Sorry kung tingin niyo parehas lang yung flow. But believe me, it’s not. ❤️
Kinabukasan, habang papasok ako sa school, muli kong naramdaman ang mga matang nakatingin sa akin. Binilisan ko ang lakad ko, pero hindi ko napigilan ang sarili kong lingunin ang paligid. May nakita akong lalaking nakatayo sa kanto, parang hinihintay ang bawat galaw ko. Agad akong nag-message kay Marco. Aria: Marco, sunduin mo ako. Parang may sumusunod sa akin. Hindi nagtagal, dumating siya sa tapat ng building. Agad akong sumakay sa kotse niya, nanginginig pa rin sa takot. “Kanina ka pa tinitiktikan, Aria,” sabi niya nang makapasok ako sa kotse. “Tama na ‘to. Sabihin mo na kay Enzo.” “Marco, sinabi ko nang ayoko siyang mag-alala,” madiin kong sagot. Pero sa totoo lang, nasasakal na rin ako sa lahat ng nangyayari. Pag-uwi ko ng bahay, tahimik akong nakaupo sa sofa. Hindi ko napigilang magtanong sa sarili. Hanggang kailan ko ito maitatago kay Enzo? At hanggang kailan ko kakayanin nang mag-isa? Habang nakatulala, tumunog ang telepono ko. Nang sagutin ko, narinig ko ang bose
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Habang nag-aaral ay natigilan ako nang tumunog ang cellphone ko at naka-receive ako ng text mula kay Enzo. Tatlong araw na siyang walang reply sa akin. Hinawakan ko ang cellphone at pag-open ko ng convi namin ay nanlamig ang kamay ko. Matagal akong napatitig sa iilang pirasong salitang iniwan niya sa akin. Enzo: Tapusin na natin, Aria. Let’s end this fake setup. I want a breakup. Natuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung anong gagawin. Naramdaman ko ang pagbabadya ng mainit na likido sa aking mata at ang panlalabo nito. Mariin akong napapikit. I tried calling him to confirm what he just said, pero hindi niya sinasagot ang tawag ko. ‘B-Bakit? Bakit siya nakikipaghiwalay? O-Okay naman kami ah?’ Dahil doon ay tinadtad ko siya ng text message. Aria: Ano bang sinasabi mo? Bakit bigla mong sinabi ‘yan? Aria: Seryoso ka ba Enzo? Aria: Uy mag-reply ka naman. Hinihintay kita oh, nakakabigla ka naman... Aria: Enzo! Enzo: I got tired
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nang makalapit siya sa table namin ay nalanghap ko kaagad ang expensive smell of perfume ni Enzo. Napalunok ako ng ilang beses at hindi makatingin sa kanya. “How’s your therapy, Enzo?” tanong ni dad sa kanya. “It’s okay now, tito. I’m cured,” kalmadong sagot ni Enzo kaya nang bahagya ko siyang sulyapan ay lumunok ako dahil nakatingin siya sa akin. ‘’wag daw siyang iwan, pero ako yung iniwan niya… Ayos ba, tsk.’ Inirapan ko siya at napansin kong nagitla siya sa ginawa ko. Parang hindi kami naging mag-bestfriend kung makipaghiwalay siya. Sa text?! Ni hindi man lang sa call? Tsk. Later on, pinapunta ako sa stage ni daddy just to introduce me to his constituency. “I’m introducing you mu daughter, my unica hija. Aria Maeve! She’s a medical student, yes, studying to be a doctor. I’m planning to create a company for hospital machinery,” nakangiting sabi ni daddy at tila proud na proud sa akin. After the introduction a lot of families came
