k
PAKIRAMDAM NI KEVIN ay huminto ang pag-ikot ng mundo ng mga sandaling iyon. Para siyang nanghihinang napakapit sa silya, “Debbie. . .” mahinang usal niya habang binabasa ang mensahe ng kanyang lolo. Unti-unti ang mahinang usal ay nauwi sa isang napakalakas na sigaw, “Debbie. . .” tumakbo siyang palabas ng gallery. Nagtataka ang mga spectators na naroroon para sa kanyang exhibitions ngunit sa ngayon, ang tanging concern niya ay ang kaligtasan ni Debbie. Kaagad niyang tinawagan ang kanyang Lolo Teodoro.Ilang sandali pa at kausap na niya ito sa telepono, “Anong nangyari kay Debbie?” Puno ng pag-aalalang tanong niya. Hindi pa man ay nangingilid na ang kanyang mga luha.“Nabangga siya ng humaharurot na motor sa tapat ng condominium na tinutuluyan ninyo. Ang sabi ng Mommy nya, halos araw-araw raw bumibisita dun si Debbie kahit sa labas lang ng building.”“Lolo, hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring masama kay Debbie. Uuwi na ako, Lolo,” pagkasabi niyon ay nagmamada
MULING NAGSEND NG NOTIFICATION ang cellphone ni Kevin bilang reminder na may natanggap muli siyang messages mula kay Debbie. Actually, excited na rin siyang muli itong makita but since busy siya sa darating niyang exhibit ay hindi muna niya sinasagot ang mga messages nito. Ayaw niyang madistract siya.Ang mahalaga, masigla nang muli si Debbie. Bumalik na rin ang pangangatawan nito sa huli nitong ipinadalang larawan sa kanya.Pagkatapos ng exhibit, magbabalik na siyang muli sa Pilipinas. Narealize niyang tama ang kanyang Lolo Teodoro. Tama na ang denial. Hindi siya maaring mabuhay sa kanyang nakaraan. Mas lalong hindi niya dapat pairalin ang pride at ang takot dahil kahit na kailan ay hindi siya magiging masaya kung palaging ang nakaraan ang buhay sa kanyang mga alaala.Mas lalong hindi na niya kayang takasan pa ang tunay niyang nararamdaman para kay Debbie. In fact he was planning a surprise proposal for her. Ngayon lang siya naging ganito kasigurado sa isang babae at ayaw na