“Demetri, tadtad ka na talaga ng mga sugat at peklat sa katawan. Magpahinga ka na nga,” ani Grace habang maingat na tinatahi ang sugat na bigla na lamang bumukas nang nagpilit siyang maupo sa kama.“‘Di maaari,” malamig na tugon niya sa kapatid na babae ni Vaughn, na isa ring doctor.“Magpahinga ka na bilang isang Mafia Boss. Maawa ka sa katawan mo, lalo na sa kaluluwa mo,” seryosong anito.“Sabihin mo yan kay Vaughn, huwag sakin,” sagot niya na may pag-ismid.Malakas na napabuga ng hangin si Grace. “Bahala kayo. Basta ako... ito na ang huli kong pagtulong,” pagsukong saad ni Grace at tuluyan nang nilagyan ng panibagong patch ang sugat ni Demetri.Pareho naman silang napalingon sa pinto noong may kumatok." Pasok! " Napasilip si Pluto." Pasok ka," saad ni Grace kay Pluto at mabilis nitong niligpit ang gamit."Kailangan ko nang umalis. Maraming pasyenteng naghihintay sa akin," dugtong pa ni Grace bago naisipan silang iwan."Bakit?" tanong ni Demetri sa tauhan. Humakbang ito palapit s
“T-Tiara...”sambit ni Snow habang nakaupo silang magkatabi sa sasakyang dumukot sa kanila. Nanlalamig at nanginginig ang kanyang mga kamay habang inabot ang kamay ni Tiara na naka-posas. Ngunit, kalmado pa ring napalingon sa kanya si Tiara, tila ba walang pakialam kahit na sila ay na-kidnap. "I h-hope Tyrone and Rogue are okay," dugtong ni Snow, kahit halata ang takot sa kanyang boses. Noong may humarang sa kanilang dinaanan, hindi na sila nagawa pang makapanlaban. Sobrang daming sasakyan ang nakaabang, kaya’t naisipan na lamang nilang magpaubaya. Hindi na siya nanlaban nang siya na mismo ang sadya ng mga armadong lalaki. Sinama ng mga ito si Tiara dahil nakiusap siya na isama ito, kahit na alam niyang madadamay lamang ang lady bodyguard niya kung sakaling patayin siya ng mga kidnapper. Nasa 20 minuto na ang biyahe at hindi niya matukoy kung nasaan na sila. Hindi maiiwasan ni Snow ang mag-alala kay Marcus at gayundin kay Demetri. Gusto na sanang itanong kay Tiara kung buhay pa ba
Author's Note: The rest chapters will be on FIRST POINT OF VIEW for a deep emotional connection with the character. Thank you for understanding. ***** ~ Demetri's POV " Nakita niyo na?" I asked one of my men who was controlling the mini drone we flew to find out what was happening inside. We were communicating using a monitoring earpiece device. " Yes, Boss. Nakita ko na po sila," tugon ng kausap ko. " Is she okay? " Agarang pagtatanong ko tungkol sa asawa ko. Hindi nawala ang kaba sa dibdib ko dahil sa nangyare. Baka kasi ano na ang ginawa ng grupo ni Ryndell sa aking asawa. " It seems she's fine. Mukhang kasama niya po si Marcus. Tapos si Tiara naman ay nasa kalayuan ng kanilang lokasyon, mukhang nakatali sa upuan at bantay sarado ng mga tauhan." "Alright, let’s move fast and smart. This is Ryndell’s hideout, and there are surely more guards inside the mansion, not just outside. We’ll go in quietly, so have your silencer guns ready. Our mission is to rescue all three—fail