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nang makarami ng alak ay huminto na ako, alam ko pa naman ang limitasyon ko. Ngunit pagkatayo ay nahilo ako, natigilan ako nang may humawak sa braso ko. Tiningala ko ito at halos bawiin ko kaagad ang braso nang makilala na si Enzo ito. Ang gwapo niya ngayong gabi but I hate him so bad. “Don’t touch me,” mahinang sabi ko dahilan para maglapat ang labi niya at tumango. Dahil sa hilo at inalalayan na ako ni daddy papalabas kasabay ang pamilyang Fuentabella. “Ate you’re wasted,” bulong ni Elysia sa akin. “Not yet, hindi ako ganito ma-wasted, Ely. ‘Di ba dad?” Tiningala ko pa si daddy na alanganin na natawa at sumangayon sa akin. “Tito Veyn’s probably lying,” singit ng isang paepal sa buhay ko dahilan para mas matawa si daddy. Sinamaan ko ng tingin ang asul na mata ni Enzo. Then I mouthed, “Fuck you.” Umawang ang labi niya sa pagkabigla at gwapong napailing. Napangisi ang labi niya and may sinabi rin sa parehas na pamamaraan ng akin. “Wh
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Bumalik na ako sa loob at sinaraduhan siya ng pinto. Mabilis akong naligo ngunit matapos ay nakaramdam ako ng uhaw. I was wearing Enzo’s oversized shirt, and his boxers as my undies. Buti may dobleng short ako under that dress. Maingat akong lumabas ng kwarto para kumuha ng tubig sa baba and nag-uusap pa rin sila mommy at daddy kasama ang parents ni Enzo. “Oh what do you need hija?” tanong ni Tita Mayi. “Kukuha lang po ng water tita,” paalam ko. Pagkapasok ko ng kusina ay natigilan ako ng makita si Enzo na naglalagay ng juice sa kanyang baso. Parehas pa kaming natigilan at nagkatinginan. “What do you need?” tanong niya at ibinaba ang pitsel. “W-Water,” mahinang sagot ko at napaghawak ang kamay ko sa likuran ko. “Mm, okay. Umakyat ka na. Dadalhin ko na lang,” his voice sounded a bit husky. Baka sa dami ng alak na nainom niya. Napansin ko rin na nakapag-shower na siya. “Sige.” Naglakad na ako pabalik sa taas at inantay siy
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Huminga ako ng malalim. It’s been a month since I last saw Enzo who’s maybe busy with her new fiance or on a case? I don’t wanna know. I’m sure, ayoko na malaman. But there’s a part of me who's curious. I’m dying to know if he’s happy. Because I am not. “Hey… Malapit na, kaunting tiis na lang and you’ll be done with your hell week.” Pagpapagaan ni Marco sa loob ko kaya ngumiti ako. Sapilitan man ngunit mahalaga ay nagagawa ko. “Oo nga eh, after this, isang taon pa tapos pwede na ako mag-duty sa hospital. Ang bilis,” tugon ko at tinitigan ang libro ko. “Yes! Just wait 13 months, Aria…” “Ihatid na kita sa condo mo?” anyaya niya kaya ngumiti ako at tumango. Nang makababa sa condo ay kinawayan ko siya. “Thank you so much Marco!” “Hmm! Take care!” sigaw niya at kumaway. Dahil doon ay umakyat na ako sa condo ko mismo. Ngunit pagbukas ng elevator ay napahinto ako nang makaharap si Enzo. Unang sumalubong sa akin ay ang asul niyang mata, ang
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Mabilis akong sumunod sa kanya, pinilit ko siyang habulin. “Enzo sandali!” Habol ko at lakad takbo ang ginawa. “Enzo!” Ngunit nang nasa pinto niya na ay mabilis niyang sinara ang pinto dahilan para maiwan ako sa labas. Panay ang katok ko. “J-Just rest!” rinig ko ang malakas niyang sigaw sa kabilang pinto kaya mariin akong napapikit. Wala akong nagawa. Alam ko ang password ng kanyang condo pero tingin ko ay may kailangan siyang gawin. ‘Ang bakal na ‘yon? I-Ibig bang sabihin no’n hindi pa siya magaling?’ Napabuntong-hininga ako habang nakatayo sa labas ng pinto ni Enzo. Pinilit kong kumalma, kahit na ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko. Bakit niya kailangang magtago? Ano ang ginagawa niya na ayaw niyang malaman ko? “Enzo, please… Open the door,” mahinang tawag ko, pero walang sagot. Tila lalo pang bumibigat ang bawat segundo na lumilipas. Alam kong dapat ko siyang intindihin, pero hindi ko maiwasang magtaka at mag-alala. Hinawakan k
