3 - Nevar

"Do you want to know why those people are chasing you, and your brother?"

"Trust me, I can do something out of ordinary,"

"I finally found you,"

Napabalikwas ako ng upo dahil sa kakatwa kong panaginip. Inilibot ko ang paningin sa kapaligiran at napagtantong nandito pa ako sa kuweba.

Huminto ang aking mata sa isang lalaking walang emosyong nakatitig sa akin.

“You’re crying,” aniya.

“What?”

Hinawakan ko ang mukha ako at nabasa ang aking kamay.

Why am I crying? Is it because of my dream?

“Whatever,” sabi ko at umayos ng upo, nakikipaglabanan sa kaniya ng titig.

“Why did you help me?” tanong ko.

“I should ask you that, Ana. Why did you help me?” sagot niya habang nakangiti.

Bahagya akong napaatras nang unti-unti siyang lumapit sa akin.

What will he do?

“I hate seeing these tears. Let me wipe these away,” aniya at pinunasan ang aking luha gamit ang kaniyang hinlalaki.

Hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang umiwas sa kaniya. Tila ba mayroong batubalani ang taong nasa aking harapan. At nanatili lamang akong nakatingin sa kaniyang mga mata.

Why the heck am I acting this way. Kanina pa ako. What’s with this guy?

Nang natauhan ay kaagad kong itinagilid ang aking mukha, iniiwasan ang kaniyang kamay.

Ngunit nanlaki ang aking mga mata nang hinawakan niya ang baba ko at iniharap sa kaniya.

“Since when did you get this illness?”

Bumalik na naman ang alaala na ayaw kong alalahanin.

I just woke up and found out I was shivering in cold. Kahit pinapaligiran ako ng apoy ay hindi mawala ang lamig sa katawan.

It was cold and painful, to the point that I became numb all over. And worse, I experienced those once a month. Since I was eleven years old.

And of course, why would I say this all to a stranger?

“It’s none of your business. But thanks for helping me,” sabi ko at tumayo pinagpagan ang sarili. It’s now dark outside, I need to go home. Or else, I might get a much worse punishment from my father.

“Based on your attitude towards me, I can tell you won’t dare to harm me as I saved you. But of course, I don’t trust you at all. I am the princess of Estineian and father won’t let you off if you do so. So, if I may,” sabi ko at lalabas na sana ako nang may pahabol pa siyang sinabi.

“You don’t trust me? If you leave me alone, how sure are you I won’t tell other people about you? The infamous princess of Estineian.”

Lumingon akong muli sa kaniya at ngumiti, “Do you think people will believe you?”

“Trust me, I can do something out of ordinary.”

Just when I heard that line, a sharp pain ruled over my head.

"How can you help me? I can see, you're not from here."

"Trust me, I can do something out of ordinary,"

"Prove yourself."

"You're still young, you can achieve what you've been yearning for."

“Ughh!” hindi ko mapigilan ang paghawak sa aking ulo dahil sa matinding sakit. What the heck is happening.

Bigla akong na out of balance at natagpuan ko nalang ang sarili ko na nasa bisig ng lalaki.

Is it just me or is that really a face of getting worried?

May itinanghal itong mahika sa kabilang kamay at ipinadaloy niya ito sa aking ulo.

Ilang sandal lang ay nawala sa isang iglap ang matalas na sakit sa aking ulo.

Ngayon lang tumindi ang sakit ng aking ulo dito sa lugar na ito. Anong nangyari sa akin?

The missing pieces of memories were crowding my mind a minute ago.

Alam kong nawala ang alaala ko at ang tanging naaalala ko lang ay yung nasa labing-isang taong gulang na ako.

Ano ba talaga ang mga ala-alang iyon?

I want to remember it.

I want to remember it!

At sa pangalawang pagkakataon ay bumalik na naman ang sakit na parang bang may tinusok na karayom sa aking ulo.

"Darius, why d-did you do it?"

“Sh*t Ana, Stop!”

Naramdaman kong mas lumakas ang mahikang itinanghal sa akin ng lalaki.

But no matter how hard I try, mas lalo lamang sasakit ang aking ulo.

Few seconds later.

Kumalma na ang aking katawan at tuluyan na ring nawala ang sakit ng aking ulo.

May pumatak na mainit na luha sa aking pisngi.

Ngunit pinunasan kaagad iyon ng lalaki.

“I’m sorry,” aniya na ikinagulat ko.

“What do you mean?”

“Nothing,” bawi niya.

Isinandal niya ako sa bubong ng kuweba at tumungo sa nakasinding apoy. Pagbalik ay kita kong may dala-dala siyang isang mangkok na may sopas.

“Eat something before you go home. You might not want to collapse in the middle of the way,” aniya at inalok sa akin ang mangkok.

