Chapter 4

Napilitan akong sumakay sa isa sa mga kotse na naka-park sa bahay. Wala akong pwedeng masakyan na iba bukod dito, malayong lakarin ang mangyayari kapag tinaasan ko pa ang pride ko. Maalam naman ako mag-drive dahil tagahatid at sundo ako ng mga bata dati sa orphanage kapag busy iyong director namin. Wala rin si Killian na pwedeng maghatid sa akin sa pupuntahan ko.

Thanks to the maps, I wasn’t lost although it was my first time driving from there. Bago dumiretso, dumaan muna ako sa grocery store para mamili ng pwedeng pampasalubong sa mga bata.

Nostalgia filled my whole body as I park the car in front of the orphanage where I grew up. It was because I know, this will be the last time I could visit here. Kung magkakaroon man ako ng pagkakataon sa hinaharap, gusto ko kapag hinarap ko sila may maipagmamalaki na ako. I want them to experience bragging to other people instead of being criticized for being an orphan. Kasi bakit ba sa amin lagi napupunta ang sisi. Ginusto ba naming iwanan kami ng pamilya namin? Kahit kailan, hindi ko ginustong lumaki na walang kinikilalang magulang, pero ano bang magagawa ko kung hindi tanggapin na lang iyon…

“Ate Adri!!!”

“Wow Ate Adri may kotse ka na?”

“Ate pwede pasakay kami? Please~”

Ilang lang ‘yan sa mga bumungad sa akin pagkababa ko ng kotse. I squatted in front of them para hindi na sila mahirapan na lumapit sa akin. Ngumiti ako sa kanila ng malaki saka isa-isang binigyan sila ng yakap.

“Kamusta na kayo ha?”

They giggled while scurrying for my attention. Halos mapaupo na ako sa kinatatayuan ko dahil sa likot nilang lahat.

“Okay wait lang okay,” ani ko. Tumahimik naman sila. “Kalma muna tayo, hindi aalis si Ate Adri. May pasalubong din akong binili para sa inyo.”

Tumayo ako para kuhanin ang pinamili kong pagkain kanina sa may grocery store bago ako dumiretso dito. I bought them food instead of toys, because I know they will enjoy this more than those kinds of things.

At base sa kinang ng mga mata nila noong nakita ang dala ko, alam kong tama ang naging desisyon ko.

“Adri, hija nandito ka pala,” malumanay ang naging bati ni director sa akin. Siya ang nagpapatakbo ng lahat dito sa orphanage. I could say we are close, but not really that deep because she tends to close herself away from us. Naiintindihan ko naman siya.

Mahirap ma-attach sa mga taong alam mong hindi rin naman tatagal sa buhay mo. Darating ang oras na aalis at aalis din kami rito, hindi naman pwedeng palagi kaming tutustusan ng orphanage. Kagaya ko. As soon as I turned eighteen, umalis na ako sa poder nila, pero hindi napigilan noon ang pagdalaw ko sa kanila. Pinagsasabay-sabay ko dati ang pag-aaral, pagtatrabaho, at pagtulong dito. Pambayad na rin sa pagpapalaki nila sa akin.

I was lucky that I got into a good orphanage when I was young. Kung hindi dahil sa kanila, hindi ako makakapag-aral at makakatayo sa kinatatayuan ko ngayon.

“Director. Kamusta na po kayo?”

Malawak at matamis ang binigay ngiti niya sa akin. “Sinabi ko namang palitan mo na ang tawag mo sa akin ‘di ba?”

Agad akong umiling nang magkakasunod. “Hindi ko po talaga kaya.” Bumuntonghininga ako ng maalala ang sinabi niya sa akin dati.

“Just call me Tita or Mama Lea, Adri. Alam mo namang parang anak na rin ang trato ko sa iyo.” Iyan ang huling request niya sa akin noong huling nagkita kami, pero hindi ko talaga kaya.

“Ako na ang bahala diyan. Tara na muna at pumasok sa loob dahil mukhang marami kang gustong ikwento sa akin, tama ba?” I smiled at her and nodded. Hindi na ako nagulat nang sabihin niya iyon. It’s either, Killian has already talked to her about this when they’re finding me or she has read through my face like before.

Magkatabi kaming dalawa habang naglalakad papasok habang iyong mga bata ay tahimik na nakasunod lang sa amin. Naghihintay pa rin sila kung kailan ko ibibigay iyong binili ko. Sakto namang nadaanan namin si Thea, isa sa mga kaedaran kong nag-desisyon na magtrabaho na lang dito kaysa lumayo pa.

“Thea, hija. Pakipamigay ng mga ito sa bata. Kanina pa silang naghihintay para dito,” ani director pagkakuha ng dala kong paper bag na puro pagkain ang laman.

Ngumiti nang matipid si Thea sa akin bilang pagbati na malugod kong ibinalik saka tumango kay director at kinuha iyong dala ko.

“Mga bata, sumunod na muna kayo sa akin. Mamaya niyo na kulitin si Ate Adri niyo, okay?” Excited na tumango sa kaniya iyong mga bata. Sunod-sunod silang umalis sa harap namin.

“Let’s go to my office first. Mas komportable ro’n.”

PAGKAPASOK namin sa opisina niya, agad rin kaming umupo sa may sofa malapit sa lamesang nasa gitna ng kwarto. Walang pinagbago ang loob noon sa dating itsura nito tuwing dumadalaw ako. Nang mapansin na ayos na kami, sinimulan ko rin agad ang usapan namin.