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= After a few days, sinubukan ko puntahan si Enzo sa kanyang condo. Kinakabahan ako at hindi maipaliwanag ang nararamdaman. ‘Itataboy niya kaya ako?’ I knocked on his door three times, my heart is thumping very hard and I cannot do anything… Nang marinig ko ang pagbukas no’n ay napasinghap ako. Pagbukas no’n ay tumambad sa akin ang bahagyang namumutla na mukha ni Enzo. “Can I come in?” pabulong na tanony ko, huminga siya ng malalim at tumango. Sumunod ako sa kanya sa sala at doon ko nakita ang kumpol kumpol na kable ng kanyang laptop, at mga papers and documents na nakakalat. Tila inaaral niya ang kaso… “H-How’s your shoulder?” pabulong na kwestyon ko matapos maupo sa parteng sofa na walang laman na papel. “Good,” malamig niyang tugon. Hindi naman ganito si Enzo noon, kahit seryoso siya at hindi siya ganito kalamig lalo na pagdating sa akin. Ngunit ngayon ay iba… “E-Enzo… About the case—” “It’s not something I can share… I’m sorry,
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Hindi ko alam kung dahil ba sa paraan ng pagkakasabi niya o dahil sa titig niyang parang binabasa ang buong pagkatao ko, pero hindi ako mapakali sa sasakyan. Everything between us will change? Anong ibig sabihin niya roon? At bakit parang may alam siyang hindi ko alam? Huminga ako nang malalim at pilit na binalewala ang kung anong gulo sa dibdib ko. Ayoko nang bigyan ng kulay. Kung may binabalak siyang kalokohan, hindi ako papayag. “Enzo,” matigas kong sabi. “Hmm?” Hindi man lang siya nag-abala na lingunin ako, pero naroon pa rin ang ngiti sa labi niya. “Hindi ako pumayag. Hindi ako sasama sa gala.” Tila ba inaasahan na niya ang sagot ko dahil napailing na lang siya at napangisi. “Oh, you will.” Nagtaas ako ng kilay. “At paano mo naman nasigurado ‘yan?” “I sent an invitation to your hospital’s board of directors.” Halos mapanganga ako. “You what?!” “Yeah. Your name’s already on the guest list, and guess what?” Binalingan niya
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagkatapos ng pang-aasar niyang ‘yon, nagpatuloy kaming kumain, pero hindi ko na siya halos tiningnan. Baka kasi makita niya kung gaano ko na pinipigilan ang sarili kong hindi ngumiti. Lintek na Enzo. Kahit kailan hindi ko siya natalo sa mga asaran namin. Kahit noong mga panahong mag-best friends pa lang kami, laging siya ang may huling banat, laging siya ang may pang-aalaska na hindi ko masabayan. Akala ko ba, Aria, hindi mo na siya hahayaang makaapekto sa’yo? Pero heto ako ngayon—hindi mapakali, hindi makatingin nang diretso, at parang may butteflies sa sikmura tuwing ngingisi siya. Damn it. “I feel like I deserve a reward,” biglang sabi niya habang inaayos ang manggas ng suit niya. Napasulyap ako sa kanya, pinipilit maging deadpan. “Para saan?” He smirked. “For making you smile.” Napaigtad ako. “Anong—Hindi ako nakangiti!” “Tanggi ka pa,” natatawa niyang sabi. “Kitang-kita ko kanina. Akala mo hindi ko nahuli ‘yung maliit na ngi
