MasukShare
Chapter 12: Missions.
Terakhir Diperbarui:
2024-10-29 19:42:56KATANA.
After securing our safety by locking the windows and the back door of the ground floor from the outside, the others immediately left.
Bago ‘yon, napakarami muna nilang ibinilin sa ‘min lalo pa’t si Nana Neli ay nagpapahinga na at walang ibang magbabantay sa ‘min kundi kami-kami lang din. Sinabi nina Kuya na never naming buksan ang front door unless it is them. They told us to always block it with a furniture or something heavy so we’re safe. We also decided to turn the lights off to attract less danger kaya kandila lang muna ang gamit namin.
"Kat, stay safe here, okay?" I recall my brother saying those words before leaving and I remember myself responding with a nod. "'Wag na 'wag kayong lalabas at gagawa ng ingay, naiintindihan mo?"
I nodded my head once again. "Mag-ingat din kayo," I mumbled, eyeing his fully covered body. Ang iba ay ganoon din. They all covered thei
Bab terkait
The Runners Chapter 13: Lost sanity.
THIRD PERSON'S POV.Nang makababa sina Jeran mula sa van, mabilis silang nagtatakbo patungo sa isang nakataob na kotse para magtago at manmanan ang paligid. Kapwa tumatambol man ang mga dibdib nila dahil sa takot at kaba, pinili nilang magpakatatag."Do you guys... t-think that all of the people here are already dead?" Sandra asked with her trembling voice. "... because I do," she added."I thought so, too," Belle mumbled. "But they could just be hiding somewhere. Probably in their basements or attics or wherever."Bumuntong-hininga si Jeran at sinenyasan ang dalawa na manahimik. Mula sa malayo kasi, tanaw niya ang iilang zombies na palakad-lakad. Iika-ika man at bali-bali ang mga buto, nakuha pa rin ng mga ito na makalakad ng tuwid."Shit! Pa'no tayo dadaan d'yan?!" Sandra asked frantically. Nanlalaki ang mga mata niya sa takot. "Should we get rid of them first?""We don't have to," sagot ni Jeran at bahagyang sumilip sa n
The Runners Chapter 14: Distress.
THIRD PERSON'S POV. "Belle!" sigaw ni Jeran sa mismong mukha ni Isabelle. Kanina niya pa pilit na inaagaw ang atensyon nito pero mukhang wala na ito sa sarili. "Isabelle! Nakita mo ang n-nangyari kay Cassandra, 'di ba? 'Di ba? 'Wag na nating hintayin pang gano'n din ang abutin natin! Pull your shit together!" sigaw niya pa habang hila-hila ito. Pero hindi man lang kumibo si Belle. She was just staring blankly ahead and there were tears in her stained cheeks. "J-Jeran... si Sandra... w-wala na siya..." she muttered after almost a minute of silence. Her voice was trembling and she was trying so hard to keep her tears at bay, but she just couldn't. Sandra's death was all too much to take in."Belle!" Jeran held her shoulders and shook it lightly. "Kung magpapa-apekto ka rin, a
The Runners Chapter 15: Ways on how to kill the runners.
THIRD PERSON'S POV.Tagatak man ang pawis at halos kumawala ang puso sa dibdib dahil sa sobrang kaba, nagpatuloy sa pagtakbo si Belle kasama sina Jeran at Remy. Kanina pa silang tumatakbo at pagod na pagod na sila, pero hindi nila magawang huminto dahil parami lang ng parami ang mga humahabol sa kanila."OMG!" tili ni Remy. Kanina pa siyang sigaw ng sigaw habang umiiyak. Paos na nga siya't lahat-lahat pero hindi pa rin siya natatahimik. "OMG! Don't touch me!" sigaw niya pa at parang tangang hinahampas pabalik ang isang zombie'ng halos maabutan na siya sa pagtakbo."'Wag mo silang hawakan!" sigaw ni Jeran sa kapatid at hinila ito. "Bilis! Bilis!"Patuloy sila sa pagtakbo hanggang sa mapansin ni Belle na isang kalye na lang ang layo nila mula sa bahay ng mga Miguel. Narating na nila ang crossing kung nasaan ang daan pabalik roon at ang daan papunta sa perya."Shit!" sigaw ni Belle ng mapansi
The Runners Chapter 16: Leave a friend behind.
