Ilang minutong napako ang mata ni Roman sa daan hanggang sa mahampas nya ang manibela sa kaniyang harapan.Inis na inis sya at humigpit ang pagkakahawak sa manibela. “Fuck! Bakit nawala sya agad?” sigaw nya sa loob ng sasakyan. Papunta sana sya kanina sa office ng Brinston School of Elite nang maki
“This is your last chance, Roman. If hindi ka pa makahanap ng mapapangasawa mo, I’ll do it for you whether you like it or not.” Ayon ang huling narinig ni Roman bago patayin ang tawag. Nahampas nya ang manibela at pinaandar ang sasakyan. Hindi nya maalis sa isipan ang mga katanungan. Kung sakaling
“Are you done with the emails?” Napaunat si Iza nang marinig ang tanong ni Kath. Kakapasok lamang nito ng office nya at mukhang break niya ngayon. May bitbit kasi itong wallet at isang tumbler. “Yup, ate,” sagot nya. Bakas sa mukha ni Iza ang pagod. “Ang daming emails pala nito. Buti na lang talag
-JONES PERFUME’s COMPANY - Naabutan ni Roman ang kaniyang office na maraming papel sa kaniyang lamesa. Wala pa syang tulog ngayon dahil nag celebrate sya mag-isa para sa birthday ng kaniyang asawa. Malungkot ma kung iisipin ngunit ito lang ang tanging paraan na meron sya upang hindi makalimutan ang
“Let’s go,” pagyaya ni Roman bago sila sumakay sa sasakyan. Ngayon ay papunta sila sa mansyon ng mga Fujitsu. Alas singko na ng hapon at alas sais ang start ng event. Hindi maalis ang saya ni Roman sa katawan. Bagay na bagay ang aura na pinapakita nya sa kaniyang suot na kulay itim na tuxedo na may
“Iza, come on. Let’s talk! Open the door, please.” Hindi alam ni Iza ang gagawin. Kasalukuyan syang nakaupo sa sofa at tulalang nakatingin sa pinto. Na sa iisang kwarto sya ngayon kasama ang kaniyang magulang na si Aileen at Mark Fujitsu na parehong walang alam sa mga nangyayari. “Dear, what happe
Tumatakas ang sinag ng araw sa makapal na kurtina. Sa bawat ihip ng hangin ay syang pagsilip ng araw. Napaunat si Iza nang tuluyang magising. Tinanghali na sya ng bangon. Alas nuebe na ng umaga at hindi nya maiwasang mapaupo sa kama dahil nang mapagtanto ang oras. “Akala ko di ka pa magigising dy
“So ano na nga ang plano mo nyan?” tanong ni Kath kay Iza. “Welcome na welcome na si Roman sa family mo even kay Aikee. Mukhang no need na ng adjustment ng dalawa base sa mga nakita ko.” Napabuntong hininga si Iza at napahilamos ng mukha. Kasalukuyan syang nag-aayos para sa pag-alis nila para sa fa
Ang araw ay unti-unting lumubog sa abot-tanaw, nagbigay ng mainit na gintong liwanag sa malawak na sementeryo. Ang mga dahon ay mahinang umuugong sa malamig na simoy ng hangin ng taglagas, ang kanilang mga madahon na gilid ay bumubulong ng mga lihim mula sa mga nakaraang panahon. Nakatayo si Iza sa
Ang hangin ay puno ng tensyon habang si Iza ay nakatayo sa harap ng nakakatakot na estruktura ng Manila Prison. Ang malamig at kulay-abong mga pader nito ay tila lumulunok sa kanya, isang kuta ng kawalang pag-asa na nag-iiwan lamang ng mga anino sa kanyang paligid. Maraming gabi ang ginugol niya sa
Bida pa rin ang buwan sa langit, nkakatakot na katahimikan sa abandonadong bodega. Noong panahon ng kasiglahan, ang gusaling ito ay puno ng buhay, ngunit ngayon ay nakatayo ito na may mga basag na bintana at kalawangin na mga pintuan, sumasalamin sa kawalang pag-asa sa loob. Sa loob, isang grupo pa
Ang huling bahagi ng chandalier ay nagbigay ng mahahabang anino sa sala habang si Mark at Aileen, mga magulang ni Iza, ay umupo sa kanilang karaniwang pwesto sa malaking sofa. Ang pamilyar na tunog ng telebisyon ay pumuno sa hangin, ngunit wala sa kanila ang talagang nakikinig. “Hindi rin sya nagpa
Tumawa ang lalaki, isang malupit na tunog na walang saya. "Walang pagkakataon, sweetheart. Isasama ka namin, gusto mo man o hindi."Sa mga salitang iyon, sinimulan siyang hilahin pabalik patungo sa warehouse kung saan siya nakatakas kanina. Sinubukan niyang humila ng kanyang mga paa upang bumagal, n
Pagkatapos ng tila isang walang katapusang oras, umabot siya sa isang bukasan ng warehouse—lagusan papunta sa warehouse na pinanggalingan nya, na tumitingin patungo sa isa pang warehouse na katabi nito. Sumilip siya dito at nakita niyang ito ay parang imbakan—puno ng mga kahon at crate.Dahan-dahan
Nagmamadali ang puso ni Iza habang nakaluhod siya sa likod ng upuan ng sasakyan, sinisikap na gawing mas maliit at hindi mapansin hangga't maaari. Nagawa niyang makaalis mula sa mga kidnapper kanina sa tulong ni Kevin at sa loob ng maikling sandali at makapunta sa sasakyan, ngunit ngayon ay narito
“Alam ko… late na kami,” bulong niya sa telepono. “Basta’t bantayan mo; hindi natin maaring hayaang makawala ulit.” Bahagyang umikot siya palayo mula kay Iza habang patuloy siyang nagsasalita, walang kaalam-alam tungkol sa presensya ni Iza ilang talampakan lamang mula rito, mula sa loob ng sasakyan.
Habang si Iza ay nakaupo sa likod ng isang aasakyan na pinag-iwanan sa kaniya ni Kevin, ang puso niya ay kumakatok na parang tambol sa kanyang dibdib. Narinig niya ang mga boses ng kanyang mga kasama mula sa labas, ang kanilang sigawan rinig na rinig nya mula rito. May mga kasama pa palang iba sila