This guy is pretty weird. Now he just proved to me he’s not a bad guy.

“Just see of it as a compensation of your help.”

“I don’t need your compensation,” hindi ko tinanggap ang kaniyang sopas.

“Uhm, a way of expressing my gratitude?”

“More like it,” at kinuha ko na ang sopas.

Kanina pa ako walang kain, hindi ako tumatanggi sa grasya.

Nang naramdaman ko sa aking tiyan ang katamtamang init ng sopas ay hindi ko mapigilang maglabas ng kakaibang tunog mula sa aking bibig.

Habang nilalasap ko ang pagkain ay pinagmasdan ko siya. At muli kong inalisa ang aking sitwasyon.

Hindi ko akalaing ang dahilan ng aking pagpunta dito ay dahil nais kong takasan ang balak ni ama na ipakasal ako sa ibang imperyo.

At nakilala ko ang lalaking ito na sugatan. Pagkatapos ay ako naman ang nagkaroon ng karamdaman. At ngayon.

“What is your name?” I asked him.

Well, he won’t tell me how he knew me, and don’t have any malicious intent either. Why not ask his name?

I won’t deny. He’s handsome.

“You’re now curious?” balik niyang tanong nang may panunudyo.

“I just think It’s quite unfair. You know my name, and I don’t know yours,” sagot ko at hinintay na sagutin niya ako.

Pero dumaan ang ilang mga segundo at tanging tingin lamang ang iginawad niya sa akin.

“Well it’s fine if you won’t tell me. I guess It’s in my nature, that people don’t like m—”

“I’m Nevar.”

“Oh…nice name.”

Balak ko pa sanang magtanong kung taga saan ito, ano ang kaniyang estado sa buhay, bakit siya nasaksak, at marami pang iba.

Ngunit pinigilan ko ang sarili ko.

It’s the first time someone talked to me without hatred except for Hanina. And I don’t want to ruin the current situation.

“I can answer all of your questions in your head. But now is not the time for you to know.”

Kumunot ang aking noo. How did he know what am I thinking? And what did he mean by that?

“It’s written all over your face. It’s not that hard to read you, Ana. You should practice concealing your emotions.”

Napahawak ako sa aking pisngi gamit ang isang kamay.

Talaga ba?

“Silly.” At pinitik ang aking noo.

Sinapo ko ito, “You’re doing it again!”

Tumawa lamang siya sa sinabi ko. Baliw na ata ito.

Nevar, what a weird name.

“After I finish this, I will now go home. Don’t worry.”

Pagkatapos ko iyong sabihin ay bigla siyang umubo ng sunod-sunod.

Natataranta kong tiningnan ang kaniyang sugat sa dibdib at nakitang nagdudugo na naman ito.

“Ang likot mo naman kasi, sabing magpahinga ka muna.”

May itinanghal akong mahika sa kaniyang sugat para masuri kung ano ang nangyari.

Sumeryoso ang aking mukha, “The poison is building up again. You shouldn’t have used your power earlier. You know it’ll backfire.”

“That’s a pretty long way to say ‘thanks.’ You’re welcome.”

Sinamaan ko naman siya ng tingin, “I’m not joking.”

Muli kong ginamot ang kaniyang sugat gamit ang natirang halamang-gamot kanina.

Dumaan ang ilang mga minuto bago ko ito tagumpay na naitanggal.

“Because of your carelessness, the poison will degenerate again in the next 24 hours. But I can estimate by that time, your power will recover. And I think it’s up to you now.”

Aalis na ako, paniguradong hinahanap na ako sa kastilyo. O baka napaparusahan na naman ngayon si Hanina dahil sa akin.

Ngunit sa pangalawang pagkakataon na naman. Bigla itong may sinabi.

“I don’t think I can treat myself.”

“You can’t deceive me, Nevar. I can sense you’re more powerful than me. You can do what I can do, with no problems at all,” ani ko at nginitian ito ng sarkastiko, “If I may?” turo ko sa labas ng kuweba.

“In case you didn’t know. I grew up in winter mountains, and my power is snow-attribute. I can only manipulate temperature, but cannot heal poisons,” turan niya.

Tiningnan ko siya sa mata kung totoo ba ang kaniyang sinabi.

“Furthermore, I don’t even know what kind of poison this is. What else can be the reason why I got stabbed? I need you, Ana.”

“What an unfortunate guy you are,” huling sabi ko at tuluyan ng umalis.

Ngunit nakailang hakbang pa lang ako ay tumalikod akong muli at natagpuan ko na lang ang aking sarili na pabalik sa loob ng kuweba.

“I can only treat you tomorrow, after that don’t bother me anymore.”