THIRD PERSON'S POV. "Santi!" mahinang sigaw ni Neil sa kasama na patuloy lang sa pagtakbo. Ni hindi man lang siya nito nililingon simula pa kanina at kung umakto, parang walang kasama. "Tangina mo, Santi, hintayin mo 'ko!" muli niya pang sigaw at humabol dito. Sa totoo lang ay kanina pa silang patakbo-takbo. Pagod na si Neil maging si Santi, ngunit hindi nila magawang huminto dahil alam nilang posibleng hindi na nila mailigtas pa si Lynn kung babagal-bagal pa sila. Ang huling beses nga na pag-message ni Neil kay Katana, tulad ng utos nito, ay trenta minuto na ang makalilipas. "Santi! Take this!" muling sigaw ni Neil, iwinawagayway ang bakal na napulot niya kanina, at mas binilisan pa ang takbo, pero hindi talaga siya nililingon ng kasama. Sa sobrang inis, hindi niya namamalayang palakas na ng palakas ang boses niya. "SANTI!" At last, Santi looked back but... something's strange. His eyes were wide, and
The Runners Chapter 17: Grief.
KATANA.It's already 5AM... and my brother still hasn't came back. Kagabi pa akong naghihintay, pero wala pa rin. Nagpapahinga na nga't lahat-lahat ang mga kasama ko, kasama na sina Jeran, Belle, Remy, Santi at Lynn na galing sa labas, pero hindi ko pa rin magawang matulog. Patagal ng patagal, padoble lang ng padoble ang kaba sa dibdib ko. Natatakot ako para sa kaligtasan ng iba pa sa labas, lalong-lalo na kay Kuya."Espada." Daryl sat beside me. Tulad ko, niyakap niya rin ang tuhod niya at saglit na sumilip sa bintana. "Matulog ka na," mahina niyang sabi kasabay ng buntong-hininga.Umiling ako at tipid na ngumiti. "Hindi ako inaantok," pagsisinungaling ko. "Hihintayin ko pa si Kuya." Muli akong sumilip sa bintana, pinapanood ang sikat ng araw na unti-unti ng sinisinagan ang gate na hindi pa rin bumubukas."Inumaga ka na rito, Katana," nag-aalalang sabi pa ni Daryl. Parang ngayon niya lang ata ako tinawag
The Runners Chapter 18: A virus.
KATANA.Everything was so chaotic.Sandra's gone, Neil's gone, everyone's in furor, everyone's mourning... yet everyone's a freaking chaos."You guys, stop..." mahinang bulalas ni Belle sa gitna naming lahat. Pinagpalit-palit niya ang paningin sa 'min, pero walang sumagot. We're all just silent, feeling the pain and tiredness physically and mentally."Sa tingin niyo ba makakatulong kung magsisisihan tayo rito?" tanong niya pa at malungkot na ngumiti."Exactly my point!" Lynn yelled as she stood up. Idinuro niya pa kami, nagmamalaki.Pinanlakihan naman siya ni Belle ng mga mata. "Shut up.""What?" Her mouth hung open. "Bakit ba parati niyo na lang kaming pinagtutulungan dito ha?!""Shut up!" sabay-sabay at hindi inaasahan naming sabi. Dahil doon ay tuluyan ng natahimik si Lynn at napaupo sa tabi ni Santi na kasalukuyang ginagamot ni Gab.Apparently, Sam and Gab, they're neither friends with N
The Runners Chapter 19: Suspicion.
KATANA. Days surprisingly flew so fast. Hindi ko alam kung dahil ba wala kaming ginagawa o ano, pero sa tingin ko ay mas mabilis kesa normal ang paglipas ng oras ngayon. Kani-kanina nga lang ay tahimik kaming nanananghalian, ngayon naman ay oras na para sa hapunan. Sobrang dami namin ngayon dito... at kung iisipin, hindi na magtatagal pa sa amin ang mga naipon naming pagkain. Hindi rin sapat ang mga nakuhang groceries nina Kuya... at parang wala nang may gusto pang lumabas sa amin. After what happened to Neil and Sandra and to all of the shits out there, it was all damn traumatizing that we couldn’t even look outside anymore. Ni wala na nga halos makangiti pa sa amin. Kahit si Daryl na sobrang likot at sobrang daldal ay biglang nahawa sa katamlayan naming lahat.