Snow's POVPagkarating namin sa Sapphirean building, diretso na kami papasok ng private elevator. Marahan lamang ang lakad ko habang nasa likuran ko naman si Tiara at Tyron. Nakasakay na si Demetri sa wheelchair habang tulak-tulak ito ni Rogue. Mukhang malala yata ang kalagayan ng aking asawa kasi hindi naman ito sasakay ng wheelchair kung hindi malala ang kalagayan nito.Pagkapasok namin sa private elevator, tumabi ako kay Demetri kahit alam kong mabigat pa rin ang loob nito sa akin. Nakaramdam ako ng pagod habang umaarangkada paitaas ang lift. Ang dami nangyare ngayong araw. A series of unexpected events unfolded. Napasilip ako sa suot kong relo. Medyo nabigla nga ako noong makita ko ang oras. Alas 3 na pala ng umaga, hindi ko man lamang namalayan ang oras. At tuluyan akong napahikab.Noong makapasok kami ng penthouse, umalis na rin ang tatlo. Ilang beses pa akong napahikab at alam kong pansin iyon ni Demetri. Antok na antok na talaga ako." Matulog ka na," ani Demetri. Gano'n pa ri
**Demetri's POV** Naka-upo ako sa sofa habang inaantay ang mensahe ni Feurene. Inamin na pala ng babaeng 'yon ang sabwatan namin at halatang nilaglag ako ng gaga. Naibalik ko ang paningin ko sa cellphone kong nakalapag sa center table nang bigla itong nag-vibrate. "She's here. Kararating lang niya," text ni Feurene sa akin. Inantay ko ang sunod na mensahe nito, lalo na't nagta-type pa siya. "I sent you a DM with a proof pic in Messénger. Try to check it, dummy," dagdag pa nito. Kaagad kong binuksan ang Méssengér app at bumungad sa akin ang litrato nina Marcus at Snow, magkayakap ang dalawa. Humigpit ang pagkakahawak ko sa cellphone bago ko naisipang pabagsak na ilapag iyon sa center table habang naghihintay sa next chat ni Feurene. Sandali akong napahilamos ng mukha at napatakip ng mga mata. Walang mintis, kay Marcus talaga pupunta ang asawa ko. Nagtungo muna siya sa condo unit ng kapatid tapos sinamahan ang ina na tumungo sa hospital. Hindi ko alam kung sino ang pinuntahan ni Sn
**Marcus' POV** Hindi ko maiwasan na mapangiti habang nakaunan sa braso ko si Snow. My heart swelled with joy at the thought that he had checked on me. I gently glanced at his peaceful face—he had fallen asleep right away, exhausted from lack of rest. With the utmost care, I pressed a soft kiss to his forehead and lightly caressed his smooth cheek. Letting out a few deep breaths, I shifted my gaze to the ceiling, lost in thought. Sandali kong naituon ang aking mga mata sa cellphone ko. I slowly reached for it on the nightstand, unlocked it, and secretly read the message. ‘Everything is set. You can’t back out of our deal now.’ "I froze for a moment, uncertainty creeping in. Was this plan really the right choice? There was no guarantee it would succeed, but I had no choice but to take the risk. I was done being kind. Being good was exhausting—especially when it only led to being taken advantage of." “Snow... My love, I am sorry,” pabulong na paumanhin ko kay Snow. “Maiintindiha
**Snow's POV** “Namamaga ang sugat mo,” saad ko noong tuluyan kong natanggal ang bendahi na nakabalot sa katawan ng aking asawa. There are still a few wounds on his body. I can’t help but feel pity, though I try not to show it. I’m still mad about him. Wala na yatang katapusan na pahirapan nito ang sarili. Kagagaling pa lamang ng mga naunang sugat nito, tapos ngayon ay may bago na naman. Kumuha ako ng bulak at nilagyan iyon ng betadine. Maingat kong nilinis ang sugat nito. Habang abala ako sa paglilinis, hindi ko naman maiwasang mailang sa mga titig ni Demetri. “God, you're so beautiful,” pabulong na puri ni Demetri. Naituon ko ang mga mata ko