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagdating ko sa coffee shop na malapit sa ospital, halos kalahating oras na ang lumipas pero wala pa rin si Enzo. Hindi naman ako naiinip, pero bakit parang may kaunting kaba sa dibdib ko? Umorder ako ng cappuccino at umupo sa sulok kung saan hindi ako madaling mapansin. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ako nag-aalalang makita ako ng ibang tao kasama si Enzo. Alam naman ng lahat na magkaibigan kami noon pa, hindi ba? Pero bakit parang may ibang pakiramdam ngayon? Ilang minuto pa ang lumipas nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Enzo. Suot pa rin niya ang itim niyang suit, bahagyang magulo ang buhok, at mukhang pagod. Pero kahit pagod siya, hindi pa rin nawawala ang presensya niyang kayang punuin ang isang buong silid. Dire-diretso siyang lumapit sa akin at walang sabi-sabing umupo sa harapan ko. “Late ka,” bungad ko, sinadyang gawing impit ang tono para hindi mahalata ang pang-aabang ko sa kanya. Tumaas ang isang kilay niya
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkapasok namin sa opisina niya, agad akong umupo sa sofa habang siya naman ay tumayo sa harap ng mesa, niluwagan ang tie niya at bumuntong-hininga. Ngayon ko lang talaga napansin—he looked exhausted. Ang Enzo na kilala ko ay laging maayos, laging handa sa kahit anong laban, laging may pang-asar na ngiti sa mukha. Pero ngayon, para siyang may bitbit na buong mundo sa balikat niya. “You sure you’re okay?” tanong ko ulit, mas mahinahon na ngayon. “I’m fine, doc.” Iyon lang ang sagot niya, pero halatang hindi siya okay. Pinagmasdan ko siya habang dumaan siya sa gilid ng mesa, kinuha ang basong may tubig at uminom. Ang bawat galaw niya ay parang mabigat, pero hindi niya ito ipinapahalata. Napansin yata niyang hindi ako natitinag sa pagtitig sa kanya kaya napangisi siya nang bahagya. “You’re staring.” Napaayos ako ng upo. “Wala kang pakialam.” “Hmm, let me guess… you missed me?” tukso niya, pero halata sa tono niya na gusto lang niyang
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Then suddenly, for a moment, I was reminded of the fiancé he’s been hiding before. Are they married now? While we are eating, I suddenly wanted to ask him. “How are you and your wife?” malumanay ang pananalita ko ngunit napahinto siya. “Wife?” pag-uulit niya na tila ba nabingi siya sa aking inulat. Ang asul niyang mata ay nakatuon sa akin ngunit ang tingin niya ay nangengwestyon. “Y-You had a fiance before I left,” pabulong na asik ko. Napahinto siya lalo at tila naunawaan ang sinabi ko. “Oh, about that. My fiance left, so we didn’t really got married.” On his remarks, napahinto ako. Iniwan rin siya? Is it because of me? Napatingin ako sa kanya, pilit iniintindi ang sinabi niya. “Your fiancée left?” mahinahon kong ulit, pero sa totoo lang, may kung anong bigat ang bumagsak sa dibdib ko. Tumango siya at muling sumubo ng pagkain, parang kaswal lang ang usapan na ‘to para sa kanya. “Yeah. She left, just like that.” May bahagyang pait sa
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Putangina. Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ‘to. “As if,” masungit kong sagot habang ibinaba ang folder sa mesa niya nang may diin. “Nandito lang ako kasi baka kailangan mo ‘to sa kaso mo. Period.” Tumango-tango siya, pero halata sa ngisi niya na hindi siya naniniwala. “Right. And you just happened to pass by my law firm with those records in hand?” Nagtaas ako ng kilay. “Exactly.” “And that totally doesn’t sound like an excuse?” Huminga ako nang malalim at tumingala, pilit pinipigilan ang sarili ko na sipain ang lamesa niya. “Enzo, putangina ka talaga. If you don’t need the records, I’ll leave.” “Woah, woah.” Pinatong niya ang siko niya sa mesa, nakangisi pa rin. “Don’t be so defensive, doc. You’re starting to sound guilty.” “Guilty saan?” “Missing me.” Binigyan ko siya ng deadly glare, pero mukhang mas lalo lang siyang na-eentertain. “Alam mo, attorney, gusto talaga kitang suntukin minsan.” “Go ahead. Pero baka lalo kan