The Runners Chapter 20: Mistrust.
KATANA. I silently slipped on my indoor slippers then slowly walked out of the room. Sumilip ako sa magkabilang side ng madilim nabhallway at tuluyang lumabas nang walang mapansing tao roon maliban sa isang anino sa veranda. Bago tuluyang bumaba ay dumeretso muna ako sa dulo ng hallway at tinabihan si Jeran doon. “Hey,” I greeted in a low voice, still thinking about the thuds somewhere around the house. Na-a-anxious ako... Pa’no kung... pa’no kung zombie pala ‘yon na kinakalampag ang pinto? O ‘yong mga harang namin? Pa’no kung makapasok sila at tulog kaming lahat? But not all of us are asleep, though... I should calm down... “Hey.” Lumingo
Bab terbaru
The Runners Epilogue 2.2
KATANA. “MAMALA?” Pagkapasok ko pa lang sa dining area ay siya kaagad ang hinanap ko pero wala siya ro'n. “Mamala?” tawag ko ulit at pumasok sa banyo, sa sala, sa garden, sa kwarto niya, at sa buong bahay. Pero walang Mamala. Suddenly, there’s an unexplainable swirls in my stomach that made me want to puke. My heart’s starting to pound loudly against my ribcage while the corners of my eyes started burning with the tears threatening to fall. Hinarap ko si Kuya. Tulad ko ay natataranta na rin ang mga mata niya but he’s somewhat… calm. “Where could she be, Kuya?” tanong ko sa kanya, nangangatal. He took a few steps forward towards me, grabbed my shoulder and smiled at me assuring. “We’ll find her. Now, calm down. Walang nangyaring masama sa kanya, okay?” “Pero pa&r
The Runners Epilogue 1.2
KATANA. I JOLTED up awake and chased my breath when I felt a strange feeling as though as I was falling out in the darkness. Hawak ang sariling dibdib at nanlalaki ang mga mata, paulit-ulit akong suminghap ng suminghap ng hangin na para bang kaaahon ko lang sa tubig. “S-Shit...” Nangangatog ang mga kamay kong hinimas ang dibdib hanggang sa tuluyan nang kumalma ang puso ko. I blew out a sigh of relief and let myself fall in the matress where I was just lying seconds ago. Then I jolted up again when I realized where I was. I'm in my room... Not that one from Terryn, but the room where I always walk around naked and the same room where I always listen to Imagine Dragons and LANY on max volume. I’m in my room in our house in Manila. Holy shit. What the hell’s happening?! Inilibo
The Runners Chapter 45: The end of an end.
THIRD PERSON'S POV. HINDI PA man tuluyang nakakalayo sina Jeran, Karlos st Katana mula sa pintong pinanggalingan nila ay tuluyan nang naupos ang oras dahilan ng pagsabog ng buong lugar. Karlos and Jeran rolled on the ground from the impact while the almost unconscious Katana flew away from the facility. Nanlaki ang mga mata ng lahat dahil sa gulat matapos makita ‘yon bago nila isa-isang nilapitan ang tatlo para tulungan. “KATANA!” “KARLOS!” “JERAN!” “KUYA!” There were lots of voices, and noises and frantic movements as the facility started blowing fires. Gayunpama’y mabilis na nagtakbuhan ang lahat upang saklolohan sina Katana at Jeran na tila ba nawa
The Runners Chapter 44: Explosion.
KATANA. “SHIT! WE only have ten minutes!” Napasigaw na lang ako sa sobrang taranta at frustration kasabay ng pagsabunot ko sa sariling buhok. Nang mahimasmasan, saka ko lang naisip ang pagbawas ng oras. Napalingon ako kay Kuya at kay Roldan, pero tulad ko ay natataranta na rin sila. Mabilis akong naghanap ng orasan na maari kong bitbitin at agad na dumapo ang paningin ko sa relo ni Roldan. Without any words, I immediatley grabbed Roldan's wrist and took his wristwatch, making him frown in irritation. “I'll be needing this!” depensa ko kaagad bago pa man siya makapagsalita. “And you think I won't?!” Hindi ko na siya sinagot pa. Nagsimula na lang kaming tumakbo palabas na pinangunahan ni Roldan dahil siya ang may alam n
The Runners Chapter 43: An ally.