rito. Bumaba ang tingin nito sa labi ko at bahagyang napalunok ng laway. “Gan'on ba ako kaganda?” hindi ko na naiwasang magtanong. “You're perfect, Snow,” he murmured. Halatang inaakit ako sa klase ng boses nito. Mula sa aking labi, bumaba ang tingin niya sa dibdib ko kaya napaayos ako ng upo. Naka-white sando shirt lamang ako, tap
Maharan ko naman ibinaba ang suot niyang pants. Hindi ko tuloy napagilan na mapatitig sa nakaumbok na pagkalalaki niya. Napalunok pa nga ako ng laway dahil sa laki ng kàrgada nito. “ You want to touch it? Don't hesitate it's all yours, honey ” tila pangungumbinsi naman sakin ni Demetri. “ Tumigil ka nga,” tanging saway ko bago tinanggal ang telang nakabalot sa hita niya. Kaya pala hirap itong maglakad dahil may iniinda rin pala itong sugat sa hita. Sunod ko iyon na nilinis bago nilagay ng gamot at ibinalot muli sa tela. “Take me to the bathroom,” request ni Demetri sakin pagkatapos kong isuot ang pants niya. “ Maliligo ka?” Kuryos na tanong ko. “I want to pee,” sagot naman niya. Inalalayan ko siyang makatayo at sinamahan ko siya sa loob ng banyo at naisipan ko na maghugas ng kamay habang umiihi ang aking asawa. “Siguradong matatagalan pa ang paghilom ng mga sugat mo,” saad ko kay Demetri. “ Medyo. Bakit? Na-miss mo?” Napakunot naman ang aking noo dahil sa sinabi nito
**Demetri's POV** Matalim pa rin ang tingin ni Feurene habang galit at matinding pagkamuhi ang nakapinta sa kanyang mukha. Hindi siya natinag nang magtama ang mga mata namin. Sa halip, mas lalo niya pang hinigpitan ang kanyang panga, waring sinisikap niyang pigilan ang sarili na sumigaw o magsalita. Hindi ko siya inurungan. I, too, was silently burning inside due to anger. Nasa daungan kami ng isang maliit na isla, ang napili kong lugar para sa pagkikita namin ni Vaughn. The waves gently lapped against the sides of the docked yachts, and the surroundings were quiet except for the faint murmurs of some of my men. "Pinakain ko na siya," biglang sabi ni Tiara mula sa aking likuran. Nilingon ko siya at nakita kong pinagmamasdan din niya si Feurene. Si Feurene naman ay patuloy na nagpupumiglas habang pilit siyang ipinapasok ng aking tauhan sa isa pang yate. "Thank you," I said in gratitude before pulling out a pack of cigarettes. I tapped the box lightly, letting one stick slide out,
**Snow's POV** Pinilit kong iwasan ang muli niyang pagtatangkang halikan ako, pilit na inililingon ang aking mukha, ngunit mas mahigpit ang pagkakahawak niya sa aking panga. Hindi ako nagtagumpay. Muli niyang idinikit ang kanyang labi sa akin, at ramdam ko ang matinding panggigigil sa paraan ng kanyang paghalik—brusko, walang alinlangan, at parang hayok na hayok. Napapikit ako sa pandidiri at sinubukan kong ilayo ang aking sarili, ngunit tila bakal ang kanyang mga bisig na hindi ko matakasan. Mas diniinan pa niya ang paghalik, tila ba nais akong pigain hanggang sa tuluyang mawalan ng lakas ang aking katawan. Nang maramdaman kong sinusubukan niyang ipasok ang kanyang dila, doon ko na tuluyang naipon ang galit at inis sa loob ko. Sinunggaban ko ang kanyang ibabang labi at mariing kinagat. "Shit!" singhal niya, agad na umatras habang dinadampian ng daliri ang nasugatang labi. Dahil sa aking ginawa, inaasahan ko nang magagalit siya, pero sa halip na umatras, mas lalo siyang nag-init.