“…iyon nga po ang nangyari. Hindi ko po alam kung anong gagawin ko,” pagkukwento ko sa kaniya. Taimtim lang siyang nakinig hanggang sa matapos ako sa pagsasalita.

“Ganoon pala. Ano bang nararamdaman mo sa kanila? Hija kung ako ang tatanungin papayag na ako. Wala namang mawawala kung pakakasalan mo siya hindi ba? Tutal pareho niyo namang kailangan ang isa’t isa. At kailangan ka rin ng lolo mo. Hindi mo man sila maalala, hindi mo maitatanggi na dugo’t laman nila ang dumadaloy sa loob mo ngayon.”

“I just don’t want to regret anymore. Ayoko pong magkasala ng desisyon ko.”

Tumawa siya nang mahina na ikinakunot ng noo ko. “Adri, mas marami tayong desisyon na ginagawa na hindi tayo sigurado kaysa sa sigurado tayo. Time will come the outcome for that decision will be revealed and either good or bad, you still gained something. And that’s the lesson from it. Alam kong naguguluhan ka pa rin, pero kung ako ang tatanungin—try it, Adri.”

Buong byahe pabalik ng bahay ay lumulutang ang utak ko. Hindi rin mawala sa isip ko ang sinabi ni director sa akin. Konting pitik na lang, papayag na ako. Konting-konti na lang talaga. Diretso agad ako sa kwarto ko pagkaparada ko ng sasakyan. Ganoon pa rin naman wala pa ring tao sa ibaba bukod sa mga maids, pero mali pala ako. After opening the door to my room, Tita Anissa is already sitting the edge of my bed, slowly roaming her eyes around my room that was still left untouched by me since I only got here yesterday.

“For an orphan, you are living a good life now, don’t you think so?” she turned her head in my direction. Her words sound dangerously already, seemingly as if it carries a hidden poison on them that would kill me slowly but surely.

I stared at her directly, trying to observe the situation I am currently in. Hindi agad ako sumagot sa tanong niya, takot na baka kung saan mauwi ang usapan namin kapag basta-basta ako sumagot sa kaniya.

She sneered at my silence. “You’re not naïve yourself and that’s good, but don’t you think you are being greedy?” Tumayo siya mula sa kinauupuan ko at lumapit sa akin. Bawat hakbang na ginagawa niya papalapit sa akin, para akong sinasakal sa kaba. Her stare was enough to make someone tremble in fear, what more is the status I am in at the moment. “Let’s not forget the fact that you have the Montierro blood running in your veins, but—”

She purposedly ended her words as she slowly run her fingertips in my jaw. Nahigit ko ang hininga ko habang nakatingin pa rin ng direkta sa mga mata niyang nagbabaga—sa galit, sa inis, sa pandidiri—ilan lang ‘yan sa mga nakikita kong emosyon sa mata niya.

“—the fact that you didn’t live with us and lived with those lowlifes instead. You are not qualified. Be thankful for the blood in you or else I won’t be this merciful to you. If I were you, I’ll just back out. Don’t worry about the money, I can supply you enough of it for you to live your life. So, be good, hija and do you really think Killian would help you? He would never do that no matter what. May silbi ka lang sa kaniya ngayon dahil kailangan ka niya, pero alam mo ba, hindi naman kailangang ikaw talaga ang mapangasawa niya para makuha niya ang mana niya. Once the company is in my hands, his grandfather can take you out on his options because you are nothing. That’s your only role here—a mere tool to get the inheritance. Nothing more.”

Pinaling ko sa tabi ang mukha ko para alisin ang kamay niya sa baba ko. My insides were raging in flames after hearing her words. I was angry not because she insulted but because she insulted the people who helped me willingly. Lowlifes? At least those people have a heart. Mayaman lang siya sa pera, pero kapag nawala ‘yon, wala na rin siyang kwenta.

“I want to rest, Tita…” Pigil galit kong turan sa kaniya. Hindi ko inangat ang mukha ko upang harapin siya dahil baka hindi ako makapagtimpi. No matter what, she’s still someone older than me. I can’t carelessly act here, hindi sa ngayon na walang ibang tutulong sa akin sa bahay na ‘to.

“Well, I guess I have already warned you enough. I’ll be waiting for your decision, hija. Nagkaintindihan naman tayo ‘di ba?”

Inangat ko ang mukha ko sa kaniya, suot ang pekeng inosenteng ngiti. “Don’t worry, Tita.”

When she smiled at me, that’s when I realized how I can easily fool her. She must’ve forgotten that I am an actress or maybe she never knows that in the first place, but it’s not my problem anymore. This is one of my advantages, I can easily control my facial expression and my eyes to project the right emotion I needed. Iyan ang unang tinuturo sa amin, dahil ang ekspresyon sa mukha at mata namin ang hihila sa mga manonood upang maramdaman nila ang emosyon na gusto naming ipakita sa kanila mula sa telebisyon.

Saktong pag-upo ko sa kama ko, sumara na ang pinto ng kwarto ko. I breathed heavily, trying to calm myself down. Sabi ko naman, isang kalabit na lang talaga at papayag na ako. Mas binigyan niya lang ako ng rason para umoo kay Killian.