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang segundong pagtititigan namin ni Enzo, ako na ang unang umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong umiwas sa paraan ng pagtitig niya—masyadong sigurado, masyadong kampante na kaya ko ang lahat, kahit ako mismo kanina lang ay muntik nang matalo ng kaba. Huminga ako nang malalim at naglakad papunta sa lounge. Pagod na pagod ako, pero alam kong hindi pa tapos ang araw ko. Saktong pag-upo ko pa lang sa couch ay naramdaman ko ang presensya ni Enzo sa tabi ko. Hindi ko na rin nagawang magulat. Pakiramdam ko, kahit saan ako magpunta, parang may radar siya pagdating sa akin. “Stress reliever?” tanong niya sabay abot ng isang boteng tubig. Tinanggap ko iyon nang hindi siya tinitingnan. “Hindi mo ba ako bibigyan ng energy drink? Alam mo namang hindi ko kailangan ng tubig lang.” “You’re a doctor. Alam mong hindi maganda ang sobrang caffeine.” Napanguso ako at uminom ng tubig bago siya sinulyapan. Nakasa
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Ilang araw ang lumipas, sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa trabaho, pero parang sinadya ni Enzo na guluhin ang sistema ko. Tuwing may meeting kami tungkol sa kaso, hindi ko alam kung paano niya nagagawang balansehin ang pagiging seryosong abogado at pagiging panggulo sa isipan ko. Katulad ngayon. Nakaupo kami sa isang pribadong restaurant kung saan niya ako dinala para pag-usapan ang magiging approach namin sa deposition. Ang kaso? Hindi ako makapag-focus dahil sa paraan niyang tumitig sa akin—parang may ibang agenda maliban sa kaso. “Can you stop looking at me like that?” iritable kong sabi habang binubuklat ang folder sa harap ko. Nag-angat siya ng tingin mula sa baso ng whiskey niya at ngumiti. “Like what?” Napairap ako. “Like you’re thinking of something other than work.” “Hmm, guilty,” walang kahirap-hirap niyang inamin. “Pero sino bang may kasalanan? Hindi ko naman ginustong maadik sa presensya mo, doc.” Napaat
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nagtagal pa kami sa opisina niya, hindi nagmamadaling tapusin ang usapan, hindi rin nagmamadaling umalis. Parang kahit wala kaming sinasabi, may sariling paraan ang hangin sa pagitan naming dalawa para magkaintindihan. “So,” basag niya ulit sa katahimikan. “What now, doc?” Napakunot ang noo ko. “What do you mean?” Umayos siya ng upo, ini-cross ang isang paa sa ibabaw ng tuhod niya, all casual and confident—Enzo Fuentabella in his natural state. “You’re cleared from the case. Wala ka nang dapat ipag-alala. Pwede ka nang bumalik sa dati mong routine, wala nang istorbo na kagaya ko.” Nagkibit-balikat ako, nag-aalangan kung dapat ko ba siyang seryosohin. “That’s good, right?” Ngumiti siya, pero hindi ito ‘yong usual na mapang-asar niyang ngiti. “Right.” Tumingin siya sa akin nang matagal, as if waiting for something. Nang hindi ako nagsalita, siya na ulit ang nagpatuloy. “Pero tell me honestly, doc… did you really want me gone?” Napalunok a