"I am happy that I saved you that time—even if I forgot we had met before," Demetri said, his voice laced with something unreadable. Sinimulan niyang kalasin ang sinturon niya. "Tingnan mo ngayon. Kung hindi kita niligtas, malamang isa ka na sa mga babaeng bayaran sa mga brothels—ang mga brothels na pagmamay-ari ng sarili mong ama." Napapikit ako, forcing myself to push away the new pain brought by his words. "Did you know… that your father was the one who decided for me to choose you?" His lips curled into a twisted smirk. "I still can’t believe it. He offered your body to me as a reward for a mission I accomplished for him." "Hindi ako makapaniwala... na anak ka pala ni Tiburcio." Gigil niyang tinanggal ang tanikala sa magkabila kong mga paa. "I knew it," I whispered na may kasamang poot na unti-unting lumalagablab sa kaloob-looban ko. "I knew he was behind the syndicate that kidnapped us. That’s why I hate him." Pinagpantay ni Demetri ang mga paa ko bago dahan-da
Lumulutang sa sakit at galit ang buong pagkatao ko. Sa sobrang tindi ng hinagpis, hindi ko na kinaya.Muling bumalik ang tingin ko kay Demetri.“Kill me!” Pasigaw kong hiling sa asawa ko, umiiyak na parang isang baliw. "Isama mo na ako! Patayin mo na ako, Demetri!" Hiyaw na dagdag ko pa.Ngunit nananatiling blangko ang mga mata niyang nakatitig sakin."P-Please...""I can't live carrying this kind of guilt! I am the reason he died!"Mas gugustuhin ko pang mawala kaysa patuloy na huminga sa impyernong ito.Ngunit sa halip na sundin ako, tumayo si Demetri and he looked down at me.“No.” Matigas niyang sagot.I looked up at him with tears in my eyes, nanginginig pa rin ako dahil sa takot, paghihinagpis at galit.“I don’t want to kill you, Snow.” Muli siyang napaupo sa harapan ko upang muling titigan ang aking mga mata, at sa malamlam na liwanag, nakita ko ang halimaw sa likod ng asul niyang mga mata.“I will let the sorrow kill you... consume you... until you decide to kill yourself.”N
Muli kong inilibot ang paningin sa paligid. Napakatahimik na parang nilamon ng katahimikan ang buong isla. Tanging ang malalalim kong paghinga, pagaspas at huni ng mga ibon sa di kalayuan ang maririnig. Napayakap ako sa sarili, pilit hinahawi ang malamig na hangin na dumadampi sa balat ko. Wala na sa paningin ko si Marcus. Tuluyan na siyang naglaho sa kakahuyan, at ngayon, para bang may hindi tama. Napatingala ako sa langit. Madilim ang kaulapan, mabigat at nagbabadya na tila may babagsak na malakas na ulan. Mas mabuti pang bumalik na lamang ako sa rest house bago pa bumuhos ang ulan. Pagkapasok ko, halos kasabay niyon ang malakas na pagbagsak ng ulan sa bubungan. Humalo sa hangin ang amoy ng basang lupa. Sumabay pa ang nakakatakot na kidlat at dagundong ng kulog. Pilit kong pinakalma ang sarili. Sandali lang 'to, alam ko at umaasa akong babalik din si Marcus maya-maya. Lumpas ang isang oras na paghihintay ko sa kanya, hindi ko namalayang nakatulog na ako sa sofa. Napabalikwas
Hindi ko maintindihan kung saan niya hinuhugot ang lahat ng kabaitan na ito. Paano niya nagagawang maging ganito kabuti sa akin, kahit na ang sitwasyon namin ay isang gulong hindi na yata matutuwid? Paano niya pa nagagawang ngumiti sa kabila ng lahat ng sakit na dulot ng pagmamahal niya sa akin? Napahagulhol ako, hindi ko na kinaya. Mas lalo akong nilukob ng matinding guilt, at ramdam ko ang panik sa mga mata ni Marcus nang makita niya akong nanginginig sa pag-iyak. “Snow… may nasabi ba akong masama? B-Bakit ka umiiyak?” nauutal niyang tanong, halatang hindi niya alam kung paano ako aamuin. Humigpit ang hawak ko sa mga kamay niya, desperadong ipaintindi ang bigat na nakadagan sa dibdib ko. “Mac C-Carlos Sylvestre…” Nanginginig ang boses ko, at bawat salita ay parang kutsilyong mas lalong sumusugat sa puso ko. “I can’t keep s-seeing you like this…” Napapikit ako nang mariin, pilit pinipigilan ang hagulgol na kumakawala sa lalamunan ko. “Seeing you so good to me… you’re co