KATANA. I didn't know how we ended up in this different room but all I know is I don't care about anything and anyone anymore. My mind's a mess. My system’s haywire and I can't think straight. Parang kinakain na nang poot at sakit at guilt ang buo kong katawan— internally, emotionally and physically. The guys in whites made us laid in another metal beds after entering another room with my brother and strapped us down yet again. Sumunod lang kami ni Kuya sa kanila. Hindi kami nagreklamo o nagpumiglas o ano. Basta na lang kaming sumunod at hinayaan sila sa kung anumang balak nilang gawin sa ‘min. Ni hindi nga ako nag-reklamong masakit ang katawan ko at ayaw kong pang mamatay— parang sa mga oras na ‘to kasi, hindi na iyon ang kaso. ‘Cause after hearing the unveiled truth out of Jerez’s mou
The Runners Chapter 42: Behind their death.
KATANA. “THEY... T-THEY were my family...” Those words silenced us like a knife and painfully left a thick and heavy ambiance inside the room. We all watched Jerez as he painfully sobbed on his hands, not minding our presence and curious stares. While my heart throbbed in slight pain, alam kong tulad ko, nakaramdam rin ang mga kasama namin ng super duper slight na awa para sa doktor na 'to. “W-We were happy...” mahina niyang bulong maya-maya habang patuloy pa rin sa paghikbi. “Everything’s working out fine. We were contented. We were complete... not until Lloyd ruined everything!” galit na sigaw niya dahilan para mapapiksi ako sa gulat. “And up until this moment, it still hurts!” he wailed, bringing gloss in my eyes as tears threathened to faill. “I’ve lost them years ago an
The Runners Chapter 41: Unveiled truth.
KATANA. I COULD feel my chest tightening with the sight of Belle and with the sound of my friends’ cries. Tears continued to flow recklessly in both of my cheeks, signifying deep pain, as we all watched the retreating figure of Roldan and Belle. I felt numb physically after all that had happened, but deep down inside me, I’m slowly dying. Mad wasn't enough to describe how I feel right now. It's as if my chest is burning with anger and my mind is flooded with nothing but the thought of killing Jerez. Napupuyos ako sa galit bagaman pinapanatili kong kalmado ang paghinga ko. I know that Jerez can feel and see my rage, but my fury seems like a carousel to him. The more I fuel the ride with my madness, the more he enjoys. And God knows how much I want to punch the life out of his body right now. &
The Runners Chapter 40: Cruel reality.
KATANA. “KAT! KAT! Katana!” “Shhh! She’s still asleep! Shut up!” “Baka dumating na ‘yong baliw!” “Just... Just let her rest for now!” I woke up when I heard noises— whispers to be exact. I slowly opened my eyelids, but I immediatley closed it again because of too much light from the ceiling. Nang unti-unting masanay ang mata ko sa liwanag ay agad akong napalingon sa pinanggalingan ng mga boses. I tilted my head to my right, but due to the straps— yet again— it was hard. But I still managed anyway. “K-Kuya...” I called out softly when I saw him. Mabilis siyang lumingon sa ‘kin, bagaman hirap din tulad ko dahil sa mga
The Runners Chapter 39: Award?
KATANA. THE WOMEN’S brisk conversation was ended quickly as they walked closer to my directions. Nanigas kaagad ang laman ko sa takot nang tuluyan silang makalapit, pero nang hilahin nila ang bagay kung saan ako nakahiga ay bahagya akong nakahinga ng maluwag. Not until they started pulling me out of the dark room and in the brightly lit hallway. “Hey...” mahina kong sabi sa dalawang babae nang pumwesto sila sa magkabilang gilid ng parang metal stretcher kung saan ako nakahiga. They were pushing me— or the stretcher, while their focus are up front. They didn’t budge when I spoke, so I assumed they didn’t hear me. “Hey, where are you taking me?” muli kong tanong, pero tiningnan lang ako ng babae bago muling ibinaling ang atensyon sa harap. &