Napabuga ng hangin si Marcus bago bumuntong-hininga. “I’m glad that you’re awake,” pag-iiba niya ng usapan. "’Yan ba talaga ang gusto mong sabihin, Marcus?" inis kong sagot, isang hakbang ang inilapit ko sa kanya. "Nasaan tayo? Saan mo ako dinala?" seryoso kong tanong. Hindi niya ako agad sinagot. Tumingin siya saglit sa malayo bago bumalik ang tingin niya sa akin. “I can’t tell you where we are. Just know… we’re far away. Far from your husband,” sagot niya bago humakbang palapit. Mabilis akong umatras at itinapat ang palad sa pagitan namin bilang babala, pero hindi siya tumigil. Sa isang iglap, kinulong niya ako sa mga bisig niya. “Marcus, why did you do this?! You just put us both in danger! Once Demetri finds out—he’ll kill you! He’ll kill both of us!” Nanginginig ang boses ko habang nagpupumilit akong itulak siya palayo, pero mas hinigpitan lang niya ang yakap niya. Alam kong hindi nagbibiro si Demetri. Ilang beses na siyang nagbanta noon, at ang huling beses na sinabi niya
**Feurene's POV** "Hindi ka talaga titigil hangga't hindi ka niya napapatay?" I asked Marcus with my voice filled with frustration. He froze for a moment before giving me a sharp, irritated look. Kita ko ang pag-igting ng kanyang panga, as if he was holding back something he couldn’t say. "Marcus naman... I'm begging you, please stop this," I pleaded, my voice filled with too much desperation. I knew he wouldn’t listen. Alam kong hindi na niya kayang bumitaw. But still, I couldn’t stop myself from trying. "Hindi ko kaya na mawala ka. Please... tama na. Wala kang laban kay Demetri. Kahit anong gawin mo, talo ka pa rin!" Alam kong masakit ang mga salitang binitiwan ko, but what else could I do? Mas masakit kung makikita ko siyang bumagsak dahil sa laban na hindi niya kayang ipanalo. Tahimik siyang napatingin sa kung saan, pero kita ko ang pagdilim ng kanyang ekspresyon. Muli niyang itinikom ang kamao, pilit na itinatago ang emosyon sa likod ng malamig niyang postura. Nasa
**Snow's POV** "How's the shoot? Marami ba kayong natapos na scene ngayong araw? And bakit parang ang aga yata ng balik mo sa resort?" sunod-sunod na tanong ni Demetri sa akin pagpasok namin sa exclusive room. Hindi ko siya pinansin. I went straight to the couch at hinubad ko ang suot kong stocking. "Let me help you," aniya bago lumuhod sa harapan ko. Napatitig ako sa kanya habang marahan niyang hinubad ang suot kong stocking. Pero hindi pa rin mawala sa loob ko ang pagkairita. He had the nerve na magsaya kasama ang babaeng iyon. Naiinis ako. Naiirita sa kalandian nila kanina sa loob ng elevator. Hindi ko tuloy maiwasang kagatin ang ilalim ng aking labi dahil sa inis. "Done," aniya bago nakipagtitigan sa akin. Dumako ang tingin ko sa pisngi niyang may bakas ng lipstick. "Mukhang nag-e-enjoy ka naman na may kasamang iba sa tuwing may trabaho ako. Why don’t you let me have fun outside too?" sarkastikong saad ko. "Gusto ko rin makipagharutan sa iba," dagdag ko pa. "No," ag